3 ωραίοι κωμικοί

1)ALEISTER CROWLEY
-------------------------
Παράκληση προς όσους έχουν "αφιερώσει τις ζωές τους με τα διδάγματα του" γερο Κρόουλυ: στα παπάρια μου, προσπεράστε τη παράγραφο. Διότι σε αυτόν τον σκουπιδότοπο-blog, αν υπάρχει ένας (1) λόγος να γουστάρει κανείς τον Άλιστερ, αυτός είναι το άκρατο fun, η υπερ-καλαίσθητη ρίζα φάρσας/κωμωδίας που τον διακατείχε. Ο Άλιστερ ήταν μεγάλος showman, μη πιστέψετε οτιδήποτε αντίθετο. Τολμώ να πω ότι σε ένα εναλλακτικό σύμπαν, αν ζούσε στις μέρες μας, θα ήταν μια ακόμα πιο έκφυλη και έξυπνη βερσιόν ενός Μουρατοειδούς, ας πούμε, ως μέλος κριτικής επιτροπής σε talent show. Αφού πρώτα είχε κυκλοφορήσει βιβλία και βιβλία, μας είχε πιάσει όλους μαλάκες για να πλουτίσει (που θα μας έπιανε) και θα γέλαγε με τη πάρτη μας. Ο Aleister Crowley είχε το μυαλό, την υποκριτική ικανότητα και την πολύ ιδιόμορφη γραφή, για να κάνει όντως το ΜΠΑΜ στην εποχή του- δε με ενδιαφέρουν τα και καλα "occult" τερτίπια. Τα βαριέμαι θανάσιμα πλέον. Δε με αφορά η δήθεν απόκρυφη γνώση- δω, στη χώρα μας, δε μπορούμε να βρούμε τη βασική. Δε με νοιάζει το πόσο "σεβαστή" φιγούρα είναι στη σύγχρονη διανόηση- αν δε με διασκέδαζε, δε θα τον είχα διαβάσει ποτέ. Σημασία έχει ότι ο Crowley μας έπαιξε στα δάχτυλά του όπως ήθελε, έχοντας στο ενεργητικό του τόσο αρκετό μυστήριο, όσο και αρκετά "έκτρωπα" και άθλους (όπως το αββαείο του στη Σκωτία, ή η αποστολή του η ορειβατική), και δικαιωματικά πέρασε στο κόσμο του μύθου. "The Great Beast" τονε φωνάζανε τότε. Σήμερα, μάλλον "The Great Comedian" θα ήταν ο σωστός όρος.


2)MARCEL DUCHAMP
-------------------------
Από τους τρεις νοματαίους σε αυτό το post, o Marcel, μεγάλη η χάρη του, καλά να'ναι κει που ναι, ίσως είναι ο μόνος που δε θα έφερνε αντίρρηση, αν τον αποκαλούσαν στα μούτρα του, "κωμικό". Διότι περί αυτού επρόκειτω: ο ντανταϊσμός ήταν ένα άναρχο, ανελέητο κίνημα τέχνης, που σκοπό είχε να καυτηριάσει τα κακώς κείμενα, την ακαλαισθησία, και τον καθωσπρεπισμό στο κόσμο της τέχνης της εποχής του. Λένε ότι η τέχνη χρειάζεται μια δομή, μια βάση- η οποία είναι η μελέτη, ας πούμε. Για κάθε μεγάλο έργο τέχνης που μπορείτε να σκεφτείτε, από πίσω υπάρχουν τουλάχιστον χιλιάδες προσχέδια- ή μήπως νομίζατε ότι ο Πικάσσο πήρε μια κιμωλία και μεμιάς έφτιαξε τη Γκέρνικα, πχ; Ο μπαρμπα-Duchamp αφού τελείωσε με τη φουτουριστικο-ειδή μορφή ζωγραφικής, αντικατέστησε αυτή τη μελέτη με την αγνή σκέψη. Σήμερα, για πολλούς (ανίδεους), το να δούνε πχ το έργο του με τη Μόνα Λίζα με το μουστάκι, φαντάζει απλό, ηλίθιο, προφανές. Τότε όμως, ήταν η απαρχή του να ξεκινάς να βλέπεις ένα ΜΕΓΑΛΟ έργο τέχνης σε καρτ-ποστάλ, κούπες, αναμνηστικά, δονητές. Και πιστέψτε με, από ένα σημείο και μετά, το ανθρώπινο μάτι αναγνωρίζει την εικόνα απο μακριά, και υποσυνείδητα το ΜΕΓΑΛΟ γίνεται ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ, αλλά όχι με την υγιή διεργασία της ελεύθερης σκέψης, μα με το ευτελές της παραγωγής και ζήτησης και συνήθειας της αντίληψης. Και με το ουρητήριό του το περίφημο (δυο τυχαία, αν και πολύ γνωστά παραδείγματα, μαζί με τη μυστακιοφόρα Μόνα Λίζα) μίλαγε για το απλό και θνήσιμο, αν θέλετε, δερβέναγα μιας ζωής παραστάσεων κουρασμένης από μεγαλεπίβολα σχέδια και λόγια, και για την ειρωνία της επιλογής του τίτλου "έργου τέχνης" σε μια εποχή που τα πάντα μεταβάλλονταν και έχαναν την αξία τους. Ο Duchamp υπήρξε πρωτοπόρος σε πολλούς τομείς, πολύ πριν από τσουτσέκια όπως ο Andy-τον-παίρνω-από-τον-κώλο-Warhol (Andy o Πολεμοκωλοτρυπίδας όπως είναι γνωστός) φέρουν "την επανάσταση" με την κωλοποπάρτ τους (που δεν την αρνιόμαστε, σαν σημάδι των τότε καιρών, αλλά δε σημαίνει ότι θα πρέπει να τη γουστάρουμε κιόλα), και χωρίς ποτέ να αρνηθεί το ρόλο του "φαρσέρ της τέχνης", ασχέτως αν συμφωνούμε πάντα με ό,τι ελεγε αυτός και η ομάδα του, του δίνουμε ταπεινά ρησπέκτ για τα αρχίδια του.


ΑΔΩΝΙΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ
------------------------
Μεγάλη περίπτωση κωμικού. Γεννηθείς στην Αθήνα το 1972, ο Άδωνις ακολούθησε το δρόμο της σόου μπιζ δειλά από το 2003, που αν θυμάμαι καλά πρωτοέγινε εκπρόσωπος τύπου του ΛΑ.Ο.Σ (ΛΑλημένη Ομοσπονδία Σαλτιμπάγκων, μεγάλη ομάδα κωμικών της χώρας μας), και μέχρι σήμερα, είναι γνωστός για το ιδιόμορφο χιούμορ του, πραγματικά πρωτοποριακό για τη χώρα μας: παριστάνοντας πάντα τον πολιτικό, με το κοστούμι και το σφιγγοκωλάριο ύφος, καταφέρνει να φέρει τα πλήθη σε εκστασιασμό από γέλιο, όταν αρχίζει δήθεν να παθαίνει ντελίριο φρενίτιδας μιλώντας αρχαία ελληνικά σε υπερταχύτητα, ή όταν μπαίνει (ο αθεόφοβος, η διαόλου κάλτσα, ακούτε τι κάνει) στη ζούλα στη βουλή και αρχίζει να εκτοξεύει ριπές αρχαιοελληνικού μίσους ή ακραίων θέσεων για τη μετανάστευση στους κύριους ομιλητές της τότε στιγμής. Μεγάλο αστέρι, δε σταμάτησε να είναι αυθόρμητο, κωμικό πνεύμα, ίσως και με μια δόση ακρότητας, όταν ονόμασε τον γιο του Αθανάσιο-ΠΕΡΣΕΑ. Στις μέρες μας, συνεχίζει ακάθεκτος, έχοντας την δικιά του εκπομπή στο ΤΗΛΕΑΣΤΥ όπου διαιωνίζει την περσόνα του ακραίου αρχαιοκάπηλου της νόησης με πολύ επιτυχημένο τρόπο ("πουλώντας" δήθεν φανταστικά βιβλία), και με το να είναι και καλά "καλεσμένος" σε δημοσιογραφικές εκπομπές- σημάδι του ότι η χώρα μας ακόμα δεν έχει χάσει το χιούμορ της, και ότι, όταν όλα πάνε σκατά, ακόμα και τότε, μια γερή δόση χιούμορ, όπως αυτή του Γεωργιάδη, μπορεί να μας σώσει, αν πιστέψουμε σε αυτή. Η ελπίδα δεν έχει χαθεί...