ΟΚ.

Αυτά είναι τα ερεθίσματά σου. Ασχολούμεθα με την απατεωνιά της δήθεν Τέχνης.
Τα πνευμόνια μου σκοτώνονται, αυτοκτωνούν μέσα στο παχύ μαύρο της πίσσας και του σταρχιδισμού. Έχω 5 άτομα, μαζί με τον εαυτό μου, να αλληλεπιδρούμε, 5 το πρωί, στον ίδιο χώρο, μετά από αλκοολορούφηγμα. Και λέω: Στ'αρχίδια μου οι βαρύγδουπες συζητήσεις του σαβατοκύριακου. Νιώθω; Κρυώνω όπως εσύ; Γελάω όπως εσύ; Πέφτω σε καταθλίψεις όπως εσύ; Ζω; Ζεις κι εσύ;

Στ' αρχίδια μου όλα; Στ'αρχίδια μου όλα. Ο τελευταίος περιστέρης έπεσε νεκρός απ το πεύκο. Αγαπάω; Έτσι λέω.

Διότι, δε γεννηθήκαμε σε αυτό το κόσμο για να αισθανόμαστε. Αλλά για να κατανοούμε τι αισθανόμαστε. Και αν είναι δικαίωμά μας να πλάθουμε τεράστιους Πύργους από Συναισθήματα, και να ματώνουμε και να ιδρώνουμε για αυτό που πιστεύουμε ότι αισθανόμαστε, ακόμα καλύτερα. Συνειδητά όμως. Σαν μονάδες. Και γάμησε τις δήθεν αντικειμενικότηες. Γενικευμένες υποκειμενικότητες.

Είμαστε σε ένα όνειρο. Αρνούμαι, αρνούμαι με όλη μου τη δύναμη να δεχτώ ότι κάποτε θα υπάρξει σκοτάδι και δε θα υπάρχω, όπως δεν υπήρχα πριν γεννηθώ. Θα ξυπνήσω, και θα είμαι κάτι. Χωρίς να θυμάμαι τι ήμουν πριν. Θα ερωτευτώ. Θα φωνάξω. Θα εξοργιστώ. Θα πέσω σε κατάθλιψη. ΞΑΝΑ. Όπως τώρα.

Βέβαια η σκέψη του ότι ό,τι είμαι τώρα δε θα υπάρχει πλεόν, με πληγώνει αφάνταστα.
Ζούμε σαν μόρια. Ανακυκλωνόμαστε συνεχώς. Αυτό θέλω να πιστέυω. Ζω τη στιγμή λόγω της αδυναμίας μου να αγκαλιάσω τα πάντα. Και αυτό με κάνει πιο ζωντανό από ποτέ.


Οπότε.
Συγχωρέστε την αυθαίρετη, μεθυσμένη μου μαρτυρία. Η οποία δεν έχει αξία, τώρα που το σκέφτομαι. Αλλά μέσα απ τον πιο σπάνιο χειμώνα, βρίσκεις το καλύτερο κρασί. Και το δικό μου κρασί, έχει τη γεύση του πιο βαριού χειμώνα. Εδώ, αλλά ταυτόχρονα παντού.
Μέσα στην ψευδαίσθηση της αντικειμενικότητάς μου, που είναι απλώς γενικευμένη υποκειμενικότητα.

Διότι όπως κι εσύ.
Είμαι απλά κάτι.
Εκμεταλεύσου το.
Εγώ δε το χω καταφέρει ακόμα.