4 μουσικές συμπεριφορές που είναι για το πούτσο

1)ΑΚΟΥΩ STONER ΚΑΙ ΠΙΝΩ ΜΠΑΦΟΥΣ
---------------------------------------------
Σεβόμεθα την επιλογή καθενός να κάνει ό,τι θέλει με τη ζωή του. Τουτέστην, σεβόμαστε και την επιλογή του να πειραματιστεί με οποιαδήποτε ουσία του κάνει κέφι, με το γνώμονα ότι δε θα μας πρήξει τα αρχίδια στη δικιά μας τη ζωή, με οποιοδήποτε τρόπο. Κατ' επέκτασην, σεβόμεθα και το γεγονός ότι στον καθένα, το αν θελήσει να μαστουρώσει, και το πώς θα του σκάσει/υπο ποίες συνθήκες θα το κάνει, είναι προσωπική υπόθεση και στ'αρχίδια μας. Από κει και πέρα, τραβάμε διαχωριστική γραμμή στην άμμο, απομακρυνόμαστε σε απόσταση βολική για εμάς, βουτάμε κοτρώνια και δίχως έλεος πετροβολούμε τον πρώτο που θα σκάσει μπρος μας (συνήθως αυτό γίνεται σε συνευρέσεις παρομοίου είδους ή σε μπαρ), και με ύφος 50-άρη (ασχέτως αν είναι 15-αρης ή 50-αρης) θα σηκώσει μελαγχολικά το βλέμμα του σε κάθε "Gardenia" ή "Dopes to Infinity" που παίζει, και θα αναφωνήσει, "Τρόπος ζωής. Stoner και μπάφοι". Βλάκα μου,
1)Κατ'αρχάς, πολύ σωστά θα παρατηρήσατε ότι μπαίνουμε στη στενάχωρη διαδικασία να μιλήσουμε χρησιμοποιώντας τον όρο stoner- έναν όρο ηλίθιο, καθώς θα μπορούσε να περιγράφει με την ίδια ευκολία τόσο τον Ανέστη Δελλιά, όσο και τον x,y υπανάπτικο κλώνο των Kyuss. Με αυτό το δεδομένο, ίσως δε σου φταίει η γενιά αρκετών από μας που μουσικά ίσως είχε μεγάλα ντουζένια/αρχίδια όταν ο όρος ήδη χρησιμοποιείτω κατά κόρον, από την άλλη, όσο χρήσιμες και να είναι οι ταμπέλες ως ένα σημείο όταν θες να κάνεις δουλειά στη μουσική, καλό είναι να χρησιμοποιούμε και το ρημάδι μας για να βγάζουμε όσες τσουκνίδες φυτρώνουν στο κτήμα μας πιο κάτω από τα μαρούλια.
*και αν και στην αρχή και γω παραξενεύτηκα που εν έτει 2010 γράφω για τον όρο "stoner", μια βόλτα σε κανα μπαράκι που παίζει καλό, ξένο rock θα σας πείσει για το πώς κρέμεται το πτώμα του όρου ακόμα πάνω από τα κεφάλια μας. Αυτό, ή απλά εκεί που συχνάζουμε μεις είναι υπανάπτικτοι, δε ξέρω. Πείτε μου, αλήθεια.
2)Δε μας ενδιαφέρουν οι εμπειρίες σου. Αλήθεια. Εκτός κι αν είσαι κάποιος της στενής παρέας, ή κάποιος που γενικά συμπαθούμε απόλυτα, δε θα μπορούσαμε ούτε καν να κλάσουμε νοσταλγικά για το αν πάθεις overdose από ναρκωτικά και είσαι κακό παιδάκι. Το λέει κάποιος που έχει σπαταλήσει κι εγώ δε ξέρω πόσες λέξεις στη σειρά για το πόσο ληγουρεύεται αλκόλια, ναι, ίσως φανεί ειρωνία- αλλά αλκόλια αγοράζεις και από το σούπερ μάρκετ, με πιάνετε; Εκτός αυτού- όπως είπαμε και παραπάνω, στον καθένα σκάει όπως του καπνίσει. Αναλόγως της διάθεσης, του χαρακτήρα, μπλα μπλα. Πόσα πια κωλοσλόγκαν χρειάζεσαι στη ζωή σου; Είναι η μουσική για σένα τόσο σημαντική που το να πίνεις μπάφους και να ακούς stoner είναι ο τρόπος ζωής για σένα; Και αν ναι, γιατί αυτή τη στιγμή δεν είσαι κόκαλλο στο πάτωμα του διαμερίσματός σου, knock out αγκαλιά με τη κιθάρα σου, ενώ από πίσω παίζει Sleep πχ; Ή μήπως η χρησιμότητά σου απλά είναι να ακούμε μεις πχ Nighstalker και να γουστάρουμε ασχέτως αν είμαστε φτιαγμένοι ή όχι, και ταυτόχρονα να σε έχουμε στη μέση, σκάζοντάς σου κουτουλιές με μανία σε κάθε refrain του δίσκου, ρωτώντας σε "ΣΟΥ ΑΡΕΣΟΥΝ ΟΙ NIGHTSTALKER ΡΕ ΜΟΥΝΙ;" και λαμβάνοντας ηδονή από το να σε βλέπουμε με μάτια κόκκινα από το κλάμα και χέρια που τρέμουν να ψιθυρίζεις υποτακτικά, "Ναι, ναι, μου αρέσ...ΑΟΥ!!!"

Stoner-α του κώλου, τούτο είναι για σένα και μόνο:



2)ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ
-----------------------------------
Τα μουσικά γούστα του καθενός, οκέη. Στ'αρχίδια μας ξανά, όπως είπα. Και συνειδητοποιώ ότι το "στ'αρχίδια μας" σε αυτό το blog έχει χρησιμοποιηθεί περισσότερες φορές και από την τελεία, να ξέρετε. Αλλά από ένα σημείο και μετά, είναι υποκριτικό, μαλακισμένο και μάλλον ουτοπικό, να ζητάς από την κάθε κυκλοφορία που θα ακούσεις να δώσει νέο πρόσωπο στη μουσική (ή έστω, στη μουσική που αγαπάς εσύ). Οι Mastodon έβγαλαν υπερδισκάρα φέτος- από μία άποψη, έθεσαν νέα στάνταρ. ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ. Είναι τυχαίο που όταν τους ρωτάνε τι μουσική παίζουν, σου λένε heavy metal ρε; Ή μήπως προτιμάς το πιο λειτουργικό post-heavy-hardcore-death-sludge-rock-burger-with-cheese; Αν, εν πάσει περιπτώσει, έχεις βαλθεί να ψάχνεις παντού τη πρωτοπορία, ένα από τα παρακάτω συμβαίνει:

α)Είσαι απογοητευμένος από τη μουσική γενικότερα, οπότε κάνε όπως εμείς και απλά σταμάτα να ακούς συνέχεια. Δουλεύει, αλήθεια. Χρειάζεται.
β)Είσαι ουτοπιστής και κατά πάσα πιθανότητα και πρώην ΕΑΚ-ίτης.
γ)Είσαι κοντά στα 60 χρονών και αναπολείς τότε που βγάζανε δίσκους πχ οι King Crimson. Περαστικά σου. Και οι King Crimson ακόμα γαμάνε.
δ)Άκουσες ένα δίσκο Tool, ή το "666 International", ή αποφάσισες ότι αποκρυπτογράφησες τελείως το "Written in waters", έδωσες στον εαυτό σου τον τίτλο του "ακούω experimental/πειραματικά/Progressive κλπ" αυθέραιτα και μας πρήζεις το πούτσο.
στ)Ακούς όλη μέρα noise, ambient και παρεμφερή, τόσο, που ο εγκέφαλός σου έγινε ο μισός βαζελίνα και δε μπορείς να εκτιμήσεις τίποτα παιγμένο πιο "πατροπαράδοτα", παρά μόνο μικροαλλαγές σε μικροήχους παιγμένους σε μικροσυχνότητες ή επαναλαμβανόμενες λούπες-γεωτρύπανο με παραμορφωμένες κραυγές της Σίας Λιαροπούλου από πίσω να γίνονται ένα με το "μουσικό περιβάλλον". Άρχισε τη πρέζα καλύτερα.

Με απλά λόγια, προτιμώ πχ να ακούσω μια μπάντα που μοιάζει έτσι:

(και που ξέρω ότι από αυτούς η μόνη πρωτοποριακή διαπίστωση που θα λάβω είναι ότι περπατάνε στα τέσσερα και κατουράνε όρθιοι σε λεκάνες) και 1,000,000 μπάντες που μοιάζουν και ηχούν έτσι, αν αυτό μου κάνει το πουλί να το μπερδεύουν φαντάροι και να του ανεβοκατεβάζουν σημαίες, από το ύψωμα,
παρά τρεις νότες παραπάνω από αυτό:

Τυχαία τα παραδείγματα με τις δύο αυτές μπάντες.
Και θυμίσου ρε μάγκα, ότι, για κάθε ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑΚΟ ΔΙΣΚΟ που ίσως σκάσει, υπάρχουν και δύο παράπλευρα θέματα να εξετάσεις:

1)Ποιοι καλλιτέχνες όντως έχουν να πουν κάτι νέο, και ποιοι σε κοροϊδεύουν ψιλό γαζί ρε μαλάκα, επειδή έβαλαν ένα παραπάνω sample τάρανδο να κλάνει από απόσταση στο blackmetal τους, ή επειδή έπαιξαν 670,345 νότες παραπάνω μέσα σε 1 λεπτό;
2)Πρωτοπορία για σένα είναι κάτι να πεταχτεί στο μουσικό σου μικρόκοσμο (τον αποκομμένο από το οτιδήποτε) μια ωραία μέρα και να σε κάνει να ξαναερωτευτείς τη μουσική; Δουλεύεις με γνώμονα το τι "πρέπει" να κάνει η μουσική για να "εξελιχτεί", ή με γνώμονα το τι θα σε κάνει να αναπνεύσεις πιο ειλικρινά στη καθημερινότητά σου, σε νότες;


3)ΤΑΥΤΙΣΗ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ ΜΕ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ
-------------------------------------------------------------
Αναγνωρίζω το παρωχημένο του πράγματος εδώ. Μια συζήτηση που ξεκινάει πολύ παλαιότερα από οτιδήποτε μπορώ να θυμηθώ, είμαι σίγουρος. Και όμως, ακόμα και στις μέρες μας, θα βρεθείς αντιμέτωπος με το εφιαλτικό, "Σιγά μην ακούσω αυτούς ρε! Είναι φασίστες!" ή το "Περπατημένοι οι τάδε, αλήτες, ναρκωτικά και αλητεία, γαμώ!". Και κάτι τέτοια σε κάνουν να αναρωτιέσαι πόσο "προχώ" νομίζεις ότι είσαι, και πόσο είσαι στ'αλήθεια. Ναι ωραία, πάντα πράγματα θα σε προσβάλουν σαν άνθρωπο- δε μπορείς, και ίσως, λέω ΙΣΩΣ, να είναι και λάθος να τα παραμερίσεις για να κάνεις το οτιδήποτε. Από την άλλη, δε ξεχνάμε ότι υπάρχει λόγος που όταν μπαίνεις σε ένα μαγαζί να αγοράσεις πχ το "Filosofem" των Burzum, ΔΕ σου πουλάνε και τον ίδιο τον Vikernes μαζί: ΔΕ ΣΕ ΝΟΙΑΖΕΙ Ο VIKERNES και ο κάθε Vikernes. Αγαπάω τίγκα τους δίσκους μου Danzig. Τον ίδιο δε θέλω να τονε γνωρίσω, διότι κυρίως από τη μουσική/στίχους του, αλλά και από συνεντεύξεις/βίντεο από live κλπ, μου σκάει και πολύ μαλάκας ρε αδερφάκι μου- κρίμα δεν είναι να μου χαλάσει τη μαγεία ο καριόλης; Τον Patton τον αγαπάω σαν θεό μου- να τον γνωρίσω καμιά μέρα, φαντάζεσαι ρε παιδάκι μου, και να αρχίσει τίποτα μαλακίες; Να πάει να γαμηθεί. Από την άλλη. Σας τα'χω κάνει νταούλια με τους Catharsis και τον υπερδίσκαρο Τέχνης "Passion". Τον έχω δίπλα από τη καρδιά μου ακριβώς. Αλλά τι; Στους δρόμους δε βγήκα. Ούτε να μείνω σε κοινώβιο πήγα. Αντίστοιχα, μπορώ να ακούσω όσους Screwdriver δίσκους θέλω, αν με πιάσει η ζούρλα, αλλά δε θα πάω να γίνω "sieger sieger" και να "shoot the fucking nigger". Με πιάνετε;

Απ΄την άλλη, ας μη ξεχνάμε, ότι όπως κάθε μορφή τέχνης (όροι και αυτοί Αλλάχ μου), η μουσική πρώτ'απ'όλα, είναι εργοστάσιο ονείρων και φαντασιώσεων. Ασχέτως αν μερικοί από μας γίναμε γέροι γρηγορότερα απ'ό,τι είναι φυσικό, ή γενικά χάσαμε την όρεξή μας για όνειρα και τη ζωή γενικότερα, ισχύει. Και μέσα σε αυτά τα πλαίσια, θέλεις να υπάρχει παρασκήνιο στη μουσική σου. Θέλεις τη συγκεκριμένη περσόνα για να φαντασιώνεσαι τη πάρτη της με οποιοδήποτε τρόπο. Ένα "είδωλο" για να προσωποποιεί πολλά από τα οποία σε κάνουν να περνάς τη κάθε μέρα σου με ιδρώτα για το αύριο και χωρίς φόβους και τέτοια αδερφίστικα. Ισχύει και είναι απόλυτα λογικό και καθόλου ρομαντικό. Αλλά, με δεδομένο ότι ακούς γενικά μουσική και όχι δυο μπάντες, πάντα θα πρέπει να έχεις στο μυαλό σου ότι η αλήθεια είναι ίσως κάτι ενδιάμεσο.
Διότι, αν δεν είναι έτσι, πρέπει να ειδωλοποιήσουμε/αντιγράψουμε τον τρόπο ζωής αυτού του ανθρώπου:

...και όχι, ό,τι και να πείτε, από όσα επίθετα μπορώ να σκεφτώ για τον μακαρίτη τον GG Allin, το "role model" δεν υπάρχει πουθενά.
*αυθέραιτη και εκτός θέματος παρένθεση: σέβας στον GG Allin. Επειδή ακριβώς δυο νότες, τρεις κραυγές και πολλή ειλικρίνεια (ασχέτως αν είναι λανθασμένως κεντραρισμένη ή αυτοκαταστροφική ή και εγκληματική ακόμα) μπορεί να κάνει τους κουλτουριαρέους να τρέξουν. Αν η γαμημένη η Marina Abramovich κάνει στοματάκι να μένουν ορθάνοιχτα από κουλτουροδέος με τα performance της, γιατί ο Allin που έτρωγε τα σκατά του στη σκηνή και τα πέταγε και στο κοινό (και άλλα πολλά) δεν είναι performer αλλά σκέτος πρεζάκιας;


4)"ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΟ UNDERGROUND/ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΚΗΝΗ"
-----------------------------------------------------------------------
Μαλακία ολκής. Από την αρχή βέβαια θα κάνω ξεσκάρτισμα και θα αφαιρέσω από τους παρακάτω αφορισμούς άτομα που αφιέρωσαν τις ζωές τους χωρίς κανένα κέρδος για να αναδείξουν μπάντες/βοηθήσουν τη μουσική του τόπου τους να ανθίσει, από καθαρή αγάπη δηλαδή για τη μουσική και τίποτε άλλο. Γούστο και καπέλο τους.
Από κει και πέρα, αυτή η καραμέλα κάπου έχει σφηνώσει στη κωλοτρυπίδα μας και αρχίζει πλέον και τσούζει. Τι πάει να πει με το ζόρι "υποστηρίξτε το underground" ή "την ελληνική σκηνή"... Μου θυμίζει κάτι παρόμοιο που έλεγε και ο Πανούσης, περί "Αριστεράς και της Πρόοδου. Μα αν κάποιος είναι αριστερός εξυπακούεται ότι είναι και προοδευτικός, εκτός και αν είναι καθυστερημένος". Όταν εσύ νιώσεις την ανάγκη να στείλεις σε ένα κωλοφάκελο λεφτά, ή οτιδήποτε άλλο υλικό σαν ανταλλαγή για το demo ή το δίσκο μιας μπάντας οποιασδήποτε χώρας, βάζεις το λιθαράκι σου στο Underground. Ξέρω γω, βρίσκεις ένα γκανιάν ας πούμε, πιστεύεις σε αυτό και περιμένεις τα ωραία (ή τα σκατά) να έρθουν με το καιρό. Όταν πας σε ένα live που παίζουν ελληνικές μπάντες (που συνήθως είναι και φτηνά), είσαι παρόν και βοηθάς την ελληνική σκηνή (πόσο μάλλον και όταν αγοράσεις κανα cd ή κανα μπλουζάκι από τις μπάντες στο live). Από κει και πέρα, ο ψυχαναγκασμός των ηλιθίων πρέπει να πάψει κάποτε.

-Δε με νοιάζει αν αυτή η μπάντα από το Μπαγκλαντές είναι τόσο D.I.Y και Underground που κυκλοφόρησε το δίσκο της σε περιτύλιγμα από δέρμα ιππόκαμπου και τα έξοδα τα έβγαλε πουλώντας το ένα νεφρό του drummer της. Μ'αρέσει; Θα το στηρίξω. Δε μ'αρέσει; Πούλο.
-Δε με νοιάζει αν η τάδε μπάντα από τα Πύρπαλλα έβγαλε demo και μιας και είναι και συγχωριανοί (και κατ'επέκτασην και από την ίδια χώρα με μένα) θα πρέπει να το αγοράσω ή να πάρω σβάρνα όλα τα live που παίζουν τριγύρω. Μ'αρέσει η μουσική τους; Θα το αγοράσω και θα ακολουθήσω όταν μπορώ. Δε μ'αρέσει; Δε θα δώσω ούτε μισή κουράδα σε αντάλλαγμα για το cd τους και η μόνη φορά που θα τους δω, θα είναι τυχαία στο δρόμο όταν περνάω έξω από το καφενείο που παίζουν πόρτες ρουφώντας φραπέδες και μιλώντας για το πώς θα κατακτήσουν το κόσμο μουσικά.
-Δε με νοιάζει αν "εδώ είναι Ελλάδα και όλα είναι δύσκολα στο θέμα της μπάντας". Πάω πάσσο, αλλά σόρυ φίλε συμπατριώτη, αν βρω το δίσκο σου στο ιντερνέτ το σατανικό, θα τον κατεβάσω μεμιάς, θα τον ξεκοκαλλίσω και αν μου αρέσει και τον βρω σε λογική τιμή στα κωλομάγαζα της Αθήνας (αν δηλαδή δεν μου τον στείλεις εσύ, ε), θα τον τιμήσω. Μη μου κλαίγεσαι για τα Mp3- τσάμπα διαφήμιση είναι, βλάκα.
-Δε με νοιάζει πόσο "respect" είναι στους underground κύκλους η τάδε σκοτεινο-εξπρεσιονιστικο-και-πολύ-βίαια blackmetal μπάντα, ή από ποιους μουσικούς-"θρύλους"-respect της "σκηνής" αποτελείται. Αν δε με ταρακουνήσει αυτό που θα παίξει στα αυτιά μου, θα Mάθω να προβάλλω αστρικά τον εαυτό μου, μόνο και μόνο για να τους βρω στο άψε σβήσε και να τους κτουρήσω εκτόπλασμα στη μούρη τους ενώ κοιμούνται.
-Επειδή είσαι νέος και τώρα ξεκινάς να παίζει μουσική, δε σημαίνει ότι αξίζεις αυτόματα και όλη την επιείκια του κόσμου, αν δε παίρνεις τον εαυτό σου στα σοβαρά. Αν είσαι κουράδας, είσαι κουράδας, πάει και τελείωσε- δώσε μου αφορμή να πιστέψω στις ικανότητές σου στο μέλλον και εγώ ευχαρίστως σε βάζω και στο σπίτι μου. Επίσης, απ' τη στιγμή που είσαι στο underground, ένα χώρο που ο καθένας κάνει ό,τι θέλει καλλιτεχνικά δίχως να έχει βούρδουλες και "πρέπει" πάνω από το κεφάλι του, δείχνεις και πιο εύκολα το τι πρεσβεύεις. Όσο κουλτουριάρης και να πας να το παίξεις, όσο "θυμωμένος", "σκοτεινός", "αντικομοφορμιστής", "παίχτης", οτιδήποτε πας να πλασάρεις. Διότι το πιθανότερο είναι, ακριβώς επειδή είσαι ένα μαλακισμένο φαντασμένο κωλόπαιδο από κάποιο ξεχασμένο κωλοχώρι, ότι θα σε ξέρω μέσω άλλων, ή θα σε συναντήσω κάπου τυχαία. Δείξε χαρακτήρα και παίξε ειλικρινά, αλλά μην στραβομουτσουνιάζεις μετά αν εγώ σου ρίχνω Παναγίες που η μουσική σου απλά ακούγεται σα να διασκευάζει μικρομπάντα σε pub τους Led Zepellin ή τους Metallica. Ή τους x ή τους y.

"Underground και overground, κυρ Μανώλη, άντε να τα υποστηρίξουμε με τα μπούνια":