Τρίτη 31 Αυγούστου 2010

Αντιός


Αυτή η μαλακία κλείνει απόψε.

Δε ξέρω πώς και αν μπορείς να διαγράψεις ένα μπλογκ
από προσώπου Γης
(η σχέση μου με τη τεχνολογία είναι
"γω πηδήξει κώλο σου, ουγκ")

άλλωστε
έχω δω μέσα μερικές κειμενάρες
που θέλω να τις
στραγγίσω γενικώς
να τις πάρω
να τις αλλάξω ή όχι
να τις κάνω βιβλίο

αυτό ήθελα πάντα
όχι μια σελίδα
και ένα πληκτρολόγιο

καλά ήτανε
τόσα χρόνια

αρκετά

δε θα λείψω και
δε θα λείψει καμία
ανάρτηση
σε κανένα

και αυτό έιναι
το πανέμορφο
της ζωής

συνεχίζεις
και όλα
συνεχίζουν
δίχως την
βρώμικη
αναπνοή σου.

πάω
για περισσότερα
μπουκόφσκικα τερτίπια
και
λιωμένα λάστιχα
στην εθνική.


Καλά ήτανε.
Άντε γεια μας
και μια βότκα
όχι σε σας
μα

στην υγειά μου

Τετάρτη 25 Αυγούστου 2010

Όνειροξανάόνειρο


Στο όνειρό μου
πριν κάτι μέρες
είδα το γερο-γάτο της θειας και του θείου μου
που πλέον έχει ξυρισμένα πόδια
κατουριέται πάνω του
και χέζεται πάνω του
και λένε όλοι ότι βρωμάει
και είναι στα τελευταία του

τον είδα αυτόνα
να είναι κουλουριασμένος
νεκρικά
μια ψόφια γκρίζα μπάλα
να μην αναπνέει
γαλήνια
στη μάντρα που έβαφα πριν λίγο καιρό
στο σπίτι των θείων μου

στεναχωρέθηκα αρκετά
μα άκουσα θόρυβο
από πίσω μου
γύρισα να κοιτάξω
μέσα στα χορτάρια
του κτήματος
και είδα
δυο
όχι έναν
δύο
νεαρούς γερο-γάτους
"Τόμμυ"
(έτσι τον λέγανε
το μακαρίτη)
να είναι ανέμελοι
πανομοιότυποι
να γλεντάνε
κυνηγώντας
σκαθάρια
να δροσίζονται
με τα χορτάρια
τα ποτισμένα
απ' τα
μπεκ

τότε ήξερα
ότι το αλχημικό παν
και η αυτοκατανάλωση
υπάρχουν

και κείνη τη μέρα
ξύπνησα

πολύ χαρούμενος
και όχι
μπερδεμένος
για οτιδήποτε

Παρασκευή 13 Αυγούστου 2010

Όνειρο


Αταξία, υπερβολή
ό,τι σου χτίζει τα όνειρα
και τις προσδοκίες
εδώ όλα μαζεμένα

μια μπεκροδιαδρομή
σε φανταστικές
φουτουριστικές πολιτείες

φανταστείτε
μια πολιτεία
γεμάτη σύννεφα
λες και είναι χτισμένη
στον ουρανό

εκεί προσπαθούσα
μαζί με το Γιώργη

να βγάλουμε άκρη
μεθυσμένοι

αλλάζαμε μπυραρίες
αλλάζαμε κόσμο
περίεργο κόσμο
είτε άντρες με γυαλιά μυωπίας
και γκομενάρες δίπλα τους
είτε περίεργες
πρόστυχες γριές

φτάσαμε σε ένα μπαρ
όλο ξύλινο
μαζί με πολύ κόσμο
ο Γιώργης ήταν αγκαλιά
με τη πλέον πρώην
γκόμενά του
πίναμε, τσουγκράγαμε
και το αλκοόλ με μαγικό τρόπο
αντί να χύνεται στο πάτωμα
εξαφανιζόταν
στο άπειρο

σε μια φάση
ζητάω μπύρα
ο Γιώργης λέει
"ζήτα απ' τη γκόμενά μου"
και απαντάω
"ακου να δεις,
στα ψυγειάκια μπύρας
βουτάς το χέρι μέσα
και παίρνεις
να κανω το ίδιο
και στη γκόμενά σου;"
και γελάσαμε
όλοι
ωραία
κατάσταση
μάλλον στα όνειρα
γελάς
με ό,τι σου κατέβει

μετά μάθαμε
ότι είχανε λέει
συγκέντρωση
hell's angels φάση
μηχανόβιοι
σε ένα παρκάκι
τίγκα στη πρασινάδα

οπότε πήγαμε παρέα
ο Γιώργης εγώ και δε θυμάμαι ποιοι άλλοι
φτάσαμε στο παρκάκι
εκεί ήταν ένας τεράστιος
μυώδης τύπος
μηχανόβιος
που μας ζήταγε
ταυτότητες
για να περάσουμε μέσα
και να πιούμε

"Ωχ, δεν την έχω
μαζί μου τη ταυτότητα αδερφέ"
έλεγα,
"Ε πάνε πάρτηνα
τώρα όμως"
έλεγε ο τύπος

και η παρέα μου λεγε
"μη πάμε δω
αυτοί κάνουνε ντου γενικώς
και αορίστως
και θα μπλέξουμε με μπάτσους
και αν φύγεις
την ώρα του ντου
θα σε κυνηγάνε
οι μηχανόβιοι"

αλλά ήθελα
πραγματικά
να πάω κει
στο παρκάκι
να πιω
με τους
μηχανόβιους

φύγαμε
θολές εικόνες μετά
από ξύλινα μπαρ
και από
θέσεις
που δεν αδειάζανε
για να πιούμε
άβολη κατάσταση

φινάλε
με τον εαυτό μου
αποκομένο απ'ολα
να περπατάει
στη πολιτεία των συννέφων
((παρατηρώντας ότι
είναι χτισμένη σε
μεγάλες, χρυσαφιές κολώνες
που ξεκινάγαν
απ' τα
Τάρταρα του Τίποτα))
πίνοντας μπύρα
να παραπατάει
κρατώντας το μπουκάλι
δίπλα στα χείλη
τα δρομάκια στο Παράδεισο
έμοιαζαν ειρηνικά
ήσυχα
απλά έπινα
και τρέκλιζα
και όλα
στα σύννεφα πάνω
έμοιαζαν
παραπάνω
από
απλά
ιδανικά

Σάββατο 7 Αυγούστου 2010

4 δίσκοι-σκοτεινιά

MOTORHEAD
"ORGASMATRON"
---------------------
ΔΙΟΤΙ: Πρόκειται, για να είμαστε ακριβείς, για το καλύτερο επιχείρημα απέναντι σε όποιον δε κατανοεί ότι οι Motorhead είναι (και) εσωτερική υπόθεση, εκhτός του εξωστρεφούς προφανούς. Ένα μεγάλο μέρος της "σκοτεινιάς" του δίσκου βασίζεται σίγουρα στην περίεργη, industrial-ίζουσα παραγωγή με την οποία είναι ντυμμένος, αλλά από κει και πέρα, οι Motorhead σου δείχνουν τα δόντια τους ίσως περισσότερο λυσσασμένα από ποτέ. Motorhead σημαίνει βέβαια ξεροκεφαλιά, ατσάλινη καρδιά και δύναμη για να συνεχίσεις να γκρεμίζεις οποιοδήποτε τείχος υψωθεί παρά τη θέλησή σου στο δρόμο της ζωής, άρα το "σκοτάδι" εδώ δεν έχει να κάνει με βαμπίρια, δαντέλες και γκέη ατμόσφαιρες του σαββατοκύριακου. Το σκοτάδι εδώ πηγάζει από τον καυστικό, χυδαίο μα μελετημένο λόγο, την πεποίθηση ότι το αύριο είναι too late, το live fast die young... βασικά, πρόκειται για rock n roll παιγμένο τόσο αμείλικτα και δολοφονικά, που σου παρουσιάζει το αληθινό πρόσωπο της μουσικής αυτής: πίσω από τις νότες και τους ρυθμούς που σε κάνουν να κουνάς το πόδι ρυθμικά και να ανάβεις τσιγάρο ή να κατεβάζεις μπύρες, κρύβεται η συνειδητοποίηση ότι εσύ, ο ακροατής, δεν έχεις καταφέρει να ζήσεις όσο πιο ελεύθερα θα ήθελες. Αυτογνωσία, δηλαδή πόνος, δηλαδή σκοτάδι. Αν ο μπαρμπα Lemmy στους υπόλοιπους δίσκους της μπάντας του θέλησε να σε κάνει να κατανοήσεις ότι σημασία έχει το παιχνίδι και όχι η νίκη ή η ήττα, με το "Orgasmatron" σε αναγκάζει να κοιτάξεις το πρόσωπό σου στο καθρέφτη και να απαντήσεις με όση ειλικρίνεια διαθέτεις, αν γουστάρεις αυτό το οποίο ζεις. Απλά και κατανοητά.

*και παραμένει, όπως πάντα, ο πιο άσχημος καριόλης στην ιστορία της ηλεκτρικής μουσικής, που πήδηξε περισσότερα μουνιά και απ' το Καλιγούλα

ΤΟ ΖΟΥΜΙ: Όλος ο δίσκος είναι σα πολεμικό εμβατήριο. Το "Deaf Forever" σε πιάνει απ' την αρχή με τα μούτρα για να στα σπάσει και μετά να σε κεράσει μπύρα, irish style. Ο Lemmy πάλι, όταν ουρλιάζει "the power of-the-CLAAAAW!" στο "Claw", σε τρομοκρατεί- σβήνει ταυτόχρονα και τους μισούς "επικίνδυνους" rock n' rollers απ' την ιστορία της μουσικής. Το ζουμί πάντως, για μένα, κρύβεται στο τελευταίο, ομώνυμο τραγούδι του δίσκου. Τόσο γιατί ο επαναληπτικός, δικτατορικός του ρυθμός σε μετατρέπει σε μηχανή του πολέμου, όσο και επειδή πίσω απ' το μικρόφωνο, ο Lem ακούγεται, και αν τολμάτε διαφωνήστε σε αυτό, έτοιμος να σου δαγκώσει το λαρύγγι και να φτύσει το κρέας στο έδαφος. Και όλα αυτά, ενώ ταυτόχρονα τραγουδάει μερικούς απ' τους σκληρότερους, μα και ορθότερους, στίχους που έχει γράψει ποτέ. My name is called religion, sadistic, sacred whore.


THE NEFILIM
"ZOON"
---------------
ΔΙΟΤΙ: Για πολλούς πρόκειται για το σκοτεινότερο δίσκο των 90's, για άλλους τόσους για τον σκοτεινότερο δίσκο που ηχογραφήθηκε ποτέ δίχως να αποτελείται από μπλιμπλίκια, άμπιεντ αυνανισμούς και τα ρέστα, μα μόνο με κιθάρες, μπάσο, τύμπανα, φωνή. Και samples. Πολλά samples. Το "Zoon", κι έχω βαρεθεί να το λέω αυτό στον οποιοδήποτε, είναι έμβιος οργανισμός και όχι απλά δίσκος. Δεν είναι μέσο εκτόνωσης, ψυχαγωγίας ή ενδοσκόπησης ή οτιδήποτε. Είναι αυτό το οποίο στεγάζει μέσα του ό,τι τρέμεις. Πρόκειται για το κατώφλι μιας μεταμόρφωσης, τόσο του δημιουργού του, όσο και των μουσικών του βάσεων. Ο Carl McCoy είχε ανέκαθεν φωνάρα, μα πλέον μετατρέπεται από γκοθοτζόβενος/καουμποϊκοτεκνό σε παράφρων ερημίτη/προφήτη, που καταριέται τη πλάση όλη βρυχόμενος σα λιοντάρι ή παρασέρνοντάς σε στην άβυσσο όταν αποφασίζει να τραγουδήσει καθαρά. Μπορεί οι φήμες που τον ήθελαν όταν ηχογραφούσε το άλμπουμ (σε απόλυτη απομόνωση) να μπήκε στο τρελάδικο να βγήκαν αναληθείς, μα σίγουρα κάτι θα του χε κουνηθεί τότε στραβά μες την γκλάβα.

*πιο πριν απ' το "Zoon" πάντως όλα ήταν εντάξει (;)

Τέρμα επίσης και οι ονειρικές βόλτες του "Elizium", εκεί που χε δηλαδή φτάσει με την τότε (και νυν και αεί) μπάντα του, τους Fields of the Nephilim. Εδώ έχουμε βιομηχανικό death metal, με ισόποσες ποσότητες Ministry, Killing Joke, Slayer όσο και κάποιες ατμόσφαιρες που παραπέμπουν στη λογική των Fields αλλά εντέλει δε δανείζονται από πουθενά. Δίσκος-εθισμός, έμβιος οργανισμός που σε ακούει, δεν τον "ακούς".
ΤΟ ΖΟΥΜΙ: Το concept του δίσκου, που άλλοι το παραλληλίζουν με τη κάθοδο της Ινάννα στη κόλαση για να γίνει μαλλιά-κουβάρια με τη μεγαλύτερη αδερφή της, Ερεσκιγκάλ, άλλοι λένε ότι είναι η αφήγηση της ιστορίας των Εγρήγορων, των γαμησιών που ρίξανε στις κόρες των ανθρώπων με αποτέλεσμα να γεννηθούν τα Νεφελίμ και τέλος η μεγάλη πλημμύρα που εκσφενδόνισε ο Γιαχβέ για να καθαρίσει τα πάντα. Οι στίχοι πάντως είναι γραμμένοι "ανοιχτά" και αντικειμενικά πανέμορφα, άρα ο καθείς μπορεί να βγάλει ό,τι γουστάρει απ' το όλο πράγμα. Η ουσία του δίσκου μάλλον είναι το ότι ούτε ένα δεύτερο εδώ μέσα δεν είναι τυχαίο, όλα έχουν το σκοπό τους- το κατανοείς και απ το εξώφυλο με το McCoy να το παίζει Χαρποκράτης/Horus σε παιδική ηλικία κάνοντας τη χαρακτηριστική κίνηση με το δάχτυλο (που οι αρχαίοι μας πρόγονοι μπέρδεψαν για το σύμβολο της σιωπής), μιμούμενος των μουρλο-Crowley. Αν έπρεπε, σώνει και καλά και με την απειλή όπλου, πάντως, να επιλέξω ένα κομμάτι και μόνο, παραδέχομαι ότι το "Shine" είναι κάτι που δε ξεχνάς ποτέ στη ζωή σου, αν το ακούσεις μια φορά έστω. Απ' τη μία, μουσικά είναι άψογο (ειδικά απ' τη μέση και μετά, που μελαγχολίζει επικίνδυνα), απ' την άλλη, οι στίχοι του (πάμε πάλι: "winter without me, seems so beautiful",χεχεχε) με έχουν σημαδέψει.


MINISTRY
"LAND OF RAPE AND HONEY"
----------------------------------
ΔΙΟΤΙ: Μερικές μπάντες είναι "καταδικασμένες" να προσφέρουν/πρεσβεύουν μια διττή αντιμετώπιση στο τρόπο που τις κατανοείς. Και δε μιλάω για το τι αναδύεται μέσα απ' τον ακροατή συναισθηματικά- ο καθείς τα βλέπει όπως ξέρει να τα βλέπει. Μιλάω για το ότι, καλώς ή κακώς, μπάντες σα τους Ministry σου δείχνουν ότι τα ντρόγκια πολλές φορές κάνουν θαύματα στη δημιουργική διαδικασία, και σου δείχνουν ότι πολλές φορές είναι όλη η λαχτάρα και η μισανθρωπία που νιώθει ένας ηρωινομανής αμέσως μετά το φιλί της βελόνας στη φλέβα, αυτό το οποίο ουσιαστικά "ακούς" και "γουστάρεις" μετά από ακροάσεις δίσκων σα το "Land of Rape and Honey".O Jourgensen, ο κατεστραμμένος αλητάμπουρας με το μοναδικό ταλέντο στο να χτίζει βρωμιά και θάνατο σε νότες (τουλάχιστον κάποτε), ήταν, είναι και θα είναι ακόμα και μετά το θάνατό του υπεύθυνος τόσο για τον εκμαυλισμό, όσο και για την επιμόρφωση πάνω στα νυχτοπερπατήματα του ακροατηρίου του- όλα όσα πρέπει να αποφύγεις και μερικές πρωτοβουλίες που θέλεις να πάρεις στη ζωή σου, ένα απ' τα καταλληλότερα σύμβολα/ήρωες της μετά-κουραδοflowerpower/newagehippyshit/ψυχεδελικέςαναζητήσειςτηςαλήθειας Morisson εποχής.

*στην Αμερική οι πρέζοι έχουν περισσότερο στυλ απ' ότι στη Ψωλοκώσταινα

Ο δίσκος αυτός σε τρομοκρατεί. Σε σέρνει στη λάσπη και στη σκατίλα, και όταν σου δίνει το χέρι να σηκωθείς, το κάνει επίτηδες για να σου ξαναχώσει τη μούρη μέσα στη βρωμιά. Δε θα συνιστούσα ποτέ αυτό το δισκο σε κάποιον που θα θελήσει να προσπαθήσει πχ μέσα από ένα τέτοιο άκουσμα να εκμηδενίσει τα προβλήματά του και να υψωθεί μετά δυνατότερος- θα ήταν απολύτως καταστροφικό, και το μόνο που θα κατάφερνε θα ήταν να βρεθεί νεκρός σε μια μπανιέρα. Ο μηδενισμός και το μίσος του δημιουργού του για την ανθρώπινη φυλή και τη ζωή, ειδικά με το τρόπο που εκφράζεται μέσω της νοσούσας, πρεζάκικης φωνής του, καθιστούν το άκουσμα αυτό απαγορευτικό για τυπάκια με αδύναμη κράση. Ή για όσους θεωρούν ότι η ζωή είναι μια οπτασία, ένα όνειρο που περιμένει να ξυπνήσει, μια χαλαρή βόλτα στις εμπειρίες. Ή για όσους κάποτε πίστευαν (ή ακόμα πιστεύουν) ότι μπάντες σα τους Πυξ Λαξ "σε μελαγχολούν".
ΤΟ ΖΟΥΜΙ: Audio terrorism/cyber nihilism με το "Stigmata" να σέρνει το χορό και να σου δίνει μια απ' τις ελάχιστες ευκαιρίες σε αυτό το μουσικό ταξίδι για να λικνιστείς. "You know what you are" και η απάντηση προφανής: "dead". Τo "Hizbollah" είναι ανελέητο και καταστροφικό, το "Abortive" σε δολοφονεί, το ομώνυμο σε στήνει στο τοίχο με λιτούς ρυθμούς και στίχους, καθώς και ένα sample να ουρλιάζει "Sieg-HEIL!", το "Golden Dawn" σε τρομάζει. Μα αλήθεια, σε τρομάζει.


CURRENT 93
"DOGS BLOOD RISING"
--------------------------
ΔΙΟΤΙ: Μινιμαλισμός σαν εργαλείο ελέγχου μέσω της φρικαλέας, νοσηρής ατμόσφαιρας. Οι Current93 του "αεράτου" David Tibet με την μεγάλη περσόνα, την απερίγραπτη φωνάρα και την μούρλα στον εγκέφαλο, έχουν περάσει πολλές μεταμορφώσεις στην ιδιοσυγκρασία της μουσικής τους, από μελό folkoτράγουδα μέχρι υπνωτιστικούς παγανιστικούς παιάνες και noise-άδικα εξπρεσιονιστικά θεατροϋβρίδια. Σε αυτή τη περίπτωση ο Tibet κάνει κατάδυση στο σκοτεινότερο σημείο της ψυχοσύνθεσής του και ξαμολάει ελεύθερο στον έξω κόσμο ό,τι πιο αρρωστημένο βρίσκει- και μιλάμε για αρρώστια, όχι αστεία, μάγκα μου.

*όχι ότι μας κάνει εντύπωση, πάντως

Το μεγάλο ατού του δίσκου αυτού είναι ότι είναι απόλυτα συγκεντρωμένος σε αυτό που θέλει να περάσει, αλλά ταυτόχρονα σου βγάζει μια αφοπλιστική ελευθερία και ειλικρίνεια, που δε σε αφήνει να αμφισβητήσεις τις προθέσεις της μπάντας. Σα το "Land of Rape and Honey" που είπαμε παραπάνω, το "Dogs Blood Rising" δε χαρίζει κάστανα και δεν είναι δίσκος που θα "συμπαθήσεις". Η ακρόασή του είναι ένα μαζοχιστικό κρεσέντο που, αν καταφέρει να σε συντονίσει με τα εσώτερα του δημιουργού του, τότε πρέπει να αρχίσεις να ανησυχείς.
ΤΟ ΖΟΥΜΙ: Ανήκει και αυτός ο δίσκος στην κατηγορία των μουσικών έργων που θα πρεπε να ακούγονται ολόκληρα, μα θαρρώ πως όποιος θελήσει να μπει στο κλίμα, αν δεν κατέχει το θέμα Current93, θα βρει ένα καλό πιάσιμο στο "Falling Back in Fields of Rape". Το σημείο με το κοριτσάκι που απαγγέλει, όπως και η απεγνωσμένη οργή/πίκρα της φωνής θα τσιτώσουν και τον πιο αναίσθητο από τη πάρτη σας.

Προσπάθησα όμως



Λίγο αλκοόλ και ένα φτηνό τσιγάρο
καθώς και λιγοστό φως μέσα από τζάμι
και ένα τασάκι να βήχει στάχτη σα φυματικός
έκαναν αυτή την ιστορία να ξεκινήσει
με την προϋπόθεση ότι
θα περιγράφει
γερο-ναυτικούς που πλέουν
σε καρυδότσουφλα
ψάχνοντας νησίδες που δεν
έχει κεντήσει
κανείς χάρτης ως τώρα
και σιγοκαίνε αγριόχορτα
προς τιμή της Αφροδίτης της Πελαγίας
για τον ανοιξιάτικο ουρανό
που τους δώρισε

η ιστορία όμως βαριέται
στα μισά της
γέννησής της
καταβροχθίζει ένα κομμάτι της

και μένει πλέον
μόνο ένας ωκεανός
και ένας Αιώνια Πνιγμένος
και οι σκέψεις του
που θυμίζουν
διακόπτη να ανοιγοκλείνει
μη γνωρίζοντας όντας ο ίδιος
γιατί κατέχει
αυτό το τίτλο
και πώς κατέληξε
σε αυτή τη θέση

τα δάχτυλα του γραφιά
αρνούνται να συνεχίσουν
να εξυπηρετούν
τους καφκικούς σκοπούς
της ανάγκης αυτής για γράψιμο
και επιβάλλουν στο χαρτί
να φανερώσει λεπτομέρειες
για τη μοίρα ενός φτωχομπινέ
γύρω στο 4015 μ.Κ
((μετά-Καταστροφής))
που μπεκροπίνει όλη μέρα
παρέα με ανδροειδή-βιαστές
και βιονικά σκυλιά
με τσιπάκια ομιλίας
σε καζίνα της ερήμο
επισκέπτεται βιο-πουτάνες
που πετάγονται δέκα-δέκα
από πολύχρωμους τσιμεντολωτούς
και στο τέλος
οι μετα-μπάτσοι
τον μπερδεύουν για
τη μετενσάρκωση του Πινέλλι
και τον ξαναεκπαραθυρώνουν
αυτή τη φορά
απ' τον 635ο όροφο
του Ανώτατου Ινστιτούτου Ανακρίσεων
((Α.Ι.Α))

τα δάχτυλα κουράζονται
ο γραφιάς ακουμπάει στο τραπέζι το στυλό
και μέχρι να τελειώσει
μια γερή ρουφηξιά μπύρας

βλέπει στις γραμμές του τετραδίου
να υφαίνεται ένα ψευδο-ποίημα
για μια γκόμενα
θύμα βιασμού όταν ήταν 10 χρονών
που στα 20 της
νέα και ποθητή, δροσερή,
κάνει ποδηλατότσαρκα
μέσα στις ερημιές
της νυχτιάς
και μέσα απ' τα αμπέλια
συναντά μια αλεπού
που με φωνή μητρική
την προσκαλεί να περπατήσει μαζί της
-όπως και κάνει-
και συναντά παράλληλες διαστάσεις
περσόνες-που-δεν-είναι-περσόνες
-παρά μόνο ιδέες-
μαζί με πλάσματα του Τότε
και ιερείς θρησκειών που ποτέ δεν υπήρξαν

ο γραφιάς σκίζει γρήγορα τη σελίδα
πριν προλάβει ο ιστός αυτός από λέξεις
να απλωθεί περαιτέρω,
αποφασίζει να επέμβει δραστικά

φέρνει στο μυαλό του
μια ιστορία που'χε ακούσει
για ένα ορεινό χωριό
που δε συνέβαινε ποτέ τίποτα
και έναν απογοητευμένο πρώην
λογιστή
που τον παραιτήσανε με το ζόρι
και μετακομίζει εκεί
-τον αγώνα του δηλαδή το τραγέλαφο
για να κερδίσει την εμπιστοσύνη των κατοίκων
το πώς κινδυνεύει κιόλας
κάποια στιγμή
να χάσει το ένα του χέρι
μια και τον κατηγόρησαν
((επιτηδευμένα, άδικα))
ότι πήγε να δηλητηριάσει
τον μεγαλο καφετί αρκούδο-προστάτη
της περιοχής

πριν όμως ο γραφιάς
αρχίσει να καταγράφει το οτιδήποτε
τελειώνει το μελάνι
μέχρι να ζητήσει λοιπόν

απ' τη σερβιτόρα
με το πρόσωπο σκύλου
και τα υπέροχα, σεξουαλικά πόδια
μια αλλαξιά στυλό
παρατηρεί ότι
πλέον, για κάποιο ανεξήγητο λόγο
η προηγούμενη ιστορία
μοιάζει ήδη νεκρή
κενή,στείρα
και πλέον
φαντασιώνεται πώς
θα μπορούσε να βάλει σε σειρά τις λέξεις
για να αποθανατίσει
τους άθλους ενός
Ερημίτη Καθ' Ανάγκην
σε ένα παράλληλο σύμπαν
όπου κάθε αντικείμενο
έχει ομιλία, σκέψη, ψυχή
και επίσης κάθε αντικείμενο
από μια πέτρα ως μια κίνηση
λειτουργεί σαΠύλη
προς το Κόσμο των Παροιμιών
και των
Επαναλαμβανόμενων Φράσεων

"Γαμώ το γερο-διάλο"
αναφωνεί ο γραφιάς
αρκετά περπατημένος
για να αναγνωρίσει
ότι αυτέςοι σκέψεις
δεν ήταν δικές του
αποφάσει τότε να κάνει διάλειμμα
ηρέμησε, ήπιε κι άλλη μπύρα
άναψε πολλά τσιγάρα μαζί
μα η μοναξιά του μαγαζιού
απαιτούσε να συνεχίσει να γράφει
για το απλό
το τι είδε
τώρα, πριν και μετά
στο μαγαζάκι αυτό,
για συνομήλικους
που ξιπασμένα του λέγανε
να "κάνει κράτει",
για μολυντήρια
που τρέχανε κάτω απ'το τραπέζι
για μισοτελειωμένα
σεξουαλικά παίγνια
με 15χρονες κορασίδες
για σουρωμένα μπαρμπάδια
που διηγούνται
ιστορίες απ' τη νιότη τους
στα νοσοκομεία
για την ίδια του
την ενοχή
του να μην έχει
σταθερό, ατσάλινο λόγο
και ρέουσα αντίληψη

ήρθε η ηρεμία
μα και αυτές οι διηγήσεις ακόμα
σβήστηκαν
σα σημάδια στην άμμο απ' την αλμύρα
η ιστορία
αποφάσισε να κοιμηθεί
χειμερία νάρκη αιώνων
και ο γραφιάς
αποφάσισε να πιει λίγο ακόμα
να καπνίσει λίγο ακόμα
και να περιμένει
την αυγή

Τι θα καβαλούσε ο Μίθρας αν...


Είσαι μόνος και απροστάτευτος
σε μια Γη Βαρβάρων Επικοινωνίας
που σε παίρνουν στο κυνήγι
φωνασκώντας
ουρλιάζοντας
άχρηστες πληροφορίες
της καθημερινότητας

Είσαι άγριος, απολίτιστος
σε μια Γη Διανοούμενων
που αηδιάζουν στη θέα σου
σε θεωρούν ένα σκουπίδι
και όταν πας να μιλήσεις
θαρρούν πως είσαι άγριο ζώο
που βρυχάται

Είσαι μόνος στον Έρωτα
σε μια πεδιάδα άγονη
και η πρώτη σου σκέψη
είναι να σβήσεις σα πυροτέχνημα
στη νυχτιά
παρά να μείνεις
δίχως την aorta

Είσαι μια Μηχανή της Λίμπιντο
σε πεδιάδες Ψευτοπαρθένων
λικνίζονται σεξουαλικά
με υγρά μουνιά του ψεύδους
που καλούν τηνΑυγή
και σε καθιστούν
παρία, δυσλειτουργικό ξανά

Είσαι ο νέος Υπερ-Πάπας ο Καθαρός
γεννήθηκες να ελέγχεις
έτοιμος
να αναχαιτίσεις τις ορδές
απ' τους Άπιστους Σκύλους
που τολμάνε
να σκέφτονται ακόμα

Είσαι το Σκατό του Σύμπαντος
κανένας δε σου δωσε ευκαιρίες
έμαθες να προσκυνάς τον ιδρώτα
κανένας δεν είναι άγιος
όλα είναι στόχοι
Ταύροι για τη θυσία
Αλλά εσύ δεν ήσουνα ποτέ ταύρος

ήσουνα;

Όναρ λένε το ξενοδοχείο


Ένιωσα άλλη μια φορά
την ανάγκη να ενδώσω
στον εδώ και χρόνια
διαταραγμένο ύπνο μου

Αρχικά ήμουν
ο "Ανώνυμος"
στραγγαλιστής της
Άγριας Δύσης
σα μεγαλύτερους εχθρούς
είχα μια μεταλλαγμένη έκδοση
των Ντιπόν-Ντιπόν
δυο δίδυμοι
σερίφηδες
προσπαθούσα να τους πλευρίσω
κρυφά
για να τους στραγγαλίσω
μα πάντα με παίρνανε πρέφα
και γελάγαμε όλοι
και έλεγα τότε
τσιτάτα όπως
"Να ζήσουν αιώνια
οι Κοντοι!"
και ξαναγελάγαμε
με τις ώρες
μέχρι να ξαναπροσπαθήσω
να τους
σκοτώσω

Μετά βρέθηκα σε ένα χωματόδρομο
δυο καλοί φίλοι
μου λέγανε ενθουσιασμένοι
"Πρέπει να πάμε στο φεγγάρι
έχουν φυτέψει κει
χασίσια
υπέροχα,
λουσμένα με το φεγγαρόφωτο!"
μα δε ξέραμε πώς
να πάμε στο φεγγάρι
απλά λοιπόν αράζαμε
στο κοκκινόχωμα
και φαντασιωνόμασταν

Μια βιομηχανική
θεά-Αράχνη
ήρθε σφήνα απ το πουθενά
με καμιά δεκαριά χέρια
που γράπωναν κουτάλια
έτρωγε ένα
κούμκουατ
με σοκολάτα

Στο τέλος
όλα έγιναν κόμικ
για πεθαμένα βρέφη
το Yellow Kid
είχε ψοφήσει
και πλέον
είχε μείνει
το χρυσοντυμένο κουφάρι του
να λέει εξυπνάδες
μέσα από
σαπισμένα σαγόνια
που κρέμονταν
φυλακισμένο πτώμα
σε ένα
κόσμο
του ΤΙΠΟΤΑ
ντυμμένο
με παραίτηση
και καμμένα
λάστιχα
στην
εθνική

Μανώλια ήταν το χρώμα


Αγοράζεις πρώτα βούρτσα
μετά μπογιά
το χρώμα που σε ευχαριστεί
μετά γυαλόχαρτο
ύστερα αν θες
γυαλιά πλαστικά
για τη σκόνη
απ το τρίψιμο

Παίρνεις το κουβά με τη μπογιά
καθώς και έναν κουβά άδειο
γεμίζεις το μισό άδειο κουβά σχεδόν με μπογιά
αδειάζεις και ένα μπουκάλι νερό μεγάλο μέσα του
παίρνεις ένα ξύλο
και ανακατέβεις
μέχρι το χρώμα
να παστώσει αρκετά

Μετά
χρησιμοποιείς το γυαλόχαρτο
((ενδείκνυται να έχεις το πλαστικό τριφτίρι
με τη χειρολαβή
πιάνεις το γυαλόχαρτο μέσα του
το βιδώνεις))
ξύνεις την επιφάνεια
να εξαφανιστεί οτιδήποτε
μοιάζει με κουτσουλιά
ή με βρώμα γενικώς
αυτό
σου σπαταλάει
ιδρώτα
πολλή ιδρώτα

μόλις τελειώσει αυτό
πιάνεις ένα σκουπόξυλο
το βιδώνεις στη βούρτσα
απ' το κώλο
βουτάς στη μπογιά
αρχίζεις να βάφεις
πάνω κάτω
αριστερά δεξιά
τελειώνει η επιφάνεια
περιμένεις 1,5 ώρα
ξαναβάφεις
πάνω κάτω
αριστερά δεξιά

τέλος
ανοίγεις μια μπύρα
και κοιτάς
το αποτέλεσμα της
δουλειάς σου