Γιατί το χάνεις, αδερφέ μου, κρίμα είναι.

Ακόμα θυμάμαι την πρώτη φορά που είχε σκάσει η φάση Baroness- θυμάμαι μετά από λίγο καιρό να βάζω το "First" EP, με τα τρία κομμάτια, και να γουστάρω- αργότερα το άκουσα ακόμα καλύτερα, το πρώτο χρόνο στη Φλώρινα, με το Λαρσαίο, και γουστάραμε together. Θεώρησα διασκεδαστικό τον τρόπο που αποδέχονταν πλήρως την καύλα τους για κλασσικούρα/heavy metal σολίδι και κόψιμο, μέσα στην όλη προοδευτική αντίληψη και τον τότε για μένα, σχετικά βαρύ ήχο (περισσότερο σαν feeling ομιλώ, yo), και είπα να το παίξω παρατηρητής της πορείας τους, τζογάροντας στα κρυφά για πάρτη τους, υπέρ τους.

Το 2007, αν θυμάμαι καλά, είχε βγει το πρώτο τους πόνημα το δισκογραφικό- "Red Record". "Κόκκινο άλμπουμ", λέω, "Είδομεν. Ξεκίνα" και το βαλα να παίξει. Χλιαρά παπαράκια. Καμία ανατριχίλα, και η υπόσχεση του πρώτου κομματιού για ωραία πράματα ξεφούσκωσε σα λαστιχένιος καναπές μετά τη ξαφνική επίσκεψη του παλαιστή σούμο φίλου σου από το καουτσ-σέρφινγκ σάιτ. Κάπου εκεί ψιλοπαράτησα τους φίλτατους μουσικούς στα ξερονήσια της δισκογραφίας τους και άρχισα να πλέω αλλού.

Φέτο, βγήκε το δεύτερό τους άλμπουμ, "Blue Record". Καταρχάς το εξώφυλο παίζει να ναι από τα πιο όμορφα που χω δει τα τελευταία χρόνια:


*Στην επόμενή μου μετενσάρκωση δω πάνω, θέλω να χω τα χέρια του κιθαρίστα/τραγουδιστή/σχεδιαστή, John Baiszley, ακούς θείο;


Δε ξέρω για σας, αλλά στη μουσική μου, πιστεύω σε μια "μαγεία", η οποία και λέει ότι δίσκος, με τόσο απίστευτα καλαίσθητο, φοβερό εξώφυλο, δε μπορεί, ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ να είναι μαλακία, δε θα'ναι απλά καλός καν, θα'ναι ανεπανάληπτος. Ε, αρχίδια μαγεία αυτή τη φορά. Ο δίσκος μου αρέσει λιγότερο και από τον προηγούμενο, με μια πρόχειρη και μια καλή αυτιά, προς το παρόν. Βασικά, αν δε βαριόμουνα, θα προσπαθούσα ψυχαναγκαστικά να τον δεχτώ, ακούγοντάς τον συνέχεια, όλη μέρα κάθε μέρα, μόνο και μόνο για να μην χαλάσει η ψευτοφιλοσοφική μου μανιταρόσουπα γνώμης.

Και είναι κρίμα. Είναι κρίμα, επειδή οι τύποι μουσική νιώθουνε. Αλλά ρε παιδάκι μου, γιατί μας το γαμάς το θέμα τόσο πολύ με τις κλασσικομεταλιές σου; Στις στιγμές που τα riff αγριεύουνε, πιάνεις το γραφείο και δαγκώνεις τα χείλια σου για να μη σταματήσει η τσίτα και το γυρίσουν σε "τρουλουλιλιρρρρλλλρλρρ", αλλά σχεδόν ποτέ οι προσευχές σου δεν εισακούγονται. Φτάνει και με τα ιντερλούδια, δε ξέρω πώς και γιατί, αλλά εδώ δε δουλεύουν- είναι ανούσια. Τα φωνητικά, ενώ στο πρώτο κομμάτι μετά την εισαγωγή σε ψήνουν, στη συνέχεια ακολουθούν το ίδιο μαλακισμένο μοτίβο, "φωνακλάς γενειοφόρος", αλλά καμία σχέση με διαμάντια όπως οι Mastodon πχ, απλά επαναλαμβάνονται και φωνάζουν μερικές εντελώς αδιάφορες μελωδίες. Τις ατμόσφαιρες που θέλουν δε να χτίσουνε, τις υποτιμούν πολύ. Παίξτε καλύτερα με κάτι πιο γήινο για αρχή, και μετά βλέπουμε... όχι βουρ στο πατσά να φτιάξω Neurosis-something κατάσταση (τυχαίο παράδειγμα, ίσως αποτυχημένο διότι κανείς δεν αντιγράφει τους Neurosis ούτως ή άλλως) με Iron Maiden τσαχπινιές. Είναι κρίμα, κρίμα, κρίμα- ξέρεις τι είναι να το'χεις και να μη το καταλαβαίνεις, επειδή πετσώνεις; Νομίζω σε πωλήσεις, καλά πάνε γενικά, και μάλλον τώρα θα πουλήσουν παραπάνω, επειδή το "Blue Record" εκτός των άλλων, σε σημεία, έχει και ένα teen φάση ανέμελο πνεύμα (άκουσον άκουσον), καθώς και αρκετές γλυκούλικες ημιμπαλάντες (ή σημεία τραγουδιών, έστω) που θα τραβήξουν τις δεσποσύνες της μουσικής (a.k.a, καμία σχέση με το φύλο). Αλλά στα παπάρια μας, έτσι;

Προτείνω ο Baiszley να συνεχίσει απλά να ζωγραφίζει, γιατί αυτό το κατέχει τίγκα, και να κρεμάσει τη κιθάρα πάνω από το τζάκι, αφού πρώτα καταπιεί το αμίλητο νερό. Μέχρι τότε, κάθε δυο-τρία χρόνια που θα βγαίνει νέο Baroness, αν δε γίνει κανένα θαύμα και με δελεάσει μουσικά (όλα παίζουν), θα έχει την ιδιαίτερη τιμιτική του περιποίηση, όπως αυτό εδώ το τέλεια ραφιναρισμένο, με τέλειο περιτύλιγμα σκατούλι. Και ναι, το ξαναλέω, κρίμα είναι τα παιδιά. Νιώθεις κι άσχημα μετά που τους τη λες, επειδή βγάζουν μαλακίες...

-Ηλίας