3 γενειοφόρες μουσικές που τραβιούνται αυτή την εποχή

MASTODON
ALBUM: CRACK THE SKYE
Ο δίσκος που, ενώ απ'τη μία έβαλε το δικό του "Α και Ω" στην χαρτογράφηση της νήσου του heavy metal, ταυτόχρονα χάρισε στιγμές χαρωπής εκσπερμάτισης και ευγενές σηκώματος τρίχας-κάγκελου κι από όλους τους υπόλοιπους (εμάς), που σταματήσαμε να θεωρούμε τον τίτλο "μεταλλάς" ως κάτι το αντιπροσωπευτικό για τη πάρτη μας. Με λίγα λόγια, ένας δίσκος που μπορεί να λατρευτεί από κάθε νέο της εποχής μας με υγιείς κοσμοθεωρίες ανεξαρτήτως μουσικών ακουσμάτων και προτιμήσεων, λόγω της ειλικρίνειάς του από τη μία, της έμφυτης μουσικής του μαστούρας από την άλλη, και του καλαίσθητου, τόσο-μα-τόσο αποτελεσματικού hard-fuckin'-rock πυρήνα του. Από τους δίσκους, όταν πάμε 40+, και αν τύχει να'χουμε μόμολα τότε, που θα τους λέμε, "Ναι, ήμουνα πιτσιρικάς όταν είχε βγει το 'Crack the Skye' και είχα πάει και το χα πάρει από το μαγαζί από τους πρώτους". Τόσο σημαντική δισκάρα είναι.
ΓΙΑΤΙ ΕΙΔΙΚΑ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ: Είναι mental το θέμα εδώ. Τόσο το τριπαριστό concept, όσο και ο μεταβολισμός της μουσικής της ίδιας, δένουν τέλεια με τη φάση που ρίχνεις φάσκελο στον Τύραννο του Καύσωνα και βλέπεις τις πρώτες "γερές" βροχές να σκάνε στο παράθυρο, καθώς και το πρώτο ανατρίχιασμα από τη ψύχρα που τόσο σου έλειπε αυτούς τους μήνες, να σε γαργαλάει ενώ αράζεις βράδυ (πρωί) στο δωμάτιο. Α, και είναι και αυτές οι φωνητικές μελωδικές γραμμές (που ντροπιάζουν τους περισσότερους από αυτούς που θεωρούν ότι πρέπει, ντε και καλά, να είσαι φωνάρα για να τραγουδήσεις- ακούστε και μόκο) που κολλάνε
υπέροχα με το όλο σκηνικό- πχ η μελαγχολία του "Last Baron" και σταματάω εδώ.



CLUTCH
ALBUM: STRANGE COUSINS FROM THE WEST
Από τα πιο αντρικά ακούσματα που μπορεί να έχει κανείς στη τσέπη του, "αντρικά" με όλη τη σημασία της λέξης, όχι απλά ανεγκέφαλη έκρηξη τεστοστερόνης για να χαίρεται και ο κάθε πικραμένος αερογάμης. Για άλλη μια φορά, μουσική που περήφανα τη λες απλά "rock" χωρίς να σε δεσμεύει τίποτα, συνθέσεις που είτε σε πωρώνουν και χτυπάς το πόδι πάνω-κάτω "μετρώντας", είτε σε καυλώνουν, στον σηκώνουν μέχρι να καρφώσεις σταυραετό στο στομάχι, με την (υπον)νοούμενη ερωτική τους διάθεση- "ερωτική", με όλη τη σημασία της λέξης, όχι μουνομυξοκλάματα για να τη βρίσκει και ο κάθε πικραμένος μαλακοκαύλης. Και, όπως πάντα, φωνητικάρες και στιχάρες από μία από τις πιο cool μορφές της μουσικής αυτού του είδους ever, τον ανυπέρβλητο Neil Fallon.
ΓΙΑΤΙ ΕΙΔΙΚΑ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ: θα μου πείτε, ρε μάγκα, συνήθως τα Clutch albums είναι καλοκαιρινά, αν μπορούμε να βγάλουμε και καλά "αντικειμενικό" πόρισμα επί του θέματος. Δε διαφωνώ, μα το "Strange Cousins from the West" κρύβει όλη την αισθαντικότητα των blues, μαζί με τα περισσότερα συστατικά που προσδιόρισαν το μοντέρνο rock/metal πες το όπως θες των τελευταίων χρόνων- είναι πιο "moody" και επικό από το "From Beale Street to Oblivion" πχ, αλλά ταυτόχρονα το ίδιο αποτελεσματικό χειμώνα-καλοκαίρι-φθινόπωρο-άνοιξη. Your choice, as always.



DANIEL HIGGS
ALBUM: ANCESTRAL SONGS
Σαμάνος, λόγιος, μυστικιστής, ποιητής, ζωγράφος, πρώην τραγουδιστής σε punk μπάντα, πρώην "μικρόφωνο" επίσης των υπεράνω κριτικής Lungfish, πρώην τατουατζής, με πάλαι ποτέ performance στα live που διασταύρωνε τους δρόμους του Jim Morrison, του GG Allin, του Kafka και της beatnik ποίησης, ο Daniel Higgs μοιάζει κάτι παραπάνω από "πολυπράγμων" καλλιτέχνης. Πλεόν, στα 50φεύγα του (ή είναι κιόλας 60-κάτι πατημένα-φτου και δεν τ'αφήνω;), αγγίζει ό,τι μπορεί να είχε μαζέψει τόσα χρόνια, καλά φυλαγμένο στη γκλάβα του, κι εδώ και χρόνια εμφανίζεται solo, σε performances που ενώνουν τη θρησκευτική (με τη βαθύερη έννοια) μουσική με τη spoken-word κουλτούρα. Ναι, ο Daniel Higgs είναι ένας καλλιτέχνης με όλη, μα όλη τη σημασία της λέξης, που καλό θα ήταν να γνωρίσετε όσο πιο σύντομα γίνεται, πριν να είναι πολύ αργά (ή μήπως είναι ήδη, για όλους μας;).
ΓΙΑΤΙ ΕΙΔΙΚΑ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ: Πλάκα κάνεις; Μπάντζο, jew harp, ψιλοηλεκτρονικά στοιχεία, φωνή προφήτη/βάρδου. Ή μή μου πεις πως δοκίμασες να ακούσεις πχ το "Living in the Kingdom of Death" με τη θάλασσα να φέρνει σβούρες, και τα χορτάρια να εκτοξεύονται στο γερο-διάλο, και χαλάστηκες;