Ο ήλιος, το σπέρμα, το φεγγάρι, και ο ναός

Ο μονάρχης, ο ήλιος, η κόρη, το φεγγάρι, ο ναός, το σώμα, το κρασί και το σπέρμα. Σπέρμα αναμειγμένο με ψωμί, ο ήλιος γεμάτος κρασί σαν κούπα μονάρχη, ο ναός κρύβει την κόρη απ τον ουρανό σαν τους εραστές που κρύβονται απ τον Κόσμο τον ίδιο, σα τη πόρτα που κλειδαμπαρώνεται μόνη της και προστατεύει τις κόρες απ τον πούτσο του πατέρα τους. Η εικόνα ενός μεσσία συνδιασμένη με τις καννιβαλιστικές μας τάσεις για να φάμε το σώμα του σαν ευλογία, το σπέρμα είναι ο χυμός ισάξιος του κρασιού που φέρνει ζωή στο καταραμένο, λαβωμένο του κορμί, οπότε η περηφάνεια της ανθρωπότητας είναι ένα με την νοητή εικόνα του μάρτυρα εκεί ψηλά- έτσι κλείνει ο κύκλος και γιορτάζουμε γυμνοί κάτω από τον έναστρο ουρανό, με μέλι και τραγούδια απ τις λίμνες που γονιμοποιούν τα ερπετά της σκέψης.

Ο ήλιος είναι το φωτοστέφανο πίσω και μπροστά και μέσα και έξω απ το κεφάλι του χωρικού, οι ακτίνες του σχηματίζουν σκήπτρο και τον μετατρέπουν σε μονάρχη της καθημερινής του ρουτίνας , του καθημερινού του φόνου. Ο κηφήνας δηλαδή βιάζει τη βασίλισσα μέχρι αυτή να αφήσει τη τελευταία της πνοή στα πόδια του, και μετά κατουράει σε όλα τα αποθέματα από μέλι. Το κερί είναι τώρα η ταυτότητά του, το κρεβάτι του και το φαγητό του- το κάτουρο το όπλο του, και ένα μέρος του εαυτού του. Δηλητηρίασε μια ολόκληρη φωλιά με τα σωματικά του υγρά και τώρα πάει να φτιάξει ένα κλουβί για την αυθάδειά του.

Και η κόρη είναι ακόμα μέσα στο ναό, με τον εραστή της να της σφίγγει τα χέρια, υποσχόμενος ότι όλα είναι καλά και φιλώντας την στο κούτελο, σκουπίζοντας τα δάκρυά της, μόνο και μόνο για να συνειδητοποιήσει ότι ο ναός είναι ζωντανός, και φλέγεται με το μίσος αυτών δίχως φύλο, τους αγίους με το κεφάλι λύκου και το φωτοστέφανο από νέφος. Αυτός ο ναός είναι γεμάτος ουλές, και είναι φτιαγμένος από σπασμένα δόντια, νεκρές υποσχέσεις, δάχτυλα πίστης, οστά συμβιβασμού και στάχτες προσμονών. Τώρα είναι η στιγμή για τη κόρη να κατανοήσει ότι ακόμα και αν είναι ευλογημένη, με την μετεμψύχωση του φεγγαριού του ίδιου μέσα στο μουνί της, παραμένει ένας σάκος από κόκκινο, φρέσκο κρέας, και μπορεί να διαπεραστεί από κάθε τρύπα του σώματός της, ακόμα και απ τις ουλές. Και ο νεαρός αγαπητικός θα καταλάβει ότι κάθε στάλα έρωτα που σπατάλησε, θα εξατμιστεί ανεπιστρεπτί απόψε, μιας και τόλμησε να προσωποποιήσει το ενδότερό του πόθο σε μια σακούλα από μελανιές, κρέας και δάκρυα.