ΜΟΥΒΙ ΡΗΒΙΟΥΖ

"Ο ΠΑΛΑΙΣΤΗΣ"
του Daron Aronofsky (2008)
ΤΟ ΣΤΟΡΥ: Αρτηριοσκληρωμένος, παλαίμαχος παλαιστής (του "κατς", όπως το λέγαμε από τότε που το δείχνανε στον ANT1), κολλημένος στη δεκαετία του 80, όπου και μεσουρανούσε, προσπαθεί να βάλει σε μια τάξη τη γαμημένη ζωή του, μέχρι να καταλήξει στο ότι η πραγματική του θέση σε αυτό το κόσμο, είναι στο χώρο του θεάματος.
ΓΙΑΤΙ ΓΑΜΑΕΙ: Ο Randy "The Ram", χαρακτήρας του Mickey Rourke, είναι πέρα για πέρα τρισδιάστατος και αισθαντικός- βάζει δε σε υποψίες, περί της ευκολίας προσαρμογής/αποτελεσματικότητας του Μίκυ στον εν λόγω ρόλο: μαζί με τον Randy, αναγεννάται και ο Rourke μετά από χρόνια σπαρίλας και ο κύκλος κλείνει. Η σινεφιλική ματιά του Aronofsky είναι παρούσα, παρόλο που το επίκεντρο πέφτει στο γήινο και όχι στο κουλτουριάρικο, χωρίς αυτό να σημαίνει φυσικά ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με θέαμα χαμηλού μεταβολισμού. Επίσης, οι σκηνές με τις μάπες είναι τέλεια γυρισμένες, με ποσά καυστικότητας (οι κανονισμοί πριν τα ματς) και τεστοστερόνης (αίμα και κακό) ανάλογα.
ΨΙΛΟΓΚΡΙΝΙΑ: Εντάξει, μπορείς να ψιλομαντέψεις πώς θα κυλήσει η ταινία, αλλά δεν έχει καμία σημασία, πιστέψτε με: ο σκοπός είναι άλλος.
ΝΑ ΤΗΝ ΔΩ: Με τα χίλια. Αξίζει κάθε λεπτό που θα της χαρίσετε.


"ΟΥΡΑΝΙΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ"
του Peter Jackson (1994)
ΤΟ ΣΤΟΡΥ: Καθυστερημένες λεσβιάζουσες 14χρονες τη δεκαετία του 50 στη Νέα Ζηλανδία, ανακαλύπτουν τον "ισχυρό δεσμό" που τις ενώνει και κάνουν τα πάντα για να τον κρατήσουν, ακόμα και όταν οι οικογένειές τους, ενοχλημένες (σαφώς), αποφασίζουν να τους τα γαμήσουν όλα.
ΓΙΑΤΙ ΣΠΑΕΙ ΑΡΧΙΔΙΑ: Στα παπάρια μας που εδώ βλέπουμε το "νεαρό ταλέντο" της Kate Winslet, εκτός κι αν θεωρείτε επίτευγμα το να μιλάς με σιχαμένη αγγλική προφορά ενοχλητικά δυνατά, να μπήγεις τα κλάματα και τις τσιρίδες σαν υστερικιά στη μισή ταινία και να ντύνεσαι με πολύχρωμα ρούχα και να χοροπηδάς σα ζαρκάδι όποτε σου δίνεται η ευκαιρία. Η μισή ταινία επίσης, έχει να κάνει με τον φανταστικό κόσμο που φτιάξαν οι 14χρονες, ο οποίος αποτελείται από τροφαντές κουράδες από πηλό ντυμένες με στολές ιπποτών και γιγάντια σουβλιά, καθώς και έναν τενόρο με τον οποίο έχουν εμμονή- στ' αρχίδια μας. Ήδη από την αρχή της ταινίας (και της "φιλίας"), η Τζούλιετ φωνάζει την Πολίν, "Πόλ", συνειδητοποιημένες τζιβιτζιλούδες λοιπόν. Η σκηνή όπου η μία πιτσιρίκα (η αφράτη χωριατοπούλα) γαμιέται με κείνον τον τύπο που μοιάζει με μανάβης, επίσης, είναι αποτρόπαια και βαρετή σα το θάνατο.
ΑΝΤΕ, ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΚΑΛΟ: Πρέπει να ομολογήσω πως η ταινία μπαίνει όμορφα και σε ψήνει για κάτι γαμώ, με τις κοπέλες να τρέχουν μες τα αίματα σπάζοντας κλαριά και βουτώντας τα πόδια στη λάσπη. Επίσης, συμπαθητικά και τα κυνικά σχολιάκια περί θανάτου του Χριστού και αγιοσύνης της τρέλας.
ΝΑ ΤΗΝ ΔΩ: Μπα, γάμα το. Έχεις σίγουρα καλύτερα πράματα να κάνεις, όπως το να δέσεις τα κορδόνια σου, να φυσήξεις τη μύτη σου ή να ανακατέψεις τον φραπέ που πίνεις με το καλαμάκι.


Ο ΒΟΥΔΑΣ ΛΙΠΟΘΥΜΙΣΕ ΑΠΟ ΝΤΡΟΠΗ
της Hana Makhmalbaf (2007)
ΤΟ ΣΤΟΡΥ: Η οδύσσεια της μικρής αφγανής Baktay που θέλει να πάει σχολείο, οι περιπέτειες μέχρι να αποκτήσει το πολύτιμο τετράδιο και τα ευτράπελα στο δρόμο για την τάξη της.
ΓΙΑΤΙ ΣΠΑΕΙ ΑΡΧΙΔΙΑ: Γιατί κάποτε πρέπει να ξεχωρίσουμε τα κριτήρια με τα οποία βλέπουμε ταινίες. Είμαι μέσα με τα μπούνια για ντοκυμαντερίστικες απόπειρες απεικόνισης της ρεαλιστικής πάλης ανθρώπων άλλης πραγματικότητας από τη δική μας για την απόκτηση των ελάχιστων αγαθών που για εμάς μοιάζουν αυτονόητα, ή απλά για προσπάθεια σύνδεσης πηγής-δέκτη με μια καθημερινότητα (και μερικές αλήθειες) που ίσως πιστεύουμε ότι γνωρίζουμε εκ του ασφαλούς, σαν αποψιάτορες/τουρίστες των ειδήσεων. Κάντο καλά όμως, γαμώ το κέρατο το τράγιο! Διότι όταν βλέπω ταινία, περιμένω να δω το ελάχιστο εκείνο παράγοντα, που θα κάνει έστω κι ένα "τσακ" για να με κρατήσει σε εγρήγορση και να απολαύσω το θέαμα. Όχι να υπομένω σκηνή τη σκηνή λες και είμαι κλεψύδρα και μου σκάνε στο κεφάλι σα κόκκοι άμμου. Το μαναράκι-πρωταγωνήστρια περπατάει, περπατάει, περπατάει... τη βλέπουμε στο παζάρι μια ώρα που πουλάει αυγά για να πάρει τετράδιο... πιο πριν κάνει μια ώρα να καταλάβει τι παίζει ακριβώς με το όλο θέμα και πώς θα πάει τελικά σχολείο... αφού πάρει τετράδιο, περπατάει, περπατάει... μιλάει με άκυρους αφγανούς... την πιάνουν κάτι πολεμοχαρή πιτσιρίκια που αντιγράφουν τους μεγάλους και τη κρατάνε όμηρο για παιχνίδι... μετά φτάνει σχολείο, της λένε, όχι εδώ, πήγαινε στη κοριτσίστικη αίθουσα... και πάει... πάει... εκεί μέσα γίνεται ό,τι να'ναι, η μια ανούσια σκηνή μετά την άλλη... αααααααργγκγκκχχχ! Τη τσουγκρά-να!
ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΚΑΛΟ: Η μικρή που παίζει το πρώτο ρόλο είναι συμπαθητικό πλάσμα. Επίσης, η αρχή της σκηνής με την απαγωγή-παιχνίδι, που ο απαίσιος χειρισμός της την κάνει στη συνέχεια να'χει περισσότερες τρύπες και από κεφαλογραβιέρα. Άντε και δυο-τρες καλές σκηνές με ένα ποταμάκι και ένα καραβάκι χάρτινο...πφφφφφφφ....γάμησέ τα Πολυχρόνη.
ΝΑ ΤΗΝ ΔΩ: Ξέρω κι εγώ μωρέ; Δείτε τη μπας και βρείτε τίποτα καλό που δε το βρήκα εγώ. Δικιά σας πρωτοβουλία όμως.

-Ηλίας