Και μετά

Χτες, καθόμουνα λέει στα σκαλιά ενός παλιού κτηρίου,
και προσπαθούσα να φτάσω, όπως και δήποτε,
στο σπίτι της θειας μου στη Πουλίτσα.
Προσπαθούσα κι εγώ δε ξέρω για πόση ώρα,
τελικά έφτασα με τα πόδια,
αφού έφερα 19-20 κύκλους γύρω γύρω αναίτια πρώτα
σα μούσχαρος ημίτυφλος
Εκεί άνοιγα συνέχεια το ψυγείο
και κοίταζα, απλά κοίταζα
με τι το χουνε παστώσει για τα καλά
(καλά ε; Είχε όλα τα σκατά του κόσμου κει μέσα)

Στη συνέχεια, η σκηνή κόβεται και είμαι με τη γκόμενά μου
σε μια περιοχή ανοιχτή,
ουρανός δεν υπάρχει, μόνο μια τεράστια σκοτεινή μαλακία
και στη μέση μια τύπισσα με μαντήλια
(η Παναγία; Δε ξέρω)
Και από πάνω, πέφτανε ΠΕΛΩΡΙΑ σουβλιά
σταυροί ήτανε, ατσάλινοι,
και σκάγανε στο έδαφος και καρφώνονταν από το πουθενά
είχα χεστεί πάνω μου, και η γκόμενά μου,
με ύφος σοβαρό,
να μου λέει, "Συμβολίζει την Αναγέννηση του Κυρίου"
Ποια Αναγέννηση μωρή μουρλή;;; Πάμε να φύγουμε
πριν μας καρφωθεί τίποτα στη κούτρα

Και φεύγοντας,
με ένα φίλο καλό,
σε μια πόλη γεμάτη μπάζα,
βασικά, τα μπάζα ήταν έτσι πεταμμένα εδώ κι εκεί
που σχημάτιζαν πόλη,
κρυβόμαστε πίσω από ένα φράχτη,
ο φίλος λέει, "Να, εκεί κοίτα, αυτήν σου έλεγα"
και βλέπω από μακριά,
σε μια τσιμεντοπολυκατοικία ετοιμόρροπη
στο ένα παράθυρο, ψηλά,
μια φιγούρα, γυναικεία μάλλον,
πάλι με μαντήλια,
να μας κοιτάει επίμονα.

Ε και μετά ξύπνησα.