
Οι φίλοι ήταν γυμνοί από πάνω ως κάτω και με περίεργα, στραβά χαμόγελα με δόντια που προεξείχαν. Σαν λιμασμένων από τη πείνα ζώων. Είχα μόνο ένα μαχαίρι βουτύρου, ήμουν απέναντί τους, και προσπαθούσα να προστατέψω...κάποιον, κάποια, δε θυμάμαι. Όρμησα και άρχισα να τους μαχαιρώνω- ένιωθα τη προσπάθεια που θέλεις για να σφάξεις κάποιον με μαχαίρι βουτύρου, αν και, το γαμημένο, έκοβε περισσότερο απ' όσο θα' πρεπε. Οι δυο έπεσαν, τον τρίτο αφού τον μαχαίρωσα παντού στο σώμα, του έχωσα το μαχαίρι στο λαιμό και το στριφογύρισα. Έφυγα μακριά τους, και σε λίγα δεύτερα ξανασηκώθηκαν χαμογελώντας ακόμα πιο έκφυλα, γυμνοί ακόμα και με τις πληγές να τους σκεπάζουν τα σώματα, να παίρνουν πόζες και καλά "του Χριστού στο σταυρό" κοροϊδευτικά- ο ένας, μου είπε κάτι σαν "αει ραϊμ" δυο τρεις φορές, πράμα που σημείωσα αγουροξυπνημένος σχεδόν μετά το όνειρο, καθώς και ένα μεξικάνικο θαρρώ κωλόπραμα, σαν όνομα, που δε σημείωσα, δε θυμάμαι, δε ξέρω και δε θα μάθω και στα αρχίδια μου.
Όσον αφορά το "άει ραϊμ" πάντως, ξυπνώντας και γράφοντας πλέον ερχόμενος στα σύγκαλά μου, το πιο κοντινό που μπορεί να ήθελε να πει (ή να μου είπε και να θυμάμαι γω λάθος) είναι κάτι σαν "Al-Rahim", ένα από τα πολλά ονόματα του Αλλάχ, "ο πιο φιλεύσπλαχνος απ' όλους". Και σε περίπτωση που αρχίσατε να αναρωτιέστε, μου φαίνεται απλά αστείο (πώς δουλεύει το μυαλό, σα να σφάζεις κάτι που δε μπορεί να πεθάνει, και να σε αποκαλεί "τον πιο φιλέσπλαχνο απ'όλους"), όχι, δεν άρχισα να ψάχνω κόσμους και νοήματα στα όνειρά μου. Αυτό το κάνω για τη πάρτη μου και σε προσωπικό επίπεδο τα τελευταία χρόνια, όχι ξαφνικά τώρα στην εμποροπανήγυρη του να διαβάσεις συ τι σημαίνει το τάδε για μένα ξύνοντας τα αρχίδια σου και ρουφώντας καφεϊνη από καλαμάκια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου