Δουλειές με μύτες

Μέχρι τώρα, στη σύντομη θητεία μου σε αυτό το στρογγυλό μπουρδέλο που ταλαντεύεται ανούσια στον μαυροπίνακα με τις γυαλιστερές πινέζες, που στην πραγματικότητα δεν είναι πινέζες μα τεράστια παπάρια από εκτάσεις που μας περιμένουν υπομονετικά να τους πετάξουμε τα μάτια όξω, όταν ανακαλύψουμε πώς να φτιάχνουμε γυαλιστερές σπιταρώνες ανάμεσα από κρατήρες (τα πρώτα αυθέραιτα στο φεγγάρι θα'ναι ελληνικά, εδώ το ακούσατε πρώτοι), σε αυτή την μαλακία που φέρνει σβούρες λοιπόν, έχω καταφέρει να προβληματιστώ με πράγματα τα οποία υπο άλλες συνθήκες θα ήταν σκετσάκια σε ζωντανή εμφάνιση κωμικού, στο πιο βρώμικο τσοντομάγαζο της επαρχίας. Πράγμα ηλίθιο βέβαια, καθώς, από τη στιγμή που είπαμε ότι είμαστε ντε και καλά ξεχωριστοί, ο καθένας μας, χάσαμε και την όρεξη να ζούμε επικίνδυνα- 20.000 σπερματοζωάρια του πατέρα, και κάποιο γονιμοποίησε το ωάριο της κάποιας μάνας- ουάου. Αξίζουμε όλοι ομαδικώς χρυσή πλακέτα που θα γράφει, ¨Μπράβο μαλάκα!". Εν πάσει περιπτώσει, το να πανικοβάλλομαι (παλαιότερα κυρίως) με ασχετοσύνες, είναι μάλλον και το μόνο δάνειο που πήρα από τη μάνα μου τόσα χρόνια. Α, και την πρώτη ιδέα περί σωματικής άσκησης, μάλλον, αν πούμε ότι από πιτσιρικάς την έβλεπα στο μαγαζί που δουλεύει να κουβαλάει κούτες με συσκευασίες σώβρακα και οτιδήποτε βαρύ και ανθυγιεινό- αν το πάμε παρακάτω δε, και πούμε πως, και στον 7ο μήνα της με μένα να την κλωτσάω καθημερινά εκ των έσω, για να μην πω και στον 8ο μιας και δε θυμάμαι ακριβώς και θα με πείτε ψεύτη, συνέχιζε να κουβαλάει σα στρατιώτης, τότε μάλλον της οφείλω και ένα χτύπημα συμπάθειας στη πλάτη, που δε της έδωσα μέχρι τώρα.

Το θέμα μας ποιο είναι λοιπόν;

Το θέμα μας είναι ότι μεταξύ των άλλων, με απασχολούσε ανέκαθεν και το γεγονός ότι δε μπορώ να μυρίσω. Δε μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου να μυρίζει, αν δε, μου κλείσεις τα μάτια, και μου βάλεις δυο πιάτα μπρος μου για να τσιμπολογήσω, ένα εκ των οποίων έχει παστίτσιο και το άλλο σκατά, μυρωδιές δε θα μπορέσω ν ξεχωρίσω. Και τα τσογλάνια οι φίλοι εδώ πάνω, φρόντισαν να μου βάλουν και υποψίες ότι, δε μπορώ να γευτώ και καλά, μιας και, "Πάω στοιχημα, μαλάκα, ότι αν σου βάλουμε να φας με κλειστά τα μάτια, δε θα ξεχωρίσεις τι τρως"- δε το πιστεύω αυτό, αλλά και πάλι, όσο ζεις μαθαίνεις, ναι; Ελπίζω να μην είστε σα τον Σωτήρη, τον έκφυλο ομοφυλόφιλο από το Γκάζι, που σκυλιάζει μόλις του το αναφέρω, κάθε γαμημένη φορά: "Λες μαλακίες! Δε γίνεται να μη μυρίζεις! Όλοι μας, από τη στιγμή που γεννιόμαστε, βασιζόμαστε στην όσφρηση για να αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο γύρω μας!". Και αυτό είναι που με έβαλε σε σκέψεις, σε σχέση με κάποιο συγκεκριμένο περιστατικό στο παρελθόν μου- και σε αυτό βοήθησε επίσης μια καλή φίλη, που δουλειά της είναι να ανοίγει κεφάλια- μπράβος της ψυχολογίας, καρατέκα της εγκληματολογίας.

Δώστε βάση: φανταστείτε έναν Ηλία στο νηπειαγωγείο. Με "καπελάκι" κούρεμα, ως είθισται τότε, κοντόχοντρο πραματάκι με λαγνεία για μακρυμάνικα. Και χωρίς τρίχες στη μούρη. Καθιερωμένο διάλειμμα. Από τι, δε θυμάμαι. Για να πω την αμαρτία μου, δε θυμάμαι καν τη χρησιμότητα του νηπειαγωγείου, το μόνο που θυμάμαι από δαύτο είναι κάτι παραστάσεις που μας έκαναν με Καραγκιόζη, και ότι είχα πάθει κρίση υστερίας, όταν με άφησαν οι δικοί μου πρώτη φορά εκεί μόνο μου, να με περιτριγυρίζουν περίεργα όντα με γυαλιά και μπλούζες με Πάουερ Ρέητζερς, που δεν έμοιαζαν με τίποτα με τους "φίλους μου από τον παιδικό σταθμό που παίζαμε κλέφτες κι αστυνόμους". Όπως τριγυρνάω λοιπόν δίχως σκοπό, μιας και η Αννούλα μίλαγε με τον Κώστα που ήταν πολύ κιουλ για μένα για να συγκρηθώ μαζί του (είχε όλα τα αυτοκόλλητα στα "άλμπουν της Καρουζέλ"), αισθάνομαι κόψιμο. "Και τώρα ας πούμε τι, ρε πούστη", αναρωτιέμαι αυτή τη στιγμή γράφοντας το κείμενο, ενώ στη πραγματικότητα είχα σκεφτεί "Ωχτιγίνεται;", να χέσω; Προλαβαίνω το κουδούνι; Και πάλι...έχουν κάτι περίεργες τουαλέτες εκεί, δε μ'αρέσουν. Τούρκικες, κυρίες και κύριοι. Πιτσιρικάς τις απέφευγα όπως ο διάολος το λιβάνι, καθώς, επηρεασμένος από καρτούν, φαντασιωνόμουνα ότι έχεζα στη τρύπα, και το σκατό μου έσκαγε από τον ουρανό στο κεφάλι κάποιου Κινέζου- και το να χέζω Κινέζους δε μου αρέσει ακόμα και σήμερα, εκτός κι αν μπαίνει στη μέση χρηματική αμοιβή και πολύ ουίσκυ. Συν το ότι, επίσης μέχρι και σήμερα, δε με εντυπωσιάζει η ιδέα του να κάνω κουραδοσκοποβολή για να ενεργηθώ. Είμαι χάλια στο σημάδι. Και όχι, δεν έχω πάει ακόμα φαντάρος και θα το αργήσω ακόμα όσο πάει, ντάξει;

Καταπίνω την κακομαθημένη μου περηφάνια και πηγαίνω. Χεζόμουνα σε σημείο δακρύων. Μπαίνω, κατεβάζω, σκύβω, ξεκινάω- η γνωστή ρουτίνα. Το μόνο σίγουρο πράγμα σε αυτή τη ζωή. Ο κύκλος που κλείνει και ξανανοίγει. Προς τη μέση της διαδικασίας, σκάει ένας συμμαθητής και ξεκινάει να χέζει δίπλα μου. Ένας πιο χοντρούλης από εμένα, ακόμα πιο "φλώρος" από μένα, αν είναι δυνατόν- και αν έπρεπε να επιλέξω ένα και μόνο επίθετο για να περιγράψω τον Ηλία του τότε στον οποιονδήποτε, αυτό είναι "θρασύφλωρας". Σήμερα δε, ανήκει στη μισητή κατηγορία του βλαχονεογιάπη- πονεμένη ιστορία θα ήτανε, αν ενδιαφερόμουνα. Τελειώνω λοιπόν, και σηκώνομαι, να κόψω χαρτί να σκουπιστώ. Όπως είμαι όρθιος, γυρνάει και μου λέει:

"Εεεε, με σκουπίζεις κι εμένα, γιατί δε ξέρω;"

Σημείο προσοχής ένα: Αν έχεις περάσει τα 6 και κάποιος στο ζητήσει αυτό, ειδικά αν είναι και του ίδιου φύλου με σένα, πετάς το χαρτί στο κεφάλι του για αντιπερισπασμό και την πουλεύεις τρέχοντας. Σημείο προσοχής δύο: Ένας λογικός πιτσιρικάς, θα έλεγε, "Χα! Μήπως να σου πάρουμε και κανα τσιμπούκι;". Σημείο προσοχής τρία: Δεν υπάρχουν λογικοί πιτσιρικάδες. Σημείο προσοχής τέσσερα: Ήμουν κάτι παραπάνω από μαλακισμένα ευγενικός και θύμα από τότε.

Τυλίγω χαρτί γύρω από το χέρι μου και προχωράω προς το μέρος του, μπερδεμένος, αποπροσανατολισμένος. Και τότε γίνεται η μαλακία.

Γλιστράω σε κάτι αδιευκρίνιστο (το οποίο πιστεύω ότι ήταν μια μικροσκοπική, ασύμμετρη σκατούλα) και σε κλάσματα δευτερολέπτου, προσγειώνομαι με τη πλάτη στο έδαφος...ή τουλάχιστον, αυτό που νόμιζα ότι ήταν έδαφος. Στα σκατά μου μέσα έπεσα, και κατ'επέκτασην και σε αυτά που ήταν σκορπισμένα τριγύρω και από άλλες θρασύτατες κωλοτρυπίδες εκτός από τη δική μου, που θα πρεπε χαλαρά να είναι μέχρι σήμερα κατακόκκινες από ντροπή, πιπεροτσουφρέλο. Δε θυμάμαι, και πάλι καλά, γλαφυρά το πάτωμα- σημασία έχει όμως ότι σηκώνομαι και είχα γεμίσει σκατά παντού στη πλάτη. Και το χοντρομαλακιστήρι να γελάει! Για την απαίσια, γεμάτη λίπος κωλοτρυπίδα σου έγιναν όλα αυτά, γαμώ την ηγουμένη μου γαμώ! Για το σιχαμένο κομμάτι από λαρδί που ονομάζεις κατ' ευφημισμόν "κώλο"!

Βγαίνω έξω. το κουδούνι είχε χτυπήσει πριν λίγα λεπτά. Ντρέπομαι που είμαι ζωντανός. Μπορεί να ήμουνα μικρός, αλλά, ό,τι ηλικία και να είσαι, άπαξ και πέσεις στα σκατά, γαμιέσαι πατόκορφα, και εκ των έσω, και εκ των έξω. Βιάζομαι όμως να μπω στη τάξη, να καθίσω σε καμιά γωνία, να το κρύψω. Και όπως μπαίνουμε όλα τα μικρά στη πόρτα, η δασκάλα, η καριόλα δηλαδή, με πιάνει από το κούτελο και με βγάζει έξω, κρατώντας τη μύτη της. "Θα πάρω τη γιαγιά σου να έρθει να σε πάρει!", αηδιασμένη, είπε, και μπήκε τρέχοντας μέσα. Περιμένω ντροπιασμένος από έξω, σκεπτόμενος πότε θα τελειώσει η φαρσοκωμωδία, και πώς θα ήθελα να είχα χώσει και τη μούρη του χοντρού στη Τούρκικη. Η κυρα-Κατίνα ήρθε ευτυχώς στα γρήγορα. Και ακόμα και σήμερα, αν τη ρωτήσεις στο χωριό, θα αρχίσει να λέει φωναχτά "Γεμάτος σκατά ήσουνα" και να γελάει (και θα συνεχίσει με το πώς την είχα κατουρήσει στη μούρη όταν ήμουν μωρό, και μετά η μάνα μου θα αρχίσει να της φωνάζει για να σταματήσει).

Οπότε η θεωρία της προαναφερθείσας φίλης είναι: Ρε μπας και μύριζες κανονικά πριν από αυτό, και στη συνέχεια το έδιωξες μόνος σου λόγω της εμπειρίας με τα σκατά;

Πολύ καλή θεωρία. Δε ξέρω.
Σου' χω καλύτερη, μανάρα μου:

Στο Κύκλο της Samsara (ή στον "ατελείωτο κόμπο" για τους θιβετιανόκαυλους γενικότερα), κάθε 200,000 μαλάκες που περιμένουν να αναγεννηθούν αναλόγως της καρμικής τους καβάτζας, πρέπει υποχρεωτικά να γεννιούνται με κάποια αναπηρία, από τις ενεργειακές παπαριές που τις λένε "δαίμονες", "θεότητες", "μοίρα", κλπ κλπ. Και αυτές οι παπαριές, το ευχαριστιούνται όταν πέφτει αναπηρία- ρίχνουν ζάρια. Το υψηλότερο πχ που θα έρθει, εξάρες, είναι η ολική καθυστέρηση/ειδικές ανάγκες μέγιστου επιπέδου. Έπεσα λοιπόν μέσα σε αυτούς τους 200,000. Οι τύποι έριξαν ζάρια, χαμογελώντας σαρδόνια: τι θα πέσει άραγε; αναπηρικό καρότσι; τύφλα; κουφός; ε; ε;
Ε, σε μένα ήρθε ασσόδυο.

Απογοητευμένοι, με πετάξανε δω χάμω και από τότε γράφω κυρίως για κωλοτρυπίδες και σκατά.