Κύστη Κόκυγγος (ή, πότε ένας άνδρας ανδρώνεται πραγματικά)

Θα' μουνα δε θα'μουνα, στην εφηβική μου φαντασίωση ακόμα. Υπολογίζω, δίχως να βάζω και το πουλί μου στο τζάκι, ότι ήταν κοντά στο τέλος της 3ης Λυκείου. Με την αίσθηση διαφήμισης Mentos, ότι όλα πάνε καλά μανάρα μου, να νιώθεις επιβήτορας, με τη μαλλούρα σου και τα πρώτα δείγματα μικρο-γενειάδας που σε έκαναν να το σκέφτεσαι "ουάο, γαμάω" φάση. Όλα έδειχναν να είναι στρωμένα τέλεια- το σχολείο το χα παρατήσει για μισό χρόνο, όλο το απόγευμα το χάλαγα όπως γούσταρα, γενικώς και αορίστως έλεγα πώς όπου να'ναι με περιμένει η φαντασίωση της Σχολής/Πανεπιστημίου, με ατελείωτα όργια με κάθε λογής θηλαστικά. Προφανώς κούνια που μας κούναγε, αλλά δε μπορείς να χώνεις κωλοδάχτυλο σε κάθε εφηβική σου προσμονή, ειδάλλως κόβε σύνταξη από τα 17.

Εν πάσει περιπτώσει, οι πρώτες ενδείξεις, τα πρώτα σημάδια από μελάνι στο χάρτη, φάνηκαν τσαπατσούλικα ένα απόγευμα Πέμπτης (ποιητική άδεια, όπως έλεγε και ο μακαρίτης ο Carlin, κάθε μέρα σχεδόν νομίζεις ότι είναι Πέμπτη), μετά το καθιερωμένο, αγαπητό σε όλους φαντάζομαι, χέσιμο της ημέρας. Και ήταν κατά τη διάρκεια αυτού, που τα πρώτα σκιρτήματα στη κωλοτρυπίδα, φανέραν τον εξωγήινο, "εξωτικό" αν θες ως εκείνη τη στιγμή, χαρακτήρα τους. Μετά δηλαδή από το πατζούρι φάση, όπου ο σφιγκτήρας σου ανοιγοκλείνει ασταμάτητα σα στόμα πεινασμένου βρέφους, προσπαθώντας να εκτοξεύσει μακριά και τη τελευταία ιδεά σκατού, τότε, ήταν που μια σουβλιά μου έξυσε το κώλο από έξω προς τα μέσα. Είχα βέβαια και λίγες ενδείξεις από πριν, κατά τη διάρκεια της γεννετήσιας πράξης εν λεκάνει, αλλά τις προσπέρασα, ξεφυσώντας και σχεδόν χτυπώντας τον εαυτό μου στη πλάτη, μουρμουρίζοντας, "άτιμο ρύζι". Μια πρώτη εξέταση δυστυχώς με έπεισε. Έχω μια θρούμπα πάνω από τη κωλοτρυπίδα μου. Σπυράκι για την ακρίβεια. Θεέ μου; Σπυράκι; Τι'ναι αυτό; Η πρώτη αντίδραση, ήταν να προσπαθήσω να το σπάσω. Μόλις όμως το ψηλάφησα λίγο περισσότερο, ευτυχώς εγκατέλειψα το σχέδιό μου, και πολύ σοφά ζήτησα από το πατέρα μου να πάμε σε κανα γιατρό με το αμάξι.

Συμβουλευθήκαμε δύο συνολικά. Ο ένας, κοντά στη περιοχή μου, είπε πως είναι κύστη κόκυγγος μεν, αλλά καλό θα είναι να παστώνεσαι με αυτή την αλοιφή ούτως ή άλλως. Χώρια η εγχείρηση δηλαδή. Η ιδέα της εγχείρησης σε κείνο το σημείο, τουλάχιστον τότε, έμοιαζε βγαλμένη από εφιάλτη μετά από κατάχρηση, αυτούς που, αν μετά που έχεις γίνει κώλος καταφέρεις να δεις όνειρο, συνήθως βλέπεις ένα τσούρμο ακαταστασίες, εικόνες να μπουρδουκλώνονται, άτομα τυχαία να κάνουν ό,τι ανούσια μαλακία μπορείς να σκεφτείς, κάτι "ΣΒΑΝ", κάτι "ΣΒΟΥΜ", πήρατε την ιδέα. Ο δεύτερο ιατρός ήταν στη διπλανή πόλη, και η αλήθεια είναι ότι δε καταλάβαμε τίποτα από όσα μας είπε, με το πατέρα μου, μιας και ήταν Ινδός, αλλά δεν είχε μάθει ελληνικά. Ούτε αγγλικά. Οπότε μιλάγαμε σχεδόν με παντομίμα, καθώς όταν προσπαθούσε να επικοινωνήσει, έβγαζε άναρθρες κραυγές, σα τη γλώσσα των ξωτικών για τους κατέχοντες το Tolkio-παράμυθο. Οπότε του δειξα ξανά και ξανά το κώλο μου, άνοιξα τα κωλομέρια μου διάπλατα ξαπλώνοντας στο πάγκο του τον ιατρικό, με ψηλάφησε για λίγη ώρα και με νοήματα έφτασα στο συμπέρασμα ότι έπρεπε να τον εγχειρήσω, τον καριόλη τον κόκυγγα.

Προφανώς φαντάζεστε ότι ήταν σα να σε προδίδει ο καλύτερός σου φίλος. Υπάρχει μια διαχωριστική γραμμή σε έναν άντρα, μεταξύ του πούτσου και του κώλου του. Από τον πρώτο, αργά ή γρήγορα το περιμένεις- ξέρεις ότι είναι σύντροφος, αλλά ξέρεις και ότι είναι τόσο κλειστόμυαλο αρχίδι (κυριολεκτικά), που θα κάνει του κεφαλιού του (επίσης κυριολεκτικά). Ο κώλος, απ'την άλλη, είναι πάντα εκεί: θα σε διασκεδάσει, θα συνομιλήσει μαζί σου με ηχητικά σήματα, θα είναι πάντα ανοιχτός εκεί που πρέπει, και σνομπ σε καταστάσεις που είναι καλύτερα να αποφεύγεις, αν έχεις το ημι-ομοφοβικό γονίδιο το κληρωνομημένο από το χωριό σου. Το σκέφτηκα λίγο παραπάνω, και αποφάσισα πως, αν ένας φίλος είχε ανάγκη από θεραπεία, αν δεν αισθανόταν καλά, θα ήμουν δίπλα του, άρα και σε αυτή τη περίπτωση, σφίξαμε τα χέρια και είπαμε να το περάσουμε κι αυτό μαζί.

Νοσοκομείο στην Αθήνα. Α. Μεγαλεία. Πήγαμε οικογενειακώς, χωριό φάση είπαμε, μετέφερα τα λίγα πράγματά μου, στο ευτυχώς άδειο δωμάτιό μου μέχρι εκείνη τη στιγμή, βολεύτηκα τρόπος του λέγειν. Πάω κάτω και κάνω γενικές εξετάσεις, μετά ακούω τον γιατρό να μιλάει δήθεν σιγανά στους δικούς μου και να ρωτάει, "Μήπως ο γιος σας κάνει χρήση αναβολικών;". Όχι φίλε μου, είναι ακριβά. Επιστρέφω επάνω, μπλα μπλα, μπλου μπλου, σε μια φάση που αδειάζει το δωμάτιο, έρχεται ο τύπος με το ξυραφάκι. Ένας περίεργος καράφλας, και για μένα σε εκείνη την ηλικία οι καράφλες ισοδυναμούσαν με παραστάσεις της τότε καθημερινότητάς μου, μουλωχτοί και κομπιναδόροι. Σκύβω, μου ξυρίζει τη γύρω περιοχή από τρίχες, ούτε τατουάζ να έκανα σε λίγο. Περιμένω. Έρχονται οι νοσοκόμες, μου χώνουν τον ορό. Μάλιστα, η μία, είχε την ευγενή έμπνευση να στοχεύσει την πρώτη φορά κοντά στο δικέφαλό μου. Ποιο πολύ θα εμπιστευόμουν τον Travolta στο Pulp Fiction να μου σκάσει ένεση αδρεναλίνης στη καρδιά, παρά εκείνη. Με τα πολλά, χτυπήσαμε φλέβα χρυσού, αράζω, σε μια φάση τα ντρόγκια αρχίζουν να με πιάνουν και τα μάτια να κλείνουν. Μισομαστουρωμένος πριν την κατάρρευση, με παίρνουν με το φορείο. Ο τύπος έφερνε το φορείο σπινιαρίσματα και με έχωσε μέσα στο ασανσέρ, δίπλα από κούτες και μαλακίες- έχουν τα νοσοκομείο "μεταφορικά" ασανσέρ για σκουπίδια; Δε ξέρω, δε μιλάω, αλλά η αντύπωση ήταν η ίδια. Και πρέπει επιτέλους να βγάζουν δίπλωμα οδήγησης φορείου και οι νοσοκόμοι, δε μπορεί ο καθείς που σκάει σούζες με τη βέσπα να το βλέπει καουμπόυ με ένα φορείο στα χέρια. Στην αίθουσα των τελετών που έφτασα, το τελευταίο πράμα που θυμάμαι, πριν την εγχείρηση, και πριν με ναρκώσουν τελείως με κείνο το πλαστικό ματζαφλάρι-μάσκα Sub Zero που κλάνει αέρια, είναι το πρόσωπο του αρχίατρου της εγχείρησης, που θες λίγο η μαστούρα στο τελικό στάδιο, θες λίγο η αόρατη αίσθηση απειλής επειδή είμαι σε ελληνικό νοσοκομείο, έκαναν τη φάτσα του να μοιάζει γλειώδη, σχεδόν βατραχίσια, να μου λέει "Φιλαράκο, σε λίγο θα είσαι σένιος" και να φαντάζομαι ότι χύνει σάλια πάνω μου και μου τσουρουφλάνε τη μούρη.

Και κάπου κει έσβησα, θυμάμαι μόνο την ιδέα για έναν κλόουν.

Ξυπνώντας, σα νεογέννητο κοτόπουλο. Επ, τι γίνεται ρε παιδιά; Πού είμαι; Τι τρέχει; Γιατί νιώθω τόσο μικροσκοπικός και φτερωτός; Δε πολυμπορώ να κουνηθώ. Πιάνω λίγο το κώλο μου, μετά από ώρα τον βλέπω κιόλας από καθρέφτη- ολόκληρο σώβρακο από γάζες. Μουμιοκώλης. Θεέ μου, είναι απαίσια αυτή η μαλακία, σκέφτηκα, και ξάπλωσα χώνοντας το κεφάλι βαθιά, στη μαξιλάρα την άρρωστη την κάτασπρη. Οι πρώτοι συγγενείς έρχονται, α, ου, πώς πήγε. Καλά πήγε μωρέ, έγραψα το πρώτο θέμα αλλά στο δεύτερο δεν είμαι σίγουρος...μαλάκες. Έρχεται η ιατρός μαζί με την αδερφή προϊσταμένη. Καμία ιστορία σε αυτή τη διήγηση για τον urban legend του ότι όλες οι νοσοκόμες είναι μουνάρες. Ήταν όλες, ιατροί γυναίκες included, όπως περιμένει κάποιος δίχως αιθεροβαμων-ικές ακροβασίες στη σούφρα, σκατά ολέ. Η ιατρός αποφασίζει πως πρέπει να κατουρήσω. Ας κατουρήσω. Πώς; Όταν δε μπορώ να κουνηθώ καν; "Πάρτε αυτή τη πάπια". Αχά. Για τους αστοιχείωτους, οι πάπιες έχουν εξελιχθεί από το ρουστίκ πλαστικό καφάσι, σε γερό χάρτινο που μοιάζει με άντερο, ή αμορτισέρ. Μου το δίνουν, μένουν στο δωμάτιο η ιατρός, η προϊσταμμένη και ο πατέρας μου. Το βάζω κάτω από τα σκεπάσματα, και τους κοιτάω. Τους κοιτάω για κανα τρίλεπτο, μέχρι που καταλαβαίνουν. "Ναι, ας πάμε έξω καλύτερα.". Προσπαθώ. Αλήθεια λέω, έβαλα τα δυνατά μου. Προσπάθησα, προσπάθησα, έπαιξα με τη φαντασία μου με βουκολικές εικόνες, ρυάκια, και όλες τις μαλακίες που μας λένε σε διηγήματα ή μας δείχνουν σε κωμωδίες εγχώριες και μη. Τζίφος. Περνάει λίγη ώρα, μπαίνει ο πατέρας μου μέσα. "Α, δε μπορείς ε; Κάτσε να σε βοηθήσω". Αρχίζει και ανοίγει και κλείνει, ξανά και ξανά, τη βρύση από δίπλα. Τζζζζζουυυυφ, τζουυυυυυυυυρρρρρφφ. "Πατέρα, αυτό δεν είναι βοήθεια, αυτό είναι μαλακία" του λέω, και ξαναμένω μόνος για άλλον ένα γύρο. Τζίφος στη δευτέρα. Στο τέλος, φωνάξανε έναν νοσοκόμο και με βοήθησε να περπατήσω μέχρι τη τουαλέτα, σαν άνθρωπος.

Πρέπει να πέρασε μια μέρα. Μπορούσα να κάνω κούτσα κούτσα βολτούλες από τη μία γωνία στην άλλη, αλλά και πάλι ένιωθα καραγκιόζης. Αν ήμουν δε, πιο συναισθηματικός και εν τέλει ψεύτικος και παπάρας, θα έλεγα κάτι του στυλ "Α, τώρα κατάλαβα πόσα προβλήματα έχουν τα άτομα με κινητικές δυσκολίες". Παπάρια καταλάβαινα, το μόνο που με ένοιαζε ήταν να κλείσει η δεύτερη τρούπα από πίσω, και να σηκωθώ να φύγω. Αλλά...για περίμενε...τι είναι αυτό που νιώθω; Το στομάχι φουσκώνει και ξεφουσκώνει, με βαραίνει, ο κώλος τρίβεται μόνος του σα γάτα σε τζάκι...θέλω να χέσω! Αποκλείεται. Πώς; γιατί; Εδώ δε μπορώ να περπατήσω. Πώς να χέσω, πλάκα μου κάνεις; Μου λένε, πήγαινε στην προϊσταμμένη να σου δώσει κανένα χάπι για το χέσιμο, καθαρτικό. Καλώς. Φτάνω στο lobby, τη βρίσκω. Μου λέει, "Αααα, δε μπορώ να δώσω εγώ τίποτα χωρίς συνταγή ιατρού! Κάνε βόλτες γύρω γύρω για να σου ανοίξει το έντερο". Έκανα, ω ναι. Κύκλους πολλούς. Εγώ και δυο συνταξιούχοι με μαλάκυνση και ορό, όλοι ντυμένοι με ρόμπες, ένιωθα μέλος ενός club, μιας ομάδας. Τίποτα. Ξαναρωτάω. "Ααα, κάνε κι άλλους κύκλους, θα σου ανοίξει το στομάχι". Ξανακάνω το μαλάκα. Γύρω, γύρω...σε μια φάση ανεβαίνω πάνω, λέω στο πατέρα μου, "Άντε ζήτα εσύ κανένα κωλόχαπο, γιατί θα της γαμήσω κανέναν αδόξαστο της καριόλας από κάτω". Πάει. "Ώωωωχου, καλά, θα φωνάξω τον αναπληρωματικό ιατρό να ρθει να τσεκάρει, πείτε του να ετοιμαστεί". Να'ρθει να τσεκάρει. Να ετοιμαστώ. Να στήσω κώλο δηλαδή, άλλη μια φορά. Πφχ, το χα κάνει σε δυο μέρες αυτό, περισσότερες φορές απ'ότι η Jenna Jameson σε όλη τη καριέρα της. Έρχεται ο μάστορας. Μου κοιτάει τη κωλοτρυπίδα δυο δεύτερα από μακριά, λέει "Α, υπόθετα!" και φεύγει πριν προλάβω να τον κοιτάξω καν πανικόβλητος. Τι υπόθετα; Με κοροϊδεύεις; Που'ναι η πουτάνα η Candid Camera, ή ο άλλος ο τύπος που με έκανε "Punk'd"; Ο πατέρας μου μού λέει, ο άτιμος: "Έλα μωρέ, κάτι μικροσκοπικά πραματάκια είναι, δεν είναι τίποτα, τσαφ και έτοιμος". Όταν όμως είδα τον ίδιο καράφλα που με είχε ξυρίσει πριν, να έρχεται κρατώντας δυο εξκάλιμπερ στα χέρια, που λάμπανε με το φως του ηλίου που έπεφτε πάνω τους από το παράθυρο, και να μου λέει "Σγούψε" χαμογελώντας, ήξερα ότι από εκεί και πέρα, η παιδική μου ηλικία είχε καταστραφεί, και πλέον η ζωή μου θα έπαιρνε, δυστυχώς, κάποια άλλη τροπή. Πριν προλάβω να πω κύμινο, με είχε σκύψει και μου έχωνε ήδη το ένα υπόθετο στο κώλο. Μεγαλεία, τι να σου λέω μάγκα μου. Ίδρωσα λες και με γαμάγανε. Μα, με γαμάγανε βασικά! "Το δεύτερο τώρα, εη-ωωωπ". Εκεί δε τη πάλεψα άλλο, πάει να βάλει το δεύτερο, και όπως είχε μπει το μισό, σφίγγω το κωλομέρι και το εκτοξεύω έξω. Πάω να σηκωθώ, με ξανασκύβει, "Ελα, δε μπήκε καλά, περίμενε!". "Έλα, δε μπήκε καλά, περίμενε", ρε πούστη μου! ΓΚΡΡΡΡΡΑΦ, τέρμα, ο τύπος με αφήνει στο κρεβάτι καταϊδρωμένο και με τα μάτια-πινέζα, και φεύγει. Ήμουν έτοιμος να σφάξω το κόσμο όλο, να βιάσω μάνες και να ντουφεκίσω εξ'επαφής ορφανά, να πατήσω με γαλότσα νεογέννητα κουτάβια και να χαράξω πρόσωπα ζητιάνων με λαμαρίνα. Άρχισα να περπατάω τριγύρω για να πιάσει η χημεία η πρωκτική. Η μάνα μου να κάθεται απ'έξω με μια άλλη τύπισσα που χα'νε γνωρίσει προσφάτως, που περίμενε εγχείρηση στο μάτι σοβαρή, και με κοιτάγανε και γελάγανε. Υπέροχα γαμώ το στανιό μου, άλλη φορά θα φέρω τσηρλήντερς πληρωμένες. Αλλά μιας και είπα τσηρλί-ντερς, σε κάποια φάση έπιασε. Έκατσα στη λεκάνη και έβγαλα όσο μίσος είχα αυτές τις μέρες, συμπυκνωμένο σε καφετιές ταμπλέτες των 17 εκατοστών η μία. Πλημμύρα και κακό. Αν αυτό ήταν αντί για τη θάλασσα στην έξοδο των Εβραίων, ούτε ο Μωυσής δε το χώριζε στα δύο, που να κοπάναγε το κώλο του χάμω. Η μάνα μου που πέρασε μετά από λίγο από το δωμάτιο, ντράπηκε με αυτό που είδε στη λεκάνη. Φαντασιώθηκα ότι θα το μαζέψει ο ίδιος μισητός καράφλας, και χαμογέλασα σαν τον Ιζνογκούντ.

Φεύγουμε. Τον πούλο. Υπέροχα. Ο κώλος καλύτερα, όξω το επιδεσμοσώβρακο, μόνο ένα μπαμπάκι σφηνωμένο στην περιοχή της εγχείρησης. Ξέρεις, το αίσθημα μεγαλείου όταν βγαίνεις από το νοσοκομείο είναι απίστευτο- φαντασιωνόμουνα τι γαμάτες νέες προοπτικές έχω, όπως πχ ο κώλος φλογέρα, που θα κλάνω και θα κλείνω με το δάχτυλο την άλλη τρύπα, και τέτοια. Δε μπορούσα να περπατήσω καλά, δεν μπορούσα να καθίσω χωρίς μαξιλαράκι, αλλά ήταν όμορφα που ήμουν σε ωραίο έδαφος, γνωστό. Κανένα παραλειπόμενο, αν εξαιρέσεις το ότι για το πρώτο διάστημα έκανα σεξ λες και είχα πάθει λουμπάγκο, και ότι η αδερφή της γκόμενάς μου άνοιξε απότομα το ψυγείο ένα βράδυ ενώ ήμουν δίπλα, χτυπώντας πραγματικά κέντρο στη πληγή με την γωνία αυτού.

Το όλο ζουμί, είναι όταν έβγαλα μια μέρα αίμα, μετά από χέσιμο. Ήμουν στην ανάρρωση ακόμα, και ψιλοχέστηκα πάνω μου. Ο γιατρός εξ Αθηνών, μας είπε ότι είναι λογικό και να πάμε σε κανένα νοσοκομείο της περιοχής για ένα check-up. Προσοχή εδώ: ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ, ΜΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΝΕΝΑ ΛΟΓΟ, μη πάτε ΠΟΤΕ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΑΣ, στο γενικό νοσοκομείο Κορίνθου. Ποτέ. Πεθαίνει το παιδί σου; Τράβα αλλού. Έχεις στομαχικά προβλήματα; Αλλού. Σου άνοιξαν το κεφάλι στα δύο, έφαγες σφαίρα στη καρδιά, έχεις ένα πόδι; ΑΛΛΟΥ. Ο τύπος με την άσπρη μπέρτα που λεγόταν κατ'ευφημισμόν γιατρός, με έστησε (χα, πάμε πάλι) στο κρεβάτι από αφρολέξ. Περίμενα να δούμε τι θα γίνει. Ξαφνικά νιώθω τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια μου από τον πόνο: ο τύπος ΑΝΟΙΓΕ τη πληγή με ΤΑ ΧΕΡΙΑ. Τι, σιγά μη χάνουμε χρόνο, ε; Άρχισα να ουρλιάζω. Αφού συνέχισε για λίγο, μου λέει, "α, δε κάθεσαι ήρεμος εσύ ε;" και μου χώνει ξυλοκαϊνη στη πληγή, ένεση. Ευχαριστώ που'τα κανες όλα στην ώρα τους. Συνεχίζει ανελέητα. Παίρνει τανάλια με βαμβάκι στην άκρη, και χώνει όση μπορεί στο τραύμα. Γκαρίζω σαν ετοιμοθάνατο γαϊδούρι. Παίρνει ψαλίδι, κλειστό, και το βάζει και το βγάζει στη πληγή "για να πατηθούν όλα καλά". Δαγκώνω το αφρολέξ και το σκίζω, μου κάνει και παρατήρηση κιόλας. Δε διανοούμαι να κάνω τίποτα, δε μπορώ να κάνω τίποτα. Στο τέλος, μετά από άλλα κι άλλα, μου χώνει και κωλοδάχτυλο, "για να αφοδεύω καλά". Μένω στο κρεβάτι και μουρμουρίζω κατάρες σε θεούς και δαίμονες, και το πώς θα "γαμήσω μερικούς μερικούς όταν μετά από χρόνια έρθω κει πάνω". Σκηνές πανδαισίας, χρώματα, τα Αρκουδάκια του Ουράνιου Τόξου.

Σήμερα η δεύτερη κωλότρυπα έχει κλείσει και αισθάνομαι πάλι έτοιμος για νέα Έβερεστ να κατακτήσω.