Το χώμα λειτουργεί σαν πρόσωπο, μερικές φορές. Τα αυτιά του, τα κειμήλια που πείθουν με το ζόρι το πάθος να κυοφορήσει διορθώσεις μέσα στην εννοιολογική μήτρα που είμαστε "εμείς". Χωρίς όμως φρέσκους αυτοματισμούς να συγκρατούν τις κολώνες, ο ναός του Αξιοπερίεργου θα πέσει. Μεσσίες-αετοί, με το πρόσωπο του Σαμσών, καραφλοί με τις ουλές ενός πέτρινου συκωτιού, μαστουρωμένοι απ την μυρωδιά του τσιμέντου, χύνουν ευλογία, εκσπερματώνουν θεία χάρη. Άγγελοι από σπέρμα, άγγελοι από πίσσα, κυκλώνουν σαν ύαινες αυτό το βρώμικο μέσο, αποκαλούμενο και "σώμα", καθαρίζοντας όλες τις βρωμιές του με το να καταναλώνουν την σάρκα- τη σάρκα που κάποτε άνηκε στις πιο μεγαλειώδεις απ τις αυτοκρατορικές τίγρεις.
Είσαι όντως το πικρό. Είσαι όντως το ήσυχο και πράο.
Είσαι όντως το σπέρμα κάποιου. Είσαι όντως το κρέας.
Έτσι έπεσε ο μεγάλος και τρανός πολιτισμός μας, κάποια μέρα, ξαφνικά- ζητήσαμε απ τον ήλιο να λάμψει, απ το φεγγάρι να κλάψει, απ το ερπετό να αλλάξει το δέρμα του, και τα κάναμε όλα αυτά με την σιγουριά ότι δεν είναι κάτι το απολύτως φυσιολογικό-διατάζοντας τη ροή των πραγμάτων να γίνει ένα με τη σιγουριά για τα πάντα, μιας άχρηστης γραφειοκρατίας. Κενό φωτός, κενό ελπίδας, τρία εννιάρια στον αυτοκινητόδρομο, και, μωρό μου, απόψε εγώ είμαι το όχημά σου, και το κλειδί για την εισβολή σου μέσα στα γρανάζια.
Μουσική στα αυτιά μου. Μουσική στα αυτιά του εδάφους. Σπέρμα στο κούτελό μας.
Βρέφη στο χώμα, βιασμένα απ του Πατέρα τους τα δάχτυλα.
Τώρα είναι η σειρά της γενιάς μας, και της δικιάς σας, να πάρει το φταίξιμο.
Απλά βουβοί ηθοποιοί. Καλή τύχη σε όλους μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου