4 δίσκοι-σκοτεινιά

MOTORHEAD
"ORGASMATRON"
---------------------
ΔΙΟΤΙ: Πρόκειται, για να είμαστε ακριβείς, για το καλύτερο επιχείρημα απέναντι σε όποιον δε κατανοεί ότι οι Motorhead είναι (και) εσωτερική υπόθεση, εκhτός του εξωστρεφούς προφανούς. Ένα μεγάλο μέρος της "σκοτεινιάς" του δίσκου βασίζεται σίγουρα στην περίεργη, industrial-ίζουσα παραγωγή με την οποία είναι ντυμμένος, αλλά από κει και πέρα, οι Motorhead σου δείχνουν τα δόντια τους ίσως περισσότερο λυσσασμένα από ποτέ. Motorhead σημαίνει βέβαια ξεροκεφαλιά, ατσάλινη καρδιά και δύναμη για να συνεχίσεις να γκρεμίζεις οποιοδήποτε τείχος υψωθεί παρά τη θέλησή σου στο δρόμο της ζωής, άρα το "σκοτάδι" εδώ δεν έχει να κάνει με βαμπίρια, δαντέλες και γκέη ατμόσφαιρες του σαββατοκύριακου. Το σκοτάδι εδώ πηγάζει από τον καυστικό, χυδαίο μα μελετημένο λόγο, την πεποίθηση ότι το αύριο είναι too late, το live fast die young... βασικά, πρόκειται για rock n roll παιγμένο τόσο αμείλικτα και δολοφονικά, που σου παρουσιάζει το αληθινό πρόσωπο της μουσικής αυτής: πίσω από τις νότες και τους ρυθμούς που σε κάνουν να κουνάς το πόδι ρυθμικά και να ανάβεις τσιγάρο ή να κατεβάζεις μπύρες, κρύβεται η συνειδητοποίηση ότι εσύ, ο ακροατής, δεν έχεις καταφέρει να ζήσεις όσο πιο ελεύθερα θα ήθελες. Αυτογνωσία, δηλαδή πόνος, δηλαδή σκοτάδι. Αν ο μπαρμπα Lemmy στους υπόλοιπους δίσκους της μπάντας του θέλησε να σε κάνει να κατανοήσεις ότι σημασία έχει το παιχνίδι και όχι η νίκη ή η ήττα, με το "Orgasmatron" σε αναγκάζει να κοιτάξεις το πρόσωπό σου στο καθρέφτη και να απαντήσεις με όση ειλικρίνεια διαθέτεις, αν γουστάρεις αυτό το οποίο ζεις. Απλά και κατανοητά.

*και παραμένει, όπως πάντα, ο πιο άσχημος καριόλης στην ιστορία της ηλεκτρικής μουσικής, που πήδηξε περισσότερα μουνιά και απ' το Καλιγούλα

ΤΟ ΖΟΥΜΙ: Όλος ο δίσκος είναι σα πολεμικό εμβατήριο. Το "Deaf Forever" σε πιάνει απ' την αρχή με τα μούτρα για να στα σπάσει και μετά να σε κεράσει μπύρα, irish style. Ο Lemmy πάλι, όταν ουρλιάζει "the power of-the-CLAAAAW!" στο "Claw", σε τρομοκρατεί- σβήνει ταυτόχρονα και τους μισούς "επικίνδυνους" rock n' rollers απ' την ιστορία της μουσικής. Το ζουμί πάντως, για μένα, κρύβεται στο τελευταίο, ομώνυμο τραγούδι του δίσκου. Τόσο γιατί ο επαναληπτικός, δικτατορικός του ρυθμός σε μετατρέπει σε μηχανή του πολέμου, όσο και επειδή πίσω απ' το μικρόφωνο, ο Lem ακούγεται, και αν τολμάτε διαφωνήστε σε αυτό, έτοιμος να σου δαγκώσει το λαρύγγι και να φτύσει το κρέας στο έδαφος. Και όλα αυτά, ενώ ταυτόχρονα τραγουδάει μερικούς απ' τους σκληρότερους, μα και ορθότερους, στίχους που έχει γράψει ποτέ. My name is called religion, sadistic, sacred whore.


THE NEFILIM
"ZOON"
---------------
ΔΙΟΤΙ: Για πολλούς πρόκειται για το σκοτεινότερο δίσκο των 90's, για άλλους τόσους για τον σκοτεινότερο δίσκο που ηχογραφήθηκε ποτέ δίχως να αποτελείται από μπλιμπλίκια, άμπιεντ αυνανισμούς και τα ρέστα, μα μόνο με κιθάρες, μπάσο, τύμπανα, φωνή. Και samples. Πολλά samples. Το "Zoon", κι έχω βαρεθεί να το λέω αυτό στον οποιοδήποτε, είναι έμβιος οργανισμός και όχι απλά δίσκος. Δεν είναι μέσο εκτόνωσης, ψυχαγωγίας ή ενδοσκόπησης ή οτιδήποτε. Είναι αυτό το οποίο στεγάζει μέσα του ό,τι τρέμεις. Πρόκειται για το κατώφλι μιας μεταμόρφωσης, τόσο του δημιουργού του, όσο και των μουσικών του βάσεων. Ο Carl McCoy είχε ανέκαθεν φωνάρα, μα πλέον μετατρέπεται από γκοθοτζόβενος/καουμποϊκοτεκνό σε παράφρων ερημίτη/προφήτη, που καταριέται τη πλάση όλη βρυχόμενος σα λιοντάρι ή παρασέρνοντάς σε στην άβυσσο όταν αποφασίζει να τραγουδήσει καθαρά. Μπορεί οι φήμες που τον ήθελαν όταν ηχογραφούσε το άλμπουμ (σε απόλυτη απομόνωση) να μπήκε στο τρελάδικο να βγήκαν αναληθείς, μα σίγουρα κάτι θα του χε κουνηθεί τότε στραβά μες την γκλάβα.

*πιο πριν απ' το "Zoon" πάντως όλα ήταν εντάξει (;)

Τέρμα επίσης και οι ονειρικές βόλτες του "Elizium", εκεί που χε δηλαδή φτάσει με την τότε (και νυν και αεί) μπάντα του, τους Fields of the Nephilim. Εδώ έχουμε βιομηχανικό death metal, με ισόποσες ποσότητες Ministry, Killing Joke, Slayer όσο και κάποιες ατμόσφαιρες που παραπέμπουν στη λογική των Fields αλλά εντέλει δε δανείζονται από πουθενά. Δίσκος-εθισμός, έμβιος οργανισμός που σε ακούει, δεν τον "ακούς".
ΤΟ ΖΟΥΜΙ: Το concept του δίσκου, που άλλοι το παραλληλίζουν με τη κάθοδο της Ινάννα στη κόλαση για να γίνει μαλλιά-κουβάρια με τη μεγαλύτερη αδερφή της, Ερεσκιγκάλ, άλλοι λένε ότι είναι η αφήγηση της ιστορίας των Εγρήγορων, των γαμησιών που ρίξανε στις κόρες των ανθρώπων με αποτέλεσμα να γεννηθούν τα Νεφελίμ και τέλος η μεγάλη πλημμύρα που εκσφενδόνισε ο Γιαχβέ για να καθαρίσει τα πάντα. Οι στίχοι πάντως είναι γραμμένοι "ανοιχτά" και αντικειμενικά πανέμορφα, άρα ο καθείς μπορεί να βγάλει ό,τι γουστάρει απ' το όλο πράγμα. Η ουσία του δίσκου μάλλον είναι το ότι ούτε ένα δεύτερο εδώ μέσα δεν είναι τυχαίο, όλα έχουν το σκοπό τους- το κατανοείς και απ το εξώφυλο με το McCoy να το παίζει Χαρποκράτης/Horus σε παιδική ηλικία κάνοντας τη χαρακτηριστική κίνηση με το δάχτυλο (που οι αρχαίοι μας πρόγονοι μπέρδεψαν για το σύμβολο της σιωπής), μιμούμενος των μουρλο-Crowley. Αν έπρεπε, σώνει και καλά και με την απειλή όπλου, πάντως, να επιλέξω ένα κομμάτι και μόνο, παραδέχομαι ότι το "Shine" είναι κάτι που δε ξεχνάς ποτέ στη ζωή σου, αν το ακούσεις μια φορά έστω. Απ' τη μία, μουσικά είναι άψογο (ειδικά απ' τη μέση και μετά, που μελαγχολίζει επικίνδυνα), απ' την άλλη, οι στίχοι του (πάμε πάλι: "winter without me, seems so beautiful",χεχεχε) με έχουν σημαδέψει.


MINISTRY
"LAND OF RAPE AND HONEY"
----------------------------------
ΔΙΟΤΙ: Μερικές μπάντες είναι "καταδικασμένες" να προσφέρουν/πρεσβεύουν μια διττή αντιμετώπιση στο τρόπο που τις κατανοείς. Και δε μιλάω για το τι αναδύεται μέσα απ' τον ακροατή συναισθηματικά- ο καθείς τα βλέπει όπως ξέρει να τα βλέπει. Μιλάω για το ότι, καλώς ή κακώς, μπάντες σα τους Ministry σου δείχνουν ότι τα ντρόγκια πολλές φορές κάνουν θαύματα στη δημιουργική διαδικασία, και σου δείχνουν ότι πολλές φορές είναι όλη η λαχτάρα και η μισανθρωπία που νιώθει ένας ηρωινομανής αμέσως μετά το φιλί της βελόνας στη φλέβα, αυτό το οποίο ουσιαστικά "ακούς" και "γουστάρεις" μετά από ακροάσεις δίσκων σα το "Land of Rape and Honey".O Jourgensen, ο κατεστραμμένος αλητάμπουρας με το μοναδικό ταλέντο στο να χτίζει βρωμιά και θάνατο σε νότες (τουλάχιστον κάποτε), ήταν, είναι και θα είναι ακόμα και μετά το θάνατό του υπεύθυνος τόσο για τον εκμαυλισμό, όσο και για την επιμόρφωση πάνω στα νυχτοπερπατήματα του ακροατηρίου του- όλα όσα πρέπει να αποφύγεις και μερικές πρωτοβουλίες που θέλεις να πάρεις στη ζωή σου, ένα απ' τα καταλληλότερα σύμβολα/ήρωες της μετά-κουραδοflowerpower/newagehippyshit/ψυχεδελικέςαναζητήσειςτηςαλήθειας Morisson εποχής.

*στην Αμερική οι πρέζοι έχουν περισσότερο στυλ απ' ότι στη Ψωλοκώσταινα

Ο δίσκος αυτός σε τρομοκρατεί. Σε σέρνει στη λάσπη και στη σκατίλα, και όταν σου δίνει το χέρι να σηκωθείς, το κάνει επίτηδες για να σου ξαναχώσει τη μούρη μέσα στη βρωμιά. Δε θα συνιστούσα ποτέ αυτό το δισκο σε κάποιον που θα θελήσει να προσπαθήσει πχ μέσα από ένα τέτοιο άκουσμα να εκμηδενίσει τα προβλήματά του και να υψωθεί μετά δυνατότερος- θα ήταν απολύτως καταστροφικό, και το μόνο που θα κατάφερνε θα ήταν να βρεθεί νεκρός σε μια μπανιέρα. Ο μηδενισμός και το μίσος του δημιουργού του για την ανθρώπινη φυλή και τη ζωή, ειδικά με το τρόπο που εκφράζεται μέσω της νοσούσας, πρεζάκικης φωνής του, καθιστούν το άκουσμα αυτό απαγορευτικό για τυπάκια με αδύναμη κράση. Ή για όσους θεωρούν ότι η ζωή είναι μια οπτασία, ένα όνειρο που περιμένει να ξυπνήσει, μια χαλαρή βόλτα στις εμπειρίες. Ή για όσους κάποτε πίστευαν (ή ακόμα πιστεύουν) ότι μπάντες σα τους Πυξ Λαξ "σε μελαγχολούν".
ΤΟ ΖΟΥΜΙ: Audio terrorism/cyber nihilism με το "Stigmata" να σέρνει το χορό και να σου δίνει μια απ' τις ελάχιστες ευκαιρίες σε αυτό το μουσικό ταξίδι για να λικνιστείς. "You know what you are" και η απάντηση προφανής: "dead". Τo "Hizbollah" είναι ανελέητο και καταστροφικό, το "Abortive" σε δολοφονεί, το ομώνυμο σε στήνει στο τοίχο με λιτούς ρυθμούς και στίχους, καθώς και ένα sample να ουρλιάζει "Sieg-HEIL!", το "Golden Dawn" σε τρομάζει. Μα αλήθεια, σε τρομάζει.


CURRENT 93
"DOGS BLOOD RISING"
--------------------------
ΔΙΟΤΙ: Μινιμαλισμός σαν εργαλείο ελέγχου μέσω της φρικαλέας, νοσηρής ατμόσφαιρας. Οι Current93 του "αεράτου" David Tibet με την μεγάλη περσόνα, την απερίγραπτη φωνάρα και την μούρλα στον εγκέφαλο, έχουν περάσει πολλές μεταμορφώσεις στην ιδιοσυγκρασία της μουσικής τους, από μελό folkoτράγουδα μέχρι υπνωτιστικούς παγανιστικούς παιάνες και noise-άδικα εξπρεσιονιστικά θεατροϋβρίδια. Σε αυτή τη περίπτωση ο Tibet κάνει κατάδυση στο σκοτεινότερο σημείο της ψυχοσύνθεσής του και ξαμολάει ελεύθερο στον έξω κόσμο ό,τι πιο αρρωστημένο βρίσκει- και μιλάμε για αρρώστια, όχι αστεία, μάγκα μου.

*όχι ότι μας κάνει εντύπωση, πάντως

Το μεγάλο ατού του δίσκου αυτού είναι ότι είναι απόλυτα συγκεντρωμένος σε αυτό που θέλει να περάσει, αλλά ταυτόχρονα σου βγάζει μια αφοπλιστική ελευθερία και ειλικρίνεια, που δε σε αφήνει να αμφισβητήσεις τις προθέσεις της μπάντας. Σα το "Land of Rape and Honey" που είπαμε παραπάνω, το "Dogs Blood Rising" δε χαρίζει κάστανα και δεν είναι δίσκος που θα "συμπαθήσεις". Η ακρόασή του είναι ένα μαζοχιστικό κρεσέντο που, αν καταφέρει να σε συντονίσει με τα εσώτερα του δημιουργού του, τότε πρέπει να αρχίσεις να ανησυχείς.
ΤΟ ΖΟΥΜΙ: Ανήκει και αυτός ο δίσκος στην κατηγορία των μουσικών έργων που θα πρεπε να ακούγονται ολόκληρα, μα θαρρώ πως όποιος θελήσει να μπει στο κλίμα, αν δεν κατέχει το θέμα Current93, θα βρει ένα καλό πιάσιμο στο "Falling Back in Fields of Rape". Το σημείο με το κοριτσάκι που απαγγέλει, όπως και η απεγνωσμένη οργή/πίκρα της φωνής θα τσιτώσουν και τον πιο αναίσθητο από τη πάρτη σας.