Τα βουνά μετράω

Είχαμε προχωρήσει ήδη μπροστά,
ο καλός ο φίλος κι εγώ,
πίσω ήταν τα φώτα του ασφαλιτάμαξου.

Τον Λαρσαίο μαζί με άλλους δυο φιλάρες
τους τσακώσανε με χειροπαίδες
(συγγνώμη για την ορθογραφία-
δε μπορώ να σκεφτώ τώρα μαλακίες)
και μεις φύγαμε ευθεία

Η διαφορά ποια ήταν;
Αυτούς, και που τους τσακώσανε,
στ'αρχίδια τους- από πότε είναι ποινικό αδίκημα
να περπατάς μεθυσμένος;
(ΟΚ, σπάσανε και κάτι λάμπες)
Ενώ αν πιάνανε το φίλο τον καλό
και κατ'επέκτασην και μένα τη κουράδα,
στη καλύτερη,
θα τρώγαμε χαστούκια στο τμήμα
να αποκαλύψουμε
"από ποιον τι".

Και συγκρατώ ίσα ίσα
(και πάλι, γάμα την ορθογραφία)
τα δάχτυλα τα γάμησέ τα από το ουίσκυ,
να μην γράψω το βραδυνό,
διότι,
υποσχέθηκα στον ψηλό
να τον αφήσω να τα γράψει μόνος του.
Και έτσι πρέπει.

Αλλά να συμπληρώσω.
Ωραία βραδιά η σημερινή.
Και κάναμε και κείνες τις τύπισσες, μετά
στο πατσατζίδικο,
να γαμηθούν στα γέλία,
μιμούμενοι την μαλακισμένη φωνή του Ιωαννίδη
και προσθέτοντας,
"Αχ Παναγία μου έχε μας καλά"
σε κάθε δύο στίχους στο "Τα βουνά μετράω"
ή όπως το λένε το κωλοτράγουδο
"Κάποιον αγαπάω"
και τα ρέστα.

Και αυτό είναι μια πετυχημένη νύχτα.
Λιώμα,
αλλά ακόμα σε θέση να πολεμήσεις
για να φας το γκομενάκι απέναντι.