Γιε-χα

Το ξύπνημα είναι βάσανο. Ασπρίλα και θολούρα, ένα έμβρυο που ανοίγει τα μάτια του πρώτη φορά και μες την μετα-γεννησιακή του μαστούρα, χτυπάει το κούτελό του και λέει, "Πωωω ρε μάααααγκαααα!", ένας νέος κόσμος. Εδώ τα πράγματα είναι απείρως πιο μινιμαλιστικά και καθόλου μεγαλειώδη. Αλκοόλ, δαιδαλώδεις συζητήσεις που δεν οδηγούν πουθενά και ύπνος τα ξημερώματα = Σχολή γιοκ για τα πρωινά εργαστήρια. Μένω καθηλωμένος στο κρεβάτι, αρνούμενος να συμμετάσχω στην εμποροπανήγυρη ωριμότητας και ευθυνών. Σήμερα το πρωί υπήρξα Καλιγούλας της Μαξιλαρένιας Ρώμης μου, οι ορέξεις μου-ο νόμος μου, και σας γράφω όλους στ'αρχίδια μου. Επειδή όμως και ο Καλιγούλας την έπαθε πανηγυρικά στο τέλος, όπως κάθε μεγάλος δερβέναγας της ιστορίας λίγο ή πολύ, δειλά αποφάσισα να νιώσω τα κρύα πλακάκια και με αξιοζήλευτο ζήλο, να κατεδαφίσω τα εργοστάστια παραγωγής τσίμπλας που χτίστηκαν αυθαίρετα στα πανέμορφα, κουραδίσια μάτια μου.

Φωνές- προφανώς οι αξιαγάπητοι σύντροφοί μου στη κραιπάλη ξύπνησαν και είναι σε κέφια. Προφανώς- ήπιαν λιγότερο, είναι κυριλέ, τους χλευάζω (με καλή πίστη και σε επίπεδο ευγένειας πάντα) το βράδυ στο μπαράκι, και τους θαυμάζω το επόμενο πρωί. Όλοι, εκτός απ τον παιδόφιλο Τυρναβιώτη που μοιάζει λιπόθυμος στον καναπέ. Η τουαλέτα είναι ο ναός μου, ο νιπτήρας η αγία τράπεζα και η λεκάνη το ιερό όπου διάφοροι "παππάδες" επιπλέουν, μέσα στην σιχαμένη τους σιγουριά για αθανασία. Κρίμα όμως, αγαπημένες μου κουράδες, είναι ή εσείς ή εγώ, η Κάθαρση έρχεται με τεράστιες πλημμύρες για άλλη μια φορά, και ακόμα και το πιο σκληροπυρηνικό/τσαμπουκαλίδικο περίττωμα είναι παρελθόν.
*Στα συν, κάτι που ποτέ δεν παρατήρησα ξεμέθυστος: Το πόσο γοητευτικός είναι ο ήχος που κάνει το θρόισμα της κατουροριπής όταν σκάει συνεχόμενα στο δέρμα του νερού της λεκάνης. Επαναληπτικός και μοναρχικός, εύγε νέε μου.

Σούξου μούξου, χαλαρά να πάρουν μπρος οι μηχανές, ο παιδόφιλος άσπρος σα το πανί να γκαρίζει για τον πονοκέφαλό του, και με τα πολλά, στις 2 παρά την κάνουμε για τη σχολή. Αισθανόμουν όλως περιέργως απίστευτα καλά μετά το ξύπνημα, ούτε καν το ελάχιστο hangover για να δικαιολογήσει τον σκατόγερο μέσα μου που απαιτεί να γκρινιάξει για το "πόσο χάλια είμαι". Βέβαια αυτό άλλαξε μες το λεωφορείο, του οποίου οι απότομες στροφές με έφεραν στα πρόθυρα στομαχικού πανικού- και όχι τίποτε άλλο, αλλά αμέλησα λόγω περιστάσεων να μπανίσω και την προκλητικά όμορφη δεσποσύνη στην απέναντι θέση, με τα walkman. Τα ξαναλέμε μανάρα, η Φλώρινα είναι μικρή, το ίδιο και το ποσό ωριμότητάς μου όμως όταν χειρίζομαι τα αλκόλια.

Σχολή. Ωραία λέξη. Η φάση όμως καθόλου. Εικονογράφηση βιβλίου με μειωμένα αντανακλαστικά και μηδενική έμπνευση- εν τέλει θριάμβευσε ο Βέγγος μέσα μου, έτρεξα και έδωσα τη λύση. Και πάνω που πάμε να αγιάσουμε, σκάνε στη σχολή δυο μπουκάλια whiskey (nai, sta agglika afth h leksh se kanei na ais8anesai pio giaphs kai goustarw). Τι να κάνουμε, να μη τα τιμήσουμε; Ένα ποτηράκι γεμάτο ως πάνω και ξαφνικά γαμιέται το σύμπαν. Πικρίλα, δυσφορία και, ωπ, αρχές κλειστοφοβίας. Πού είμαι ρε εδώ μέσα; Πφφφ αποπνικτηκά είναι. Πάμε να τη πουλέψουμε τώρα, τώρα όμως.

Η υπόλοιποη καθημερινότητα δεν παρουσιάζει κανένα ενδιαφέρον. Όχι ότι παρουσίασε αυτή που διηγήθηκα έως τώρα, αλλά κουβέντα να γίνεται. "Κουβέντα να γίνεται", τώρα που το σκέφτομαι, γάμα το, να μη γίνεται. Έχω ανάγκη από ύπνο, και θα τον απαιτήσω με το ζόρι, ακόμα και αν ο Ελευθεριάδης απλώνεται σαν σερβιέτα στο στρώμα μου.