Βλαντίμιρ! Ε, Βλαντίμιρ!

"Ρε, ξέρεις ποιος είμαι γω, πώς με λένε και η σκούφια μου από πού κρατάει;"


Καθόμουνα διάβαζα στο χέσιμο κάτι κείμενα για τον Λένιν. Καμία εξυπνακίστικη υφή στο λεγόμενο αυτό, για να σας προλάβω, εσάς τους Ράμπο της δήθεν Αντικειμενικότητας: στο χέσιμο έχω διαβάσει μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα κείμενα ever, στο χέσιμο έχω τσεκάρει πράγματα που με μαγικό τρόπο τα θυμάμαι για πάντα, στο χέσιμο έχω συνομιλήσει και με αμόρε όλο γλύκες και ειλικρίνεια με επιτυχία- και πάει λέγοντας. Στο χέσιμο, με απλά λόγια, απολαμβάνεις βιβλίο χωρίς φιοριτούρες και εξωγενείς παράγοντες- ο άνθρωπος, ο κώλος του και τα πάθη του.

Και διάβαζα ένα κείμενο του Καπίνσκι, για τον οποίο να ομολογήσω περήφανα ότι δε γνωρίζω τίποτα, πέραν του ότι μοιάζει το όνομά του με το λατινικό/επίσημο όνομα μιας ράτσας δεινοσαύρων που ζούσε λένε στη Ρωσία πριν μια μπότσα αιώνες, που έλεγε, λέξη προς λέξη:

"Σαν αρχηγός του Κόμματος και της Σοβιετικής Κυβέρνησης, ο Βλαντίμιρ Ίλιτς είναι για μένα πρώτα απ'όλα άνθρωπος με μια διάνοια ασυνήθιστης δύναμης, διαύγειας, διορατικότητας. Ήξερε γρήγορα να συλλαμβάνει την ουσία οποιουδήποτε φαινομένου, οποιουδήποτε γεγονότος μέσα σε όλο το πολυσύνθετο, σ'όλες του τις λεπτομέρειες και να βγάζει αμέσως ακριβή συμπεράσματα αναλύοντάς το".

Ωραία.
Για ρωτήστε και τον Lunacharski με τα ISO Narcombros του τι άποψη είχε ο Λένιν για τον φουτουρισμό, που εκτόξευε τότε την ψωλή του στο κόσμο της τέχνης. Τους ειρωνευόταν ρε. Και μετά, επειδή ακριβώς υπήρχε η βαρυσήμαντη δικαιολογία του ότι, "Α, δεν έχω χρόνο να ασχοληθώ με τις τέχνες όσο θα'θελα, άρα δε μιλάω σοβαρά για αυτές", την έβγαζε καθαρή. Από μια άποψη, γαμώ-τον θέλω να πιει μαζί μας και να σχολιάζουμε μπούτια από 16χρονες στο πεζόδρομο ντίρλα. Από την άλλη, γάμησέ μας ρε Πολυχρόνη.

(Και το αστείο είναι ότι έχω φτάσει στο συμπέρασμα ότι ούτε ο Lunacharski εκτιμούσε, τουλάχιστον αρχικά, τους φουτουριστές. Να ληθεί όμως η παρεξήγηση ότι, στη Ρωσία, μιλάγανε για φουτουριστές τότε, και εννοούσανε μέσα και τον Malevich και τον Mayakovsky, ενώ στην Ιταλία λέγανε για τον Balla και τον Marinetti- και τα μανιφέστα τους με τις ασυναρτησίες, αγαπημένο σπορ για τους φουτουριστές του τότε και του εκεί. Και εν πάσει περιπτώσει, ο Lunacharski ήταν Lunacharski, κομμουνιστόκαυλοι ή όχι, παραδεχτείτε ότι ο τύπος από καλλιτεχνικές κλανιές ένιωθε σα ψωλή σκυλίσια κολλημένη σε κωλοτρυπίδα επίσης σκυλίσια, με τις ριπές νερού να του σκάνε στη μάπα από το λάστιχο του γείτονα)

Φυσικά, οι μεταφραστές πολλές φορές γαμάνε και τη μάνα των κειμένων από μόνοι τους. Δηλαδή, αν δε πρόκειται περί κάποιας τρελής σύμπτωσης, "Βκχουτέμας" τύπος που να τρώει και με τον Βλάντιμιρ Ίλιτς, δεν υπήρχε, Vkhutemas πάλι ήταν τα Ανώτατα Καλλιτεχνικά πανεπιστήμια του κράτους, τότε, και όπως μου επιβεβαίωσε και ο Πάνος, πρόκειται περί αρχικών, τα οποία δεν γνωρίζω διότι δε ξέρω ρώσικα, και βαριέμαι να ψάχνω στο ίντερνετ.

Αλλά θα μου πεις,
τι περιμένεις να διαβάσεις από ένα βιβλίο που λέγεται, "ΛΕΝΙΝ: ΑΡΧΗΓΟΣ, ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ, ΑΝΘΡΩΠΟΣ";
Τίποτε άλλο εκτός από διασκεδαστική προπαγάνδα. Και το λέω με όλη τη καλή διάθεση. Το βιβλίο από τα λίγο λιγότερα από τα μισά κείμενα διαφόρων συγγραφέων που χω διαβάσει, γαμάει.

Οπότε, το κοινωνικό μήνυμα της μέρας.
Θέτε να ξέρετε ποιος ήταν ο ποιο εύστροφος και καπάτσος τύπος στη Ρωσία, τουλάχιστον σε ζητήματα τέχνης; Ο Κωστάκης ρε, με τη συλλογή του από ρώσους πρωτοπόρους (που την είδα στην Αθήνα πριν μήνες και έχυσα από χαρά). Σοφεράτζα ξεκίνησε, κατέληξε να κλείνει συμφωνίες και να παίρνει πίνακες από μεγάλους τύπους σχεδόν τζαμπέ- και μετά ο πατερούλης ο Στάλλιν άρχισε τα δικά του τα "ωραία", ειδικά με την εμμονή στον πανέμορφο τον σοσιαλιστικό ρεαλισμό που σαν ιδέα είχε τόση ουσία όση και το να μπεις σα ταυρομάχος σε αρένα με αφηνιασμένο ταύρο-ψωλαρά και να του δείξεις το γυμνό σου κώλο στεκόμενος ακίνητος, και έδεσε το γλυκό- πούλο, Κωστάκη.

Ηλίας όβερ και άουτ.