Πρωκτικές αναζητήσεις-αιωνία ζωή, σημειώσατε χ.

Θα σου πω εγώ πώς έγιναν όλα, μανάρα μου.

Στην αρχή, εγώ κι εσύ και αυτός και αυτή, ήμασταν όλοι ευχαριστημένοι, μικρομόρια, μέσα στο ίδιο χρονοντούλαπο. Κι αυτό διότι το εγώ, το εσύ, το αυτός και το αυτή, ήταν περισσότερο πορδές στην απόλυτη ησυχία του μικροσύμπαντος, παρά τίτλοι ατομικής ιδιοκτησίας του κόκκινου φωτακίου στα μπουρδελοπερίχωρα της σαρκός. Κομμάτια του ίδιου υπερσυμπαντικού οργανισμού. Κάποια μέρα, και ενώ όλοι είχαν στρογγυλοκαθίσει τις κωλάρες τους στην σιγουριά της μη-ύπαρξης, το εγώ, ενώ απλωνόταν σαν εμετός σε σκάφανδρο αστροναύτη σε κάθε αχαρτογράφητη περιοχή του πουθενά, ακούμπησε το εσύ στη πλάτη. Το εσύ τότε, άρχισε να γεμίζει τρύπες- σαν κεφαλογραβιέρα. Και τότε γεννήθηκε η κωλοτρυπίδα.

Η κωλοτρυπίδα είναι το αντίστοιχο του ερπετού για τον κήπο της Εδέμ, του Κρόνου για τα χαρωπά πολύχρωμα παιδιά του Ολύμπου, του τεράστιο ερπετού στη νορβηγική μυθολογία που τρώει το κόσμο στο Ράγκναροκ, και μπλα μπλα μπλα. Η κωλοτρυπίδα άνοιξε, η κωλοτρυπίδα απέκτησε συνείδηση, η κωλοτρυπίδα πολλαπλασιάστηκε. Η κωλοτρυπίδα έγινε λερναία ύδρα, και τα κεφάλια της χωθήκανε και στο εγώ, και στο εσύ, και σε αυτούς. Το τσουφρέλο άφησε στάμπα πάνω σε οτιδήποτε καρφωνότανε σα πινέζα- αίσθηση κτημοσυνης. Κάτι με κωλοτρυπίδα έχει υπόσταση από μόνο του. Η κωλοτρυπίδα πήρε μορφές. Η κωλοτρυπίδα έγινε μεθοδολογία αλληλεπίδρασης με το αχανές τίποτα. Η κωλοτρυπίδα άνοιξε- και μίλησε, ω ναι.

Και μίλησε φτύνοντας τα πρώτα καφετιά κολλιέ από μαργαριτάρια παντού. Το οποίο παντού, άρχισε κι αυτό με τη σειρά του να προσδιορίζεται, (α) από τη στιγμή που το εγώ , το εσύ, το αυτός και το αυτή άρχισαν να ξύνουν τη κωλοτρυπίδα τους (κι άλλο δόλιο μέσο αυτής, λοιπόν), και (β) από τη στιγμή που οι κουράδες άρχισαν να φέρνουν σβούρες σαν δορυφόροι. Στην αρχή ήταν κομματάκια. Δισεκατομμύρια. Τα κομματάκια άρχισαν να ενώνονται με την ευγενή διαδικασία της επαφής και σχημάτισαν αιωρούμενα βουνά. Τα βουνά γίναν πλανήτες. Το εγώ, το εσύ και το αυτός και το αυτή άρχισαν να απαιτούν περισσότερο χώρο για τους εαυτούς τους- λαμβάνοντας ουσιαστική υπόσταση. Το εγώ, το εσύ και το αυτός και το αυτή, άρχισαν να έχουν ΣΚΕΨΕΙΣ. Συσσωρευμένες σκέψεις, σα καζανάκι σβούρες, άρχισαν να φτιάνουν ένα συλλογικό υποσυνείδητο. Το συλλογικό υποσυνείδητο, μέσα στη δημιουργική έκρηξη ενέργειας της σκατίλας και του τίποτα (όπου όλα μορφοποιούνταν και καταστρέφονταν κατά βούληση πλέον) σχημάτισε το Μεγάλο Τσουφρέλο. Τον Τεράστιο Κώλο. Τα Γιγαντιαία Κωλομπήθρουλα.

Το Μεγάλο Τσουφρέλο απαιτούσε συνολική υπόσταση. Η παρουσία του και μόνο, απαιτούσε την καταστροφή του εγώ, του εσύ, του αυτού και του αυτηνής. Και τα 4, κορνητοποιήθηκαν δίχως έλεος, και έγιναν πλευρές στο ίδιο ζάρι- αυτόνομες παπαριές δεμένες με αλυσίδες. Το Μεγάλο Τσουφρέλο άρχισε τότε να κλάνει. Να κλάνει, να κλάνει, ανελέητα, απερίγραπτα. Οι πρώτες "ψυχές" άρχισαν να παρασέρνονται από τα κενά αέρος και να σκορπίζονται στα βουνά από σκατά, πάνω στα οποία, ερχόμενα σε επαφή με τις πρώτες ιδέες γενετικού υλικού, έλαβαν σάρκα και υπόσταση. Ο πρώτος άνθρωπος ήταν γεγονός, μαζί με πολλούς ακόμα.

Long story short, από τότε έκανε γιγαντιαία άλματα. Έβγαλε δικιά του κωλοτρυπίδα, ανακάλυψε το τσιμέντο, τις bondage γιαπωνέζικες τσόντες και τον Σινάτρα. Έχτισαν τις κουράδες, και κατάφεραν να πάρουν μια ιδέα και από τις κουράδες πάνω από τα κεφάλια τους. Και έφτιαξαν θρησκείες, έγραψαν ιερά βιβλία, που όλα είναι αντανακλάσεις του Αγίου Σκατού και συμφωνούν όλα στο ότι κάποτε, το Μεγάλο Τσουφρέλο, θα μουγκρίσει παντοδύναμα πάνω από τα κεφάλια τους, θα φύγει τρελή τσούρλα και ο Μεγάλος Κατακλυσμός θα τα παρασύρει όλα, και η ανθρωπότητα θα αναγεννηθεί από τις καθαρτικές δυνάμεις του σκατού, μέχρι να επιστρέψουν οι ψυχές όλες, πίσω, στη Μεγάλη Απόφραξη στο άλλο άκρο του σύμπαντος.

Πρωκτικές αναζητήσεις-αιωνία ζωή, σημειώσατε χ.
Πολύ μ'αρέσει η εποχή μου, πολύ.