Εποχή.

Σήμερα δε θυμάμαι, ή ίσως, δε θέλω να θυμάμαι συνειδητά, από πού βγήκα. Από τι πετάχτηκα. Πού φύτρωσα, άραγε, κύριοι;
Όχι σαν μομφή προς κάποια σάρκινη περσόνα με την οποία μοιραζόμεθα DNA- διότι τώρα το συνειδητοποίησα ότι πάει και κει ο νους. Όχι. Περίεργο, αλλά όχι.
Θυμάμαι ελάχιστα. Νυστάζω πολύ. Πεινάω πολύ. Αλλά θυμάμαι ελάχιστα. Σε σημεία πληθαίνουν, όπως έλεγε ο Χριστός, φάτε του σκασμού, φάτε ένα κώλο ολόκληρο και πληθύνετε- έτσι.
Αλλά χωρίς τη μάσα.

Θυμάμαι το φθινόπωρο στο χωριό μου. Ένα συγκεκριμένο φθινόπωρο. Δε θυμάμαι πότε. Δε θυμάμαι χρονιά. Αλλά ζούσα τότε χωριό. Ζούσα. Και η μόνη μου λαχτάρα, ήταν να τελειώσουν οι ώρες στο λύκειο, για να μπορέσω να φύγω, να πάω σπίτι, να φάω, να πάω γυμναστήριο, να καθίσω ώρες, να γυρίσω πονώντας, να φάω, να ξαναφάω, να αράξω στον υπολογιστή, να ξαναφάω, να κοιμηθώ.
Αλλά εκείνο το φθινόπωρο. το θυμάμαι. Δε θυμάμαι πότε. Δε ξέρω. Θυμάμαι αυτό. το φθινόπωρο το συγκεκριμένο.
Επισκέπτηκα τον εαυτό μου περπατώντας στο δρομάκι από τα κτήματα, τότε που όλα ήταν χρυσαφιά και κόκκινα, πορφυρά, μόνος μου περπατώντας, μοιράστηκα ένα πρόστυχο ανέκδοτο με τα χορτάρια που τρέμανε ζαρωμένα, μα ακούγανε πιο πολύ απ τον καθένα, και περπάτησα, χαμένος στο χρυσάφι. Τότε που όλα νεκρώνανε με γλυκιά μελαγχολιά.
Γλυκιά μελαγχολία.
Λέξη κλειδί στη ζωή μου.
Μας. Στη ζωή μας.

Και μικρότερος.
Πάλι στο δρομάκι.
Χειμώνας πλέον.
Όσα δε φτάνανε τότε, τα κατανοούσαμε από την έλλειψή τους. Και η υπομονή μας τότε δεν έφτανε για τίποτα. Και το γκρίζο παράθυρο με τις ψιχάλες που ήταν το σκηνικό, σε έφτανε, θες δε θες, σε αυτό το συμπέρασμα.
Και πάλι περπάτημα. Και με βροχή. Βράδυ; Γύρναγα από φροντηστήριο στη διπλανή πόλη.
Είδα μια ψόφια γάτα. Ωραία. Τη προσπέρασα, χαιρετώντας εύθυμα. Σέβας.
Την επόμενη μέρα περπατώντας, πάλι- η γάτα στο ίδιο σημείο, άρχιζε να λιώνει το κουφάρι της.
Την παραεπόμενη, το ίδιο.
Ήμουν παρόν, βλέποντας τη σταδιακή μεταμόρφωση του πριν έμβιου, μέρα με τη μέρα, σε κουφάρι. Το θυμάμαι. Ψεύτικο παλτό. Όργανα εσωτερικά, μπλε σα μάτια ψαριών. Ειρηνικά. Αρμονικά όλα. Έμενα μαλάκας τουλάχιστον 10 λεπτά κάθε μέρα και χάζευα το ίδιο και το ίδιο. Δε με σόκαρε το ότι, κάτι πέθανε- σιγά. Αλλά υπήρχε μια ανώτερη δύναμη εκείνη τη στιγμή, η περιοχή γύρω από τη γάτα είχε ηρεμήσει σχεδόν παρά τη θέλησή της.
Έμεινε ένα σκάφος. Ένα κουκούλι.
Πουλιά πρέπει να φάγανε τα μάτια. Μάλλον. Λογικά.
Και έμεινε μια φορεσιά. Σιγά, σιγά. Μια φορεσιά.
Ζογκλεριλίκι. Τότε πρωτάρχισε να μη με νοιάζει το αύριο, ιδιαίτερα.
Και ξες και κάτι; Αν αντί για γάτα, ήταν άνθρωπος,
και ας ήταν η διαδικασία ίδια,
δε θα με ένοιαζε τόσο.
Τότε, τις γάτες μου τις λάτρευα περισσότερο απ οτιδήποτε άλλο.
Τις γάτες και τη γιαγιά μου.

Θυμάμαι και άλλη εποχή.
Τα πρώτα καλοκαίρια εκείνα.
Πιο μόμολο ακόμα σχετικά.
Ένα μάτσο καλοκαίρια, στη κούτρα μου σφηνωμένα σα μπουκέτο με λουλούδια.
Η καύλα. Ο αυνανισμός με τον ιδρώτα, η υπέροχη ζάλη του ότι,
"μπορείς να κάνεις τα πάντα".
"αν θες"
"μπορείς".
Υπέροχες αισιόδοξες μαλακίες της εποχής, μα πόσο υπέροχες.
το καλοκαίρι τότε ερχόταν με περιέργεια
για όσα θα έπρεπε να ΓΙΝΟΥΝ
για όσα έπρεπε να ΜΑΘΕΥΤΟΥΝ
να γίνουν προϊόντα βίου σαν εμπειρίες.
Ζεστά χαλίκια στις πατούσες.
Σφιγμένα μούσκουλα στις ντουζιέρες,
όραση ελάχιστη από τον κωλοήλιο,
ομπρέλες με επισκέπτριες από Αθήνα,
μόμολα σε παροξυσμό στις παραλίες, παροξυσμό.
Όλα αυτά, απλά λεπτομέρειες.
Η ουσία; Η περιέργεια του καλοκαιριού τότε, να μάθει τον εαυτό του
πριν μάθουμε μεις αυτό.
Και η ζέστη απ τα χαλίκια.
Σε πόδια, πλάτη, λαιμό, κοιλιά.
Η ζέστα απ τα χαλίκια.

Υπήρχε, με όλο το θάρρος, με όλη την ειλικρίνεια,
και συγχωρέστε με γι αυτό,
αλλά υπήρχε τότε στη ζωή μου μεγάλη ποιητικότητα.
Δε ξέρω προερχόμενη από πού,
και δεν εννοώ φυσικά τις ποιητικοφανείς απόπειρες του τώρα
για περιγραφή του τότε.
Αλλά το ένιωθες.
Αν μύριζα, θα ένιωθα ποίηση να μου γαργαλάει τα ρουθούνια.
Καμία επεξήγηση, ακόμα και με το επιχείρημα της τότε ανεμελιάς της ηλικίας.
Όχι.
Δεν υπήρχε ανεμελιά από ένα σημείο και μετά, ούτως ή άλλως.
Πολλές φορές νόμιζα ότι ζούσα σε ένα βενετσιάνικο παραμύθι
με κρυφές αυλές, καταπράσινα αμπέλια, ξωτικά πίσω από τεράστιες κολοκύθες,
κρασιά πεντανόστιμα που αν τα πιεις χάνεις τη μισή σου ψυχή από τα πνεύματα στο μπουκάλι,
στρίγκλες που σε μαγκώνουν αν περπατάς το βράδυ κοντά σε νεκροταφεία,
πανέμορφες γυναίκες.
Ω ναι, πανέμορφες γυναίκες.
Αυτές μείνανε πάντα στο μύθο,
και μια συγκεκριμένη που δεν υπάρχει στη πραγματικότητα,
πού και πού με επισκέπτεται στα όνειρά μου ντυμένη με άσπρα πέπλα-
το μόνο πράμα που κράτησα από την ποίηση στη ζωή μου, πλέον.
Συναναστράφηκα με όμορφες γυναίκες μέχρι τώρα, έτσι ή αλλιώς,
άρα είμαι τυχερός από μια άποψη.
Αλλά ποτέ δε βρήκα την συγκεκριμένη μες τα όνειρά μου σφηνωμένη.
Πώς την έλεγε ο Pratt;
Η Πανδώρα που κάθεται νωχελικά στο μισοφέγγαρο.
το άπιαστο, το ιδεώδες.
Αυτό.

Και τώρα απλά κοιτάς τη φάτσα σου στο καθρέφτη και νευριάζεις.
Επειδή ξέρεις ότι το να δεχτείς ένα κενό κάπου κει ενδιάμεσα,
κοντά στην aorta ίσως, παληκάρια μου,
δεν ειν δικιά σου απαισιοδοξία, είναι απλά η ζωή σου ή ίδια.
Και η Πανδώρα πλέον
αντικαθίσταται από γαμημένους ύπνους
και συχνά πυκνά καμιά ανωμαλία lucid dreaming για να γουστάρουμε,
για το κέφι ρε αδερφέ,
σκατόφατσες υπερφυσικές μπρος στη μάπα μου και στους τοίχους μου.
Και οι όμορφες γυναίκες στη ζωή μου
απλά τώρα φαντάζουν σκιές από καλάμια
σε παραλίες άδειες, απέραντες μεν αλλά άδειες,
με δάκρυα με γεύση βότκα, να τσούζουν
και τα μάγουλά τους όταν κλαίνε,
και το λαρύγγι μου όταν τα πίνω.
Και χίλιες δικαιολογίες
και χίλια δήθεν και χίλιες ουσίες και οινοπνεύματα
και αρχίσανε λέει το τραγούδι, μες το μυαλό τα πνεύματα,
να γαμάνε το σύμπαν. Πεντακόσα σλόγκαν, πεντακόσοι λόγοι να κλείσεις τώρα την οθόνη.

Τελευταία στιγμή ποίησης ήταν όταν άκουσα το "Sound in Time".
Από τους Lungfish.
Εκεί κάτι κινήθηκε, τότε, ένα γρανάζι ξεσκούριασε.
Και μέχρι σήμερα, το ξανανακαλύπτω συνέχεια.
Με ένα παράθυρο θολό,
ροχαλητά από τα καθίσματα γύρω μου,
τρίχες και σταυρουδάκι να ξεπροβάλλει μπρος απ το τιμόνο,
λουρίδες στο δρόμο, λουρίδες,
και δέντρα
και λουρίδες, λουρίδες,
και τα φωτάκια το βράδυ από μακριά, απ τα σπίτια απέναντι
ναναι σαν πυγολαμπίδες
που γαμιούνται πρόστυχα και τρώει η μια την άλλη.
The power of a single dollar...

2 downloads, shameless self promotion

Είχα ξαναενημερώσει παλαιότερα περί Meloco Velocet, το experimental μπάσταρδο που συντηρώ μαζί με τον καλό φίλο (και υπομονετικό συνοδοιπόρο) Μήτσο εδώ και 2 χρονάκια περίπου. Πριν κάτι μήνες τελειώσαμε τις ηχογραφήσεις για το τελευταίο κομμάτι, το 20λεπτο "Caravans towards Gomorrah", και μιας και η προοπτική να κοπεί σε λίγες κόπιες (και κασσέτες) θα αργήσει επ'αορίστον, το post-αρω με όλη τη καλή διάθεση στον σκουπιδότοπο-blog μου για να το γευτείτε σε ψηφιακή μορφή.

http://www.mediafire.com/file/wrxiwzd04jm/01


Πιο πρόσφατο αυτό εδώ, και πιο αφηρημένο ας πούμε, το project-άκι που σχημάτισα με τον Χρήστο από τους Trigerfinger, και που σε καμία περίπτωση δεν είναι μουσική. Ας πούμε, περισσότερο, ηλεκτρονικό χαλί σε απαγγελία κειμένου/"ποίηση¨", από και για άτομα που δεν έχουν καμία όρεξη για ηλεκτρονική μουσική ή "ποίηση". Κι επειδή με αυτό το δεδομένο είναι ανούσιο να κατεβάσετε μόνο το κομμάτι, παραθέτω από κάτω και το link για το κείμενο, μιας και αναγκαστικά πάνε μαζί αυτά τα δύο. Υπάρχει μεγάλη περίπτωση να αλλάξει η μορφή του "τραγουδιου", αλλά δε γαμείς; Πάρε να χεις. Για δική σας διευκόλυνση και καλύτερο αποτέλεσμα, ας πούμε, ακούστε με ακουστικά.

http://www.sendspace.com/file/ehltpn
και το κείμενο http://www.mediafire.com/?0mik4mzkl4f

*Βέβαια, αν οποιοσδήποτε από τους δυο ομοϊδεάτες στις μπάντες μου σπάσει τα μούτρα και απειλήσει να με ευνουχίσει αν δε κατεβάσω τα links (για λόγους που δε ξέρω), θα το κάνω.

Όνειρο

Τρεις φίλοι καλοί έστεκαν απέναντί μου και με κοιτούσαν με μάτια κόκκινα. Υποθέτω πως για άλλη μια φορά, και οι 3 μαζί ήταν ο Σατανάς, που παίζει να έχει βαρεθεί και ο ίδιος να μου στοιχειώνει τα όνειρα οικειοποιούμενος τα κουφάρια γνωστών μου- πράγμα περίεργο για μια υπερφυσική οντότητα την οποία δεν αποδεχόμουν ποτέ (όπως και πολλές άλλες) μα πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου τη σεβόμουν (όπως και πολλές άλλες).

Οι φίλοι ήταν γυμνοί από πάνω ως κάτω και με περίεργα, στραβά χαμόγελα με δόντια που προεξείχαν. Σαν λιμασμένων από τη πείνα ζώων. Είχα μόνο ένα μαχαίρι βουτύρου, ήμουν απέναντί τους, και προσπαθούσα να προστατέψω...κάποιον, κάποια, δε θυμάμαι. Όρμησα και άρχισα να τους μαχαιρώνω- ένιωθα τη προσπάθεια που θέλεις για να σφάξεις κάποιον με μαχαίρι βουτύρου, αν και, το γαμημένο, έκοβε περισσότερο απ' όσο θα' πρεπε. Οι δυο έπεσαν, τον τρίτο αφού τον μαχαίρωσα παντού στο σώμα, του έχωσα το μαχαίρι στο λαιμό και το στριφογύρισα. Έφυγα μακριά τους, και σε λίγα δεύτερα ξανασηκώθηκαν χαμογελώντας ακόμα πιο έκφυλα, γυμνοί ακόμα και με τις πληγές να τους σκεπάζουν τα σώματα, να παίρνουν πόζες και καλά "του Χριστού στο σταυρό" κοροϊδευτικά- ο ένας, μου είπε κάτι σαν "αει ραϊμ" δυο τρεις φορές, πράμα που σημείωσα αγουροξυπνημένος σχεδόν μετά το όνειρο, καθώς και ένα μεξικάνικο θαρρώ κωλόπραμα, σαν όνομα, που δε σημείωσα, δε θυμάμαι, δε ξέρω και δε θα μάθω και στα αρχίδια μου.

Όσον αφορά το "άει ραϊμ" πάντως, ξυπνώντας και γράφοντας πλέον ερχόμενος στα σύγκαλά μου, το πιο κοντινό που μπορεί να ήθελε να πει (ή να μου είπε και να θυμάμαι γω λάθος) είναι κάτι σαν "Al-Rahim", ένα από τα πολλά ονόματα του Αλλάχ, "ο πιο φιλεύσπλαχνος απ' όλους". Και σε περίπτωση που αρχίσατε να αναρωτιέστε, μου φαίνεται απλά αστείο (πώς δουλεύει το μυαλό, σα να σφάζεις κάτι που δε μπορεί να πεθάνει, και να σε αποκαλεί "τον πιο φιλέσπλαχνο απ'όλους"), όχι, δεν άρχισα να ψάχνω κόσμους και νοήματα στα όνειρά μου. Αυτό το κάνω για τη πάρτη μου και σε προσωπικό επίπεδο τα τελευταία χρόνια, όχι ξαφνικά τώρα στην εμποροπανήγυρη του να διαβάσεις συ τι σημαίνει το τάδε για μένα ξύνοντας τα αρχίδια σου και ρουφώντας καφεϊνη από καλαμάκια.

3 ωραίοι κωμικοί

1)ALEISTER CROWLEY
-------------------------
Παράκληση προς όσους έχουν "αφιερώσει τις ζωές τους με τα διδάγματα του" γερο Κρόουλυ: στα παπάρια μου, προσπεράστε τη παράγραφο. Διότι σε αυτόν τον σκουπιδότοπο-blog, αν υπάρχει ένας (1) λόγος να γουστάρει κανείς τον Άλιστερ, αυτός είναι το άκρατο fun, η υπερ-καλαίσθητη ρίζα φάρσας/κωμωδίας που τον διακατείχε. Ο Άλιστερ ήταν μεγάλος showman, μη πιστέψετε οτιδήποτε αντίθετο. Τολμώ να πω ότι σε ένα εναλλακτικό σύμπαν, αν ζούσε στις μέρες μας, θα ήταν μια ακόμα πιο έκφυλη και έξυπνη βερσιόν ενός Μουρατοειδούς, ας πούμε, ως μέλος κριτικής επιτροπής σε talent show. Αφού πρώτα είχε κυκλοφορήσει βιβλία και βιβλία, μας είχε πιάσει όλους μαλάκες για να πλουτίσει (που θα μας έπιανε) και θα γέλαγε με τη πάρτη μας. Ο Aleister Crowley είχε το μυαλό, την υποκριτική ικανότητα και την πολύ ιδιόμορφη γραφή, για να κάνει όντως το ΜΠΑΜ στην εποχή του- δε με ενδιαφέρουν τα και καλα "occult" τερτίπια. Τα βαριέμαι θανάσιμα πλέον. Δε με αφορά η δήθεν απόκρυφη γνώση- δω, στη χώρα μας, δε μπορούμε να βρούμε τη βασική. Δε με νοιάζει το πόσο "σεβαστή" φιγούρα είναι στη σύγχρονη διανόηση- αν δε με διασκέδαζε, δε θα τον είχα διαβάσει ποτέ. Σημασία έχει ότι ο Crowley μας έπαιξε στα δάχτυλά του όπως ήθελε, έχοντας στο ενεργητικό του τόσο αρκετό μυστήριο, όσο και αρκετά "έκτρωπα" και άθλους (όπως το αββαείο του στη Σκωτία, ή η αποστολή του η ορειβατική), και δικαιωματικά πέρασε στο κόσμο του μύθου. "The Great Beast" τονε φωνάζανε τότε. Σήμερα, μάλλον "The Great Comedian" θα ήταν ο σωστός όρος.


2)MARCEL DUCHAMP
-------------------------
Από τους τρεις νοματαίους σε αυτό το post, o Marcel, μεγάλη η χάρη του, καλά να'ναι κει που ναι, ίσως είναι ο μόνος που δε θα έφερνε αντίρρηση, αν τον αποκαλούσαν στα μούτρα του, "κωμικό". Διότι περί αυτού επρόκειτω: ο ντανταϊσμός ήταν ένα άναρχο, ανελέητο κίνημα τέχνης, που σκοπό είχε να καυτηριάσει τα κακώς κείμενα, την ακαλαισθησία, και τον καθωσπρεπισμό στο κόσμο της τέχνης της εποχής του. Λένε ότι η τέχνη χρειάζεται μια δομή, μια βάση- η οποία είναι η μελέτη, ας πούμε. Για κάθε μεγάλο έργο τέχνης που μπορείτε να σκεφτείτε, από πίσω υπάρχουν τουλάχιστον χιλιάδες προσχέδια- ή μήπως νομίζατε ότι ο Πικάσσο πήρε μια κιμωλία και μεμιάς έφτιαξε τη Γκέρνικα, πχ; Ο μπαρμπα-Duchamp αφού τελείωσε με τη φουτουριστικο-ειδή μορφή ζωγραφικής, αντικατέστησε αυτή τη μελέτη με την αγνή σκέψη. Σήμερα, για πολλούς (ανίδεους), το να δούνε πχ το έργο του με τη Μόνα Λίζα με το μουστάκι, φαντάζει απλό, ηλίθιο, προφανές. Τότε όμως, ήταν η απαρχή του να ξεκινάς να βλέπεις ένα ΜΕΓΑΛΟ έργο τέχνης σε καρτ-ποστάλ, κούπες, αναμνηστικά, δονητές. Και πιστέψτε με, από ένα σημείο και μετά, το ανθρώπινο μάτι αναγνωρίζει την εικόνα απο μακριά, και υποσυνείδητα το ΜΕΓΑΛΟ γίνεται ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ, αλλά όχι με την υγιή διεργασία της ελεύθερης σκέψης, μα με το ευτελές της παραγωγής και ζήτησης και συνήθειας της αντίληψης. Και με το ουρητήριό του το περίφημο (δυο τυχαία, αν και πολύ γνωστά παραδείγματα, μαζί με τη μυστακιοφόρα Μόνα Λίζα) μίλαγε για το απλό και θνήσιμο, αν θέλετε, δερβέναγα μιας ζωής παραστάσεων κουρασμένης από μεγαλεπίβολα σχέδια και λόγια, και για την ειρωνία της επιλογής του τίτλου "έργου τέχνης" σε μια εποχή που τα πάντα μεταβάλλονταν και έχαναν την αξία τους. Ο Duchamp υπήρξε πρωτοπόρος σε πολλούς τομείς, πολύ πριν από τσουτσέκια όπως ο Andy-τον-παίρνω-από-τον-κώλο-Warhol (Andy o Πολεμοκωλοτρυπίδας όπως είναι γνωστός) φέρουν "την επανάσταση" με την κωλοποπάρτ τους (που δεν την αρνιόμαστε, σαν σημάδι των τότε καιρών, αλλά δε σημαίνει ότι θα πρέπει να τη γουστάρουμε κιόλα), και χωρίς ποτέ να αρνηθεί το ρόλο του "φαρσέρ της τέχνης", ασχέτως αν συμφωνούμε πάντα με ό,τι ελεγε αυτός και η ομάδα του, του δίνουμε ταπεινά ρησπέκτ για τα αρχίδια του.


ΑΔΩΝΙΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ
------------------------
Μεγάλη περίπτωση κωμικού. Γεννηθείς στην Αθήνα το 1972, ο Άδωνις ακολούθησε το δρόμο της σόου μπιζ δειλά από το 2003, που αν θυμάμαι καλά πρωτοέγινε εκπρόσωπος τύπου του ΛΑ.Ο.Σ (ΛΑλημένη Ομοσπονδία Σαλτιμπάγκων, μεγάλη ομάδα κωμικών της χώρας μας), και μέχρι σήμερα, είναι γνωστός για το ιδιόμορφο χιούμορ του, πραγματικά πρωτοποριακό για τη χώρα μας: παριστάνοντας πάντα τον πολιτικό, με το κοστούμι και το σφιγγοκωλάριο ύφος, καταφέρνει να φέρει τα πλήθη σε εκστασιασμό από γέλιο, όταν αρχίζει δήθεν να παθαίνει ντελίριο φρενίτιδας μιλώντας αρχαία ελληνικά σε υπερταχύτητα, ή όταν μπαίνει (ο αθεόφοβος, η διαόλου κάλτσα, ακούτε τι κάνει) στη ζούλα στη βουλή και αρχίζει να εκτοξεύει ριπές αρχαιοελληνικού μίσους ή ακραίων θέσεων για τη μετανάστευση στους κύριους ομιλητές της τότε στιγμής. Μεγάλο αστέρι, δε σταμάτησε να είναι αυθόρμητο, κωμικό πνεύμα, ίσως και με μια δόση ακρότητας, όταν ονόμασε τον γιο του Αθανάσιο-ΠΕΡΣΕΑ. Στις μέρες μας, συνεχίζει ακάθεκτος, έχοντας την δικιά του εκπομπή στο ΤΗΛΕΑΣΤΥ όπου διαιωνίζει την περσόνα του ακραίου αρχαιοκάπηλου της νόησης με πολύ επιτυχημένο τρόπο ("πουλώντας" δήθεν φανταστικά βιβλία), και με το να είναι και καλά "καλεσμένος" σε δημοσιογραφικές εκπομπές- σημάδι του ότι η χώρα μας ακόμα δεν έχει χάσει το χιούμορ της, και ότι, όταν όλα πάνε σκατά, ακόμα και τότε, μια γερή δόση χιούμορ, όπως αυτή του Γεωργιάδη, μπορεί να μας σώσει, αν πιστέψουμε σε αυτή. Η ελπίδα δεν έχει χαθεί...

4-5 τυχαία Γιουτιούμπς

Προσφάτως γούσταρα να φτιάξω κάτι σαν playlist, με μουσικά αλμπουμάκια που με ενδιαφέρουν το τελευταίο διάστημα. Επειδή όμως βαρέθηκα τελευταία στιγμή να κάνω ένα καθαρά μουσικό post ακόμα, ορίστε 4-5 βιντεάκια από τον Γιούτουμπα τον Μέγιστο, που βλέπω σχεδόν συνέχεια τις μέρες που μας πέρασαν.


1)MINISTRY- PSALM 69 (LIVE 1996 SPHINCTOUR)
-------------------------------------------------------
http://www.youtube.com/watch?v=VREbXHIb5YY

*Ε ναι σας έχω πρήξει τα παπάρια το τελευταίο διάστημα με τον κύριο Jourgensen, αλλά δε μπορώ να κάνω αλλιώς- περιμένοντας τη ταινία καυλωμένος, δηλαδής. Εδώ έχουμε μια επικότατη, ΜΕΓΑΛΗ εκτέλεση του κομματιού από τον ομόνυμο δίσκο τους, που τινάζει μυαλά στον αέρα. Τόσα χρόνια που ακούω διάφορα, σπανίως έχω βρει κομμάτια που δικαιολογούν τον τίτλο "αποκαλυπτικά". Ε δω λοιπόν έχουμε ένα από τα ελάχιστα εκείνα άσματα, κατά τη διάρκεια της ακρόασης των οποίων, νιώθεις όντως ότι οι ουρανοί ανοίγουν, το σύμπαν γίνεται κόκκοι σκόνης μπροστά στα μάτια σου, οι ψυχές γκαρίζουν σα μούσχαροι. Και ειδικά σε αυτή τη live εκδοχή, η μπάντα δείχνει τα δόντια της και τρομάζει με την καύλα, και το ανεπιτήδευτο ντεκαντάνς (να πούμε) που βγάζει κάθε δεύτερο. Κορυφαίο.


ΣΑΚΗΣ ΜΠΟΥΛΑΣ -ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΜΟΥ ΠΑΛΤΟ (LIVE ΔΙΑΣΚΕΥΗ)
--------------------------------------------------------------------
http://www.youtube.com/watch?v=I3AYS56DGbc

*Να σας πω την αμαρτία μου, στα παπάρια μου ο Μπουλάς. Ούτε σειρές έβλεπα που έπαιζε, το χιούμορ του δε άλλοτε το ευχαριστιόμουνα υπο συγκεκριμένες συνθήκες (συνεργασίες με Ζουγανέλη κλπ) είτε έριχνα καντήλες (συνεργασίες με Καλυβάτση). Ούτε σα τραγουδιστή τον είχα και σε καμιά υπόληψη, προφανώς. Καλά, όσων αφορά το Δάντη, ωραία, τον βάζαμε που και που να παίζει από ίντερνετ όταν διοργανώναμε με φίλους trash ελληνικές βραδιές τραγουδιού, το εν λόγω τραγούδι το γράφω στ'αρχίδια μου, και τον Λάκη με τα ψηλά ρεβέρ που το γραψε τον κατουράω άνετα στη καράφλα (είχε έρθει και στη σχολή μας δω πάνω στα βουνά μια μέρα κιόλα, αμέ). Εδώ όμως κοιτάξτε τι γίνεται: δυο στοιχεία. (1) Ο Μπουλάς είναι γνωστή αλκολόφατσα, (2) το τραγούδι μιλάει για πιώματα. Και καταφέρνει ο άτιμος να βγάζει τόση επιβλητικότητα και ειλικρίνεια τραγουδώντας το, που σχεδόν σε σοκάρει. Να το πω αλλιώς: μεταξύ Δάντη και Μπουλά, η φάση στο εν λόγω κομμάτι είναι, "Σκάσε κωλόπαιδο, και άκου τους ΑΝΤΡΕΣ τώρα". Και χωρίς να χουν και φωνή πριμαντόνας, "σωστή". Ρησπέκτ και μόνο για αυτό.


3)ΔΥΟ ΒΙΝΤΕΟ ΜΕ ΧΟΝΤΡΕΣ ΓΑΤΕΣ
----------------------------------------
http://www.youtube.com/watch?v=YhOFR3rRWxM
http://www.youtube.com/watch?v=kMdf-7F5fbU

*Σα φλώρος θαλασσινός, λατρεύω τις γάτες. Δηλαδή, με το δεδομένο ότι όντας σκατοέλληνας, δε μπορώ να έχω για κατοικίδιο ένα ρακούν, και δείχνοντας όπως και να'χει σέβας στη παρουσία ενός καλού σκύλαρου σε κάποιο σπίτι, οι γάτες έχουν καταλάβει τη μοναδική εκείνη θέση, που θα πρεπε να υπάρχει στο μυαλό του καθενός, όταν αυτοερωτηθεί, "Και τώρα τι;". Είναι κοινό μυστικό ότι οι σπιτόγατοι, δε, γίνονται και πολύ κουράδες μετά από λίγο καιρό (και δε μιλάω ΚΑΝ για τους ευνούχους- κει να δεις)- και αυτό με διασκεδάζει αφάνταστα. Θα μπορούσε κάποια κομπλεξική αγάμητη να υποθέσει ότι με την ίδια λογική θα μπορούσα να γελάω και με ανάπηρους, ας πούμε- και πολύ σωστά θα έκανε, αν οι ανάπηροι έκαναν κάτι αστείο. Δυο βιντεάκια λοιπόν τα οποία, ανάλογα με το τι γελάτε, και πόσο σας αρέσουν οι γάτες, είτε θα σας κάνουν να χαμογελάσετε/λυθείτε, είτε θα σας αφήσουν αδιάφορους. Τσουζ.


4)DUB FX- SOOTHE YOUR PAIN (LIVE IN THE STREETS OF LONDON)
----------------------------------------------------------------------------
http://www.youtube.com/watch?v=8F6EoMdn95E

*Μην έχοντας ποτέ υπάρξει φίλος της dub, hip hop και του μεγαλύτερου μέρους της ηλεκτρονικής μουσικής γενικότερα, δε ξέρω ούτε πόσο "αυταπόδεκτα respect" είναι "ήδη" ο Dub Fx, ούτε πόσο "παλιός" θεωρείται- και γνώστης να μουνα, πάλι στα παπάρια μου θα τα έγραφα αυτά. Έχοντάς τον μάθει μόλις πριν τα Χριστούγεννα από έναν καλό φίλο με πολύ καλό αυτί στον εν λόγω ήχο, μπορώ να πω ότι το συγκεκριμένο κομμάτι το έχω λιώσει. Και εκτός από το "ψαρωτικό" (για μερικούς ίσως) του πράγματος με τις πεταλιέρες και τις λούπες και τη φωνή του σα μόνο όργανο, εκτίμησα ιδιαίτερα ότι έχει πολύ όμορφη, ψυχαγωγική φωνή.

4 πράματα που θα πρεπε να διώκονται ποινικά

Σας ακούω όλους σας να χαλάτε τα λαρύγγια σας και να σπάτε πούτσες, φωνασκώντας για το αν τα ντρόγκια είναι τελικά "επικίνδυνα" και πόσο είναι το καθένα, και πώς είναι επικίνδυνο το καθένα...μπλα μπλα μπλα. Σαφώς και είναι "επικίνδυνα", ρε στόκοι, όσο επικίνδυνο είναι και το να επιλέξεις να στέκεσαι με το ένα πόδι στην άκρη της ταράτσας ουρανοξύστη. Το ανθρώπινο ον είναι τόσο μαλακισμένο, που πάντα θα θέλει να απομακρύνει τον εαυτό του από καταστάσεις/φάσεις, όσο όμως γνωρίζει ότι από πίσω υπάρχουν δικλήδες ασφαλείας- με αυτή τη λογική, πάντα θα έλκεται από το ψυχοφθόρο ή σωματικά επίπονο, και από κει και πέρα, φτιάχνει το δρόμο του. Επειδή λοιπόν εν έτει 2010 έχει καταντήσει μαλακία (και επειδή πολλοί κάνετε πως ξεχνάτε τη μία ίσως φράση που είχα ακούσει ποτέ από τον παπαροΣιδερόπουλο, δηλαδή, "πρέζες υπάρχουν πολλές, αλλά μόνο η ηρωίνη σκοτώνει" και μου άρεσε, όσο ρομαντικό και αν φαντάζει στα ανεύθυνα αυτάκια σας) να κλαιγόμαστε για το πώς ο καθείς θα επιλέξει να πέσει στο βούρκο ή να διασκεδάσει ή οτιδήποτε, τσιμπάτε τέσσερα (4) πραματάκια, που με την ίδια λογική, θα έπρεπε να ήταν τόσο παράνομα, όσο και το να φτιάξω και να φορέσω κολιέ από κομμένα μόρια από παιδάκια δημοτικού.


1)TELETUBBIES
------------------
Το πράγμα ξεκινάει να βρωμάει από το όνομα. Απ'όσο θυμάμαι, "tub" είναι στ'αγγλικά ας πούμε η σκάφη. "Teletubbies", είναι σα να λέμε λοιπόν, τηλεοπτικοσκαφάκια. Σκάφη τίγκα στα ψυχεδελοζούμια, πώς κάνανε οι Κοριάκοι...με τα μανιτάρια τους και τους "ανθρώπους του μανιταριού"... που εμφανίζονταν στον μαστουρωμένο σε βαθμό αηδίας σαμάνο... με πιάνετε. Το concept από μόνο του αρκεί να προκαλέσει παραισθήσεις, άλλωστε, ακόμα και στις πιο γερές κράσεις του πλανήτη: 4 γκαλγκάντζαροι πολύχρωμοι, που βγάζουν άναρθες ηλεκτρονικές κραυγές και είναι μονίμως με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά, που ζουν σε έναν ηδονικό κόσμο, με τη φάτσα μάπα ενός βρέφους στον ήλιο να ελέγχει τα πάντα. Πώς λέμε, Χασαν-ιλ-Σαμπάχ πχ με τους Χ(ασσισίνους) του και τις κομπίνες μέσω μαστούρας περί επίγειου παραδείσου; Τα πιτσιρίκια εθίζονταν τόσο πολύ με αυτά τα εκτρώματα, που έπρεπε να τα βρέχεις με μπούζι νερό και να τα βαράς με βρεμμένες πετσέτες για να ηρεμήσουν, όταν τελείωνε η εκπομπή. Μεγαλώνοντας βέβαια: "μη πάρεις ναρκωτικά, Κωστάκη".


2)ΜΠΑΡΝΕΫ Ο ΜΩΒ ΔΕΙΝΟΣΑΥΡΟΣ
---------------------------------------
Ο Μπάρνευ από την άλλη, ήταν ανέκαθεν πιο ύπουλος. Εισχωρούσε μουλωχτά στο μυαλό των ανηλίκων, μέσω της δήθεν καλοσύνης. Του να είσαι ευδιάθετος συνέχεια. Σχεδόν σα κοκάκιας ηθοποιός του Χόλυγουντ, που λίγο ακόμα και μες τη μούρλα τους σπάνε πόδια σε wind surfing, πτώση με αλεξίπτωτο, κλπ κλπ. Ο Μπάρνευ σε ένα εναλλακτικό σύμπαν, θα μπορούσε τέλεια να ήταν η απόλυτη μηχανή προπαγάνδας: πχ φανταστείτε σε χαρωπό τόνο, το τραγουδάκι, "Έλα και συ/ Έλα και συ/ Γίνε ναζί μαζί με μεεεεναααα", με ξανθά γαλανομάτικα αγοράκια *κλασσικά στη τηλεόραση* να χορεύουν και να τον αγκαλιάζουν χαρωπά, ενώ όλοι εμείς οι υπόλοιποι ξέρουμε ότι πίσω από το άψυχο, ψεύτικο χαμόγελό του, κρύβεται ένα μισομούστακο "στο κέντρο"... Τα πιτσιρίκια βλέπουν όντων έναν χαρούμενο μωβ δεινόσαυρο να αγκαλιάζει και να χαϊδεύει παιδάκια επί μία ώρα. Στο μέλλον, μωβ θα είναι ίσως μόνο η φανέλα του χοντρού τύπου που ίσως μοιάζει με δεινόσαυρο από το πάχος, και θα θέλει επίσης να χαϊδέψει το μικρό Κωστάκη χαμογελώντας, στο πάρκο. Τραγουδώντας του.


3)SUPER MARIO BROS 2
---------------------------
Υπερ-παιχνιδάρα, κάτω τα χέρια. Όσο και να παραξένεψε τότε, είναι απλά state of the art. Με μια πιο ενδοσκοπική ίσως ματιά, ο κόσμος του αρχίζει και αλλάζει. Παιχνίδι που ξεκινάς... πέφτωντας από μια πόρτα σε έναν άδειο μαύρο ουρανό. Ο κόσμος του ονείρου που εξερευνείς λέγεται "Sub Con" (gkoux gkoux, subconscious). Το concept με τα μανιτάρια που μεγαλώνεις, χιλιοειπωμένο, αλλά παρών όπως πάντα. Παντού λαχανικά, γενικά, χόρτα, που πετάς στους αντιπάλους. Και άλλα πολλά. Πρέπει να το παίξεις για να το πιστέψεις. Και να το λατρέψεις.


4)GUMMY BEAR
------------------
Σας έχω πρήξει το πούτσο ας πούμε, με αυτόνα τον γλοιώδη τύπο, αλλά μέχρι να εξαφανιστεί από προσώπου Γης, θα τον πολεμάω μέχρι να μείνω χωρίς δόντια και νύχια. Πράσινο ζελεδιασμένο κοντόπραμα, με γαλάζια μάτια τεράστια για να κάνει μεγάλη αντίθεση και να τραβάει αυτόματα το βλέμμα, λιτά σκηνικά για να ξεχωρίζει το πράσινο, απλά ένα βρακί, δαγκωμένο αυτί, και μηδαμινά δόντια. Μου θυμίζει τέλεια μια περιγραφή που είχε κάνει ο μπαρμπα-Μπάροουζ στο "Γυμνό Γεύμα" για έναν μπάτσο, που, ασχολούμενος με το κυνήγι πρέζας, εθίστηκε με το τρόπο του στη σωματική επαφή ας πούμε, και έγινε τρόπω τινά η μετενσάρκωση της αρρώστιας της πρέζας: μεταμορφώθηκε σε ένα γλοιώδες πρασινωπό μυξώδες υποκέιμενο με παραμορφωμένα μέλη, φαφούτικο κλπ. Δεν είναι τυχαία αυτά μάγκα μου, και σίγουρα είμαι ο τελευταίος που θα μιλάει για "συνομωσίες" οποιουδήποτε είδους. Απλά δεν είναι τυχαίο. Και αυτό, και το σούσουρο και ο εθισμός των μικρών/κούτσικων στο κωλοτράγουδό του (το οποίο είναι ο ορισμός του νεοελληνικού μηδαμινού τρόπου απόκτησης προσωπικότητας: "θα μαι'καλό παιδί/άριστος μαθητής/θα κοιμηθώ νωρίς" κλπ κλπ).

Dreamin' high

Υπερπαραγωγή το πρώτο όνειρο. Σα να λέμε, ταινία με σενάριο κανονικά και με το νόμο, αλλά με υποτυπώδη, κυκλική, επαναλαμβανόμενη πλοκή. Συνέχεια, κάθε φορά το ίδιο- να έρχεται ένας φίλος στο σπίτι, με μάτια κατακόκκινα (στις κόρες) και να μου λέει πως του μπήκε ο δαίμονας, και καλά. Να παίζουμε ξύλο, να μας κυνηγάει με έναν άλλο φίλο σε έρημες πλατείες και μίνι πεζόδρομους (φανταστείτε κάτι σα τη περιοχή που ναι κοντά η Νομική Αθηνών, ας πούμε, αλλά χωρίς καν δρόμους για αμάξια), να του φέρνουμε κλαδιά και κούτσουρα στο κεφάλι, να βγαίνει ο δαίμονας, να μπαίνει αλλού, να το κάνουμε το ίδιο πράμα επί, κι εγώ δε ξέρω πόσην ώρα, να βαριέται ο δαίμονας, να ξαναμπαίνει στον αρχικό φίλο, αααααντε πάλι..... γκφχ. Όσο αγχωτικό και τρομακτικό ήταν στην αρχή, τόσο βαρετό είναι τώρα που το θυμάμαι και το καταγράφω.


Στη συνέχεια, άλλη πλώρη στα πάνιά μας. Είμαι στο αμάξι με μια εκκεντρικά ντυμένη φιγούρα, σα κυβερνοπάνκ ξέρω γω, που μοιάζει στο στυλ πάρα πολύ στον Al Jourgensen από Ministry (χα-χα-χα, καλά να πάθω, τόσο που ακούω αυτή τη περίοδο). Με ρωτάει, λέει, από Φλώρινα, τώρα, που θες να σε πάω; Αθήνα ή στο χωριό σου; Του απαντάω χωριό και αλλάζω γνώμη, του λέω Αθήνα. Μου λέει σε πάω σπίτι μου. Μέσα. Οι δρόμοι ήταν απίστευτα στενοί και η κίνηση όλη απελπιστική μεγάλη- συν το ότι υπήρχε στην ατμόσφαιρα μια στάλα από επιστημονική φαντασία, σα να οδηγούσαμε στο 2100 ξέρω γω. Φτάνουμε σπίτι του, δε θυμάμαι πολλά, θυμάμαι μόνο έμοιαζε ελάχιστα σα σουλούπι στο σπίτι του μακαρίτη του θείου μου του Γρηγόρη, αλλά από κει και πέρα, τίποτα απολύτως. Έρχεται η γυναίκα του να με ασπαστεί, η οποία έμοιαζε σα σκίτσο του Bisley ας πούμε...χμ, κάτι τέτοιο:



αλλά λιγότερο εξαντρίκ κέρω γω και περισσότερο ντυμένο σα παλιάτσος. Όλως περιέργως, όχι δε μου φάνηκε απίστευτα ενοχλητικό ξενερωτικό όταν η περίεργη τύπισσα μου χούφτωνε τα παπάρια στο καναπέ, αλλά ενέδωσα κιόλας με ευχαρίστηση, αλλά σε λίγα δεύτερα άκουσα κάτι σαν κραυγές από μέσα- και η τύπισσα μου λέει, "αχ, ο παππούς".

Μπαίνω στο δίπλα δωμάτιο, και βλέπω ένα τεράστιο κρεβάτι, στο οποίο δέσποζαν 5-6 φιγούρες. Δε φαίνονταν όλες καλά, αλλά οι 3 που σηκώθηκαν αρχικά, ήταν όλες ίδιες: απελπιστηκά "στούμποι" δίχως πόδια, σαν έντομα, με ζαρωμένο σώμα κοκαλλιάρικο και καραφλό κεφάλι όπου είχαν δυο μπίλιες για μάτια, μια ζαρωμένη μύτη και ένα στραβό στόμα με αιχμηρά δόντια. Σηκώνονταν ο ένας μετά τον άλλο και ούρλιαζαν γκρινιάρικα- και τότε κατάλαβα ότι "ο παππούς" ήταν όλοι μαζί.

Ο περίεργος κυβερνοπάνκ οδηγός κατέφτασε σπίτι, και άρχισε να με απειλεί για κάποιο λόγο ότι θα με σκοτώσει. Και για κάποιον άλλο λόγο, είχε πάρει 3 μέτρα ύψος συν και καμιά κατοστάρα κιλά επίσης, και έμοιαζε λες τσαμπουκαλευόμουνα με κάποιον γίγαντα. Εν τέλει, αποφάσισε να μου χαρίσει, μου λέει να πάω στη κουζίνα να γνωρίσω κάποιους φίλους, μέσα σε αυτούς ήταν ο Tyson και ο Καλυβάτσης ο οποίος είχε γίνει λιώμα από ουίσκια και κάθε τόσο φύσαγε μια καραμούζα ενοχλώντας μας όλους (και γελώντας ο ίδιος με τη καρδιά του), ο χώρος άλλαζε χρώματα λες και είχαμε πάρει παραισθησιογόνα, βρήκα μία μελαμψή τύπισσα που κάποια θύμιζε ηθοποιό πάρα πολύ αλλά δε θυμάμαι (και δε θυμάμαι και ηθοποιό τι είδους ταινιών...), όταν ο χώρος έγινε κόκκινος και μετά μώβισε στο κέντρο αποφασίσαμε να πάμε μέσα να γαμηθούμε, όπερ και εγένετο, και κατά το τέλος της πράξης, έτρεχε πανικόβλητη στο σπίτι επειδή κάτι έγινε με την ταυτότητά της.



Τρίτη και τελευταία κατάσταση, στο χωριό μου. Το οποίο, από τον παραλιακό και πάνω, ήταν λες και είχε πέσει ναπάλμ, σαν έρημος από σκόνη και όχι άμμο, με ελάχιστους ανθρώπους να περπατάνε νωχελικά μέσα στην σκόνη, και από τον παραλιακό και κάτω, μαζεμένοι όλοι οι χωριανοί, πήχτρα, στα χαλίκια, να ακουμπάνε το νερό της θάλασσας, να κολυμπάνε, να μιλάνε μεταξύ τους. Ήμουν κάτω κι εγώ, στα νερά, μερικοί συγχωριανοί έρχονται και μου λένε ότι είναι ανάγκη να μου μιλήσει ο πατέρας μου, ανεβαίνω πάνω και ψάχνω μέσα στην ερημόσκονη, τίποτα, περπατάω και δε θυμάμαι καν αν υπήρχε κάτι άλλο πέραν της σκόνης, βρίσκω τον πατέρα μου ξεκάρφωτα, μου λέει, εσύ φταις και τα χαρτιά σου, το χάσαμε το χωριό. Αντέδρασα στο όνειρο πολύ απότομα, σε φάση τι λες ρε μαλάκα, και έφυγα. Και ανεβοκατέβαινα από τη θάλασσα στην έρημο, επειδή δεν είχα τι να κάνω άλλο πια κει κάτω.

Συνέντευξη Ψ.Χ

Το ωραίο του να γράφεις για τη πούτσα σου και για ελάχιστους "αναγνώστες", είναι ότι δε χρειάζεται να ικανοποιήσεις κανέναν, πέραν των ιδιοτροπιών σου. Έτσι λοιπόν, και μιας και πήραμε αυτή τη βδομάδα σερί τις "συνεντεύξεις" (αισίως 3 σύνολο, πλέον. οάο), αυτή τη φορά μιλήσαμε με τους συμπατριώτες μας Ψ.Χ περί black metal, παιδομαζώματος και Silencer. Το αν έχουν λόγο ύπαρξης ή το αν είναι για τα γούστα σας/μας, ας το ψάξουμε μόνοι μας με τη πάρτη μας, αλλά όπως και να'χει, οι απαντήσεις ήταν περιεκτικότατες και διασκεδαστικότατες. Και δε το λέω μειωτικά αυτό το τελευταίο.


1)Περιγράψτε στους ρέμαλους που τσεκάρουν το blog, κάτω από ποιες συνθήκες αποφασίσατε να παίξετε blackmetal, και από πότε έχετε το γκρουπ;
- Το μουσικό σχήμα των Ψ.Χ. ξεκίνησε μεσω myspace Παρασκευή και 13 του Φλεβάρη του 2009. Τότε είχαμε έτοιμα μόνο 2 τραγούδια. Πρέπει να σου πώ οτι αρκετές μουσικές και στίχοι Ψ.Χ. είχαν γραφτεί στο παρελθόν χωρίς να σκεφτούμαι να τα χρησιμοποιήσουμε σε κάποιο σχήμα. Το κάναμε μόνο και μόνο για να βγάλουμε από μέσα μας ένα μικρό μέρος της μισανθρωπιάς μας ίσα ίσα για να γλυτώσουμε μια αυτοκτονία ή δολοφονία. Επίσης ποτέ δεν είπαμε οτι παίζουμε black metal. Δεν θέλουμε να έχουμε καμμιά σχέση με αυτές τις δήθεν κωλόμπαντες της Ελλάδας και ο πρωταρχικός στόχος μας είναι να τους καταστρέψουμε ή να τους αναγκάσουμε να αποχωρήσουν ταπεινωμένοι από τον θρίαμβο των Ψ.Χ. Επίσης πρεπει να ξέρεις οτι οι Ψ.Χ. ώς οργάνωση υπήρχαν πριν βγάλουμε μουσική. Ψ.Χ. όχι μονο μπάντα αλλά και τρόπος ζωής και σκέψης.

2)Ψ.Χ. Ωραίο όνομα και παιχνίδι με τα γράμματα. Black metal με ελληνικό στίχο- είναι αυτός ο τρόπος σας για να διαλύσετε μαλακισμένες ψευτο-κλισέ "μαγείες του blackmetal"; Διότι άλλο ο κωλοέλληνας να διαβάζει ξέρω γω, "Cut your flesh and worship Satan", και άλλο, "Κοψ τα πατσά σου και δόξασε το Σατανά"
-Το όνομα Ψ.Χ. δεν είναι απλώς ένα παιχνίδι με τα γράμματα. Προκειται για 2 αρχικά που
σαφώς προφέρονται και διαβάζονται ώς ψυχή, όμως στην ουσία πρόκειται για κάτι βαθύτερο το οποίο δεν μπορώ να το αποκαλείψω και θα σου εξηγήσω το γιατί. Οπως ο ιδιος ο θεός γνωρίζει τι σκατά είναι η ψυχή που έδωσε στον άνθρωπο, έτσι και στο σχήμα μας μόνο ο δημιουργός του γνωρίζει τί πραγματικά σημαίνει Ψ.Χ..Επίσης γράφουμε μόνο στα ελληνικά γιατί έτσι μόνο μπορούμε να εκφραστούμε καλύτερα. Στίχοι κατευθείαν βγαλμένοι απο την ψυχή μας και αστους άλλους να τραβάνε τα βυζά τους. Και στον πούτσο μας το σταριλίκι και το εξωτερικό. Εμείς δημιουργούμε τέχνη

3)Αλήθεια, είναι λέτε γαμώ, να ακούμε ένα Nattramn-οειδές πλάσμα πίσω από το μικρόφωνο, τη στιγμή που και ο original o Nattramn στους Silencer σκούζει σα γριά υστέρω; Ή ο κοινός παρανομαστής και για σας είναι, "δε με νοιάζει και άντε γαμήσου";
-Πολλοί πιστεύουν ότι μοιάζουμε με silencer στα φωνητικά. Μόνο που τα δικά μας έιναι
1000 φορές πιο τρελαμένα και οι στίχοι μας είναι άπειρη και με νόημα για να χώνουμε αβέρτα
και όχι 5-6 λέξεις ίσα ίσα για να σκούξουμε. Αυτά τα φωνητικά είναι η απόλυτη μισανθρωπιά
και όποιος λέει οτι ακούει ακραίο μέταλ και γελάει καλύτερα να το παρατήσει το άθλημα.
Να τραβήξει μια παχιά και να πάει να ψωφήσει

4)Οι στίχοι από το παιδωμάζωμα πάντως γαμάνε άγρια. Ζείτε σε περιοχή θαλασσινή και τρώτε συχνά τέτοιου είδους φρίκες (με παιδάκια κλπ), ή είστε από τους τυχερούς που τους σκάνε σπάνια;
-Η αλήθεια είναι οτι όλοι οι στίχοι μας είναι γαμάτοι γιατί εκτός απο μουσικοί είμαστε και
ποιητές. Συγκεκριμένα για το παιδομάζωμα δεν μπορώ να σου απαντήσω, καθώς οι συγκεκριμένοι στίχοι δεν γράφτηκαν από μένα. Επίσης θέλω να προσθέσω ότι αυτή η συνεντευξη αντικατοπτρίζει μόνο εμένα και όχι όλο το σχήμα των Ψ.Χ. καθώς είμαι ο μόνος ο οποίος θα μπορούσε μέσα από την δίνη του πολέμου να διακρίνει φώς στο τούνελ

5)Τι λέει με μουσική; Γράφουμε τίποτα για να κυκλοφορήσουμε, αυτή τη περίοδο;
-Προς το παρόν έχουμε μόνο 6 κομμάτια. Όταν συμπληρώσουμε 11αδα θα βγεί ο δίσκος ο οποίος θα θαφτεί κάτω από το έδαφος σε μικρές κάσες σε διάφορα σημεία της ελλάδος, κυρίως χωριά. Όποιος θέλει να τον αποκτήσει θα μου στείλει πριβέ μήνυμα για να στείλω χάρτη. Με αυτόν τον τρόπο ο δίσκος δεν θα πέφτει στα χέρια άσχετων αλλά μόνο σε άτομα που πραγματικά τους αξίζει

6)Ποια είναι για σένα, τέλος, η πιο αποκρουστική, απαίσια, πραγματικά σε επίπεδα ανθρώπινης εξαθλίωσης, μάρκα μπύρας που έχεις γεφτεί ποτέ στη ζωή σου;
-Δεν πίνω μπύρες

Τσεκ χήαρ
http://www.myspace.com/1s12x4s17x5s1x18a

Συνέντευξη Ηλίας (SUN OF NOTHING)

Οι Sun of Nothing είναι μεγάλο ντέρτι. Μεγάλο φετίχ. Εντάξει παιδάκια; Εντάξει θα λέτε. Και επειδή το τελευταίο album που βγάλανε, εκτός από ΜΟΥΣΙΚΑΡΑ, είχε και ένα τίτλο "In the weak and the wounded" και ΣΤΙΧΑΡΕΣ, είπα να ενοχλήσω τον τραγουδιστή/συνονόματο ΗΛΙΑ, με μερικές ερωτησούλες, πρώτα για τη δικιά μου φάση, και μετά για τη δικιά σας. Απολαύστε, διότι ο τύπος λέει ό,τι του βγαίνει χωρίς να τον νοιάζει μία.



1) Πες μου, σαν Ηλίας, ποιες είναι οι αντιδράσεις σου στο οτιδήποτε γενικά, για να γράφεις.
-Για να γράφω. Ό,τι μου δίνει στα νεύρα, ό,τι αισθάνομαι και θεωρω ότι μου τη δίνει και είμαι εναντίων, τότε θα έχει θέση για να το αντιμετωπίσω μέσω κάποιου είδους γραφής. Είτε είναι στίχος είτε κάποιο κέιμενο που θα κρατήσω στο συρτάρι είτε κάτι που θα ζωγραφίσω. Πάντως το πιστεύεις ή όχι μ'αρέσει να γράφω και για τις ωραίες φάσεις της ζωής. Για το φως στην άκρη του τούνελ που υπάρχει και για το ότι κατά βάθος είμαι αισιόδοξος τύπος και δε θέλω να φτάνω στα άκρα με τις καταστάσεις. Βέβαια και αυτοί οι στίχοι της ωδής προς τη ζωή παρουσιάζονται συμβολικά πάντα.

2)Ένας λόγος για τον οποίον αισθανόμουνα respect είναι οι στίχοι. Τα αλκόλια. Το κατανοώ. Πες μου, πόσο βοηθάνε τα αλκόλια σε οτιδήποτε άλλο για στίχους στη μπάντα σας, αδερφέ.
-Κοίτα να δεις γενικότερα το να έχεις πιει μια δυο μπυρίτσες ή κανα δυό ουισκάκια βοηθάει την φάση στην πρόβα ας πούμε. Ζεσταίνεσαι, αντιμετωπίζεις αλλιώς το κομμάτι κάπως (σημείωση Ηλία από blog: έχει ΜΕΓΑΛΟ ΔΙΚΙΟ ο συνονόματος). Και στα live ισχύει το ίδιο. Πλέον, βέβαια, θέλω να παραμένω σε λογικά πλαίσια γιατί αρκετές μαλακίες έχω κάνει στο παρελθόν και είναι καλό να έχω ένα μέτρο στη ζωή μου. Για μένα, καταλαβαίνεις τι εννοώ. Σίγουρα πάντως, το να πίνεις 2-3 ποτά με φίλους σου, πάνω απ'όλα, δυναμώνει και τις διαπροσωπικές σχέσεις. Χαχαχα!

3)Σαν Sun of Nothing, όταν ξεκινήσατε τι ήλπιζες; Τι είχες στο νου σου;
-Όταν ξεκινήσαμε να παίζουμε δεν ήλπιζα τίποτα. Ήλπιζα να μπορέσω να καταστρέψω αυτό το κόσμο που με πειράζει από τα θεμέλιά του. Να καούν όλοι γιατί όλα ήταν χωρίς νόημα. Ήλπιζα να δημιουργηθεί μια μεγάλη καταστροφική τρύπα, να τα πάρει όλα μέσα. Και να ξαναξεκινήσουν όλα από την αρχή. Πράγμα που, βέβαια, δεν έγινε. Να βγάλουμε τα σκατά που μας ενοχλούν, από το μυαλό μας.

4)Πόσο βοηθάει η ναρκωολο(ή άμα θέτε, αλκοοναρκω)κατάχρηση, στους στίχους σου;
-Δε θα το παίξω My Dying Bride αλλά ως μια ορισμένη φάση βοηθάει λίγο. Βέβαια όταν τη ξεπεράσεις γράφεις μαλακίες που τα διαβάζεις την άλλη μέρα και λες, "τι μαλακίες γράφω, εδώ και εδώ και εδώ, χαχχα!". Πάντως πιστεύω ότι μερικούς από τους στίχους που μου αρέσουν πραγματικά τους έχω γράψει ξεμέθυστος, χωρίς drugs, μόνο με τη ψυχή μου. Γενικά είναι λίγο δίκοπο μαχαίρι το όλο θέμα. Το ότι μπορείς να νιώσεις και να καταλάβεις τη φάση που βρίσκομαι όταν κάνω αυτό που κάνω, πιστεύω ότι είναι το πιο ωραίο, γαμάτο, ικανοποιητικό πράμα που μπορεί να πάρει ένας μουσικός από έναν που ακούει και μαραζώνει μαζί του. Πραγματικά είναι ένα μαγικό πράγμα που δε νομίζω να το κατανοούν πολλοί.

5)Πες μας πώς θεωρείς ότι θα βρίσκεσαι με Sun of Nothing, τα χρόνια που θα'ρθουν; Χωρίς ντροπή.
-Πραγματικά δε ξέρω. Ξέρω σίγουρα ότι η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις και ποτέ δε μπορείς να είσαι σίγουρος για τίποτα. Ελπίζω να είμαστε όλοι καλά, να έχουμε υγεία και να μπορούμε να παίζουμε μουσική μαζί. Όλα τα άλλα δεν είναι θέμα τόσο πολύ προώθησης μιας μπάντας, όσο του ότι ποτέ δενξέρεις τι σου επιφυλάσσει η μοίρα για το μέλλον. Πρόκειται για ένα παιχνίδι αγνώστων δυνάμεων που κινούνται με βάση το τι θέλουν αυτές. Ελπίζω να κατάλαβες.

6)Κανένα spoiler για το νέο album; Άμα θες;
-Προς το παρόν δεν υπάρχει κάτι έτοιμο ακόμα. Σε φάση vide-άκι με τραγούδι και τέτοια. Θα δείξει. Πάντως είναι στις δυνατότητές μας και άμα θέλουμε να κάνουμε κάτι έχουμε τους κατάλληλους ανθρώπους για να βοηθήσουν


*Εσείς πάντως, άμα γουστάρετε (που γουστάρετε), τσεκάρετε εδώ:
www.myspace.com/sunofnothing

Mosquitoes towards Mars

Mosquitoes towards Mars
----------------------------

Not for anyone else but me/
personal sunshine every time it happens/

not for you/ not for the other three/
but for me and me alone/

and what can I offer you/
in a land of everything and nothing?/
So I just carved my way around/
till you noticed/
put some blood and sweat/ and the illusion of decadence/
and then you noticed/

But still you'll receive nothing/
and this is beautiful indeed/
cause it's not for you/

It's not for you/
nor the other three/
but for me/
and me alone

Τι πήρα πρέφα από το μουσικό 2009

Τυχαία σειρά φυσικά.


YOB "THE GREAT CESSATION"
----------------------------------
Ωραία μπάντα αυτοί οι Yob ρε παιδάκι μου...και ακόμα ένα πιο ωραίο άλμπουμ, τούτο δω, που ξεράσανε στα μούτρα μας φέτο. Κάνει τους ντουμοπρέζους που νιώθανε ότι θα αφήσουν τη τελευταία τους πνοή χωρίς να ξανακούσουν χιπο-κβαντικές ελεγείες με θιβετιανή κουλτουροκαραμέλα από τον τυπάρα τον Μικέ και τη βρώμικη παρέα του, να σηκώσουν ξανά κεφάλι χαρούμενα. Μα τι γαμώ δίσκος αυτό το "The Great Cessation"...


THE DEVIL'S BLOOD "THE TIME OF NO TIME EVERMORE"
----------------------------------------------------------------
"Παλιούρικο" και φρέσκο ταυτόχρονα, το πνεύμα του Rocky-τρελάρα-Erickson να ζεις στα χτυπήματα των χορδών, και μια σίγουρη για τον εαυτό της, σεξουαλική φωνή πίσω από το μικρόφωνο. Ναι, ναι, "occult" περιτύλιγμα, μια χαρά, αλλά αυτό που χει σημασία είναι ότι ο δίσκος είναι φορτωμένος με ΤΡΑΓΟΥΔΑΡΕΣ


SPICE AND THE RJ BAND "SHAVE YOUR FEAR"
---------------------------------------------------
Στηρίζουμε Spice ακόμα και αν ηχογραφήσει δίσκο μόνο με solo κλανιές και χτυπήματα σε τετζέρια, κι αυτό επειδή για μερικούς από μας αυτός ο τύπος σημαίνει κάτι που ξεφεύγει από τα στενά όρια της "απόλαυσης μέσα από νότες". Πόσο μάλλον τώρα, που έβγαλε και ποιοτικότατο δισκάκι, τίγκα στη rock-n-roll καύλα και τους βρώμικους, αληθινούς στίχους. Πάμε μωρή τρέλα, πάμε!


SHRINEBUILDER "SHRINEBUILDER"
----------------------------------------
Με τα super-projects μεγάλων ονομάτων δε τα πάω καθόλου καλά. Αλλά αυτοί οι τύποι έχουν την εμπειρία να αποφύγουν οποιαδήποτε παγίδα (και πρώτη και κυριότερη, αυτή της βαρεμάρας προερχόμενης από την υπερ-σιγουριά και την ξεροκεφαλιά) και να σου σκάσουν στα μούτρα ψυχεδελικό, υπνωτιστικό υλικό ΑΑ κατηγορίας. Όπως θα περίμενες δηλαδή στα πιο τρελά σου όνειρα. Α, και το εξώφυλο, αν και καλό σαν ιδέα, παραμένει στα μάτια μου απελπιστικά κακοφτιαγμένο.


NIGHTSTALKER "SUPERFREAK"
------------------------------------
Ξέρετε τι θα πάρετε από πριν με δαύτους. Και συνεχίζουν ό,τι κάνουν, να το κάνουν τέλεια. Οπότε ανοίξτε μια μπύρα και για μένα και απολαύστε (μη) υπεύθυνα. Ναρκωτικό που όσο και να το καταχραστείς, δε σε γαμάει μία, μόνο σε ανεβάζει.


BIG BUSINESS "MIND THE DRIFT"
--------------------------------------
Στην αρχή, ψιλοσόκ. "Κιθαρίστα οι Big Business; Και πού είναι αυτή η αίσθηση πανικού, ότι στην πέφτουν από παντού;". Στη συνέχεια, χαμόγελα- οι γαμιόληδες, ακόμα και αν πλέον σου προτείνουν κάτι απείρως πιο μελαγχολικό σαν άκουσμα, συνεχίζουν να σε πιάνουν από τα παπάρια και να σε ΑΓΧΩΝΟΥΝ ΤΡΕΛΑ. Και ποιον χάλασαν υπερ-μελεγχολικά άσματα όπως το "Gold and Final" πχ;


KICKBACK "NO SURRENDER"
--------------------------------
Ακόμα και αν δε κατέχεις, κατανοείς με μιας, από το λιτό εξώφυλο με τους αραπάδες με τα σουβλιά, ότι εδώ δε παίζουμε. Μουσική με αντι-μουσικό feeling, κυρίως επειδή, αν ο απώτερος σκοπός της μουσικής (σα τέχνη, χμφ) είναι να προκαλεί συναισθήματα, τούτοι δω σε τσακίζουν ψυχολογικά με τέτοιο μίσος, που μένεις άδειο κουφάρι. Τρελή δισκάρα και σίγουρα μια από τις πιο "επικίνδυνες" μπάντες των καιρών μας.


ISIS "WAVERING RADIANT"
-------------------------------
Δε το χω ακούσει όσο θα'θελα. Και σηκώνει αρκετές ακροάσεις, το γαμημένο (ε όπως πάντα). Αλλά παραμένει ποιοτικότατο στα αυτιά μου. Και, ω, του θαύματος, ο Turner αρχίζει να "έχει" καθαρή φωνή, σιγά σιγά; Αυτή και αν ήταν έκπληξη για τη λήξη του 2009...


MASTODON "CRACK THE SKYE"
-----------------------------------
Πάω στοίχημα ότι κάτι έχει πάρει το αυτί σας, γενικώς. Ε, ναι, αληθεύουν όλα. Τόσο σημαντική δισκάρα είναι το τελευταίο πόνημα των Mastodon.


FENRIZ' RED PLANET
------------------------
Ηχογραφημένα στα σπήλαια, solo stuff από τον ίσως απολαυστικότερο χιουμορίστα ολόκληρου του blackmetal σύμπαντος. Που όταν θέλει, ξέρει ότι μπορεί να ταρακουνήσει το σύμπαν όλο, ακόμα και όταν αντί να παίζει όργανα, μας αφήνει μαλάκες με το υπέροχο αυτό πράγμα που βγαίνει από το στόμα του (και το λένε μερικοί "φωνή"). Στην άλλη πλευρά (διότι πρόκειται περί split) ο Natterfrost κάνει τις μαλακιούλες του, αλλά, τουλάχιστον δεν ενοχλεί ιδιαίτερα.


NAPALM DEATH "TIME WAITS FOR NO SLAVE"
-----------------------------------------------------
Σερί από δισκάρες οι θρυλικοί εγγλέζοι. Σερί από εξωφυλάρες επίσης. Σερί από επιτυχίες, διότι, η εμπειρία βγάζει μάτι, παίδες. Γενικά. Τους ξέρουμε, τους εμπιστευόμαστε, και δε μας απογοητεύουν ποτέ.


AGORAPHOBIC NOSEBLEED "AGORAPOCALYPSE"
-------------------------------------------------------
Τι να πω ρε πατριώτη τώρα; Για το ότι οι Agoraphobic είναι μια από κείνες τις μπάντες που έχουν τόσο συγκεκριμένο όραμα, άρα ξέρουν και τα ΑΚΡΙΒΗ βήματα κάθε φορά που πρέπει να κάνουν, για να φτάσουν όλο και πιο κοντά του; Για το πόση αρρώστια βγάζουν, ακόμα και αν εδώ έχουμε τον πιο... "straight" δίσκο τους; Και τι "straight" ρε μαλάκα, το άκουσες καθόλου; Και τι εξώφυλο ρε φίλε; Και, και, και...


BURNT BY THE SUN "HEART OF DARKNESS"
-------------------------------------------------
Μεγαλειώδης επιστροφή, έμπνευση στο μάξιμουμ, τσίτες που πείθουν από χιλιόμετρα, μεγάλη καύλα αυτή η μπάντα. Αξίζει όσο λίγα.


FUNERAL MIST "MARANATHA"
-----------------------------------
Προκαλώ κάποιον να ακούσει μόνος του τούτο το κτήνος και να μη φοβηθεί.


CLUTCH "STRANGE COUSINS FROM THE WEST"
-----------------------------------------------------
Πιο χαλαροί και μινιμαλιστές, πιο αισθαντικοί, πιο απελευθερωμένοι, πιο κοντά στις ρίζες τους ίσως. Μεγάλη μπάντα.

4 μουσικές συμπεριφορές που είναι για το πούτσο

1)ΑΚΟΥΩ STONER ΚΑΙ ΠΙΝΩ ΜΠΑΦΟΥΣ
---------------------------------------------
Σεβόμεθα την επιλογή καθενός να κάνει ό,τι θέλει με τη ζωή του. Τουτέστην, σεβόμαστε και την επιλογή του να πειραματιστεί με οποιαδήποτε ουσία του κάνει κέφι, με το γνώμονα ότι δε θα μας πρήξει τα αρχίδια στη δικιά μας τη ζωή, με οποιοδήποτε τρόπο. Κατ' επέκτασην, σεβόμεθα και το γεγονός ότι στον καθένα, το αν θελήσει να μαστουρώσει, και το πώς θα του σκάσει/υπο ποίες συνθήκες θα το κάνει, είναι προσωπική υπόθεση και στ'αρχίδια μας. Από κει και πέρα, τραβάμε διαχωριστική γραμμή στην άμμο, απομακρυνόμαστε σε απόσταση βολική για εμάς, βουτάμε κοτρώνια και δίχως έλεος πετροβολούμε τον πρώτο που θα σκάσει μπρος μας (συνήθως αυτό γίνεται σε συνευρέσεις παρομοίου είδους ή σε μπαρ), και με ύφος 50-άρη (ασχέτως αν είναι 15-αρης ή 50-αρης) θα σηκώσει μελαγχολικά το βλέμμα του σε κάθε "Gardenia" ή "Dopes to Infinity" που παίζει, και θα αναφωνήσει, "Τρόπος ζωής. Stoner και μπάφοι". Βλάκα μου,
1)Κατ'αρχάς, πολύ σωστά θα παρατηρήσατε ότι μπαίνουμε στη στενάχωρη διαδικασία να μιλήσουμε χρησιμοποιώντας τον όρο stoner- έναν όρο ηλίθιο, καθώς θα μπορούσε να περιγράφει με την ίδια ευκολία τόσο τον Ανέστη Δελλιά, όσο και τον x,y υπανάπτικο κλώνο των Kyuss. Με αυτό το δεδομένο, ίσως δε σου φταίει η γενιά αρκετών από μας που μουσικά ίσως είχε μεγάλα ντουζένια/αρχίδια όταν ο όρος ήδη χρησιμοποιείτω κατά κόρον, από την άλλη, όσο χρήσιμες και να είναι οι ταμπέλες ως ένα σημείο όταν θες να κάνεις δουλειά στη μουσική, καλό είναι να χρησιμοποιούμε και το ρημάδι μας για να βγάζουμε όσες τσουκνίδες φυτρώνουν στο κτήμα μας πιο κάτω από τα μαρούλια.
*και αν και στην αρχή και γω παραξενεύτηκα που εν έτει 2010 γράφω για τον όρο "stoner", μια βόλτα σε κανα μπαράκι που παίζει καλό, ξένο rock θα σας πείσει για το πώς κρέμεται το πτώμα του όρου ακόμα πάνω από τα κεφάλια μας. Αυτό, ή απλά εκεί που συχνάζουμε μεις είναι υπανάπτικτοι, δε ξέρω. Πείτε μου, αλήθεια.
2)Δε μας ενδιαφέρουν οι εμπειρίες σου. Αλήθεια. Εκτός κι αν είσαι κάποιος της στενής παρέας, ή κάποιος που γενικά συμπαθούμε απόλυτα, δε θα μπορούσαμε ούτε καν να κλάσουμε νοσταλγικά για το αν πάθεις overdose από ναρκωτικά και είσαι κακό παιδάκι. Το λέει κάποιος που έχει σπαταλήσει κι εγώ δε ξέρω πόσες λέξεις στη σειρά για το πόσο ληγουρεύεται αλκόλια, ναι, ίσως φανεί ειρωνία- αλλά αλκόλια αγοράζεις και από το σούπερ μάρκετ, με πιάνετε; Εκτός αυτού- όπως είπαμε και παραπάνω, στον καθένα σκάει όπως του καπνίσει. Αναλόγως της διάθεσης, του χαρακτήρα, μπλα μπλα. Πόσα πια κωλοσλόγκαν χρειάζεσαι στη ζωή σου; Είναι η μουσική για σένα τόσο σημαντική που το να πίνεις μπάφους και να ακούς stoner είναι ο τρόπος ζωής για σένα; Και αν ναι, γιατί αυτή τη στιγμή δεν είσαι κόκαλλο στο πάτωμα του διαμερίσματός σου, knock out αγκαλιά με τη κιθάρα σου, ενώ από πίσω παίζει Sleep πχ; Ή μήπως η χρησιμότητά σου απλά είναι να ακούμε μεις πχ Nighstalker και να γουστάρουμε ασχέτως αν είμαστε φτιαγμένοι ή όχι, και ταυτόχρονα να σε έχουμε στη μέση, σκάζοντάς σου κουτουλιές με μανία σε κάθε refrain του δίσκου, ρωτώντας σε "ΣΟΥ ΑΡΕΣΟΥΝ ΟΙ NIGHTSTALKER ΡΕ ΜΟΥΝΙ;" και λαμβάνοντας ηδονή από το να σε βλέπουμε με μάτια κόκκινα από το κλάμα και χέρια που τρέμουν να ψιθυρίζεις υποτακτικά, "Ναι, ναι, μου αρέσ...ΑΟΥ!!!"

Stoner-α του κώλου, τούτο είναι για σένα και μόνο:



2)ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ
-----------------------------------
Τα μουσικά γούστα του καθενός, οκέη. Στ'αρχίδια μας ξανά, όπως είπα. Και συνειδητοποιώ ότι το "στ'αρχίδια μας" σε αυτό το blog έχει χρησιμοποιηθεί περισσότερες φορές και από την τελεία, να ξέρετε. Αλλά από ένα σημείο και μετά, είναι υποκριτικό, μαλακισμένο και μάλλον ουτοπικό, να ζητάς από την κάθε κυκλοφορία που θα ακούσεις να δώσει νέο πρόσωπο στη μουσική (ή έστω, στη μουσική που αγαπάς εσύ). Οι Mastodon έβγαλαν υπερδισκάρα φέτος- από μία άποψη, έθεσαν νέα στάνταρ. ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ. Είναι τυχαίο που όταν τους ρωτάνε τι μουσική παίζουν, σου λένε heavy metal ρε; Ή μήπως προτιμάς το πιο λειτουργικό post-heavy-hardcore-death-sludge-rock-burger-with-cheese; Αν, εν πάσει περιπτώσει, έχεις βαλθεί να ψάχνεις παντού τη πρωτοπορία, ένα από τα παρακάτω συμβαίνει:

α)Είσαι απογοητευμένος από τη μουσική γενικότερα, οπότε κάνε όπως εμείς και απλά σταμάτα να ακούς συνέχεια. Δουλεύει, αλήθεια. Χρειάζεται.
β)Είσαι ουτοπιστής και κατά πάσα πιθανότητα και πρώην ΕΑΚ-ίτης.
γ)Είσαι κοντά στα 60 χρονών και αναπολείς τότε που βγάζανε δίσκους πχ οι King Crimson. Περαστικά σου. Και οι King Crimson ακόμα γαμάνε.
δ)Άκουσες ένα δίσκο Tool, ή το "666 International", ή αποφάσισες ότι αποκρυπτογράφησες τελείως το "Written in waters", έδωσες στον εαυτό σου τον τίτλο του "ακούω experimental/πειραματικά/Progressive κλπ" αυθέραιτα και μας πρήζεις το πούτσο.
στ)Ακούς όλη μέρα noise, ambient και παρεμφερή, τόσο, που ο εγκέφαλός σου έγινε ο μισός βαζελίνα και δε μπορείς να εκτιμήσεις τίποτα παιγμένο πιο "πατροπαράδοτα", παρά μόνο μικροαλλαγές σε μικροήχους παιγμένους σε μικροσυχνότητες ή επαναλαμβανόμενες λούπες-γεωτρύπανο με παραμορφωμένες κραυγές της Σίας Λιαροπούλου από πίσω να γίνονται ένα με το "μουσικό περιβάλλον". Άρχισε τη πρέζα καλύτερα.

Με απλά λόγια, προτιμώ πχ να ακούσω μια μπάντα που μοιάζει έτσι:

(και που ξέρω ότι από αυτούς η μόνη πρωτοποριακή διαπίστωση που θα λάβω είναι ότι περπατάνε στα τέσσερα και κατουράνε όρθιοι σε λεκάνες) και 1,000,000 μπάντες που μοιάζουν και ηχούν έτσι, αν αυτό μου κάνει το πουλί να το μπερδεύουν φαντάροι και να του ανεβοκατεβάζουν σημαίες, από το ύψωμα,
παρά τρεις νότες παραπάνω από αυτό:

Τυχαία τα παραδείγματα με τις δύο αυτές μπάντες.
Και θυμίσου ρε μάγκα, ότι, για κάθε ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑΚΟ ΔΙΣΚΟ που ίσως σκάσει, υπάρχουν και δύο παράπλευρα θέματα να εξετάσεις:

1)Ποιοι καλλιτέχνες όντως έχουν να πουν κάτι νέο, και ποιοι σε κοροϊδεύουν ψιλό γαζί ρε μαλάκα, επειδή έβαλαν ένα παραπάνω sample τάρανδο να κλάνει από απόσταση στο blackmetal τους, ή επειδή έπαιξαν 670,345 νότες παραπάνω μέσα σε 1 λεπτό;
2)Πρωτοπορία για σένα είναι κάτι να πεταχτεί στο μουσικό σου μικρόκοσμο (τον αποκομμένο από το οτιδήποτε) μια ωραία μέρα και να σε κάνει να ξαναερωτευτείς τη μουσική; Δουλεύεις με γνώμονα το τι "πρέπει" να κάνει η μουσική για να "εξελιχτεί", ή με γνώμονα το τι θα σε κάνει να αναπνεύσεις πιο ειλικρινά στη καθημερινότητά σου, σε νότες;


3)ΤΑΥΤΙΣΗ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ ΜΕ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ
-------------------------------------------------------------
Αναγνωρίζω το παρωχημένο του πράγματος εδώ. Μια συζήτηση που ξεκινάει πολύ παλαιότερα από οτιδήποτε μπορώ να θυμηθώ, είμαι σίγουρος. Και όμως, ακόμα και στις μέρες μας, θα βρεθείς αντιμέτωπος με το εφιαλτικό, "Σιγά μην ακούσω αυτούς ρε! Είναι φασίστες!" ή το "Περπατημένοι οι τάδε, αλήτες, ναρκωτικά και αλητεία, γαμώ!". Και κάτι τέτοια σε κάνουν να αναρωτιέσαι πόσο "προχώ" νομίζεις ότι είσαι, και πόσο είσαι στ'αλήθεια. Ναι ωραία, πάντα πράγματα θα σε προσβάλουν σαν άνθρωπο- δε μπορείς, και ίσως, λέω ΙΣΩΣ, να είναι και λάθος να τα παραμερίσεις για να κάνεις το οτιδήποτε. Από την άλλη, δε ξεχνάμε ότι υπάρχει λόγος που όταν μπαίνεις σε ένα μαγαζί να αγοράσεις πχ το "Filosofem" των Burzum, ΔΕ σου πουλάνε και τον ίδιο τον Vikernes μαζί: ΔΕ ΣΕ ΝΟΙΑΖΕΙ Ο VIKERNES και ο κάθε Vikernes. Αγαπάω τίγκα τους δίσκους μου Danzig. Τον ίδιο δε θέλω να τονε γνωρίσω, διότι κυρίως από τη μουσική/στίχους του, αλλά και από συνεντεύξεις/βίντεο από live κλπ, μου σκάει και πολύ μαλάκας ρε αδερφάκι μου- κρίμα δεν είναι να μου χαλάσει τη μαγεία ο καριόλης; Τον Patton τον αγαπάω σαν θεό μου- να τον γνωρίσω καμιά μέρα, φαντάζεσαι ρε παιδάκι μου, και να αρχίσει τίποτα μαλακίες; Να πάει να γαμηθεί. Από την άλλη. Σας τα'χω κάνει νταούλια με τους Catharsis και τον υπερδίσκαρο Τέχνης "Passion". Τον έχω δίπλα από τη καρδιά μου ακριβώς. Αλλά τι; Στους δρόμους δε βγήκα. Ούτε να μείνω σε κοινώβιο πήγα. Αντίστοιχα, μπορώ να ακούσω όσους Screwdriver δίσκους θέλω, αν με πιάσει η ζούρλα, αλλά δε θα πάω να γίνω "sieger sieger" και να "shoot the fucking nigger". Με πιάνετε;

Απ΄την άλλη, ας μη ξεχνάμε, ότι όπως κάθε μορφή τέχνης (όροι και αυτοί Αλλάχ μου), η μουσική πρώτ'απ'όλα, είναι εργοστάσιο ονείρων και φαντασιώσεων. Ασχέτως αν μερικοί από μας γίναμε γέροι γρηγορότερα απ'ό,τι είναι φυσικό, ή γενικά χάσαμε την όρεξή μας για όνειρα και τη ζωή γενικότερα, ισχύει. Και μέσα σε αυτά τα πλαίσια, θέλεις να υπάρχει παρασκήνιο στη μουσική σου. Θέλεις τη συγκεκριμένη περσόνα για να φαντασιώνεσαι τη πάρτη της με οποιοδήποτε τρόπο. Ένα "είδωλο" για να προσωποποιεί πολλά από τα οποία σε κάνουν να περνάς τη κάθε μέρα σου με ιδρώτα για το αύριο και χωρίς φόβους και τέτοια αδερφίστικα. Ισχύει και είναι απόλυτα λογικό και καθόλου ρομαντικό. Αλλά, με δεδομένο ότι ακούς γενικά μουσική και όχι δυο μπάντες, πάντα θα πρέπει να έχεις στο μυαλό σου ότι η αλήθεια είναι ίσως κάτι ενδιάμεσο.
Διότι, αν δεν είναι έτσι, πρέπει να ειδωλοποιήσουμε/αντιγράψουμε τον τρόπο ζωής αυτού του ανθρώπου:

...και όχι, ό,τι και να πείτε, από όσα επίθετα μπορώ να σκεφτώ για τον μακαρίτη τον GG Allin, το "role model" δεν υπάρχει πουθενά.
*αυθέραιτη και εκτός θέματος παρένθεση: σέβας στον GG Allin. Επειδή ακριβώς δυο νότες, τρεις κραυγές και πολλή ειλικρίνεια (ασχέτως αν είναι λανθασμένως κεντραρισμένη ή αυτοκαταστροφική ή και εγκληματική ακόμα) μπορεί να κάνει τους κουλτουριαρέους να τρέξουν. Αν η γαμημένη η Marina Abramovich κάνει στοματάκι να μένουν ορθάνοιχτα από κουλτουροδέος με τα performance της, γιατί ο Allin που έτρωγε τα σκατά του στη σκηνή και τα πέταγε και στο κοινό (και άλλα πολλά) δεν είναι performer αλλά σκέτος πρεζάκιας;


4)"ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΟ UNDERGROUND/ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΚΗΝΗ"
-----------------------------------------------------------------------
Μαλακία ολκής. Από την αρχή βέβαια θα κάνω ξεσκάρτισμα και θα αφαιρέσω από τους παρακάτω αφορισμούς άτομα που αφιέρωσαν τις ζωές τους χωρίς κανένα κέρδος για να αναδείξουν μπάντες/βοηθήσουν τη μουσική του τόπου τους να ανθίσει, από καθαρή αγάπη δηλαδή για τη μουσική και τίποτε άλλο. Γούστο και καπέλο τους.
Από κει και πέρα, αυτή η καραμέλα κάπου έχει σφηνώσει στη κωλοτρυπίδα μας και αρχίζει πλέον και τσούζει. Τι πάει να πει με το ζόρι "υποστηρίξτε το underground" ή "την ελληνική σκηνή"... Μου θυμίζει κάτι παρόμοιο που έλεγε και ο Πανούσης, περί "Αριστεράς και της Πρόοδου. Μα αν κάποιος είναι αριστερός εξυπακούεται ότι είναι και προοδευτικός, εκτός και αν είναι καθυστερημένος". Όταν εσύ νιώσεις την ανάγκη να στείλεις σε ένα κωλοφάκελο λεφτά, ή οτιδήποτε άλλο υλικό σαν ανταλλαγή για το demo ή το δίσκο μιας μπάντας οποιασδήποτε χώρας, βάζεις το λιθαράκι σου στο Underground. Ξέρω γω, βρίσκεις ένα γκανιάν ας πούμε, πιστεύεις σε αυτό και περιμένεις τα ωραία (ή τα σκατά) να έρθουν με το καιρό. Όταν πας σε ένα live που παίζουν ελληνικές μπάντες (που συνήθως είναι και φτηνά), είσαι παρόν και βοηθάς την ελληνική σκηνή (πόσο μάλλον και όταν αγοράσεις κανα cd ή κανα μπλουζάκι από τις μπάντες στο live). Από κει και πέρα, ο ψυχαναγκασμός των ηλιθίων πρέπει να πάψει κάποτε.

-Δε με νοιάζει αν αυτή η μπάντα από το Μπαγκλαντές είναι τόσο D.I.Y και Underground που κυκλοφόρησε το δίσκο της σε περιτύλιγμα από δέρμα ιππόκαμπου και τα έξοδα τα έβγαλε πουλώντας το ένα νεφρό του drummer της. Μ'αρέσει; Θα το στηρίξω. Δε μ'αρέσει; Πούλο.
-Δε με νοιάζει αν η τάδε μπάντα από τα Πύρπαλλα έβγαλε demo και μιας και είναι και συγχωριανοί (και κατ'επέκτασην και από την ίδια χώρα με μένα) θα πρέπει να το αγοράσω ή να πάρω σβάρνα όλα τα live που παίζουν τριγύρω. Μ'αρέσει η μουσική τους; Θα το αγοράσω και θα ακολουθήσω όταν μπορώ. Δε μ'αρέσει; Δε θα δώσω ούτε μισή κουράδα σε αντάλλαγμα για το cd τους και η μόνη φορά που θα τους δω, θα είναι τυχαία στο δρόμο όταν περνάω έξω από το καφενείο που παίζουν πόρτες ρουφώντας φραπέδες και μιλώντας για το πώς θα κατακτήσουν το κόσμο μουσικά.
-Δε με νοιάζει αν "εδώ είναι Ελλάδα και όλα είναι δύσκολα στο θέμα της μπάντας". Πάω πάσσο, αλλά σόρυ φίλε συμπατριώτη, αν βρω το δίσκο σου στο ιντερνέτ το σατανικό, θα τον κατεβάσω μεμιάς, θα τον ξεκοκαλλίσω και αν μου αρέσει και τον βρω σε λογική τιμή στα κωλομάγαζα της Αθήνας (αν δηλαδή δεν μου τον στείλεις εσύ, ε), θα τον τιμήσω. Μη μου κλαίγεσαι για τα Mp3- τσάμπα διαφήμιση είναι, βλάκα.
-Δε με νοιάζει πόσο "respect" είναι στους underground κύκλους η τάδε σκοτεινο-εξπρεσιονιστικο-και-πολύ-βίαια blackmetal μπάντα, ή από ποιους μουσικούς-"θρύλους"-respect της "σκηνής" αποτελείται. Αν δε με ταρακουνήσει αυτό που θα παίξει στα αυτιά μου, θα Mάθω να προβάλλω αστρικά τον εαυτό μου, μόνο και μόνο για να τους βρω στο άψε σβήσε και να τους κτουρήσω εκτόπλασμα στη μούρη τους ενώ κοιμούνται.
-Επειδή είσαι νέος και τώρα ξεκινάς να παίζει μουσική, δε σημαίνει ότι αξίζεις αυτόματα και όλη την επιείκια του κόσμου, αν δε παίρνεις τον εαυτό σου στα σοβαρά. Αν είσαι κουράδας, είσαι κουράδας, πάει και τελείωσε- δώσε μου αφορμή να πιστέψω στις ικανότητές σου στο μέλλον και εγώ ευχαρίστως σε βάζω και στο σπίτι μου. Επίσης, απ' τη στιγμή που είσαι στο underground, ένα χώρο που ο καθένας κάνει ό,τι θέλει καλλιτεχνικά δίχως να έχει βούρδουλες και "πρέπει" πάνω από το κεφάλι του, δείχνεις και πιο εύκολα το τι πρεσβεύεις. Όσο κουλτουριάρης και να πας να το παίξεις, όσο "θυμωμένος", "σκοτεινός", "αντικομοφορμιστής", "παίχτης", οτιδήποτε πας να πλασάρεις. Διότι το πιθανότερο είναι, ακριβώς επειδή είσαι ένα μαλακισμένο φαντασμένο κωλόπαιδο από κάποιο ξεχασμένο κωλοχώρι, ότι θα σε ξέρω μέσω άλλων, ή θα σε συναντήσω κάπου τυχαία. Δείξε χαρακτήρα και παίξε ειλικρινά, αλλά μην στραβομουτσουνιάζεις μετά αν εγώ σου ρίχνω Παναγίες που η μουσική σου απλά ακούγεται σα να διασκευάζει μικρομπάντα σε pub τους Led Zepellin ή τους Metallica. Ή τους x ή τους y.

"Underground και overground, κυρ Μανώλη, άντε να τα υποστηρίξουμε με τα μπούνια":

2 λόγοι να χαμογελάσει το χειλάκι μας, να πούμε

1) FIX- The Ministry Movie
------------------------------
Οι Ministry ήταν μια από τις πιο επικίνδυνες, χυδαίες, άρρωστες, ναρκωτικόλαγνες, βαριές-σα-τη-κόλαση μπάντες που βγήκαν ποτέ. Η θέση τους δε, σαν πρωτοπόροι στο μουσικό μπικροσύμπαν όλων μας, είναι πλέον κατοχυρωμένη με το νόμο. Μπλα μπλα μπλα, τα ξέτε. Αυτό που ίσως σας διαφεύγει (και μένα μέχρι πρόσφατα) είναι ότι το καλοκαίρι του 2010, θα προβληθεί η ταινία "FIX- The Ministry Movie" στους κινηματογράφους (κατά πάσα πιθανότητα όχι δω στη Ψωροκώσταινα, βέβαια), η οποία, όπως λέει και το όνομά της, ασχολείται με τη μπάντα, "κατά τη διάρκεια της πιο βουτηγμένης στις καταχρήσεις, ακραίας περιόδου της" σύμφωνα με τα λεγόμενα. Κοπανάω ήδη μελαγχολικά (για το μέλλον) τις τσαπέλες μου σε κρύο μάρμαρο και περιμένω μαρτυρικά να φτάσει στα χέρια μου τούτο το δώρο εξ'ουρανού

Τσιμπάτε και το τρέηλερ:
http://www.youtube.com/watch?v=QDT9836cdCQ


2) PROPAGANDHI "SUPPORTING CASTE"
---------------------------------------------
Στο περίπου. Τους παρακολουθώ αραιά και πού, μετά το "Potemkin City Limits" τους έχασα, να σας πω και την αμαρτία μου, τα κατεβατά από στίχους που για να κατανοήσεις πρέπει να έχεις 10χρονη πανεπιστημιακή καριέρα τα βαριέμαι σα το θάνατο, άσε που το μελωδικό της υπόθεσης στο punk μου, μου φέρνει αναγούλες. Αυτό όμως δεν αλλάζει το ότι ο εν λόγω δίσκος είναι μια ευχάριστη έκπληξη από το πουθενά, και ότι για αυτό που πρεσβεύει, είναι ποιοτικότατος και μες την καύλα. Όσοι γουστάρουν ζαχαρίτσα σε ένα conceptually πικρό και οργισμένο punk-ο-δίσκιο, να ενδώσουν- θα γουστάρουν τίγκα.

Πιθήκια;

Συνεχίζοντας από κει που σταμάτησα- λες και έχω να πιάσω τα γαμώπληκτρα χρόνια-, συνεχίζοντας από κει που σταμάτησα λοιπόν, πατάω φρένο, κατεβάζω το τζάμι του παράθυρου και ρίχνω ροχάλα ακριβώς στη μέση του "πρέπει" και του "είναι". Μικρό πικρό τσογλάνι, στη πυρά για άλλη μια φορά αυτοβούλως, με αμφιβόλου αισθητικής αποτελέσματα για το πνεύμα- το ποιο; Πολύχρωμα κωλοφωτάκια, να κάνουν κάτι σβαμ, κάτι σβουμ, απαίσιοι αγιοβασίληδες. Δεν είδα φέτος ούτε έναν αγιοβασίλη που να ήταν αγιοβασίλης. Κάτι παραφουσκωμένα εκτρώματα έξω από μαγαζά με σουβλάκια, ηδονιστές βασίληδες, αλκοολικοί βασίληδες, εβραίοι βασίληδες, κάτι χιονάνθρωποι-κούκλες έξω από μπαρ που έγερναν στους περαστικούς σα πρεζάκια.

"Φοιτητής είμαι φιλαράκι, φέρε μου 1 ευρώ να βγάλω εισητήριο για Κομοτηνή"

Καλοκαιρινές μέρες στα κωλοχώρια; Καλοκαιρινές μέρες στα κωλοχώρια. Μιλιούνια και οι κατσαρίδες, φορούσαν τα ρούχα συγγενών και ήταν όλοι τριγύρω πεπεισμένοι πως φέρονταν ευγενικά, και φέρονταν ευγενικά, και τότε είναι, όταν σε καπελώνουν και σου ορμάνε σαν άμορφη μάζα, που αρπάς ανάποδες και μοιράζεις χαπάκια πέντε δαχτύλων σφιγμένα. Και τρίχες, πολλές τρίχες, και γυαλιά μυωπίας, πολλά γυαλιά μυωπίας. Και μελομακάρονα που κάνεις ψαράκια στη θάλασσα άνετα με δαύτα. Και πάρτου, και τζαφ και μπρουφ και μπαφ και δώστου άλλη μία φορά, πνιγόμαστε καπετάν Θανάσο, στ'αρχίδια μας ρε Θοδωρή, αγορίνα μου.

"Και όχι άλλο κάρβουνο", και πάρτο το κάρβουνο, και δώστου το κάρβουνο.

Κουραμπιέδες που διαλύονται, και αντί να τους φας, τους σνιφάρεις, πατέντα τυχαία πάω στοίχημα, ή Malfunction στη συνταγή της κυρά Κατίνας μεγάλη η χάρη της. Και το παλιό το σπίτι σήμερα στο Κιάτο, η μισή η ζούγκλα να χει πάρει πούλο, ένας χοντρόγατος να κάθεται με το τεράστιο, παχύσαρκο τσουφρέλο του υψωμένο, να με κοιτάει, τα μάτια του χαμένα στη παχιά τη τρούχα και τη σάρκα- μου φτιαξε το κέφι μου φτιαξε, αμέ, αμέ.

"Νιάο και νιάο" δυο φορές και μετά τίποτα, επιτακτικά ο αλήτης, "τάισέ με ρουφιάνα".

Κουβέντες για νεκρούς αβέρτα, χριστούγεννα, η ώρα της χαράς, ειδικά στο οικογενειακό τραπέζι, και μάτια πατέρα να σε καρφώνουν όταν ζητάς μια μπύρα παραπάνω (τη τρίτη που θα πιεις συνολικά, συνεταιρικά με άλλους τρεις, οάο), και παντομίμες σε σαλόνια, αρχίδια, και ντεζαβού, τώρα που γράφω, ντεζαβού, λες και πήρε μπρος η μηχανή για απόψε μόνο, πριν ξανασβήσει η ρημάδα, και λίγο χρόνο ρε μαλάκες, λίγο ,για να σκεφτεί ο νεαρός καθαρά, μαλάκες, λίγο.

"Και τι κάνεις με τη σχολή σου ρε εσύ, κει πάνω;"

Καλά είμαι ευχαριστώ πολύ, εσείς τι λέει; Κανα μυστικό της οικογενειακής της κρύπτης παραπάνω για να γουστάρουμε και μεις οι νεαροί; Φαγητό, και φαγητό, και ύπνος, και τίποτε άλλο ευχάριστο, άντε, ας κατέβουν και ένα μάτσο φίλοι καλοί να τους δω, να τους τρατάρουμε τίποτες, εξοχάς εδώ, ναι ναι, ευχαριστώ πολύ κύριε μου, θα προτιμήσω το κρασί το κόκκινο- όχι, μπύρα θα πιεις ρε (ψιθυριστά σαν συμβουλή, ενώ είναι κρυμμένη απαίτηση), ένας καστανοκέφαλος γκαλγκάτζαρος με ουλές στα φρύδια να σου κοπανάει κλωτσές με άρβυλο,

"Κάνε τη σούρα ρε μαλάκα, αλήτη, κάντηνα και πάρτους όλους στο διάλο"

Σούστες με τα μηχανάκια, σούστες, και πολύ καλός καιρός, μάλιστα κύριέ μου, πολύ καλός καιρό έχομε, τίποτε άλλο; Κανά κρασάκι ίσως; Όχι, μπύρα θα πιεις ρε (ψιθυριστά σα συμβουλή πάντα, παιδιά, μη παρεξηγούμαστε)
Και άλλες λίγες μέρες για να ανέβω πάνω, και να ανέβω πάνω, τι να ανέβω πάνω, σκατά του κόσμου όλα ενωθείτε, τι να ανέβει ο ποιος να κάνει τι και πότε; Αέρα στα πανιά δεν έχει, νταούλια τα όργανα βαρέσανε, μας πήρε ο διάλος άλλη μια φορά αλλά αισθάνομαι ευρωπαίος- και οι γκόμενες με τα μαύρα ρούχα να καυλώνουνε με προϊόντα σάρκινα εκτός συνόρων.

"Αισθητική όμως μηδέν"

βάλε και έναν άσσο μπροστά, και βγήκε το καρό, οχόι, οχόι, περίεργοι μικροί καπετανέοι από τα κωλοχώρια τα θαλασσινά: φλώροι έλεγε ένας φίλος αδερφικός, οι θαλασσινοί, που δεν έχουνε σκυλιά κατά βάση αλλά γάτες- φλώροι πέστα ναι, και να συμπληρώσει το δικαστήριο στη γκλάβα, φλώροι που χαλάνε τα κτήματα στα χαρτιά και σπίτια άμα λάχει, για να παίζουνε χαρτιά- και οι γιοι τους τα ίδια, και το παλιό το λεύκωμα το σχολικό που δεν με ενδιέφερε ποτέ να έχω διοτί αυτά είν για αδερφές, αν είχα, θα έμενε κενό. Ξεβράκωτο τονε σηκώσανε φέτο τον Ιωσήφ από τη φάτνη, την δείρανε τη μάνα του σωτήρα με μπαστούνια, τους πήγανε προσαγωγή για εξακρίβωση στοιχείων τους τρεις μάγους, χαθήκανε οι βοσκοί στα μπλόκα, άντε τώρα να ανάψεις φωτιές για το βρέφος. Βαρέθηκε το βρέφος το θείο, μας έγραψε στα παπάρια του τα αστραφτερά και ανέβηκε κει πάνου, αλήθεια ρε, πού ρε μαλάκα, κει πάνου ρε, στις πινέζες τις γυαλιστερές, και μας βγάζει το πουλί κατάμαπα, σα τη ζωγραφιά στις τουαλέτες τις ανδρικές με το "αγοράκι" και την πάπια του.

"Πάρτε να χετε χρυσή βροχή"

Χορό να δεις οι Ινδιάνοι. Οχοχοοοο χορούς και πανηγύρια, τουίστ μετά αρχίσανε να σβουρνάνε σα τις πέρδικες σε έξαψη, μπήκανε οι τουρίστες στο παιχνίδι και η παρτούζα η ανταλλαγή πολιτισμών έφτασε στο τέλος, βουυυυυρ και τα τεκνά τα αστραφτέρα με το ξανθό μαλλί στη κούτρα μη χάσουν ευκαιρία, με τα φτερά και τα τόξα και τις πάνες, να κοπανάνε αβέρτα έρωτες εδώ κι εκεί, να χάνουνε τη μπάλα οι ερυθρόδερμοι, να γουστάρουνε οι τουρίστες και να πετάνε σωματικά υγρά στα τίπια. Χρατς η συμπαντική ψαλίδα έκλεισε, κάποια παλάμη στην άκρη του σύμπαντος χτύπησε σε κάποιο κούτελο, ΧΛΑΤΣ, με αυτά που είδαν κάποια μάτια, και την κόψαμε αυτή τη σκηνή απ' τη τσόντα τη πολυτελείας μας- εμάς, ω εμάς, αλήθεια κύριε, θα προτιμήσω το κρασί το κόκκινο- όχι ρε, μπύρα θα πιεις (συμβουλή είναι ψιθυριστή, παιδιά, ε;)

"Και φέρτο δω αυτό αν δε το θες"

Τρία μαντάτα δεν έφερε κανένας φέτος, ένα και καλό παρ'ολ'αυτά, καλημέρα κύριε ντόκτορ, κάτσε νεαρέ μου πες μου, μπλα μπλα μπλα κύριε ντόκτορ, να σας πω τι και πώς και πού, ω, μα δεν ξέρω νεαρέ μου, ξεκίνα από το μηδέν, και ίσως χάπια όχι:

από το μηδέν. Ωραία. Μια φορά και ένα καιρό, μια σαύρα γάμησε ένα πιθήκι, και ο Θεός με τους εξωγήινους είπαν να γελάσουνε, και να φτιάξουνε τον άνθρωπο, γιατρέ. Καλά πάω;

"Όχι ρε- μπύρα θα πιεις"

Τόσο σκατά όμως, άντε να τα ξεμπλέξεις.