4 πράματα που θα πρεπε να διώκονται ποινικά

Σας ακούω όλους σας να χαλάτε τα λαρύγγια σας και να σπάτε πούτσες, φωνασκώντας για το αν τα ντρόγκια είναι τελικά "επικίνδυνα" και πόσο είναι το καθένα, και πώς είναι επικίνδυνο το καθένα...μπλα μπλα μπλα. Σαφώς και είναι "επικίνδυνα", ρε στόκοι, όσο επικίνδυνο είναι και το να επιλέξεις να στέκεσαι με το ένα πόδι στην άκρη της ταράτσας ουρανοξύστη. Το ανθρώπινο ον είναι τόσο μαλακισμένο, που πάντα θα θέλει να απομακρύνει τον εαυτό του από καταστάσεις/φάσεις, όσο όμως γνωρίζει ότι από πίσω υπάρχουν δικλήδες ασφαλείας- με αυτή τη λογική, πάντα θα έλκεται από το ψυχοφθόρο ή σωματικά επίπονο, και από κει και πέρα, φτιάχνει το δρόμο του. Επειδή λοιπόν εν έτει 2010 έχει καταντήσει μαλακία (και επειδή πολλοί κάνετε πως ξεχνάτε τη μία ίσως φράση που είχα ακούσει ποτέ από τον παπαροΣιδερόπουλο, δηλαδή, "πρέζες υπάρχουν πολλές, αλλά μόνο η ηρωίνη σκοτώνει" και μου άρεσε, όσο ρομαντικό και αν φαντάζει στα ανεύθυνα αυτάκια σας) να κλαιγόμαστε για το πώς ο καθείς θα επιλέξει να πέσει στο βούρκο ή να διασκεδάσει ή οτιδήποτε, τσιμπάτε τέσσερα (4) πραματάκια, που με την ίδια λογική, θα έπρεπε να ήταν τόσο παράνομα, όσο και το να φτιάξω και να φορέσω κολιέ από κομμένα μόρια από παιδάκια δημοτικού.


1)TELETUBBIES
------------------
Το πράγμα ξεκινάει να βρωμάει από το όνομα. Απ'όσο θυμάμαι, "tub" είναι στ'αγγλικά ας πούμε η σκάφη. "Teletubbies", είναι σα να λέμε λοιπόν, τηλεοπτικοσκαφάκια. Σκάφη τίγκα στα ψυχεδελοζούμια, πώς κάνανε οι Κοριάκοι...με τα μανιτάρια τους και τους "ανθρώπους του μανιταριού"... που εμφανίζονταν στον μαστουρωμένο σε βαθμό αηδίας σαμάνο... με πιάνετε. Το concept από μόνο του αρκεί να προκαλέσει παραισθήσεις, άλλωστε, ακόμα και στις πιο γερές κράσεις του πλανήτη: 4 γκαλγκάντζαροι πολύχρωμοι, που βγάζουν άναρθες ηλεκτρονικές κραυγές και είναι μονίμως με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά, που ζουν σε έναν ηδονικό κόσμο, με τη φάτσα μάπα ενός βρέφους στον ήλιο να ελέγχει τα πάντα. Πώς λέμε, Χασαν-ιλ-Σαμπάχ πχ με τους Χ(ασσισίνους) του και τις κομπίνες μέσω μαστούρας περί επίγειου παραδείσου; Τα πιτσιρίκια εθίζονταν τόσο πολύ με αυτά τα εκτρώματα, που έπρεπε να τα βρέχεις με μπούζι νερό και να τα βαράς με βρεμμένες πετσέτες για να ηρεμήσουν, όταν τελείωνε η εκπομπή. Μεγαλώνοντας βέβαια: "μη πάρεις ναρκωτικά, Κωστάκη".


2)ΜΠΑΡΝΕΫ Ο ΜΩΒ ΔΕΙΝΟΣΑΥΡΟΣ
---------------------------------------
Ο Μπάρνευ από την άλλη, ήταν ανέκαθεν πιο ύπουλος. Εισχωρούσε μουλωχτά στο μυαλό των ανηλίκων, μέσω της δήθεν καλοσύνης. Του να είσαι ευδιάθετος συνέχεια. Σχεδόν σα κοκάκιας ηθοποιός του Χόλυγουντ, που λίγο ακόμα και μες τη μούρλα τους σπάνε πόδια σε wind surfing, πτώση με αλεξίπτωτο, κλπ κλπ. Ο Μπάρνευ σε ένα εναλλακτικό σύμπαν, θα μπορούσε τέλεια να ήταν η απόλυτη μηχανή προπαγάνδας: πχ φανταστείτε σε χαρωπό τόνο, το τραγουδάκι, "Έλα και συ/ Έλα και συ/ Γίνε ναζί μαζί με μεεεεναααα", με ξανθά γαλανομάτικα αγοράκια *κλασσικά στη τηλεόραση* να χορεύουν και να τον αγκαλιάζουν χαρωπά, ενώ όλοι εμείς οι υπόλοιποι ξέρουμε ότι πίσω από το άψυχο, ψεύτικο χαμόγελό του, κρύβεται ένα μισομούστακο "στο κέντρο"... Τα πιτσιρίκια βλέπουν όντων έναν χαρούμενο μωβ δεινόσαυρο να αγκαλιάζει και να χαϊδεύει παιδάκια επί μία ώρα. Στο μέλλον, μωβ θα είναι ίσως μόνο η φανέλα του χοντρού τύπου που ίσως μοιάζει με δεινόσαυρο από το πάχος, και θα θέλει επίσης να χαϊδέψει το μικρό Κωστάκη χαμογελώντας, στο πάρκο. Τραγουδώντας του.


3)SUPER MARIO BROS 2
---------------------------
Υπερ-παιχνιδάρα, κάτω τα χέρια. Όσο και να παραξένεψε τότε, είναι απλά state of the art. Με μια πιο ενδοσκοπική ίσως ματιά, ο κόσμος του αρχίζει και αλλάζει. Παιχνίδι που ξεκινάς... πέφτωντας από μια πόρτα σε έναν άδειο μαύρο ουρανό. Ο κόσμος του ονείρου που εξερευνείς λέγεται "Sub Con" (gkoux gkoux, subconscious). Το concept με τα μανιτάρια που μεγαλώνεις, χιλιοειπωμένο, αλλά παρών όπως πάντα. Παντού λαχανικά, γενικά, χόρτα, που πετάς στους αντιπάλους. Και άλλα πολλά. Πρέπει να το παίξεις για να το πιστέψεις. Και να το λατρέψεις.


4)GUMMY BEAR
------------------
Σας έχω πρήξει το πούτσο ας πούμε, με αυτόνα τον γλοιώδη τύπο, αλλά μέχρι να εξαφανιστεί από προσώπου Γης, θα τον πολεμάω μέχρι να μείνω χωρίς δόντια και νύχια. Πράσινο ζελεδιασμένο κοντόπραμα, με γαλάζια μάτια τεράστια για να κάνει μεγάλη αντίθεση και να τραβάει αυτόματα το βλέμμα, λιτά σκηνικά για να ξεχωρίζει το πράσινο, απλά ένα βρακί, δαγκωμένο αυτί, και μηδαμινά δόντια. Μου θυμίζει τέλεια μια περιγραφή που είχε κάνει ο μπαρμπα-Μπάροουζ στο "Γυμνό Γεύμα" για έναν μπάτσο, που, ασχολούμενος με το κυνήγι πρέζας, εθίστηκε με το τρόπο του στη σωματική επαφή ας πούμε, και έγινε τρόπω τινά η μετενσάρκωση της αρρώστιας της πρέζας: μεταμορφώθηκε σε ένα γλοιώδες πρασινωπό μυξώδες υποκέιμενο με παραμορφωμένα μέλη, φαφούτικο κλπ. Δεν είναι τυχαία αυτά μάγκα μου, και σίγουρα είμαι ο τελευταίος που θα μιλάει για "συνομωσίες" οποιουδήποτε είδους. Απλά δεν είναι τυχαίο. Και αυτό, και το σούσουρο και ο εθισμός των μικρών/κούτσικων στο κωλοτράγουδό του (το οποίο είναι ο ορισμός του νεοελληνικού μηδαμινού τρόπου απόκτησης προσωπικότητας: "θα μαι'καλό παιδί/άριστος μαθητής/θα κοιμηθώ νωρίς" κλπ κλπ).