Υπέροχα ντημπέητινγκ σέσσιονς

Περνάγαμε με το Στέργιο, ένα από τα τελευταία βράδια απ'όσο θυμάμαι, της καλοκαιρινής ορχεωξυσιματοπερίοδου, έξω από τον κήπο (a.k.a, πεδίο συνελεύσεων, συγκεντρώσεων, άτυπη χαρτοπαικτική λέσχη, αιτία μηνύσεων από γείτονες κλπ), με το κρυφό πόθο να βρούμε άλλα 2 άτομα να παίξουμε δηλωτή. Υπ'όψην: κανείς από τους δυο μας δεν είχε πρόβλημα να εκμυστηρευτεί στον άλλο ότι, ξες κάτι, μου καίγονται τα λαγώνια να παίξω χαρτάκι, κι ας παίζαμε όλο το μεσημέρι-απόγευμα- ειδικά ο Στέργιος. Παρ'ολ'αυτά εκείνο το βράδυ ήταν πιο mellow, πιο αδερφίστικο εν πάσει περιπτώσει, οπότε και σιωπηλοί, αρχίσαμε να αυξάνουμε σχεδόν ταυτόχρονα βηματισμό όσο πλησιάζαμε στο χώρο της ακολασίας. Ακούσαμε φωνές, κλασσικό πλέον, είδαμε και φώτα, 3 το πρωί ήτανε, λέμε, είμαστε οκέη. Μπουκάρουμε.

Θα'τανε, δε θα'τανε, καμιά εικοσαριά άτομα. Κι αυτό σύνηθες φαινόμενο, ειδικά από το σημείο και μετά που ο Κωσταντίνος, ο τυπάς που είχε υπό την επίβλεψή του τον κήπο, μιας και ήταν περιουσιακό στοιχείο από το σόι του, αποφάσισε ότι, πλην των φίλων και συγχωριανών του, θα μπάζει μέσα και τον τελευταίο μαλάκα, φίλο-φίλου και γενικά γνωστό των περιχώρων, δίχως να σκεφτεί ότι ο συγκεκριμένος, ή μάλλον οι συγκεκριμένοι φίλοι-φίλων-γνωστοί περιχώρων-ΜΑΛΑΚΕΣ, ουρλιάζουν σαν τρελές, μουγκάνε σα μούσχαροι και γενικώς σηκώνουν ένα ολόκληρο χωριό στον αέρα- και μετά τη πληρώνει τη νύφη ο Κωνσταντίνος, προφανώς. Εκείνο το βράδυ, όμως, ναι μεν φωνάζανε, αλλά δεν άκουγες τα κλασσικά, "ΧΑΡΧΑΡΧΑΡΧΑΡΧΑΡ, ΕΧΕΙ ΕΝΑ ΠΕΝΤΑΡΙ ΚΑΙ ΕΝΑΝ ΑΣΣΟ ΣΤΟ ΧΕΡΙ!!!!!" ή, "ΑΝΤΕ ΜΩΡΗ ΜΑΛΑΚΙΑ ΤΕΛΕΙΩΝΕ, ΤΕΛΕΙΩΝΕ, ΧΑΡΤΙΑ ΠΑΙΖΟΥΜΕ!!!", που ένιωθες λες και ήσουν σε καπηλειό με θαλασσοδαρμένους σκυλοπνίχτες- όχι. Ήταν, τρόπω τινά, χωρισμένοι σε δύο μεριές, και έκαναν, το τελευταίο πράμα που περίμενα να τους δω να κάνουν: debate. Ναι, ναι, debate. 3 η ώρα το πρωί, στη Νεράντζα, στο κήπο.

Θα γίνω ένα αμείλικτο παπάρι, και μαγκιά μου: βασικός παράγοντας για να κάνεις debate, είναι να μπορείς να σκέφτεσαι, πρώτον, να μιλάς σαν άνθρωπος, δεύτερον, και να ακούς το συνομιλητή σου, τρίτον. Ίσως είναι λάθος μου, που το χαρακτήρισα εξ'αρχής debate, άρα σας έδωσα άθελά μου λανθασμένη αντίληψη της πραγματικότητας- ήταν αυτό που ήταν: 10 κωλόβλαχοι από τη μία (και μιλάω στο θέμα αντιλήψεων/χαρακτήρα) που ουρλιάζανε χωρίς να ακούνε κανέναν, και 10 κωλοαδερφάρες του κερατά (πάλι σε θέμα αντιλήψεων/χαρακτήρα) που ουρλιάζανε από την άλλη.

Μπήκαμε στο κήπο, και δεν είχαμε καταλάβει ακόμα τι παιζόταν. Ξαφνικά, ένας μας γραπώνει, και λέει, "Α, να. Ήρθανε άλλοι δύο, να μας την γνώμη τους!". Και ο ένας ξεκίνησε να εξηγεί, με ένα απλό (βλαμμένο) παράδειγμα: "Αν εσύ περπατάς στο δρόμο, και δεις δυο τύπους, εντάξει; Και βρίζονται, εντάξει; Και ο ένας πει στον άλλο, όπως βρίζονται, εντάξει, σου γαμώ τη μάνα. Οκέη; Τι θα σκεφτείς εσύ για αυτόν που το είπε;". Ένιωσα ότι ήμουν μέσα σε ένα αόρατο, γιγάντιο λεύκωμα μαθητριας γυμνασίου. Δε μπορούσα να γελάσω καν. Μουρμούρισα ότι, δε με ενδιαφέρετε, αφήστε με ήσυχο, και έπιασα μια τράπουλα πιο δίπλα και άρχισα να την ανακατεύω. Είδα το Στέργιο να κοντοστέκεται και να προσπαθεί να απαντήσει, αλλά μόλις παρατήρησα ότι είχε μεταλλαχτεί πάλι σε Clint Eastwood, στραβωμένο στόμα δηλαδή και μάτια, χαμογέλασα απ'το ένα αυτί στο άλλο". "Τι να σας πω δηλαδή, ρε παιδιά; Αν είναι κακό να βρίζουμε μάνες; Και ποιος το λέει σε ποιον; Με τον Ηλία το κάνουμε αυτό όποτε τύχει και μετά γελάμε". Η μία παράταξη έσπευσε να επευφημήσει, η άλλη να πιάσει το Στέργιο για να του αναπτύξει τα επιχειρήματα-σήματα Μορς-κινήσεις καθυστερημένου Ιάπωνα που παίζει πινγκ-πονγκ, αλλά δε πρόλαβαν, διότι κάθησε δίπλα μου και αρχίσαμε να ανακατώνουμε μαζί τη τράπουλα, από βαρεμάρα.

Η γιορτή συνεχίστηκε. Ένας χτύπησε το χέρι στο τραπέζι, και σχεδόν με δάκρυα συγκίνησης-θυμού, γρύλισε, "Εγώ δυο ΠΡΑΜΑΤΑ ΕΧΩ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΥΤΕΛΟ ΜΟΥ ΡΕ! ΚΑΙ ΟΠΟΙΟΣ ΜΟΥ ΒΡΙΣΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ, ΤΗ ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗ ΣΗΜΑΙΑ ΜΟΥ, ΘΑ ΤΟΝΕ ΠΑΤΗΣΩ ΧΑΜΟΥ!". Και όπως ήταν αναμενόμενο, κάποιος είχε τη φαεινή ιδέα να αναφέρει τα περιστατικά καψίματος σημαίας από αναρχικούς/ελευθέριους. Και η κουβέντα εκτροχιάστηκε, και η φάση γαμήθηκε.

Πιάσαμε μια γωνιά με το Στέργιο και παίξαμε δηλωτή μόνοι μας.
Έφαγε πούλο και το καταφχαριστήθηκα.
Εντάξει;

-Ηλίας