Psalm#?

Γάμαγα τον Ανούβη από το κώλο.
Δε ξέρω πώς και γιατί,
το "ίσως" και το "μπορεί" επίσης με αφήνουν παγερά αδιάφορο,
αλλά πρέπει να πω ότι το έκανα με υπερβολικό ζήλο,
αν σκεφτείς ότι το γούτσου γούτσο με τρίψιμο αρχιδότριχας
δεν είναι το αγαπημένο μου χόμπυ.

Όπως φτάναμε στην κορύφωση,
γυρνάει ο άτιμος, με τη τσακαλόφατσα,
που μοιαζε περισσότερο σκυλόφατσα παρατημένη σε πεζοδρόμιο της Πανεπιστημίου,
και μου χώνει μια δαγκωματιά υπέρτατη,
στο δείκτη του χεριού,
σχεδόν τον έκανε μια χαψιά.

Από πίσω, σύννεφα παρατημένα, με τούρλα εγγυμοσύνης,
να σκέφτομαι ότι θα βρέξει γατοπόδαρα,
να μη με νοιάζει τίποτα από τα δύο ταυτόχρονα,
το επιβεβλημένο ή ίσως όχι γαμήσι,
και το νερό στη γκλάβα μου επίσης,
μιας και ήξερα ότι ούτε θα εκσπερματώσω τελικώς, ούτε θα βραχώ

Και σειρήνες, και σκοτάδια, μαλακίες,
σούσουρα στους τοίχους, καρδιά περιβόλι μου φτιάξανε
και δώστου πάλι, και θα βρέξει,
και δώστου πάλι, μέσα έξω το πουλί
αισθανόμουνα Φαραώ, γαμιάς, εξουσία σκέτη
και ταυτόχρονα ένα τίποτα:
ένας λεπρός, ένα μηδενικό,
ο τελευταίος διακονιάρης, το γελοιότερο πλάσμα στη πλάση όλη
μετά τη στρουθοκάμηλο

Και δώστουνα
και σύρτηνα
και χώστηνα
και βγάλτηνα
και φτύστηνα
δε τελείωνε τίποτα, διότι δεν υπήρχε αρχή, όπως δεν υπήρχε και τέλος.

Απλά μετά κάτι χάλασε στη συνταγή
και άραζα ανέμελα, μόνος μου και για τη πάρτη μου
ούτε κώλοι από τσακάλια, ούτε βροχές και μαλακίες
τίποτα, τίποτα, τίποτα
και ήταν υπέροχα,
και ήταν απίστευτα,
γαμάτα,
εξαίσια

Και για κάποιο λόγο,
τραγούδαγα μια μαλακία
με μελωδία παιδική, από παγωτατζίδικο ίσως,

"Ο Ιακώβ, γιος του Ισαάκ και της Ρεβέκκας,
εγγονός του Αβραάμ και της Σάρας,
πατέρας από ένα τσούρμο κουτσούβελα
και του ωραίου τύπου, του Ιωσήφ
που τον πήρε παραμάσχαλα
και τον έθαψε στη σπηλιά κει μέσα"

"Αφού πρώτα ο πατέρας του είχε δώσει στυλιάρι σε έναν άγγελο"
σκέφτηκα στο τέλος του τραγουδιού
και επέμεινα να αράζω στο πουθενά,
τίποτα, τίποτα, τίποτα, μανάρα μου
και ήταν υπέροχα,
και ήταν απίστευτα,
γαμάτα,
εξαίσια