Σκέψεις;

Πίστευα σε θαύματα, όταν αυτά τα "θαύματα" περιορίζονταν ή περιείχαν τα στοιχεία εκείνα τα οποία κάποτε ανέθρεψαν την έννοια του "Δεκέμβρη":
τα σάλια μας, τα κάτουρα μας, και τη φιλοδοξία μας για κάτι ανώτερο απ αυτό που αναμένουμε να λάβουμε.
Το ίδιο συμβαίνει και με τον ήλιο αυτού του μήνα, σε προσκαλεί να καθίσεις και να συνομιλήσεις μαζί του, μέσα στη νωχελική του μεγαλοπρέπεια, σαν γερασμένο μονάρχη που απ το θρόνο του βαθμολογεί το χαρέμι απ τις κόρες του, με τη ρουτίνα της αυτοεπιβεβαίωσης και την σιγουριά της επιυχίας- έσπειρα το σπόρο μου, σαφώς και θα ανθίσουν τριαντάφυλλα.

Και αν μας βγει αγριόχορτο στη πορεία, αρχηγέ;
Μα το πετσοκόβουμε απ τη ρίζα του και ξεχνάμε ότι υπάρχει.

Αυτός ο ψυχρός, σχεδόν απάνθρωπος ρεαλισμός, θεωρητικά μπορεί να ιντριγκάρει πολλούς.
Το θέμα είναι ότι δε μπορούμε αυτοβούλως να αλλάξουμε δέρμα, πόσο μάλλον το δέρμα της συνείδησής μας. Και μέσα στο κυκλώνα από χαρακτήρες και ερεθίσματα που πλάθουμε για να ανταπεξέλθουμε σε μια ανούσια καθημερινότητα, τοποθετούμε και τον "Μονάρχη". Σαν δερβέναγα των απολαύσεών μας. Καλώς ή κακώς, ο καθείς για τη πάρτη του.

Φανταστείτε όμως την ενεργειακή αντίδραδη, την επαναστατική Πράξη, του να αναγκάσεις τον Μονάρχη να καταπιεί ο ίδιος το γιαταγάνι του, να κατουρήσει το στέμμα του και να χέσει το θρόνο του. Να σκάσει το δυνατότερο απ τα χαστούκια σε κάθε μία απ τις κόρες του και να τις αφυπνίσει. Να τις αναγκάσει να βγάλουν γαμημένα φτερά και να εκτοξευτούν σε χιλιάδες κατευθύνσεις κουβαλώντας τις ανάγκες, τις καύλες και το μεράκι τους. Και τέλος να παραδεχτεί πως δεν έχει μάτια, χέρια, μύτη, αυτιά και στόμα, να συρρικνωθεί, να γίνει μια άβουλη μάζα και να αιωρείται στο κίτρινο και το κόκκινο της αντίληψης αιώνια.

Τότε ο "Μονάρχης" είναι ο "Δημιουργός" και η ζωή βαδίζει ευχάριστα.
Όχι τέλεια.
Το ίδιο και με τον ήλιο του Δεκέμβρη δηλαδή. Είναι απαίσιος συνομιλητής, αλλά ξέρει πού πατάει. Ο εγωισμός του με αφήνει αδιάφορο. Μακάρι όμως να είχα την αυτοπεποίθησή του και να γάμαγα τον Κόσμο στο κούτελο.