Μπαααααααα

Οι πυγολαμπίδες που μαζεύτηκαν όλες, ανεξαιρέτως, για να γαμηθούν και μετά να φάνε η μία την άλλη, τελετουργικά, και που όλοι οι άλλοι ονομάζουν αυθέραιτα "φωτάκια των Χριστουγέννων στα δέντρα" και "αξιαγάπητο και γλυκούλη τρόπο εορτασμού", αυτές τις πουτάνες, ομολογώ ότι τις γουστάρω πολύ. Ακόμα και όταν λέω ότι δε τις αντέχω άλλο.

Διότι.
Άλλο να περπατάς, "φτιαγμένος" ή όχι, στο πεζόδρομο, και να βλέπεις φάτσες κωλόγερων (ό,τι οργανική/σωματική ηλικία και να χουν), και άλλο να περπατάς και να χαζεύεις πυγολαμπίδες. Και τότε οι φάτσες κωλόγερων φωτίζουν. Ή απλά δε τις προσέχεις.

Μπλε Κίτρινο Μηδέν Μηδέν Άσπρο.
Κωδικοί αστικής (ή μεσοαστικής ή μικροαστικής) λειτουγικότητας για να ξέρεις ότι όλα πάνε καλά (έρχονται ΓΙΟΡΤΕΣ! ΓΙΕ-ΧΑ! κλπ κλπ) .

Μακάρι να ήμουνα σκίουρος και να είχα φωλιά απελπιστικά κοντά στα φωτάκια. Στις πυγολαμπίδες. Θα μουνα γαμάω και δέρνω.
Τώρα απλά παρατηρώ σηματοδότες. Φωτεινούς. Σηματοδότες διάθεσης.

Κατούρα στα επόμενα φανάρια. Πάνω τους.
Ο Σταμάτης και ο Γρηγόρης το κατάντησαν αηδία το θέμα. Πραγματικά.