2 COMICS ΠΟΥ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΣΚΟΤΩΣΕΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ

100 BULLETS
των Brian Azzarello (σενάριο), Eduardo Risso (σχέδιο)
1999-2009 (αν μπορούμε να εμπιστευτούμε τη wikipedia εδώ, η μνήμη μου με απατάει τίγκα, σόρρυ)
=================
Υπερ-καυλωτικό. Ρωμαϊκό όργιο σε 100 τεύχη αποτελούμενα από 23 σελίδες έκαστο, το 100 Bullets δείχνει να μοστράρει τα αχαμνά του περήφανο, ακομπλεξάριστο, στον αναγνώστη ο οποίος, αφού πρώτα ξεπεράσει το μικρό-shock-άκι των πρώτων τευχών (αν βέβαια δε ξέρει από πριν τι έχει να αντιμετωπίσει), θα είναι ο ίδιος που θα μετατραπεί σε αχόρταγο φαταούλα, εξυμνώντας τα ίδια στοιχεία εκείνα της σειράς, τα οποία και τον έπιασαν μαλάκα και του "χάλασαν την όρεξη" στην αρχή. Ναι, το 100 Bullets σε κερδίζει επειδή μπορεί να είναι το ίδιο απροκάλυπτα βίαιο (σε βαθμό παρεξηγήσεως σε σημεία) όσο και εντυπωσιακά πολυσχιδές- αν θέλετε σώνει και καλά μια παρομοίωση, ας πούμε ότι είναι σα να παίρνουμε το Sin City του Miller, να του χώνουμε μια μυτιά Κάππα με το ζόρι, να στολίζουμε τους σε σημεία επίπεδους μέσα στο μηδενισμό τους χαρακτήρες του με κοσμοθεωρίες και προ-σω-πι-κό-τη-τα (και φυσικά, αυτό δε τους εμποδίζει να συνεχίσουν να σπάνε λαιμούς με δυο δάχτυλα ή να πυροβολούν πουτάνες στο κεφάλι), και το κυριότερο, να τα σερβίρουμε όλα αυτά στο διψασμένο για άρτον και θεάματο κοινό, με μια ιστορία με περισσότερες ίντριγκες και ανατροπές, κι από μεξικάνικο σήριαλ. Ναι, το 100 Bullets για μένα θα μπορούσε άνετα να χαρακτηρισθεί σαν, ο δεύτερος βίαιος και χυδαίος ξάδερφος του "Reservoir Dogs" στην 9η Τέχνη, αν κι αυτό από μόνο του δεν εξηγεί τίποτα. Bad-ass, bad-ass, bad-γαμημένο-ass από την αρχή μέχρι το τέλος, παντοδύναμα Trust που κινούν μυστικά μια ολόκληρη χώρα, πρώην ασφαλίτες αυτών που τώρα μπλέκονται σε έναν ιστό από επιτηδευμένα εσφαλμένες πληροφορίες (και τους δαίμονες των γαμημένων ζωών τους), μια μυστηριώδης φιγούρα που δίνει σε εκ πρώτης όψεος αθώους πολίτες μια βαλίτσα με ένα όπλο, 100 σφαίρες που δεν μπορούν να ανιχνευτούν από κανέναν και τη φωτογραφία του ατόμου που τους κατέστρεψε τη ζωή (μαζί με ένα πάκο ατράνταχτα στοιχεία σχετικά με την όλη υπόθεση), και τους δίνει την ευκαιρία να πάρουν εκδίκηση, με το να είναι, ουσιαστικά, για μια φορά, πάνω από κάθε "Νόμο", φονικές μηχανές με κουστούμια και "ντελικάτο" εξωτερικό παρουσιαστικό, ένας μισότρελος μποντιμπιλντέρης με εμμονή στο φόνο και στους βιασμούς, που κυνηγάει δύναμη και χρήμα, πιστολίδια, μαχαιρώματα, ακρωτηριασμοί, φόνοι ανήλικων μπροστά στους μεγαλοεπιχειρηματίες/πατεράδες τους... Ναι ρε πούστη μου, είναι υπέροχο να μπορείς να διαβάζεις κάτι τόσο αποτελεσματικά καθαρτικό, και τόσο, μα τόσο αρχοντικά εξύπνως στημένο, που σε κρατάει στη τσίτα μέχρι να φτάσεις στο μεγαλειώδες φινάλε.
ΤΟΠ ΣΤΙΓΜΗ: Τι να πρωτοδιαλέξεις; Ας πούμε, στη τύχη, εκεί που ο Lono, ο μανιακός που λέγαμε πριν, βασανίζει ένα από τα θύματά του (σσσςςς, δε λέμε ποιον), έχοντάς τον δέσει ανάποδα από το ταβάνι με αλυσίδες και κόβοντάς του ένα-ένα τα δάχτυλα του χεριού, ξεχνιέται, καθώς διηγείται μια ιστορία για το πώς ξεκίνησε το κάπνισμα, και παρατηρεί ότι αυτό που πάει να ανάψει, στο στόμα του, είναι όχι πούρο, αλλά ένα από τα δάχτυλα που λέγαμε. Οπότε, τι κάνει; Χαμογελάει, το ανάβει, και τραβάει δυο-τρεις ρουφηξιές. Κύριος, όχι αστεία.



TRANSMETROPOLITAN
των Warren Ellis (σενάριο), Darick Robertson (σχέδιο)
1998 με 2002 (αν δε πέφτω έξω, οπότε θα πρέπει να με καμτσικώσετε παραδειγματικά)
===========================
Σε αυτό το blog, χμ, πώς να το πω... αγαπάμε Warren Ellis. Δε ξέρω, βέβαια, τώρα που γίναμε 3 οι πρηξαρχίδηδες στο posting therapy, αν οι άλλοι 2 θα συμφωνήσουν, αλλά ποσώς μας ενδιαφέρει κιόλας, έτσι; Ο άνθρωπος είναι χρυσός σκέτος. Τελεία και παύλα. Και για μένα το Transmetropolitan στέκει ως κάτι υπεράνω από το "καλύτερό του έργο". Ξέρετε, όπως ίσως έχει τύχει να ακούσετε για καλλιτεχνάδες, που κάποια στιγμή το magnum opus τους τούς ξεπερνάει και τους ίδιους και στέκει σαν αυτόνομη, καλλιτεχνική ύπαρξη; Ε έτσι ακριβώς. Ο cyberpunk κόσμος που σκαρφίστηκε ο Ellis είναι ανελέητος, με τις έννοιες της "ανθρωπιάς" και της "ηθικής" να' χουν στρετσαριστεί μέχρι να φτάσουν το ανώτατο όριό τους, με την επιστήμη και τη τεχνολογία να χουν γεμίσει το χωράφι σα παπαρούνες οπιούχες, προσφέροντας ό,τι μπορεί να ληγουρευτεί ο καθένας (πχ, φάρμακο που εξουδετερώνει τον καρκίνο σα γρίπη- βλέπεις χαρακτήρες στο κόμικ να καπνίζουνε 10 τσιγάρα την ίδια στιγμή στο στόμα και κλαις), και πάνω απ'όλα, απίστευτο κυνισμό και μαύρο χιούμορ, και ο χαρακτήρας του, ο Spider Jerusalem, είναι ακριβώς ο άνθρωπος που θα περίμενες για την δουλειά που κάνει: ρεπόρτερ. Νακρωμανής ως τα πρέκια του, χυδαίος, στην τσίτα από το πρωί ως το βράδυ, βίαιος, πανέξυπνος και πάνω απ'όλα ανθρώπινος εκεί που πρέπει, με έναν καθ'όλα cool και επίσης bad-ass (πόσες φορές θα γράψω αυτή τη λέξη σήμερα) τρόπο, τα βάζει με όλους και όλα, φτάνει δε στο σημείο να ρίξει το ίδιο το "σύστημα", όταν αυτό πλέον έχει γίνει όντως κώδικας ψηφίων σε μεγάλες οθόνες. Ανατρεπτικό χωρίς ψευτοαναρχικές διδαχές, παραλληλισμοί που δουλεύουν απ' το σήμερα ως το μεθαύριο, καταστάσεις που ζεις ήδη αλλά ίσως δε πιάσεις με τη μία, λόγω της προαναφερθείσας sci-fi ζάχαρης άχνης: Το Transmetropolitan ήρθε, είδε, νίκησε, μας γάμησε κι ασάλιωτους στο κώλο εν τέλει και ήδη είναι κάτι παραπάνω από ανάγνωσμα. Εμπειρία.
ΤΟΠ ΣΤΙΓΜΗ: Σε κάθε τεύχος είχε και από μία. Ο κυνισμός του σαν ολότητα, για μένα, είναι "top" από μόνος του, γενικώς και αορίστως, άμα λάχει να'ουμ.

*Αν θυμάμαι καλά, μπορείτε να βρείτε σε ψηφιακή μορφή τεύχη και από τις δύο σειρές, στο lucidmedia.blogspot.com , με λίγο ψάξιμο (και μαζί με αυτά, και πολλές όμορφες μουσικές προτάσεις, επίσης). Αν όχι, torrents και άγιος ο θεός, αν βέβαια δε τη ψάξετε με Amazon και λοιπά ακατανόητα (me Tarzan, you Jane) από τον γραφόντα, τερτίπια.

-Ηλίας