Ο ήλιος, το σπέρμα, το φεγγάρι, και ο ναός

Ο μονάρχης, ο ήλιος, η κόρη, το φεγγάρι, ο ναός, το σώμα, το κρασί και το σπέρμα. Σπέρμα αναμειγμένο με ψωμί, ο ήλιος γεμάτος κρασί σαν κούπα μονάρχη, ο ναός κρύβει την κόρη απ τον ουρανό σαν τους εραστές που κρύβονται απ τον Κόσμο τον ίδιο, σα τη πόρτα που κλειδαμπαρώνεται μόνη της και προστατεύει τις κόρες απ τον πούτσο του πατέρα τους. Η εικόνα ενός μεσσία συνδιασμένη με τις καννιβαλιστικές μας τάσεις για να φάμε το σώμα του σαν ευλογία, το σπέρμα είναι ο χυμός ισάξιος του κρασιού που φέρνει ζωή στο καταραμένο, λαβωμένο του κορμί, οπότε η περηφάνεια της ανθρωπότητας είναι ένα με την νοητή εικόνα του μάρτυρα εκεί ψηλά- έτσι κλείνει ο κύκλος και γιορτάζουμε γυμνοί κάτω από τον έναστρο ουρανό, με μέλι και τραγούδια απ τις λίμνες που γονιμοποιούν τα ερπετά της σκέψης.

Ο ήλιος είναι το φωτοστέφανο πίσω και μπροστά και μέσα και έξω απ το κεφάλι του χωρικού, οι ακτίνες του σχηματίζουν σκήπτρο και τον μετατρέπουν σε μονάρχη της καθημερινής του ρουτίνας , του καθημερινού του φόνου. Ο κηφήνας δηλαδή βιάζει τη βασίλισσα μέχρι αυτή να αφήσει τη τελευταία της πνοή στα πόδια του, και μετά κατουράει σε όλα τα αποθέματα από μέλι. Το κερί είναι τώρα η ταυτότητά του, το κρεβάτι του και το φαγητό του- το κάτουρο το όπλο του, και ένα μέρος του εαυτού του. Δηλητηρίασε μια ολόκληρη φωλιά με τα σωματικά του υγρά και τώρα πάει να φτιάξει ένα κλουβί για την αυθάδειά του.

Και η κόρη είναι ακόμα μέσα στο ναό, με τον εραστή της να της σφίγγει τα χέρια, υποσχόμενος ότι όλα είναι καλά και φιλώντας την στο κούτελο, σκουπίζοντας τα δάκρυά της, μόνο και μόνο για να συνειδητοποιήσει ότι ο ναός είναι ζωντανός, και φλέγεται με το μίσος αυτών δίχως φύλο, τους αγίους με το κεφάλι λύκου και το φωτοστέφανο από νέφος. Αυτός ο ναός είναι γεμάτος ουλές, και είναι φτιαγμένος από σπασμένα δόντια, νεκρές υποσχέσεις, δάχτυλα πίστης, οστά συμβιβασμού και στάχτες προσμονών. Τώρα είναι η στιγμή για τη κόρη να κατανοήσει ότι ακόμα και αν είναι ευλογημένη, με την μετεμψύχωση του φεγγαριού του ίδιου μέσα στο μουνί της, παραμένει ένας σάκος από κόκκινο, φρέσκο κρέας, και μπορεί να διαπεραστεί από κάθε τρύπα του σώματός της, ακόμα και απ τις ουλές. Και ο νεαρός αγαπητικός θα καταλάβει ότι κάθε στάλα έρωτα που σπατάλησε, θα εξατμιστεί ανεπιστρεπτί απόψε, μιας και τόλμησε να προσωποποιήσει το ενδότερό του πόθο σε μια σακούλα από μελανιές, κρέας και δάκρυα.

Ήρθε.

Έφτασε και φέτος ο λόγος, για σχεδόν ψυχαναγκαστική χαρμόλυπη, για κατανάλωση ζαχαρωτών αηδίων, για παραπάνω απ' όσο επιτρέπουμε στους εαυτούς μας κοινωνικότητες, για πυγολαμπίδες πάνω απ' τους δρόμους που γαμιούνται μεταξύ τους βίαια. Και ξέρεις κάτι; Ωραία είναι, αν μη τι άλλο. Φαγητό και χαλάρωση για ολίγον δε βλάψανε ποτέ κανέναν.

Άντε, λοιπόν. Όμορφα ας μας μπει, όμορφα ας μας βγει, όταν έρθει η ώρα.

"Καλές γιορτές".

Επαναπροσδιορισμός της Σφραγίδας

Το χώμα λειτουργεί σαν πρόσωπο, μερικές φορές. Τα αυτιά του, τα κειμήλια που πείθουν με το ζόρι το πάθος να κυοφορήσει διορθώσεις μέσα στην εννοιολογική μήτρα που είμαστε "εμείς". Χωρίς όμως φρέσκους αυτοματισμούς να συγκρατούν τις κολώνες, ο ναός του Αξιοπερίεργου θα πέσει. Μεσσίες-αετοί, με το πρόσωπο του Σαμσών, καραφλοί με τις ουλές ενός πέτρινου συκωτιού, μαστουρωμένοι απ την μυρωδιά του τσιμέντου, χύνουν ευλογία, εκσπερματώνουν θεία χάρη. Άγγελοι από σπέρμα, άγγελοι από πίσσα, κυκλώνουν σαν ύαινες αυτό το βρώμικο μέσο, αποκαλούμενο και "σώμα", καθαρίζοντας όλες τις βρωμιές του με το να καταναλώνουν την σάρκα- τη σάρκα που κάποτε άνηκε στις πιο μεγαλειώδεις απ τις αυτοκρατορικές τίγρεις.

Είσαι όντως το πικρό. Είσαι όντως το ήσυχο και πράο.

Είσαι όντως το σπέρμα κάποιου. Είσαι όντως το κρέας.

Έτσι έπεσε ο μεγάλος και τρανός πολιτισμός μας, κάποια μέρα, ξαφνικά- ζητήσαμε απ τον ήλιο να λάμψει, απ το φεγγάρι να κλάψει, απ το ερπετό να αλλάξει το δέρμα του, και τα κάναμε όλα αυτά με την σιγουριά ότι δεν είναι κάτι το απολύτως φυσιολογικό-διατάζοντας τη ροή των πραγμάτων να γίνει ένα με τη σιγουριά για τα πάντα, μιας άχρηστης γραφειοκρατίας. Κενό φωτός, κενό ελπίδας, τρία εννιάρια στον αυτοκινητόδρομο, και, μωρό μου, απόψε εγώ είμαι το όχημά σου, και το κλειδί για την εισβολή σου μέσα στα γρανάζια.

Μουσική στα αυτιά μου. Μουσική στα αυτιά του εδάφους. Σπέρμα στο κούτελό μας.

Βρέφη στο χώμα, βιασμένα απ του Πατέρα τους τα δάχτυλα.

Τώρα είναι η σειρά της γενιάς μας, και της δικιάς σας, να πάρει το φταίξιμο.

Απλά βουβοί ηθοποιοί. Καλή τύχη σε όλους μας.

Αράχνη με αρχίδια

Άκουγα τη καρέκλα στο σαλόνι να τρίζει, ενώ προσπαθούσα να κοιμηθώ, γύρω στις 6 το πρωί, και ήμουνα με το μάτι γαρίδα. Μετά συνειδητοποίησα ότι ήταν η ανάσα μου, σα χαλασμένο ραδιόφωνο απ τα τσιγάρα. Σα να βλεπα και μια μεγάλη αράχνη, ακροβατικά απ το ταβάνι, με αρχίδια. Ναι, με αρχίδια, ένα ζευγάρι τριχωτές, πλακουτσωτές τσαπέλες που με σημάδευαν απειλητικά. Πφ, γύρισα πλευρό. Όλα είναι εναντίων μου απόψε, λέω. Δε γαμιέται.

Ακόμα και τα όνειρά μου- στρατιές λέει από λεπρούς, παραμορφωμένους, να κυκλώνουν τη πολυκατοικία μας, ενώ εγώ ταυτόχρονα προσπαθούσα σα τρελός, για κάποιο λόγο, να χαλβαδιάσω και να γαμήσω ένα ημι-ασιάτικο γκομενάκι. Και δε μ'αρέσουν καν τα ημι-ασιατικά γκομενάκια. Α, είχε και δυο μούλικα και έναν σύζυγο. Κάτι που στο όνειρο, με έκανε να προσπαθώ ακόμα περισσότερο να την πηδήξω. Είμαι πιο πολύ μουνόπανο απ'όσο νομίζω, εν τέλει.

Το πρωί, ακόμα ένας αντίπαλος στην προσπάθεια για ομαλή ροή της καθημερινής βιοπάλης της μιζέριας και της βαρεμάρας. Η πούτσα μου πάει να σκάσει- λες και ψυχαναγκαστικά έπρεπε να γεμίσει όσο περισσότερο μπορούσε με κάτουρο, χωρίς να το θέλει, απλά για να με κάνει να αισθάνομαι δυσφορία. Τρέξιμο στο μπάνιο- μπα. Η Αγγελική κάνει μπάνιο. Συγγνώμη, αλλά δε τη παλεύω. Κουρτίνα τραβηγμένη υπάρχει. (διότι δε μου αρέσει κανένας να με κατασκοπεύει όσο αδειάζω- φύλαγε τα ρούχα σου). Επιτέλους και το πρώτο σημάδι καλής πίστης απ το Σύμπαν- γυμνή γυναικεία σάρκα στη μπανιέρα.

Σαπουνάδες και βυζιά μου δίνουν περισσότερη δύναμη για να κατέβω, να τρέξω μέχρι το DVD-άδικο για να αφήσω την "Ιστορία του Κόσμου" του Mel Brooks και να πάρω και τσιγάρα. Πληρώνοντας την ταινία, διαπιστώνω ότι δεν έχω προνοήσει να πάρω αρκετά γκαφρά, οπότε δε μπορώ και να κάνω την τσιγαριστική συναλλαγή ευθέως. Μουρμούρα και τρέξιμο πίσω στην εστία. Περισσότερο συνάλλαγμα, τρέξιμο ξανά μέχρι το περίπτερο. Κάποιος εκεί πάνω θέλει απλά να μου κάνει καψώνια σήμερα.

Και με το τέλος του πρώτου τσιγάρου, αποφασίζω να τα γράψω στ'αρχίδια μου όλα και να ακούσω Catharsis. Όλα κύλησαν ομαλότερα. Πολύ ομαλότερα. Οπότε το ηθικό δίδαγμα είναι το εξής, παιδιά, κυρίες και κύριοι: Ακούτε το "Passion" σαφώς για να ονειρεύεσθε έναν καλύτερο κόσμο, αλλά μην ξεχνάτε, ΄μέχρι τότε, μπορεί απλά να καλυτερεύσει την καθημερινή σας βιοπάλη με τις Δυνάμεις τη Γκαντέμως που κρέμονται πάνω απ τα κεφάλια σας. Σαν αράχνη με αρχίδια.

Θεέ μου, σήμερα πώς βαριέμαι να γράψω.

Baranetz

BARANETZ

------------

1)A motion

=========

Feels like an umbilical chord/ chaining my will to breathe into the ground/

Between "need to" and "want to"/ my fingernails now as razorblades/

Had to keep scratching, had to keep digging for pleasures/

In Heaven, the way Heaven looks from down here.

In Heaven, in a heaven of corpses, where every month is January.

Sweet and vicious/ like the mouth of an infant/ Without mercy/ like the words of a dead lover/ wearing the robe of wounds/

2)Nails of bitter truth

========

I talked to her canines

It was more like a pantomime, than a conversation as we all reduce our insticts to understand.

She assured me, in all her ugliness, that they're coming.

And they're coming with nails of bitter truth.

She smiled and crawled away, her old carcass was a path once more,

and I dared not to follow it till noon.

When I stared at the face of my dead father

who was hanged from a tree like a fruit, I knew what I had to do.

I asked to carry his body in my arms

only to get assaulted by his lifeless stare

And then I knew I heard them coming/

And they were coming indeed,

with nails of bitter truth/

When I'm alone, and when I desire

the freedom to challenge my will to survive

I still hear them coming

with nails of bitter truth

3)Reflections of yourself

=========

These are the mouths that chew,

that consume your passion and replace it with broken-jaw messiahs,

These are the shrouds of youth,

that cover past experience with the cement robes of mistakes,

These are the sparrows of autumn,

with their fertile suits of nothingness, an empty core of lost self-respect,

These are just fragments of you,

of your own inaccuracy to feel the world around your

Because/ to feel/ is another piece of action/

never learnt/ from those who breed/ the desire/ to be/

expected/ or maybe/ loved/ by the faceless deities/

that turn echoes/ into sand/ and tar/ into populations/

Is this how you want to die?/ then perish/ but remember/

that every second that passed/ in your miserable/ gray cell/

that you call/ every day routine/ we were beside you/

and every time/ you chose to sacrifice/ yet another piece of your heart/

in the altar/ of self-destructive/ consumerism/ we were under the blade/ as well/

staring at your self degradation/ in rage, a rage/ that in reality was yours/

4)Disciples of the Borometz

=========

Somewhere, in the middle of nowhere, where all life lies trapped in a jar of neglect/

You wait for your ambitions to move/

but your umbilical chord still lies nailed to the ground/

Somewhere, in the middle of nowhere, where all life lies frozen and abandoned/

In January pastures/ I still walk with them/

with nails of bitter truth, as well/

This is my condition

Craig Comstock, δηλαδή This is my Condition: One man band προφανώς, παίζει απ το 2003 και έχει βγάλει απ όσο ξέρω ένα demo. Ο Craig καταφέρνει να παίζει ταυτόχρονα τύμπανα και κιθάρα και να τραγουδάει- την κιθάρα ξαπλωμένη στα τύμπανα και να τη χτυπάει με τις μπαγκέτες. Θυμίζει Melvins και Big Bussiness, ψάξτε youtube για βιντεάκια διότι ο τύπος μετράει τρελά και εντυπωσιάζει, σε στιγμές, ή ακόμα καλύτερα κατεβάστε το demo και κρίνετε μόνοι σας.

ΟΟΕΚΕΚΕΚ

Σύρθηκα με μεγάλη δυσκολία απ το κρεβάτι στο πληκτρολόγιο. ΚΑταχρήσεις κάθε είδους. ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΟΣ. Ο ύπνος = λύτρωση. Πέφτω και βγαίνω logo ut. Αύριο απλά, αναμνήσεις του τότε. Στρατός από χερουβείμ χωρις φτερά . ΜΕ τα κόκκαλα πεταγμένα έξω. ΤΟΤΕΜ από ουλές και τραύματα. Όπως όλοι μας. Λύτρωση από οστά και γλώσσσες (γεύσεις). Ύπνος. Σκατά.

ΣΥΓΓΝΩΜΗ αν δεν ικανοποιώ λογοτεχνιές ανάγκες κανενός. ΔΕ με ενδιαφέρει. Ειλικρίνεια. ΜΑύρο απόλυτο. ΚΙΤΡΙΝΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΜΠΛΕ. Άσπρο και γκρι. καληνύχτα. Προσπάθησα πολύ να μην υπάρχουν σαρδάμ. Ερωτεύομαι και ξεχνάω, ξεχνώ αλλά ερωτεύομαι το ίδιο πλάσμα, συνέχεια.

ΠΕίτε με μαλακοκαύλη.
Αλλά ζω το όνειρο/ψευδαίσθηση μου. ΚΑι τα κάστρα μου θα πέσουν. Πότε; ΔΕ ΞΕΡΩ> Αλλά θα το ξέρω τότε./

καληνλύχτα.

Μπαααααααα

Οι πυγολαμπίδες που μαζεύτηκαν όλες, ανεξαιρέτως, για να γαμηθούν και μετά να φάνε η μία την άλλη, τελετουργικά, και που όλοι οι άλλοι ονομάζουν αυθέραιτα "φωτάκια των Χριστουγέννων στα δέντρα" και "αξιαγάπητο και γλυκούλη τρόπο εορτασμού", αυτές τις πουτάνες, ομολογώ ότι τις γουστάρω πολύ. Ακόμα και όταν λέω ότι δε τις αντέχω άλλο.

Διότι.
Άλλο να περπατάς, "φτιαγμένος" ή όχι, στο πεζόδρομο, και να βλέπεις φάτσες κωλόγερων (ό,τι οργανική/σωματική ηλικία και να χουν), και άλλο να περπατάς και να χαζεύεις πυγολαμπίδες. Και τότε οι φάτσες κωλόγερων φωτίζουν. Ή απλά δε τις προσέχεις.

Μπλε Κίτρινο Μηδέν Μηδέν Άσπρο.
Κωδικοί αστικής (ή μεσοαστικής ή μικροαστικής) λειτουγικότητας για να ξέρεις ότι όλα πάνε καλά (έρχονται ΓΙΟΡΤΕΣ! ΓΙΕ-ΧΑ! κλπ κλπ) .

Μακάρι να ήμουνα σκίουρος και να είχα φωλιά απελπιστικά κοντά στα φωτάκια. Στις πυγολαμπίδες. Θα μουνα γαμάω και δέρνω.
Τώρα απλά παρατηρώ σηματοδότες. Φωτεινούς. Σηματοδότες διάθεσης.

Κατούρα στα επόμενα φανάρια. Πάνω τους.
Ο Σταμάτης και ο Γρηγόρης το κατάντησαν αηδία το θέμα. Πραγματικά.

Γιε-χα

Το ξύπνημα είναι βάσανο. Ασπρίλα και θολούρα, ένα έμβρυο που ανοίγει τα μάτια του πρώτη φορά και μες την μετα-γεννησιακή του μαστούρα, χτυπάει το κούτελό του και λέει, "Πωωω ρε μάααααγκαααα!", ένας νέος κόσμος. Εδώ τα πράγματα είναι απείρως πιο μινιμαλιστικά και καθόλου μεγαλειώδη. Αλκοόλ, δαιδαλώδεις συζητήσεις που δεν οδηγούν πουθενά και ύπνος τα ξημερώματα = Σχολή γιοκ για τα πρωινά εργαστήρια. Μένω καθηλωμένος στο κρεβάτι, αρνούμενος να συμμετάσχω στην εμποροπανήγυρη ωριμότητας και ευθυνών. Σήμερα το πρωί υπήρξα Καλιγούλας της Μαξιλαρένιας Ρώμης μου, οι ορέξεις μου-ο νόμος μου, και σας γράφω όλους στ'αρχίδια μου. Επειδή όμως και ο Καλιγούλας την έπαθε πανηγυρικά στο τέλος, όπως κάθε μεγάλος δερβέναγας της ιστορίας λίγο ή πολύ, δειλά αποφάσισα να νιώσω τα κρύα πλακάκια και με αξιοζήλευτο ζήλο, να κατεδαφίσω τα εργοστάστια παραγωγής τσίμπλας που χτίστηκαν αυθαίρετα στα πανέμορφα, κουραδίσια μάτια μου.

Φωνές- προφανώς οι αξιαγάπητοι σύντροφοί μου στη κραιπάλη ξύπνησαν και είναι σε κέφια. Προφανώς- ήπιαν λιγότερο, είναι κυριλέ, τους χλευάζω (με καλή πίστη και σε επίπεδο ευγένειας πάντα) το βράδυ στο μπαράκι, και τους θαυμάζω το επόμενο πρωί. Όλοι, εκτός απ τον παιδόφιλο Τυρναβιώτη που μοιάζει λιπόθυμος στον καναπέ. Η τουαλέτα είναι ο ναός μου, ο νιπτήρας η αγία τράπεζα και η λεκάνη το ιερό όπου διάφοροι "παππάδες" επιπλέουν, μέσα στην σιχαμένη τους σιγουριά για αθανασία. Κρίμα όμως, αγαπημένες μου κουράδες, είναι ή εσείς ή εγώ, η Κάθαρση έρχεται με τεράστιες πλημμύρες για άλλη μια φορά, και ακόμα και το πιο σκληροπυρηνικό/τσαμπουκαλίδικο περίττωμα είναι παρελθόν.
*Στα συν, κάτι που ποτέ δεν παρατήρησα ξεμέθυστος: Το πόσο γοητευτικός είναι ο ήχος που κάνει το θρόισμα της κατουροριπής όταν σκάει συνεχόμενα στο δέρμα του νερού της λεκάνης. Επαναληπτικός και μοναρχικός, εύγε νέε μου.

Σούξου μούξου, χαλαρά να πάρουν μπρος οι μηχανές, ο παιδόφιλος άσπρος σα το πανί να γκαρίζει για τον πονοκέφαλό του, και με τα πολλά, στις 2 παρά την κάνουμε για τη σχολή. Αισθανόμουν όλως περιέργως απίστευτα καλά μετά το ξύπνημα, ούτε καν το ελάχιστο hangover για να δικαιολογήσει τον σκατόγερο μέσα μου που απαιτεί να γκρινιάξει για το "πόσο χάλια είμαι". Βέβαια αυτό άλλαξε μες το λεωφορείο, του οποίου οι απότομες στροφές με έφεραν στα πρόθυρα στομαχικού πανικού- και όχι τίποτε άλλο, αλλά αμέλησα λόγω περιστάσεων να μπανίσω και την προκλητικά όμορφη δεσποσύνη στην απέναντι θέση, με τα walkman. Τα ξαναλέμε μανάρα, η Φλώρινα είναι μικρή, το ίδιο και το ποσό ωριμότητάς μου όμως όταν χειρίζομαι τα αλκόλια.

Σχολή. Ωραία λέξη. Η φάση όμως καθόλου. Εικονογράφηση βιβλίου με μειωμένα αντανακλαστικά και μηδενική έμπνευση- εν τέλει θριάμβευσε ο Βέγγος μέσα μου, έτρεξα και έδωσα τη λύση. Και πάνω που πάμε να αγιάσουμε, σκάνε στη σχολή δυο μπουκάλια whiskey (nai, sta agglika afth h leksh se kanei na ais8anesai pio giaphs kai goustarw). Τι να κάνουμε, να μη τα τιμήσουμε; Ένα ποτηράκι γεμάτο ως πάνω και ξαφνικά γαμιέται το σύμπαν. Πικρίλα, δυσφορία και, ωπ, αρχές κλειστοφοβίας. Πού είμαι ρε εδώ μέσα; Πφφφ αποπνικτηκά είναι. Πάμε να τη πουλέψουμε τώρα, τώρα όμως.

Η υπόλοιποη καθημερινότητα δεν παρουσιάζει κανένα ενδιαφέρον. Όχι ότι παρουσίασε αυτή που διηγήθηκα έως τώρα, αλλά κουβέντα να γίνεται. "Κουβέντα να γίνεται", τώρα που το σκέφτομαι, γάμα το, να μη γίνεται. Έχω ανάγκη από ύπνο, και θα τον απαιτήσω με το ζόρι, ακόμα και αν ο Ελευθεριάδης απλώνεται σαν σερβιέτα στο στρώμα μου.

ΟΚ.

Αυτά είναι τα ερεθίσματά σου. Ασχολούμεθα με την απατεωνιά της δήθεν Τέχνης.
Τα πνευμόνια μου σκοτώνονται, αυτοκτωνούν μέσα στο παχύ μαύρο της πίσσας και του σταρχιδισμού. Έχω 5 άτομα, μαζί με τον εαυτό μου, να αλληλεπιδρούμε, 5 το πρωί, στον ίδιο χώρο, μετά από αλκοολορούφηγμα. Και λέω: Στ'αρχίδια μου οι βαρύγδουπες συζητήσεις του σαβατοκύριακου. Νιώθω; Κρυώνω όπως εσύ; Γελάω όπως εσύ; Πέφτω σε καταθλίψεις όπως εσύ; Ζω; Ζεις κι εσύ;

Στ' αρχίδια μου όλα; Στ'αρχίδια μου όλα. Ο τελευταίος περιστέρης έπεσε νεκρός απ το πεύκο. Αγαπάω; Έτσι λέω.

Διότι, δε γεννηθήκαμε σε αυτό το κόσμο για να αισθανόμαστε. Αλλά για να κατανοούμε τι αισθανόμαστε. Και αν είναι δικαίωμά μας να πλάθουμε τεράστιους Πύργους από Συναισθήματα, και να ματώνουμε και να ιδρώνουμε για αυτό που πιστεύουμε ότι αισθανόμαστε, ακόμα καλύτερα. Συνειδητά όμως. Σαν μονάδες. Και γάμησε τις δήθεν αντικειμενικότηες. Γενικευμένες υποκειμενικότητες.

Είμαστε σε ένα όνειρο. Αρνούμαι, αρνούμαι με όλη μου τη δύναμη να δεχτώ ότι κάποτε θα υπάρξει σκοτάδι και δε θα υπάρχω, όπως δεν υπήρχα πριν γεννηθώ. Θα ξυπνήσω, και θα είμαι κάτι. Χωρίς να θυμάμαι τι ήμουν πριν. Θα ερωτευτώ. Θα φωνάξω. Θα εξοργιστώ. Θα πέσω σε κατάθλιψη. ΞΑΝΑ. Όπως τώρα.

Βέβαια η σκέψη του ότι ό,τι είμαι τώρα δε θα υπάρχει πλεόν, με πληγώνει αφάνταστα.
Ζούμε σαν μόρια. Ανακυκλωνόμαστε συνεχώς. Αυτό θέλω να πιστέυω. Ζω τη στιγμή λόγω της αδυναμίας μου να αγκαλιάσω τα πάντα. Και αυτό με κάνει πιο ζωντανό από ποτέ.


Οπότε.
Συγχωρέστε την αυθαίρετη, μεθυσμένη μου μαρτυρία. Η οποία δεν έχει αξία, τώρα που το σκέφτομαι. Αλλά μέσα απ τον πιο σπάνιο χειμώνα, βρίσκεις το καλύτερο κρασί. Και το δικό μου κρασί, έχει τη γεύση του πιο βαριού χειμώνα. Εδώ, αλλά ταυτόχρονα παντού.
Μέσα στην ψευδαίσθηση της αντικειμενικότητάς μου, που είναι απλώς γενικευμένη υποκειμενικότητα.

Διότι όπως κι εσύ.
Είμαι απλά κάτι.
Εκμεταλεύσου το.
Εγώ δε το χω καταφέρει ακόμα.

Σκέψεις;

Πίστευα σε θαύματα, όταν αυτά τα "θαύματα" περιορίζονταν ή περιείχαν τα στοιχεία εκείνα τα οποία κάποτε ανέθρεψαν την έννοια του "Δεκέμβρη":
τα σάλια μας, τα κάτουρα μας, και τη φιλοδοξία μας για κάτι ανώτερο απ αυτό που αναμένουμε να λάβουμε.
Το ίδιο συμβαίνει και με τον ήλιο αυτού του μήνα, σε προσκαλεί να καθίσεις και να συνομιλήσεις μαζί του, μέσα στη νωχελική του μεγαλοπρέπεια, σαν γερασμένο μονάρχη που απ το θρόνο του βαθμολογεί το χαρέμι απ τις κόρες του, με τη ρουτίνα της αυτοεπιβεβαίωσης και την σιγουριά της επιυχίας- έσπειρα το σπόρο μου, σαφώς και θα ανθίσουν τριαντάφυλλα.

Και αν μας βγει αγριόχορτο στη πορεία, αρχηγέ;
Μα το πετσοκόβουμε απ τη ρίζα του και ξεχνάμε ότι υπάρχει.

Αυτός ο ψυχρός, σχεδόν απάνθρωπος ρεαλισμός, θεωρητικά μπορεί να ιντριγκάρει πολλούς.
Το θέμα είναι ότι δε μπορούμε αυτοβούλως να αλλάξουμε δέρμα, πόσο μάλλον το δέρμα της συνείδησής μας. Και μέσα στο κυκλώνα από χαρακτήρες και ερεθίσματα που πλάθουμε για να ανταπεξέλθουμε σε μια ανούσια καθημερινότητα, τοποθετούμε και τον "Μονάρχη". Σαν δερβέναγα των απολαύσεών μας. Καλώς ή κακώς, ο καθείς για τη πάρτη του.

Φανταστείτε όμως την ενεργειακή αντίδραδη, την επαναστατική Πράξη, του να αναγκάσεις τον Μονάρχη να καταπιεί ο ίδιος το γιαταγάνι του, να κατουρήσει το στέμμα του και να χέσει το θρόνο του. Να σκάσει το δυνατότερο απ τα χαστούκια σε κάθε μία απ τις κόρες του και να τις αφυπνίσει. Να τις αναγκάσει να βγάλουν γαμημένα φτερά και να εκτοξευτούν σε χιλιάδες κατευθύνσεις κουβαλώντας τις ανάγκες, τις καύλες και το μεράκι τους. Και τέλος να παραδεχτεί πως δεν έχει μάτια, χέρια, μύτη, αυτιά και στόμα, να συρρικνωθεί, να γίνει μια άβουλη μάζα και να αιωρείται στο κίτρινο και το κόκκινο της αντίληψης αιώνια.

Τότε ο "Μονάρχης" είναι ο "Δημιουργός" και η ζωή βαδίζει ευχάριστα.
Όχι τέλεια.
Το ίδιο και με τον ήλιο του Δεκέμβρη δηλαδή. Είναι απαίσιος συνομιλητής, αλλά ξέρει πού πατάει. Ο εγωισμός του με αφήνει αδιάφορο. Μακάρι όμως να είχα την αυτοπεποίθησή του και να γάμαγα τον Κόσμο στο κούτελο.

Ζήτημα είναι.

Πασπάτεψα με το δάχτυλό μου την κλειτορίδα της, σα δρυοκολάπτης. Δε φάνηκε να το εκτιμάει καθόλου. Οι ρόζοι στα δάχτυλά μου δε νομίζω να βοηθούσαν, αλλά απ την άλλη, το θέμα δεν ήταν καν αυτό. Ήταν ότι μάλλον κανένας απ τους δυο μας δεν είχε σκοπό ή ψυχικό σθένος, ώστε να προσπαθήσει να χαρίσει ηδονή στον άλλο. Απλούστατα δε μας ενδιέφερε, και η όλη διαδικασία είχε καταλήξει μια αυτοματοποιημένη παρωδία που με έκανε να ήθελα να σκάσω στα γέλια- "πώς γαμιούνται άραγε τα ρομπότ;". Δε το έκανα όμως, προς σεβασμό στην παρτενέρ μου.

Σεβασμός που μάλλον βγήκε κι αυτός κούφιος. Σε μια στιγμή, μέσα στη νιρβάνα των άχρηστων και εντελώς εκτός τόπου και χρόνου σκέψεών μας, οι ματιές μας έτυχε να συναντηθούν. Και οι δυο είδαμε αυτό που έκρυβε ο καθένας κάτω απ το δέρμα του. Ξαπλωμένη, μια κοκκαλιάρα νυφίτσα με ανθρώπινο σώμα, με κεχριμπαρένια μάτια και λεπτά, κοφτερά δόντια κρυμμένα πίσω από συγκαταβατικά χαμόγελα, να αφήνεται στα αδέξια, ατσούμπαλα δάχτυλα ενός ανθρωπόμορφου κηφήνα, με κεραίες που έσταζαν σαπισμένο μέλι, σκατά και λάσπη, ακούνητος και ανίκανος να αισθανθεί κάτι παραπάνω απ όσα τον προστάζουν να αισθανθεί. Νομίζω πως ήταν λογικό με τέτοιες εικονοπλασίες και οι δυο μας να γυρίσουμε και να στρίψουμε τα μάτια μας αλλού.

"Νομίζω πως πρέπει να φύγεις", αυστηρό βλέμμα, σφιγμένα δόντια. Δεν χρειαζόμουν δεύτερη ειδοποίηση. Μάζεψα το πουκάμισό μου από το πάτωμα, φόρεσα τα παπούτσια μου και σε μια συγκινητικά ταιριαστή έκλαμψη που είχα για εκείνη τη στιγμή, προσποιήθηκα πως βαπτίζομαι, κάνοντας τις γνωστές χειρονομίες του παππά στο κούτελό μου, αλλά αντί για λάδι, είχα τα ελάχιστα, βεβιασμένα υγρά του μουνιού της. Πόνταρα στο χιούμορ για να κλείσει κάπως πιο ελαφρά μια ούτως ή άλλως κατεστραμμένη βραδιά, αλλά ακόμα μια αυστηρή ματιά, ανελέητη σα της λύκαινας προς τον κυνηγό που πλησιάζει τα νεογέννητά της, και κατάλαβα πως "πούλος" ήταν πλέον το παρατσούκλι μου.

Κατεβαίνοντας τη πολυκατοικία και αφήνοντας πίσω μου εκείνο το δωμάτιο με τα κόκκινα φώτα, τα φουλάρια κρεμασμένα στους τοίχους και τους υδρατμούς ελάχιστης ηδονής που γαμιόνταν βίαια με την υπέρμετρη τσιγαρίλα, κατάλαβα ότι μια εποχή είχε τελειώσει και μια άλλη αναμενόταν να έρθει. Σαν είδος, έρχεται η στιγμή που νιώθουμε ανίκανοι να γαμάμε απλά για απόλαυση- φαίνεται ότι το κλειδωμένο χαρτοκούτι των αισθήσεών μας παραμένει απελπιστικά ανέγγιχτο στην πιο σκοτεινή γωνιά της αλληλεπίδρασης με το χρόνο και τον χώρο. Ξεχνάμε πώς είναι να απολαμβάνεις ένα καλό γαμήσι. Και αυτό νομίζω ότι θα μας πληγώσει παραπάνω, απ το να χάσουμε την ουσία του "πραγματικού έρωτα". Το κατάλαβα σήμερα, το κατάλαβα χτες και προχτές, το κατάλαβα πριν μήνες, το κατάλαβα πριν χρόνια, και συνεχίζω να το καταλαβαίνω και τώρα, περπατώντας στο πλακόστρωτο, χαζεύοντας τους κώλους των παπιών στο ποτάμι, κάτω απ το λιγοστό φως μιας κολώνας που πορτοκαλίζει μόνο ένα ελάχιστο τμήμα του χώρου. Απλά, λιτά και λειτουργικά. Ανάβοντας ένα τσιγάρο από κάτω της και παρατηρώντας το πώς τρεμοπαίζει το φως της, κατανοώ ότι εν τέλει δε με νοιάζει αν η ετοιμοθάνατη λάμπα παραδοθεί στο σκοτάδι. Διότι εγώ ακόμα θα κανίζω και θα παρατηρώ κώλους πάπιας στο ποτάμι.