Είμαστ καλά

Πώς μετατρέπεται το βράδυ σου
από αποτυχημένο
σε τίγκα "κιουλ":

Εκεί που πας σε φίλους
χωρίς να περιμένεις τίποτα
απολύτως,
σκάει κρασί.
Στ'αρχίδια σου το κρασί
εγώ προσωπικά το έχω σιχαθεί
αλλά είναι τζάμπα
οπότε το πίνεις
και λες:
αφού ήπια
θα πιω κι άλλο
αλλά τι;

Και βρίσκεται η άκρη
να' ναι καλά ο Αλέξης
καλός φίλος ξηγημένος.
Πάμε μέχρι την άλλη άκρη της Φλώρινας
και παίρνουμε από την κοπέλα του
κλειδιά για το σπίτι της
και παίρνουμε τσίπουρο από εκεί.
Μας προειδοποιεί η ίδια:
"Αν το πιείτε όλο,
θα γίνετε σκατά.
Είναι δυνατό,
είναι ψυχεδελικό".
Ωραία. Οι προσδοκίες μας ανέβηκαν.
και καταλαβαίνω,
παρόλο που δε μυρίζω,
ότι εννοεί τον γλυκάνισο.

Πίσω στα παιδιά.
Σερβίρουμε.
Πίνουμε.
Μαλάκα, το πράμα είναι θανατηφόρο.
Τόσο καιρό πίνω,
και δε ξέρω πού το βρήκε αυτό το πράμα.
Πραγματικά.
Βενζίνη.
Καίει.
Γλυκάνισος = τριπίλα.
Παραισθησιογόνο.
Να το ξέρετε.
Πίνουμε.
Και πίνουμε.
Και πίνουμε.
ΘΕΕ ΜΟΥ!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!
ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΜΑΣ (ΜΟΥ) ΕΦΤΙΑΞΕ!
ΗΠΙΑΜΕ ΠΑΛΙ!
ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΠΡΕΠΕΙ!

Αλλά.
Σε μια φάση.
Το τσίπουρο τελειώνει (κανείς δεν ειν τέλειος).
Και λέμε.
"Μαλάκες. Δε μας γάμησε τα πρέκια όπως έπρεπε.
Πάμε έξω να πιούμε κι άλλο".
Και πάμε σε club.
Με φώτα και μουσικές, ξέρετε.
Ό,τι εμείς σνομπάρουμε.
Και με καλό λόγο.
Αλλά αράξαμε σε τραπέζι.
Παρεγγείλαμε σφηνάκια, ουίσκια, οτιδήποτε.
Ήταν ωραίο συμπλήρωμα.
Έπινες και σκεφτόσουνα: "Έτσι πρέπει"
"Έτσι γεννήθηκα να κάνω".
Ήπιαμε.
Και πάλι ήπιαμε.
Και ξανά ήπιαμε.
(δε ξέρω πώς τα πληρώσαμε)
και πήραμε πούλο για σπίτι.

Είμαστε καλά.
Αλήθεια