Διήγημα 2

"Σκατά".

Ήταν Σάββατο και όλες οι παρθένες και μη, ετοιμαζόντουσαν να βγούνε, εκπληρώνοντας τα ζωώδη ένστικτά τους. Κι εμείς ως άλλοι μελετητές από το National Geographic,, ετοιμαζόμασταν πίνοντας ξύδια να βγούμε και να μελετήσουμε τα "ζώα στη ζούγκλα" του πεζόδρομου.

Όλα ήταν έτοιμα για την έξοδο των μελετητών. Ήπιαμε αρκετά και είμασταν έτοιμοι να πιούμε κι άλλο, μέχρι να μείνουμε ταπί όλοι μας, μέχρι να πέσουμε στα γόνατα και να παρακαλάμε για λίγη μπύρα ακόμη, διάφορους γνωστούς μας. Και μη.

Έιμασταν πέντε ευδιάθετα ρεμάλια σαν πορεία του ΣΥΡΙΖΑ (δε ξέρω πώς είναι αλλά φαντάζομαι ότι το εναλλακτικό έχει πλάκα). Όλα καλά μέχρι που τα φώτα του δρόμου άρχισαν να γίνονται ανυπόφορα. Η πρώτη κλωτσιά στη λάμπα ήταν του Κωσταντίνου, η δεύτερη στην επόμενη δική μου. Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα ένα αυτοκίνητο σταματάει και τότε γίνονται όλα αμερικάνικη ταινία, "ο καλός μπάτσος" και το "τσουτσέκι" βγαίνουν από το πολυτελέστατο NISAN. Το λεξιλόγιό τους περιορισμένο. "Βάλε χειροπέδες στο ψηλό". Άκου ρε μαλάκα χειροπέδες. Ποιοι είμαστε, πούστη, ο υπ'αριθμόν 1 κίνδυνος/τρομοκράτες; Φοράνε χειροπέδες και στους άλλους δυο και μας βάζουν στο αυτοκίνητο. "Ωραία ρε παιδιά" τους λέμε, προσπαθώντας να κρατήσουμε τα γέλια μας (πραγματικά γελοίο θέμα), "γιατί οι χειροπέδες;". Και απαντούν, "Γιατί σας ξέρουμε κι από χτες;". Οι μαλακισμένες χειροπέδες ήταν ανυπόφορες, σφιχτές, αλήθεια. Περνούσαμε έξω από ένα μπαρ, όταν είδανε ένα συνάδελφό τους που έβγαινε από το μπαρ με τρεις γκόμενες, "Κοίτα ρε τον Κώστα και με τις τρεις είναι", είπε ο καλός μπάτσος, ένα σύντομο και συγκρατημένο γέλιο ήταν η απάντηση του φλώρου δίπλα. "Αφήστε τον άνθρωπο ρε" πετάχτηκα κι εγώ από πίσω σα κλανίδι ιπποπόταμου, "αφού αν μπορούσαμε όλοι τρεις θα είχαμε". Τότε γελάσαμε και οι πέντε, "ναι, σωστό χαρέμι", "αυτό να λέγεται".

Οι τρεις επικίνδυνοι εγκληματίες με τους δυο γεμάτους περηφάνεια μπάτσους (αφού σώσανε την κολώνα από σίγουρο ξυλοδαρμό) φτάσανε στο τμήμα. "Έλα ξανά δουλειά" είπανε σε έναν άλλο που σκότωνε το βράδυ σε μια καρέκλα μέσα στο τμήμα. Με παίρνει σε ένα δωμάτιο και αρχίζει τις ερωτήσεις του τύπου "τι ήπιατε;", "πίνετε χόρτο;", και διάφορα τέτοια, και παίρνει προφανώς απαντήσεις του τύπου, "όχι", "είμαστε καλά παιδιά" και άλλα χριστιανικά. Μετά μας ψάξανε, ξενερώσανε που δεν βρήκανε τίποτα (εδώ τους λυπήθηκε η καρδιά μου, χεχε), ακούσανε και από την ενδοεπικοινωνία ότι κάτι παιδιά πετάνε μπουκάλια από τον όροφο μιας πολυκατοικίας σε ένα αυτοκίνητο, και λένε "Ωχ! Μας περιμένει μεγάλη νύχτα". Ε, από τότε μας πιάσανε τα γέλια, νομίζω αρκετά κρατηθήκαμε κιόλας.

Φιλότιμα παιδιά ο μπάτσος και το τσουτσέκι, μας γυρίσανε και πίσω για να συνεχίσουμε να πίνουμε μπύρες. Ποιος ξέρει; Μπορεί να μας βάζανε χειροπέδες ξανά το ίδιο βράδυ, καθώς θα προσπαθήσουμε να κάνουμε gangbang/βιάσουμε κανέναν κάδο σκουπιδιών.

-Γιώργος