ΤΙ ΤΟΥΦΕΚΙΖΩ ΜΕ ΤΗ ΠΡΩΤΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ: ΜΕΡΟΣ 6

"'Ημασταν μικροί". "Δε ξέραμε". "Ακούσαμε ταινία Street Fighter, ε, την είδαμε". "Την είδα κατά τύχη". Δικαιολογίες χειρίστου βαθμού από κάθε οπτική γωνία. Έρχεται μια στιγμή, στη ζωή κάθε άνδρα, που πρέπει να αγκαλιάσει τα αμαρτήματα του παρελθόντος, να τα ρουφήξει και να τα επεξεργαστεί, μετατρέποντάς τα σε χρήσιμη εμπειρία που θα του απαγορέψει να ξαναβουτήξει στον πάτο. Το "Street Fighter, the movie" είναι ένας δαίμονας. Αρκετά σα το "Ρετιρέ" του Δαλιανίδη, που τα λέγαμε πιο κάτω, αλλά με το έξτρα βάρος στους ώμους, ότι έφερε και την απογοήτευση (ενώ το "Ρετιρέ" ήταν κρυφός κυνηγός, ήρθε, έσκασε, μας πήρε ο διάλος), το θάνατο της παιδικής προσμονής για μια υπερπαραγωγή όπου όλοι οι χαρακτήρες του αγαπημένου για κάθε πιτσιρίκι (και όχι μόνο) "παιχνιδιού σταο ουφάδικα", για τους οποίους είχαμε σπαταλήσει μισθούς και μισθούς γονέων σε τάλαρα, οι χαρακτήρες θα μπλέκονταν σε τιτανομαχίες και θα εκτόξευαν ενεργειακές εκρήξεις προς πάσα κατεύθυνση. Δε λέω. Μας βοήθησε να μεγαλώσουμε πριν την ώρα μας. Μας έμαθε ότι η απογοήτευση είναι μέσα στο πρόγραμμα, παντού στη ζωή. Ότι θα μας τη φορέσουν πισώπλατα οι φίλοι. Ότι θα γίνουμε μάρτυρες βιασμών, δολοφονιών, ότι θα πεθάνει κάποτε το σόι μας, κλπ κλπ. Αλλά ήταν ένα από τα σκληρότερα μαθήματα ever, για εκείνη την ηλικία.


*Μια από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις της ζωής μου. Ο τερατώδης Sagat, στη ταινία μοιάζει με νταβατζή/πρεζέμπορα. Κανένα κύρος για τον χαρακτήρα, κανένα ίχνος αξιοπρέπειας από τους παραγωγούς. Ο Vega από δίπλα, ίσως μοιάζει με μια πρώτη ματιά στη φωτογραφία ότι πέτυχε το σκοπό του, αλλά όχι, δεν ήταν αρκετά μεγαλοαστικιά ανώμαλη πουστάρα όσο στο game.

Η ταινία δεν είναι κάκιστη. Χρειάζεται να ήταν πολύ καλύτερη, για να τη θεωρούσαμε "κάκιστη". Είναι μια κουραδότρυπα, κάτω από την οποία αρχικά οθεατής στέκει με ανοιχτό το στόμα. Προς το τέλος, βέβαια, ο ίδιος ο θεατής έχει μείνει αποσβολωμένος, σε νιρβάνα, γεμάτος σκατά στο κούτελο, παίρνοντας το πρώτο μάθημα: από τις κουραδότρυπες, μαργαριτάρια ΔΕ βγαίνουνε.

Σε Street Fighter ταινία, άντε, να συγχωρέσεις το ότι η πλοκή χωλαίνει. Ότι το σενάριο είναι απλοϊκό. Θες να δεις ξύλο. Θες να δεις μονομαχίες που θα σου σηκώσουν τη πουτσότριχα στη λάμπα. Θες κιουλ, γαμάτη απεικόνιση χαρακτήρων, αληθοφάνεια στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό, για να συμπληρώσει το game την ταινία και vice versa, και να κλείσει ο κύκλος. Αν'αυτού, έχουμε το δίδυμο Ryu-Ken να είναι πιο gay και από τον Ρέβη, τον Guile-Van Damme να μην έχει καν τη χαρακτηριστική κόμμωση και το toughguy attitude, τον Mr. Bison να μοιάζει τόσο επικίνδυνος όσο και ένα σαλιγκάρι με διανοητική καθυστέρηση, τον Blanka να είναι ΕΚΤΡΩΜΑ και όχι εκτρωματικά κιουλ, τον Balrog να είναι ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ (?????) και ασύμετρος, και πάνω απ'όλα, τον Zangief, μια από τις πατρικές και πολυαγαπημένες φιγούρες για μένα στο χώρο του videogaming, να τον παίζει ένα μπιλντέρι μεσαίου διαμετρήματος (ο Zangief είναι ΒΟΥΝΟ) χωρίς νοτιαίο μυελό. Άντε πες είχε την Kylie Minogue σαν Cammy, που τότε ήταν και στα φόρτε της- αλλά αυτό δε διορθώνει τίποτα. Και μαύρισε τόσο η ψυχή μου, που δεν αναφέρω καν τα άλλα ευτράπελα με χαρακτήρες ( πχ ο Dhalsim- προφανώς για τους Αμερικάνους, οι ινδοί ασκητές/πνευματικόλαγνοι, είναι αποτελέσματα αποτυχημένων πειραμάτων. ΜΑΛΑΚΕΣ).


*Μαλακισμένο τέλος (που άλλο το είπαν "χιουμοριστικό" και "καλαίσθητο", εγώ το λέω απλά "τόσο αστείο όσο και ένα νεκρό μωρό με στολή κλόουν")


Το Street Fighter: The movie, θα μείνει στην ιστορία σαν μια από τις πιο αποτυχημένες ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου. Το είχα αγοράσει σε κασέτα, τότε, οπότε σήμερα μου είναι εύκολο να την θάψω στο πιο απομακρυσμένο σημείο κάποιας τούνδρας, και να την αφήσω να σαπίσει, ανέγγιχτη από ανθρώπινο χέρι ανά τους αιώνας. Προτιμώ να την έχω στο πατρικό μου όμως. Σαν απαγορευμένο αρχαίο κειμήλιο που εξαφάνισε πολιτισμούς ολόκληρους στο παρελθόν. Η γνώση είναι δύναμη.

*"Πώς παίρνω ένα γαμάτο βιντεογκέημ και του γαμάω τη μάνα, μέρος 382,738,273"


ΠΟΣΑ ΣΚΑΓΙΑ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΣΤΗ ΔΙΚΑΝΗ: Ένα για κάθε ηθοποιό εκτός της Minogue (διότι η Minogue είναι Minogue, ναι, μιλώ καθαρά καλλιτεχνικά, μφφφχαχαχαα), ένα για τον παραγωγό, ένα για τον σκηνοθέτη, ένα για κάθε τσογλάνι που θα τολμήσει να πει ότι "έλα μωρέ, καλή ήτανε, πλάκα είχε!". Αν δε, ακούσετε το ανεκδιήγητο "Μου άρεσε!", τότε του βγάζετε τα ρούχα, τον μαχαιρώνετε συνεχώς σε νεφρά, κοιλιά και πάνω από τη καρδιά, και τον θάβετε ζωντανό ενώ πεθαίνει από αιμοραγία. Ναι. Σα σκυλί.