Α, να συμπληρώσω από πριν κιόλα

"Λεγεών" φωνάζω εδώ και χρόνια την ανάγκη να γαμηθώ με χρυσοκόκκινα φλόκια από μπουκάλια. Είναι ωραίο να βγάζεις όνομα στις καύλες/πάθη/όπως-θες-πέστα σου. Το κάνεις να είναι λιγότερο επίπονο, όταν σε φαγουρίζει το σώμα και τρέμουν τα χέρια και σκέφτεσαι μόνο το πότε θα πάει 5 το μεσημέρι/απόγευμα για να ξεκινήσεις να ξαναμιλήσεις με τον Λεγεών.

"Δε σου λέω να μη πιεις. Να το κόψεις, δε σου λέω, ξέρω, δε γίνεται. Απλά, όχι κάθε μέρα"

Τρεις μέρες διορία έκανα.
Τι να σου πω τώρα, μανάρα μου;
κοιμήθηκες στο καναπέ, και μενα δε με νοιαζε, αλλά έγραφα
Υπόσχεση σου δωσα, και την κράτησα-
δεν έμπλεξα ουσίες.
Αλλά, παρακαλώ,
και μέχρι να φτάσει η ρημάδα η ώρα που θα το ξέρω,
άσε με να του χουφτώνω το κωλομέρι του Λεγεών του πούστη,
μέχρι να θυμώσει και να πάει να με πνίξει με τα ίδια του τα χέρια.

Το χω ξαναπεί, αλλά,
φουντάρω, Λεγεών;
φουντάρεις και συ με μένα.

Ωραίες μέρες,
υπέροχες μέρες,
έρχονται προς τη μάπα μου, σαϊτα.
Το θέμα είναι να τις δω
οταν πρέπει
και όχι όταν μπαγιατέψουν
και μου κολλάν στο δέρμα μου σα βδέλες.

Να'στε καλά όλοι
και συ κει κάτω στη κωλόπολη της Ελλάδας που τόσο σιχαίνομαι
αλλά να ξέρεις ότι και να μου πέσει το πουλί από αρρώστια αύριο,
πάλι θα'μαι από δίπλα να σε βοηθήσω όπως μπορώ.

Πάλι όβερ και άουτ, ο ίδιος από πριν, μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα

Το'πα γω

Θυμάμαι μικρός, που ήμουνα στις "κούνιες".
Παρατημένες, εξαθλιωμένες βέβαια,
χαλίκια σκέτα, με πέντε σανίδες τεράστιες να σχματίζουν "πύργο"
και μια τσουλήθρα στη μέση, και ένα δίχτυ για σκαρφάλωμα αριστερά
("δίχτυ" που ήταν φτιαγμένο από κατουρημένο καραβόσκοινο)
αλλά γούσταρα.
Ήταν γαμώ, υπέροχα.
Και ήταν ο πατέρας μου, ο μόνος υπομονετικός άνθρωπος σε αυτή τη ζωή
και η αδερφή μου που θα'τανε... δε θυμάμαι πόσο χρονώ
ούτε γω πόσο ήμουνα
αλλά πιτσιρικάς κάργα ήμουνα σίγουρα,
και η αδερφή μου 5 χρόνια πιο νέα.
Και να παθαίνω έκσταση που βρήκα τις κούνιες
και να τρέχω προς το μέρος τους
κοιτώντας όπου να'ναι
έτρεχα μπροστά
κοίταγα πίσω τον "μπαμπά" και χαμογέλαγα
και πάλι μπροστά
και να συνεχίζω να κοιτάω πίσω τον "μπαμπά"
και μόλις γυρνάω να δω μπρος μου σαν άνθρωπος
βλέπω μια σανίδα τεράστια στη μάπα μου μπροστά
και μετά ένα ΓΚΜΠΟΥΜΜΜΜΜ
και τέρμα.
οριζοντιώθηκα στις πέτρες
κεφάλι σκατά
πλάτη σκατά από τις πέτρες
και ένας πατέρας να τρέχει έντρομος
και μια αδερφή να γελάει
(και γω το ίδιο θα κανα στη θέση της)

Και τρέχει η κλεψύδρα
και αδειάζει το μπουκάλι
και παραμυθιάζεσαι ότι είσαι δήθεν γέρος
(τρόπος του λέγειν)
και ότι ποτέ δε θα κάνεις αυτό που θες
(και καλά κάνεις, να τρέξεις σήμερα, όχι αύριο)
και τρέχεις όλη μέρα
και προσπαθείς να φανταστείς πώς μυρίζει ο κόσμος
για να πάρεις μιαν ιδέα
και βλέπεις ότι η ίδια παιδική χαρά, οι "κούνιες" του παρελθόντος
είναι μέχρι σήμερα στη γκλάβα σου μπροστά
διχτάκια από καραβόσκοινο ειν τα ουίσκια
τσουλήθρα η ψυχολογία σου
σανίδες τεράστιες που σκαν στα μούτρα σου,
οι έρωτες οι παλιοί και δήθεν νυν και ουσιαστικά παλιοί

και κάπου ξυπνάς
και βλέπεις ότι τα χαλίκια δε σε πονάνε πλέον
οριζοντιομένο στη παραλία,
αλλά σου ψιθυρίζουν μυστικά
και εσύ, λες και είσαι πηγάδι
τα διαδίδεις εδώ κι εκεί
μέχρι που η αλμύρα φεύγει απ τα χαλίκια
μέχρι που η δρόσα εγκαταλείπει
και μένεις ένας μαλάκας με σπασμένη πλάτη και αυτοπεποίθηση
να αρνείσαι έρωτες και να το παίζεις λεβέντης.

Ξέτε κάτι, ρε, γαμώ την Αγία Κατερίνη γαμώ;
Το μόνο που άλλαξε ουσιαστικά από τότε,
ειν το μουστάκι, που πύκνωσε με τα χρόνια πολύ, και τα μούσα.
Και ξέτε και κάτι άλλο;
Εκεί θα μείνει, που'ναι.
Σκανταλιάρης, χαλαστρομπανιστηρτζής, πυγμαίος συναισθημάτων
αλλά την άκρη θα τη βγάλω.
Παρέα με όσα θέλω να κάνω
(και όσα θες, και όσα θέλει ο τάδε
το "εγώ" σε τέτοια κείμενα είναι λύση ανάγκης,
όχι ανάγκη ίδια)
και με όσα ποτέ δε θα κάνω,
να μου ρίχνει φως ο ήλιος από συναισθήματα που καταπίεσα,
άλλα, που πιέζω τώρα για να λάβω ό,τι ήθελα εδώ και καιρό,
και στο τέλος;

Ένας χοντρός να κατουράει τον τοίχο.
Να λέει για αγάπες, κανόνες, ψευτοϊδεολογίες
και να ψοφάει μια ώρα αρχύτερα
όπως πήγε να γίνει κάποιες φορές το τελευταίο μήνα.
Και καλά να πάθει.
Αν δε καταλάβει ότι,
καρδούλα μία έχεις.
Τη σφίγκεις μέχρι να γίνει σταγόνες.
Κουβά έχουμε;
Ποτέ.

Να'χα 10,000 ζωές στη διάθεσή μου,
να έκανα ό,τι γούσταρα
να μη στεναχωρούσα κανέναν
και καμία.
(και ξέρω ότι ίσως διαβάσεις το post αυτό,
και ξέρω ότι ξέρεις ότι εννοώ εσένα, χμ;)
Κανέναν και καμία
να μη στεναχωρούσα
και να ξεπέρναγα τη μαλακία
του ότι
πρέπει να αγαπήσεις ή να αγαπηθείς.

Φακός! Κάμερα! Φώτα!
Είσαι μόνος/μόνη.
Και θα το τραβήξω κι άλλο.
Και θα σας κουράσω.
Και θα μου ρίχνετε καντήλια
(αν μέχρι τώρα δεν έχετε καταλάβει ότι δε με νοιάζει κιόλα)
αλλά
η μόνη μου αγάπη
το τελευταίο διάστημα
(και μιλάμε για πολύ μεγάλο διάστημα, γάμα το)
είναι να κοιτάω μπουκάλια ουίσκυ σε μπαρ
κάτω από χρυσοπορτοκαλί φωτισμό
και να συλλογιέμαι,
"θεέ μου.
Έτσι ένιωσες, πάω στοίχημα,
όταν έφτιαξες τον πρώτο άνθρωπο.
Χωρίς τα σκατά και τη λάσπη, βέβαια".

Ηλίας, όβερ και άουτ.

lucid

Το lucid dreaming με έχει γαμήσει. Τις τρεις τελευταίες μέρες δίνω μάχες για να μπορέσω να κοιμηθώ σαν άνθρωπος, και να μην πετάγομαι σαν σούστα, λες και με πνίγουν, στη μέση του βραδιού, και να μη βλέπω ένα μάτσο εκτρώματα που ονειρεύεται ακόμα ο πούστης ο εγκέφαλος, μπροστά στη μάπα μου, σα θρησκευτική έκσταση.

Γι'αυτό και μόνο, ευχαριστώ τα ουίσκια μου.
Δίχως αυτά, δε νομίζω αυτή τη περίοδο να τη βγάλω καθαρή με το κρεβάτι μου.
Έχω να πιω τρεις μέρες, και χτες το βράδυ έβλεπα τον εαυτό μου στο τοίχο, τη σκιά μου δηλαδή, να της λείπει το κεφάλι και να κοπανιέται σα χταπόδι.

(και μετά, επιβλήθηκα στο κουφάρι μου, φαντάστηκα ότι γαμάω, και κατέληξε το όλο πράμα σε ένα ωραιότατο, full ζωντανό όνειρο, το οποίο παρ'ολίγον να με κάνει να χω ονείρωξη- με λίγο κόπο, όλα πληρώνουνε)

Δυο χορδές να με χαϊδεύουν σα δάχτυλα, γουστάρω. Τϊποτε παραπάνω. Το κεφάλι μου είναι reboot. Δε λειτουργεί. Το σώμα μου φαγουρίζει, ζητάει. Η διάθεσή μου κάνει τραμπολίνο. Η μόνη μου αλήθεια, είναι ότι θέλω να ζητάω. Να λάβω. Και να δώσω όπου γουστάρω. Χωρίς καμία υποχρέωση να νιώσω.
Και κοίτα πώς τα φερε ο πούστης ο καιρός, μανάρα μου. Δυο ματάκια να με κοιτάνε, εκεί που παλιά άλλα δύο αρνιούνταν, αλλά να αγαπάω, με διαφορετικό τρόπο, και τα δύο. Χμφ. Ξέτε τι αγαπάω γω πιο πολυ αυτό το καιρό;

το μελάνι μου
τη γενειάδα μου
τα πλήκτρα στο κωλουπολογιστή-καφετιέρα μου
και την απίθανη αυτή αίσθηση, ότι και αύριο μπορεί να είναι αργά για να κάνεις ό,τι πραγματικά θες να κάνεις,
οπότε σπας όλα σου τα κόκκαλα αν χρειαστεί,
αλλά το προσπαθείς από σήμερα, αυστηρώς.

χαχ.
Δεν ορκίζομαι ότι δε θα υπάρξει δεύτερο post απόψε, μετά από την αλκοολοέξοδό μου.
Αισθάνομαι ευλογημένος που καταπίνω αποφάσεις, όσο και αν τσούζουν.

Ο μέγας!

Το χω πάρει απόφαση τα τελευταία χρόνια. Πλέον, όταν θα με ρωτάνε αυτό το μαλακισμένο, "τι μουσική ακούς", αν δεν υποθέσουν πρώτα δηλαδή ότι η απάντηση για τη μάπα μου είναι "nazi punk", θα απαντάω, Faith No More και Πανούση. Αυτό. Τελεία. Στ'αρχίδια μου.
Και πειδή οι τρελοαμερικάνοι είχαν την τιμητική τους αρκετές φορές στο blog αυτό, ενώ ο Τζιμάρας όχι, και επειδή τσίμπησα λίγο χρόνο ελεύθερο μέσα στη φαρσοκωμωδία (ευχάριστη όμως) που χει καταντήσει η ζωή μου το τελευταίο διάστημα, πάρτε ένα δισκογραφικό κοντοσούβλι από την καλλιτεχνική πορεία του εξυπνότερου, και πιο ετοιμόλογου ίσως, εγχώριου performer που έβγαλε, και με μαθηματική ακρίβεια, θα βγάλει ποτέ, αυτή η κωλοχώρα.


DISCO TSOUTSOUNI
------------------------
Η χρυσή αρχή, σα να λέμε- τουλάχιστον δισκογραφικά. Τραγούδια προ-1977, εδώ συναντάμε πρώτες μορφές από tracks που αργότερα θα κόβανε κώλους (όχι ότι εδώ δε το κάνουν), όπως το "Ερωτικό" ή το "Εκλογές", με άλλα ονόματα- για την ακρίβεια, όλα τα τραγούδια έχουν ονόματα από ταινίες, και εύκολα υποθέτουμε ότι η λογοκρισία θα έπαιξε το ρόλο της για την απόφαση αυτή. Δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να δεθώ με το δίσκο αυτό όπως ίσως έπρεπε, αλλά πάντοτε με γοήτευε η πιο άγρια, χύμα προσέγγισή του- και επίσης, το "Για μια χούφτα δολλάρια" που αργότερα το φαγε η μαρμάγκα (κακώς), είναι τραγουδάρα. Στα γυμνάσια θηλέων, βγήκαν όλες οι μαθήτριες στο κλαρί...


ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΤΑΞΙΑΡΧΙΕΣ
----------------------------
Θα το πω, γιατί θα σκάσω: έχοντας σα δεδομένη την ιδιορρυθμία (για να το φέρω απ'έξω απ'έξω) των σαλεμένων τυπάδων στους Mr Bungle, είμαι σχεδόν σίγουρος ότι το ντεμπούτο από τις Μουσικές Ταξιαρχίες ακούγανε πριν βγάλουν και αυτοί το πρώτο, ομόνυμο δίσκο τους. Και αυτό λέει πολλά. Ίσως υπάρχει μαι διαφορά στην ιδιοσυγκρασία και το μεταβολισμό της μουσικής, αλλά είναι το ίδιο: ένα μεγάλο φάσκελο στο μουσικό συμβιβασμό, στο οτιδήποτε "καθώς πρέπει" και στις συντηρητικούρες. Ο μεγάλος Πανούσης εδώ μας σφηνώνει στο μυαλό ένα μάτσο από άναρχα, σκανδαλιάρικα κομμάτια, που σοδομίζουν τις αντοχές, αν το καλοσκεφθείτε, του ακροατή, με τις συνεχείς αλλαγές διαθέσεων και τις στιχουργικές παραφροσύνες (οι οποίες όπως πάντα, ξέρουν καλύτερα από σας τι παίζει γύρω σας) τους. Το σαξόφωνο γαμάει, να σημειώσουμε επίσης. Και το "Ερωτικό" είναι από τα πιο ειλικρινή πράγματα που γέννησε ποτέ αυτός ο τόπος.


ΓΙΑΓΙΑ ΠΑΤΙΝΙ
-----------------
Ωραίος δίσκος. Αν δεν είχε και τα μαλακισμένα, τα γαμημένα, τα ηλίθια "μπιπ" στα "βρωμόλογα" στους στίχους, θα ήταν ακόμα ωραιότερος. ΠΑΣΟΚ, δύναμη ανάπτυξης από τότε. Και είναι κρίμα. Να θες ξέρω γω να ακούσεις το "Ένα τραγούδι για το χειμώνα", μιας εκ των συγκλονιστικότερων καταθέσεων ψυχής σε νότες, δηλαδή, και να σου πετάγεται η ηλεκτρονική πορδή στο κούτελο και σε κόβει πριν χύσεις στη ψύχρα. Το "Γαμάτε γιατί χανόμαστε" πού το πάτε; Που αντί να λέει στο ρεφρέν, "Γαμάτε γιατί χανόμαστε", λέει "Μππππιιιιιιιιιιιιπ, γιατί χανόμαστε"; Πάλι καλά που υπάρχουν σε live ηχογραφήσεις, να λες, τα εν λόγω κομμάτια, και μετριάζεται η ζημιά. Από εκεί και πέρα, οι συνθέσεις είναι ωριμότερες μουσικά και ωμοτερες, σε σημεία, στιχουργικά, το "Ναγκασάκι" είναι μούρλια σκέτη, η "Ανακωχή" είναι ίσως το πρώτο πανούσιο κομμάτι που σου χτυπάει ένεση μελαγχολίας στη καρδιά κατευθείαν μέσα σε, ας πούμε, ανάλαφρα φαινομενικά πλαίσια, το "Γιαγιά Πατίνι" πλην του ωραίου κόλπου με την Μαντώ (αν θυμάμαι καλά αυτή πρέπει να ναι) και τη μίμηση γύφτου, περιέχει στιχάρες που δυστυχώς για τη κούτρα μας θα παραμείνουν αθάνατες ("Γριά πουτάνα κι άρρωστη, που ψάχνει για τεκνά", η Πανεπιστημίου)... τι να πεις άλλο;


HARDCORE-LIVE ΣΤΟ ΚΥΤΤΑΡΟ
------------------------------------
Να το και το live-ακι. Παραδέχομαι πως με τα χρόνια, όταν το βάζω δίπλα από νεότερες ζωντανές ηχογραφήσεις του Τζιμάρα, κάπου χάνει, αλλά αυτό δε λέει τίποτα. Από την αρχή, με την απαγγελία της "Ελληνοπούλας" και στη συνέχεια τον Πανούση να σκίζει τον αέρα στο ρεφρέν του "Γαμάτε γιατί χανόμαστε" (ναι, χωρίς μπιπ εδώ), μέχρι το τέλος, με το υπερρεαλιστικό άσμα "Θα σου πάρω λαμπαντέρ" σε λα μινόρε, ξέρεις ότι θα περάσεις υπέροχα. Πολλοί βαριούνται να ακούνε λογίδρια, όσο αστεία και αν είναι, μέσω συμπυκνωμένου δισκίου- μαγκιά τους, αλλά αυτοί χάνουν. Τους χάλασε μήπως το ξεκαρδιστικό ποίημα "Φάτε μάτια ψάρια"; Οι πανέξυπνες παρατηρήσεις του καλλιτέχνη για την κομματική πραγματικότητα της εποχής εκείνης; Το παιχνίδι με το κοινό; Το μόνο που με ψιλορίχνει πλέον, είναι ότι θα θελα πιο πολλά γκάζια μετά τη μέση του δίσκου- αλλά δε γαμείς;


ΚΑΓΚΕΛΑ ΠΑΝΤΟΥ
---------------------
Και μόνο από το ομότιτλο τραγούδι, ο δίσκος σε κοιτάει από ύψη που δε γουστάρεις, μα αναγνωρίζεις, για να αισθάνεσαι καλύτερα μέσα στη ψευδασφάλεια του εγώ σου. Αλλά δε στέκομαι εκεί. Ο Πανούσης εδώ ανοίγεται περισσότερο. Ο δίσκος είναι moody, και συγγνώμη για τα κωλοαγγλικά. Σε χώνει σε τριπάκι, να ψάξεις, να κατακερματίσεις ό,τι ακούς για να το αισθανθείς καλύτερα. Παρ'ολ'αυτά, δε λείπουν οι σύγχρονα αριστοφανικές εξάρσεις, όπως το "π.χ", ή το "Αέρα" που καλπάζει ευχάριστα. Τα μεγάλα όπλα εδώ όμως είναι το "Ο Κάιν ζει", που σφάζει με το μπαμπάκι, και το "Φασμπίντερ και ξερό ψωμί", που σε σαγηνεύει σα μπουκάλι ουίσκυ κάτω από το φως λάμπας. Δίσκος που έκανα λίγο καιρό να συνηθίσω, αλλά με αντάμοιψε παραπάνω από απλά πλουσιοπάροχα.


ΧΗΜΕΙΑ ΚΑΙ ΤΕΡΑΤΑ
------------------------
Εδώ και αν έκανα χρόνια να συνηθίσω... Χωρίς να είναι αναγκαστικά μείον αυτό που θα πω, ίσως για μένα αυτός είναι ο "χειρότερος" δίσκος του Πανούση. Και όπου "χειρότερος δίσκος του Πανούση", μεταφράζεται, "ακόμα άπιαστος για οποιονδήποτε άλλο, αλλά θα μπορούσε και καλύτερα". Ίσως η πιο "ελληνική" απόπειρα του γενειοφόρου που όλοι αγαπάμε, λείπει η μαγκιά, το παραπάνω ΤΖΑΦ που θα εκτοξεύσει τα τραγούδια στο διάστημα. Ακούστε π.χ το "Φυσική Ιστορία" εδώ, οκέη, κανένα πρόβλημα λες, ακούστε το μετά και από το live στο Ρόδον, και χτυπήστε το κεγάλι στο τοίχο- μεγάλη διαφορά δυναμικής, αν μου επιτρέπετε. Τραγούδια σαν "Τα προβατάκια" είναι χαριτωμένα και πανέξυπνα- αλλά ημιτελή, κατ'εμέ. Και ποιος είσαι συ ρε μαλάκα, θα μου πείτε. Σωστοί.


ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΙΟΥ
------------------------------
Τα λόγια είναι πολυτέλειες για τέτοια διαμάντια. Ναι, καθαρά υποκειμενικά, ναι ναι, δε συμφωνείς το ξέρω, ναι ναι, άποψή σου άποψή μου... βρε δε γαμιόμαστε. Το πράμα είναι απλό, αδερφάκι μου: Θες να δεις τον Πανούση ξεγυμνωμένο, να σου πετάει στα μούτρα ό,τι έχει και δεν έχει μέσα του; Περί αυτού πρόκειται. Ο δίσκος σε κάνει να κλαις. Για τον απλούστατο λόγο ότι είναι τόσο ειλικρινής με τον εαυτό του, για τον απλούστατο λόγο ότι είναι η τέλεια μίξη μελαγχολίας και γλύκας. Άκου, νιώσε, κατανόησε, πράξε, ρε μάγκα μου. Και όχι, δε βασίζεται σε μπαλάντες του σαββατοκύριακου. Βασίζεται σε μια χούφτα τραγουδάρες, που σε τσακίζουν ψυχολογικά, αν είσαι και συ στο τριπάκι, μόνο και μόνο για να χτυπήσουν δυνατά στη πλάτη μετά, και να σου φωνάξει, "Όρμα. Φάτους". Θα σας φτύσω ένα ατυχές παράδειγμα, αλλά αν το καλοσκεφτείτε, έχει ουσία: Πόσες και πόσες φορές, δεν έχετε πει, με την παρέα σας, για το πόσο ευεργετικά σκατόψυχο θέλετε το blackmetal σας (βλέπε π.χ "De Princiipi..."); Ο δίσκος αυτός σας προσφέρει το ίδιο ακριβώς πράγμα, με άλλους κώδικες. Για να χτίσεις κάτι καινούριο, πρέπει να ξεριζώσεις με το ζόρι, αν έχεις τα αρχίδια, ό,τι δε συμφωνεί με αυτό, από τα παλιά. Μπείτε στο τριπάκι να συλλάβετε για το τι μπορεί να μιλάει το υποθετικά εύθυμο "Τι έχεις και κλαις", με τις σάλπιγκες στειρότητας. Ακούστε το ομότιτλό- πόσο μεγάλη αλήθεια, το "Δουλειές του κεφαλιού, μωρό μου είμαι αλλού, δεν κάνω εγώ για τούτο το κοτέτσι"; Το "Είμαι γυφτάκι"; Πόσο συχνά ακούτε κάποιον να λέει "σκατοκαριόλες" με τόση, μα τόση πίκρα; Και πάει λέγοντας. Μη κάνετε το λάθος να συνεχίσετε να το αγνοείτε, αν δε το έχετε ακούσει ήδη.
*Στο cd περιέχονται και 4-5 κομμάτια από live- η εκτέλεση της "Λαμπάντας" είναι γαμηστερή.


LIVE ΣΤΟ ΡΟΔΟΝ
--------------------
Γαμάω και χύνω- αλληλούια. Βαρύ. Χυδαίο. Πανέξυπνο. Ό,τι γουστάρουμε δηλαδή. Τα κομμάτια ανεβαίνουν επίπεδα με το τσουβάλι, μεράκι, όρεξη, γαμώ τη πίστη μου, ό,τι γουστάρουμε. Στα top, το "Κάγκελα Παντού", οι αναφορές στα σφηνάκια και στις καταλήψεις, το "Φυσική ιστορία", το ποτ πουρί με διασκευές σε γνωστά καγκουροτράγουδα, καθώς και η διασκευή στο "Τι πάθος ατελείωτο", που θα έκανε τον μπάρμπα-Βαμβακάρη περήφανο.


VIVERE PERICOLOSAMENTE
--------------------------------
Μεγάλο γκομενάκι αυτός ο δίσκος- και δεν καταλαβαίνω γιατί έχει φάει τόσο θάψιμο με τα χρόνια από διάφορους. Πιο "μοντέρνος" σε σημεία (το "Νεοέλληνας" είναι καλό σημείο αναφοράς), όσο και παραδοσιακά ξεροκέφαλος και μπράβο του, σε άλλα (το κλαρίνο, το κλαρίνο μάγκες). Και με σάτυρα σε σφηνάκι, όπως πάντα. Η μαγεία όμως απελευθερώνεται στα τύμπανα, όταν παίξει το "Vivere Pericolosamente". Και όσοι τρώτε καψουροφρίκες συχνά (και ακόμα παραπάνω όσοι είστε παντρεμένοι) με νιώθετε, το ξέρω. Στα συν, το "Σα το Σαμουήλ στο Κούγκι", το "Φάτε τους" και το "Ισοπαλία", μια τριλογία που γαργαλάει ηδονικά τις πουτσότριχες από την καύλα που προσφέρει απλόχερα στον κόσμο.

*Σκοπίμως δεν αναφέρθηκα σε DVD, έξτρα ηχογραφήσεις και σκόρπια τραγούδια του Πανούση δω και κει- θα μας έπαιρνε το πρωί.
Ήδη μας πήρε, βασικά.
Οπότε, Ηλίας όβερ και άουτ, άλλη μια φορά.

KNUCKLE BASH: ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΝΑΓΙΑ

*Η χαρά του Ενρίκε από το "Μπλε Στρείδι"

Λατρεύω τα beat em' up. Όσο παλιότερα, τόσο καλύτερα. Διάολε, πάω στοίχημα ότι δεν υπάρχει κανένας που να ΜΗΝ γουστάρει να βλέπει ανθρωπάκια τίγκα στα πιξέλια, να τρέχουνε από οθόνη σε οθόνη σπάζοντας μούτρα. Έχω παίξει και τερματίσει, και γω δε θυμάμαι πόσα- αλλά κανένα, μα κανένα, δεν είχε την ίδια δυναμική με το Knuckle Bash. Και δεν ομιλώ περί "δυναμικής" ως προς τη ροή του παιχνιδιού ή το gameplay, αλλά ως προς το ότι απλά, είναι τόσο, μα τόσο gay, που σε αφήνει άφωνο.

1993: Η Toaplan (βλέπε Snow Bros και άλλα ωραία) απελευθερώνει το μυστικό της όπλο στο ευρύτερο κοινό. Μπορώ να τους φανταστώ, να τρίβουν τα χέρια τους γελώντας σατανικά, με την πρώτη κόπια του Knuckle Bash να λάμπει σαρδόνια στο σκοτεινό θάλαμο. Το παιχνίδι είναι ψιλομούφα- σκατά χειρισμός, κίνηση ελαττωματική, βαρετό "σενάριο". Ποιος χέστηκε; Κοιτάχτε, και κρίνετε μόνοι σας.


*Από αριστερά προς τα δεξιά: Μια σεξουαλική φαντασίωση ομοφυλόφιλων, ακόμα μια σεξουαλική φαντασίσωη ομοφυλόφιλων, ένας ομοφυλόφιλος σπορτίφ και ένας ομοφυλόφιλος δόγκας


*Μπουνίδια σε lounge μεγαλομάγαζο με χρυσά παλούκια για pole dancing και για αντίπαλος, ένας παρδαλός πανκ.


*Επαναπροσδιοριζμός του όρου "boss": Ένας νταβραντισμένος λιμενεργάτης και ένας muy-thai (η όπως γράφεται) μελαμψός.


*"Σιγά μωρή τζασλή! Το σαγόνι μου!"


*Η ατμόσφαιρα μυρίζει όργια- ο κόκκινος τυπάς δεξιά ήδη τον παίζει προβληματισμένα


*Ασχολίαστο. Προσοχή απλά στον τύπο με τη κουστουμιά στο βάθος, και τους τυπάδες πίσω από τα κάγκελα.


*Είναι, ή δεν είναι, οι πιο gay παλαιστές που έχετε δει ποτέ, σε παιχνίδι;


*Το φινάλε: "Τα παιδιά μπορούν ξανά να ονειρευτούν και να θελήσουν να γίνουν ήρωες-παλαιστές". Μετάφραση: "Πάμε μπουρδελότσαρκα στα πουστόμπαρα για να ψαρώσουμε πιτσιρικάδες και να μας πετάξουν/τους πετάξουμε τα μάτια όξω"

Ορίστε μας

Ωραία.
Θα πείτε:
άλλο ένα post μαλακισμένο, μεθυσμένο.
Και καλά θα κάνετε.

Απλά,
να προσθέσω,
ουίσκια.
σφηνάκια.
μπύρες.
και όλα τα ενδιάμεσα, δε τα θυμάμαι.
απλά, όμορφα.

Καμία βαρυσήμαντη κουβέντα
για θανάτους και τέτοια.
Απλά.

Ο παιδεραστής δίπλα μας.
Να τρώμε κρέας
και αυτός να διαβάζει παραμύθια
στο μαστουρωμένο νήπιο.
Και μεις, τύφλα
να κάνουμε τι;

Ο έκφυλος στο μπάνιο
πάω και περιμένει
και μέσα είναι άλλος
και του λέω,
"Μαλάκα, ΙΚΑ γίναμε"
και γελάμε.
Και βγαίνει ο άλλος
και γίνεται μερεμέτι λεκτικό
χωρίς εμένα
και πάει ο άλλος
και ρίχνει πούτσα
στη λεκάνη
και αναμένω

Και το άλλο.
Μιαν απόφαση σημαντική.
Αλλά
Ακόμα πίνω.
Και δε ξέρω τι παίζει.
Έπαιρνα τηλέφωνα
αλλά ήτανε κλειστά.
Αν θέλουνε να μάθουνε για φροντηστήρια
ας περιμένουν- βαρέθηκα.
Αλλά ας μείνουμε φίλοι.

ως τότε.
Κλειτορίδες σε σειρά στα μπαρ.
Να στρίβουνε τσιγάρα για τη πάρτη μου
(και ας μη τις ξέρω)
και να χειροκροτώ.

Και μετά;
Μανάρα μου.
Πήρα μιαν απόφαση.
Να αναπνέω ελεύθερα.
Το κάνω.
Μη το στερήσεις.
Ούτε από μένα.
Ούτε από κανέναν.
Σε αντ'ιθετη περίπτωση,
θα σφάξω μάνες.
θα σφάξω ορφανά.
Ας τα τραγανίσω με τη μασέλα μου
ΔΕ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ
απλά,

ας ζήσω.
με τους άλλους παρέα.
Μακάρι.

Βλαντίμιρ! Ε, Βλαντίμιρ!

"Ρε, ξέρεις ποιος είμαι γω, πώς με λένε και η σκούφια μου από πού κρατάει;"


Καθόμουνα διάβαζα στο χέσιμο κάτι κείμενα για τον Λένιν. Καμία εξυπνακίστικη υφή στο λεγόμενο αυτό, για να σας προλάβω, εσάς τους Ράμπο της δήθεν Αντικειμενικότητας: στο χέσιμο έχω διαβάσει μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα κείμενα ever, στο χέσιμο έχω τσεκάρει πράγματα που με μαγικό τρόπο τα θυμάμαι για πάντα, στο χέσιμο έχω συνομιλήσει και με αμόρε όλο γλύκες και ειλικρίνεια με επιτυχία- και πάει λέγοντας. Στο χέσιμο, με απλά λόγια, απολαμβάνεις βιβλίο χωρίς φιοριτούρες και εξωγενείς παράγοντες- ο άνθρωπος, ο κώλος του και τα πάθη του.

Και διάβαζα ένα κείμενο του Καπίνσκι, για τον οποίο να ομολογήσω περήφανα ότι δε γνωρίζω τίποτα, πέραν του ότι μοιάζει το όνομά του με το λατινικό/επίσημο όνομα μιας ράτσας δεινοσαύρων που ζούσε λένε στη Ρωσία πριν μια μπότσα αιώνες, που έλεγε, λέξη προς λέξη:

"Σαν αρχηγός του Κόμματος και της Σοβιετικής Κυβέρνησης, ο Βλαντίμιρ Ίλιτς είναι για μένα πρώτα απ'όλα άνθρωπος με μια διάνοια ασυνήθιστης δύναμης, διαύγειας, διορατικότητας. Ήξερε γρήγορα να συλλαμβάνει την ουσία οποιουδήποτε φαινομένου, οποιουδήποτε γεγονότος μέσα σε όλο το πολυσύνθετο, σ'όλες του τις λεπτομέρειες και να βγάζει αμέσως ακριβή συμπεράσματα αναλύοντάς το".

Ωραία.
Για ρωτήστε και τον Lunacharski με τα ISO Narcombros του τι άποψη είχε ο Λένιν για τον φουτουρισμό, που εκτόξευε τότε την ψωλή του στο κόσμο της τέχνης. Τους ειρωνευόταν ρε. Και μετά, επειδή ακριβώς υπήρχε η βαρυσήμαντη δικαιολογία του ότι, "Α, δεν έχω χρόνο να ασχοληθώ με τις τέχνες όσο θα'θελα, άρα δε μιλάω σοβαρά για αυτές", την έβγαζε καθαρή. Από μια άποψη, γαμώ-τον θέλω να πιει μαζί μας και να σχολιάζουμε μπούτια από 16χρονες στο πεζόδρομο ντίρλα. Από την άλλη, γάμησέ μας ρε Πολυχρόνη.

(Και το αστείο είναι ότι έχω φτάσει στο συμπέρασμα ότι ούτε ο Lunacharski εκτιμούσε, τουλάχιστον αρχικά, τους φουτουριστές. Να ληθεί όμως η παρεξήγηση ότι, στη Ρωσία, μιλάγανε για φουτουριστές τότε, και εννοούσανε μέσα και τον Malevich και τον Mayakovsky, ενώ στην Ιταλία λέγανε για τον Balla και τον Marinetti- και τα μανιφέστα τους με τις ασυναρτησίες, αγαπημένο σπορ για τους φουτουριστές του τότε και του εκεί. Και εν πάσει περιπτώσει, ο Lunacharski ήταν Lunacharski, κομμουνιστόκαυλοι ή όχι, παραδεχτείτε ότι ο τύπος από καλλιτεχνικές κλανιές ένιωθε σα ψωλή σκυλίσια κολλημένη σε κωλοτρυπίδα επίσης σκυλίσια, με τις ριπές νερού να του σκάνε στη μάπα από το λάστιχο του γείτονα)

Φυσικά, οι μεταφραστές πολλές φορές γαμάνε και τη μάνα των κειμένων από μόνοι τους. Δηλαδή, αν δε πρόκειται περί κάποιας τρελής σύμπτωσης, "Βκχουτέμας" τύπος που να τρώει και με τον Βλάντιμιρ Ίλιτς, δεν υπήρχε, Vkhutemas πάλι ήταν τα Ανώτατα Καλλιτεχνικά πανεπιστήμια του κράτους, τότε, και όπως μου επιβεβαίωσε και ο Πάνος, πρόκειται περί αρχικών, τα οποία δεν γνωρίζω διότι δε ξέρω ρώσικα, και βαριέμαι να ψάχνω στο ίντερνετ.

Αλλά θα μου πεις,
τι περιμένεις να διαβάσεις από ένα βιβλίο που λέγεται, "ΛΕΝΙΝ: ΑΡΧΗΓΟΣ, ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ, ΑΝΘΡΩΠΟΣ";
Τίποτε άλλο εκτός από διασκεδαστική προπαγάνδα. Και το λέω με όλη τη καλή διάθεση. Το βιβλίο από τα λίγο λιγότερα από τα μισά κείμενα διαφόρων συγγραφέων που χω διαβάσει, γαμάει.

Οπότε, το κοινωνικό μήνυμα της μέρας.
Θέτε να ξέρετε ποιος ήταν ο ποιο εύστροφος και καπάτσος τύπος στη Ρωσία, τουλάχιστον σε ζητήματα τέχνης; Ο Κωστάκης ρε, με τη συλλογή του από ρώσους πρωτοπόρους (που την είδα στην Αθήνα πριν μήνες και έχυσα από χαρά). Σοφεράτζα ξεκίνησε, κατέληξε να κλείνει συμφωνίες και να παίρνει πίνακες από μεγάλους τύπους σχεδόν τζαμπέ- και μετά ο πατερούλης ο Στάλλιν άρχισε τα δικά του τα "ωραία", ειδικά με την εμμονή στον πανέμορφο τον σοσιαλιστικό ρεαλισμό που σαν ιδέα είχε τόση ουσία όση και το να μπεις σα ταυρομάχος σε αρένα με αφηνιασμένο ταύρο-ψωλαρά και να του δείξεις το γυμνό σου κώλο στεκόμενος ακίνητος, και έδεσε το γλυκό- πούλο, Κωστάκη.

Ηλίας όβερ και άουτ.

ΑΥΤΟ. Και το άλλο. ΚΑΙ ΝΑ ΣΤΕ ΚΑΛΑ. Ή σκατά.

Να σου πω κιόλας;
Σκατά όλα.
Θεμέλια από χρόνια,
κοιτάς, βλέπεις,
ότι είναι λάσπη και σκατά.
Για οτιδήποτε.
Για οικειότητα.
Για "αγάπη".
Για συνήθεια,
ω θεοί,
συνήθεια,
γρανάζια εν κινήσει.

Τα χείλια μου πονάνε.
Τα έχω σκίσει εδώ και μέρες,
και όταν καταπίνω ουίσκια,
δηλαδή, μαζί με όλους τους φίλους φυσικά,
κάθε μέρα,
πονάνε,
πονάνε σα πούστηδες.
Πονάει το είναι μου.

Και τα χέρια τρέμουν.
Και τα χείλια πονάνε.
Και το λαρύγγι στεγνώνει κάθε πρωί
και απειλεί με θάνατο,
και οι αιμορροϊδες απειλούν επίσης,
και όλα.
Όλα.
Ό,τι φανταστείτε.
Για σας, πριν από σας.
Ό,τι γουστάρετε.
Και με ό,τι υλικό προς βρώσιν.
Και με ό,τι μαλακία θέλετε.
Και γάμησέ μας, Θανάση.

Χαράλαμπε, σε έβγαλα ψεύτη.
Πες ό,τι θες να ακούσω,
πες ό,τι δε θες να ακούσω,
αλλά τα ίδια θα γίνονται.
Γιατί,
ΓΑΜΩ ΤΗ ΠΙΣΤΗ ΜΟΥ.
ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΜΕ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ.
Ο,ΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΙΤΕ ΑΛΛΟ, ΕΙΣΤΕ ΨΕΥΤΕΣ.
ΤΕΡΜΑ.
ΕΙΤΕ ΕΙΣΤΕ 56 ΚΑΙ ΖΗΣΑΤΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΕ ΤΟ ΚΟΥΤΑΛΙ,
ΕΙΤΕ ΕΙΣΤΕ 25-30 ΚΑΙ ΕΙΣΤΕ ΜΕΣ ΤΗΝ ΞΙΠΑΣΙΑ ΤΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ
(ΠΑΛΙΟΜΑΛΑΚΕΣ, ΗΛΙΘΙΟΙ, ΟΥΤΕ ΕΝΑΝ ΔΕ ΓΝΩΡΙΣΑ ΠΟΥ ΝΑ ΜΕ
ΕΠΕΙΣΕ, ΠΟΥ ΝΑ ΕΙΧΕ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΑΝΩΤΕΡΕΣ ΟΣΩΝ ΕΙΧΑ)
Γεννηθήκαμε μόνοι μας.
Από ένα μουνί ο καθένας.
από κάποια υγρά ο καθένας.
Ήρθαμε δω, στη κωλοτρυπίδα του σύμπαντος,
και μεγαλώνουμε για να πεθάνουμε μόνοι μας.

Γκόμενες;
Γκόμενοι;
Αγαπητικιές;
Αγαπητικιοί;
"Έρωτες";
Χα.
Μα το Θεό.
Χα.
Τα βλέφαρα είναι η μόνη αλήθεια.
Ο έρωτας για τη πλάση είναι το μόνο αγαθό.
Θέσεις; "Πρέπει"; "Φίλοι"; Αρχίδια.
Σέβεσαι. Αγαπάς. Λες ότι αγαπάς. Κάνεις. Ως εκεί.
Από κει και πέρα:
ΖΑΡΩΝΕΙΣ.
ΜΑΛΑΚΙΖΕΣΑΙ.
ΔΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΧΡΙΣΤΟ.
Τέρμα.
Σκοτάδι.
Το τίποτα.
Μόνος σου.
Μόνη σου.
Ως εκεί.

Εγώ, αυτό το φοβάμαι.
Αλλά έτσι καταλήγω.
Μακάρι,
να ψοφήσω αύριο,
μαζί με φίλους πολλούς, στον ίδιο τάφο,
και να είναι όλοι οι άλλοι ευχαριστημένοι.
Αλλά ως εκεί.
Ως εκεί.
Αρκεί να ξαναγεννηθώ,
γαμώ τον Ουροβόρο και τα βίτσια να δαγκάει την ουρά του,
αρκεί να ξαναβγώ στην κωλοτρυπίδα αυτή.
Αν όχι;
Χάλια μαύρα.
Αλλά θα το ξεπεράσουμε κι αυτό.
Σκοτάδι, σκουλήκια, χώμα- τι άλλο θες;
Τίποτα. Ησυχία.
Ησυχιιιιιιια. Κιουλ, μαν.

Όλα αυτά, για μιαν απόφαση.
Και άντε και γαμήσου, Ηλία.
Και άντε και γαμήσου Γιώργη, και Βασίλη,
και όποιος άλλος γράφει. Και ίσως γράψει.
Και ίσως ποτέ δε θα γράψει.
Ο καριόλης.

Ο καριόλης.

Μυστάκιον

Έφτυνα σκατίλα από την άκρη του τσιγάρου χλιχλιβίζοντας ευχαριστημένα, πιπίλαγα και το κρύσταλο του Λαρσαίου το γεμάτο σεξουαλικά νοσήματα με το ξάδερφο Jameson να μου γεμίζει χρυσαφοκόκκινα φλόκια το λαρύγγι, και λέω, μάγκα μου, η μεγαλύτερη αλήθεια, ή νόμος, ή δικολαβίστικες μαλακίες ψευδαλληλεπίδρασης με το περιβάλλον, είναι το "Mοustache stays, right where it's at" των Clutch.

Μεγάλη υπόθεση το μουστάκι, αδέρφια. Ο κινητήριος μοχλός του σύμπαντος. Το Α και το Ω. Ακόμα και ένας πούστης, που έχει μουστάκι, μοιάζει θεριακλής (αν κοιτάμε μόνο τη μάπα και όχι τα λουριά στο πούτσο και τις αλυσίδες στον ομφαλό). Και ένας θεριακλής, με λάθος χειρισμό, αν δεν σεβαστεί τη μυστικιστική ουσία της καλλιέργειας τρίχας κάτωθεν της μύτης, να μοιάζει με νυχοκόπτρα. Ένας πυροσβέστης αποκτά κύρος. Ένας ταξιτζής, λέγειν. Ένας εφημεριδοπώλης αποκτά άποψη. Ένας παιδεραστής, έμφυτο ταλέντο. Ένας 15χρονος, αν το χειριστεί καλά και δεν επιμείνει στο "μπαμπάκι" της ηλικίας παρά στην σιδερένια τριχάρα, θα ανταμοιφθεί πλουσιοπάροχα, έστω και με το πλήρωμα του χρόνου.

Η Μπαγκαβάντ Γκιτά λέει πως, πώς να το κάνουμε ρε παιδάκι μου, η γυναίκα έχει γεννηθεί με μικρότερες ικανότητες γενικά, από τον άντρα- γι'αυτό και είναι και πιο επηρεπής στο ξενοπήδημα, λέει, και μπλα μπλα. Γι'αυτό και δεν μπορούν να αφήσουν μουστάκι, λέω γω. Και όταν το κάνουν, γίνονται αποδιοπομπαίοι τράγοι, κωλόπαιδα.

Όλοι οι μεγάλοι άντρες είχαν μουστάκι. Οι άλλοι, έπρεπε να γίνουν μεγάλοι άνδρες, ώστε να μην μπορούμε να μιλάμε σήμερα για το μουστάκι σαν δικτατορία προλεταριάτου φάση.

Για του λόγου το αληθές.

Το μυστάκιο. Το μυστάκιο, αδέρφια.

Γκάζια 2

Ο Βασίλης συνεχίζει αυτό που δεν τελείωσε χτες. Μεις δεν καταλαβαίνουμε ακριβώς, πειδή είμαστε νεκροί από τις 6 το απόγευμα, αλλά ξέρουμε ότι έχουμε να κάνουμε με ωραία πράματα. Ωραία. Πράματα.
---------------------------------------------------------------------------------




Προχτές, ενώ χάζευα στο νετ συντροφιά με τον Λάνεγκαν, κατά λάθος- αλήθεια σας λέω…πιστέψτε με…ορκίζομαι- έπεσα σε μια ατάκα, δηκτικά προσκείμενης φυλλάδας σε χιπστεροκαταστάσεις, η οποία με γραμματοσειρά Ταχόμα και ύφος ρωμαιοκαθολικού πιστού μέσα στην Καπέλα Σιξτίνα γνωστοποιούσε στο προβληματισμένο (εξήγηση: προβληματικό) κοινό της : «Το Γκάζι γκετοποιείται…μπλα…μπλα…μπλα…»


Οι εσωτερικές μου άμυνες ενεργοποιήθηκαν, οι σιελογόνοι αδένες έκκριναν αρκετό σάλιο, ικανό να πνίξει τρίχρονο και ο εγκέφαλος τινάχτηκε σαν Έλληνας αρσιβαρίστας με καταγωγή βορειοδυτικά των Ιωαννίνων που βγάζει τα προς το ζην, σνιφάροντας αιθέρα, λερώνοντας τα χέρια του με ταλκ και με 2 αρχίδια κρεμασμένα μέχρι το μίτο.


ΕΠΙΛΟΓΕΣ
1η αντίδραση: ΓΑΜΩ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ(έλειπε η μάνα του)
2η αντίδραση: Θιβέτ(στην ανάγκη γίνεσαι αυτό που κοροϊδεύεις) ΧοΧοΧο
3η αντίδραση: Τέλος (συννεφάκι: ’’αν συνεχιστεί αυτή η αναθεματισμένη χιτλερικής φύσης προπαγάνδα, θα χρίσω τον εαυτό μου υπ’ αριθμόν ένα για να γυρίσω ριμέικ του κολουμπάιν με θύματα οτιδήποτε αναπνέει και μυρίζει χόντος σέντερ.
4η αντίδραση: Καρκίνος και μετάσταση στα νύχια με βοήθεια γύφτισσας από την τουρκογέφυρα. Αν όμως βρεθεί η θεραπεία; ΣΚΑΤΑ.
5η αντίδραση(και τελικά επικρατούσα): ΤΙ ΓΚΕΤΟ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ; Τελευταία φορά που χρησιμοποιήθηκε η λέξη αυτή στην Ελλάδα ήταν στην Ιστορία Γενικής για το γκέτο Βαρσοβίας το 43’. Άντε να χαρακτηριστεί γκέτο και το Ζεφύρι, όπου ο βασιλιάς Λέντερης ορίζει με ευλαβική κατάνυξη ποιος από τους 5 Θανάσηδες γιους θα ασχοληθεί με την πώληση ναρκωτικών και ποιός με τις ληστείες. Αλλά μέχρι εκεί. Είπαμε ΟΚ. Η Ελληνική γλώσσα είναι πλούσια…Όμως δεν χρειάζεται οτιδήποτε είναι πλούσιο, να το γαμάμε στα τέσσερα σαν κολωνακιώτισσα ματσόγρια, ανικανοποίητη από το μεγαλοδικηγόρο άντρα της.


Και εκεί που οι σφυγμοί χαλάρωναν και προβλεπόταν ένα μεταβατικό στάδιο σαν τις πολιτικές ειδήσεις με τα αθλητικά, να τα πάλι. Κάτι ενδόμυχα με τσίγκλαγε. ΤΙ ΓΚΕΤΟ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ? Έζησες στο Μπρόνξ το 85’;κοιμήθηκες κάτω από χαρτόνια, έτρωγες το καμένο ύφασμα από τα γάντια σου για να βουλώσεις στο στομάχι και προσευχόσουν στην Παναγία σου με το που έφτανε 5 το απόγευμα να σε αφήσει να ζήσεις και τούτο το βράδυ; Μήπως ανοίχτηκες με θαλάσσιο ποδήλατο στη Σομαλία ευχόμενος να πέσεις σε αγέλη καρχαριών, πετρόψαρων, πιράνχας και ερασιτεχνών ψαροντουφεκάδων για να μη σε κάνουν σα δίχτυ για τις πατάτες τα ΑΚ-47 των αγράμματων πειρατών, που σκοτώνουν ότι δεν κρατάει όπλο και δεν είναι μαύρο σε απόσταση 5 ναυτικών μιλίων; Ή μήπως ρε αρχίδι γεννήθηκες μαύρος Ιουδαίος στο Τενεσί και μετακόμισες στην Αλαμπάμα για να ζήσεις λίγες μέρες παραπάνω από τύχη και ξέρεις τι πάει να πει γκέτο;


Επειδή λοιπόν, όσο με ξελίγωσε στα γέλια στις σειρές της, η χοντρή αδυναμία του Ηλία, άλλο τόσο φαντάστηκα εσένα μέσα στις εμπειρίες και τα γκέτα, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να βάλεις το λάπτοπ στον κώλο σου για να μοιάσεις ακόμα περισσότερο στην πιο απαίσια- κοντή- γαμημένη ηθοποιό- ’’δημοσιογράφο’’ της αμερικάνικης- φάσιον αικον- σειράς. ΜΗΝ ΞΑΝΑΠΙΑΣΕΙΣ ΠΟΤΕ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ ΣΟΥ ΤΗ ΛΕΞΗ ΓΚΕΤΟ. Το Γκάζι σου, ούτε φτωχή αστική περιοχή είναι, ούτε εβραίοι υπόκεινται έντονη απομόνωση, ούτε νομίζω πως άνθρωποι συγκεκριμένης εθνικότητας ή θρησκείας μεταδίδουν τα δόγματά τους σαν την ποτοαπαγόρευση και την χαρτολαγνεία σύμφωνα με το 2ο ετήσιο συνέδριο Ιεχωβάδων της Μαλακάσας.


ΛΟΙΠΟΝ…ΜΑΛΑΚΑ…ΔΗΜΙΟΥΡΓΕ ΕΝΤΥΠΩΣΕΩΝ…ΕΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΖΩΟ…ΤΣΙΡΑΚΙ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΝΕΟΥ…
Είσαι πραγματικά πολύ τυχερός
Το μόνο γκέτο που υπάρχει γύρω σου είναι το μουστακογκέτο.
Κουφάλες…Ο Τσάρλς Μπρόνσον έφυγε νωρίς.


Φτάνει νομίζω. Μην με ρωτήσετε γιατί ασχολούμαι πάλι με το Γκάζι.
Εσύ δηλαδή ρε Λιά, τα αρχίδια σου κάθε μέρα δεν τα ξύνεις;
Ε, και εγώ το ίδιο κάνω.
Δεν χρησιμοποίησα ούτε μια λέξη με ομο- …
Χαιρετώ

Γκάζια

Ο Βασίλης (σ)χολιάζει το Γκάζι και τα υπόλοιπα 2 ρεμάλια του blog, τον χειροκροτάμε και τον χτυπάμε στη πλάτη
-----------------------------------------------------

Οι φίλοι μου σιχαίνονται το γκάζι. Μάλλον καλύτερα, ’’ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ΜΙΣΟΥΝ ΤΟ ΓΚΑΖΙ’’. Εγώ όμως αρρωσταίνω όταν ακούω για γκάζι. Όχι γι’αυτό που είναι, αλλά γι’αυτό που προσπαθεί να γίνει αλλά ποτέ δεν θα γίνει. Αλλά και αν γινόταν, πάλι μια αποτυχημένη κοπιά θα ήταν. Δεν θα το παίξω ιστορία γιατί δεν γίνεται. Ούτε στο γκάζι πάω, ούτε ασχολούμαι με τον πρόωρο εμβολιασμό του τετάνου…
Έχουμε και λέμε λοιπόν…Δεν πάνε 3 χρόνια από τότε που σύσσωμη η ηγεσία της φυσιολογικής νεολαίας αντιλήφθηκε τον επαναπροσδιορισμό της λέξης διασκέδασης και στράφηκε προς το προσιτό- λόγω μετρό ένεκα- Γκάζι. Ορδές, καραβάνια, πλήθη εγκαταστάθηκαν γλάστρες(το σαν κάνει παρομοιώσεις όπως ξέρουμε) και… ’’πραγματική ζωή- διασκέδαση εγένετο’’. Ναι, ναι…Καλά καταλάβατε. Το αμερικάνικο κόνσεπτ ξανθών εκατομμυριούχων πόρνεων, χωρίς ρέντνεκς και νέρντς αλλά με απίστευτη διασκέδαση.
Το πρώην πια παζολινικό τοπίο όπου δέσποζε η σκουριά, το ξύλο, ο μπουχός που φαντάζει σαν ομίχλη του Κάρντιφ, οι απανταχού μολυσματικές ασθένειες, τα ερείπια και τα δίδυμα αδέρφια της ρικομέξ σε συνεργασία με αγνώστου προελεύσεως μουσουλμάνους μετανάστες έδωσε τα σκήπτρα αρχικά σε μια τετράγωνη πλατεία, με φωτισμό δανεικό από αξονικό τομογράφο και πράσινο όσο το περιβόλι μου στον τρίτο όροφο 35χρονης πολυκατοικίας. Οι γύρω δρόμοι που ένιωθαν το μισελέν, μόνο από αγροτικό χαμένου Λαμιώτης βαμβακοπαραγωγoύ, απέκτησαν μια δαιδαλώδη μορφή, όπου σε συνδυασμό με τις γραμμές του τραίνου, θα ανάγκαζαν τον κάτοχο του νόμπελ συγκοινωνιολογίας να ξεράσει ίλιγγο στην όψη τους. Ταυτόχρονα όμως άρχισε και η εκ των έσω μεταμόρφωση. Αποθήκες που το χημείο του κράτος θα έκανε πάρτι, με την προσθήκη μερικών σιδερικών- σκαλωσιών μίνιμαλ αρτιότητας, μετατράπηκαν στα πιο χοτ σποτ. Τα εστιατόρια κότσαραν μια βαρκελωνοαμστερνταμοειδή επιγραφή, οι κωλονακιότικες καφετέριες επαναβαπτίστηκαν αλτέρνατιβ, ενώ τα μπαράκια για τους πιο τσιλ αουτ- δαπίτες αρκέστηκαν σε βερολινοινταστριαλό σκηνικό. Λογικό από τη στιγμή ο κλασσικός ο μαλάκας ο έλληνας ο φοιτητής ο αριστερός ψαρώνει, όπως ψαρώναμε με τις ανατριχίλες 12 η ώρα το μεσημέρι τα Σάββατα του 96’.




Τώρα όσον αφορά τη μουσική, υπάρχει ποικιλομορφία, όπως στη φύση. Ή έστω κάπως έτσι. Μόνο INDIE. Ναι…Ναι… Υπάρχουν και άλλα ήδη που ακούς αν ψάξεις αλλά στ’ αρχίδια μου. Εγώ γράφω- Εγώ κράζω. Κλαψομούνιασμα, δημιουργία προβλημάτων από το πουθενά, ματαιοδοξία και βλέπουμε. Ο μπάσταρδος αδερφός της Grunge με πατέρα τον μονίμως συνοφρυωμένο Μαρκ Γουολμπεργ, δεν κατάφερε ποτέ να ξεπεράσει έναν ημιαποτυχημένο αυτόχειρα που έκλεψε τη μπλούζα του Φρέντυ Κρούγκερ ελέω μόδας( καταλαβαίνετε αϊ μπιλιβ…). Και όμως αυτό το κλαμένο μουνί βρήκε χώρο να αναπτυχθεί, να γίνει αρεστό και να πεταρίσει πολλές αθώες αντρικές καρδούλες, από τρυφερά αγόρια που ’’μουσικά ψάχνονται’’.




Τώρα πάλι σχετικά με τον κόσμο, συμβαίνει ακριβώς το ίδιο με τη μουσική. Σκάνε φλώροι, γελοίοι, φραγκάτοι, γενικά γκόμενοι και γκόμενες με την πλήρη νεοελληνική ερμηνεία, όμως η βάση- το πύον από την κύστη είναι οι ψευτοκουλτουριάρηδες. Οι απανταχού γαμημένοι ψευτοκουλτουριάρηδες βρήκαν στο Γκάζι την Ίντεν τους. Εκεί που η τέχνη(ασχολίαστο- ή έλεος) του τύπου με IQ 85- (Όσο ο homo erectus βλέποντας το κανάλι 5 στις ελληνικές τηλεοράσεις ή διαβάζοντας εφημερίδα)- γουόρχολ συναντά τη μουτζαλιά του Γιωργάκη από το 5o Νίκαια, αναδεικνύοντας το μεγαλείο της ποπ αρτ, εκεί η σιχαμένη σαδομαζοχιστική ιντάστριαλ φρομ μπερλίν τρακάρει στο φανάρι με λεσβιομέγαιρες ή βαρετοερωτόκριτους της ελληνικής έντεχνης διανόησης, εκεί που τα φοιτητικά κόμματα εξ αριστερών φαντάζουν για τους μέσα ως βασικά παραρτήματα άρνησης και αποστασίας, εκεί ακριβώς αρθρώνεται μια συζήτηση νέων στο Γκάζι.




Τοποθεσία, μουσική, χώροι, κόσμος, προς το παρόν αρκούν.
Δεν συνεχίζω άλλο τώρα. Κάποια άλλη στιγμή σίγουρα. Ίσως και σύντομα.
Για ομοφυλόφιλους- ομοφοβικούς και λοιπές κοινωνικές ομάδες θα αφήσω προς το παρόν την Τένια να κάνει τη δουλειά της.
Λυπάμαι για τους μαλάκες αυτούς, αλλά δεν ντρέπομαι να χολιάζω, γιατί όπως λέει και το blog ’’τα ναυτάκια που γαμούσανε…’’ θα συμπλήρωνα ’’…σήμερα το παίζουν χιπστερς καπεταναίοι’’.
Θα γυρίσει ο τροχός όμως…
Θα επανέλθει η ματαιότητά σας
Θα ζητήσετε διαφορετικότητα
Θα εμφανιστεί η μιζέρια που κρύβεται καλά από τον ’’ξέφρενο τρόπο ζωής σας’’ και τότε να εύχεστε η μόδα να μην επιτάσσει αγγούρια και καρότα στον κώλο…Ούτε το καινούριο σημείο να’ ναι η πλατεία Βικτωρίας, που ψώνισε ο Νικόλας το γεωργιανό…
Για σας το λέω…ΠΟΛΥΧΡΩΜΟΙ ΜΑΛΑΚΕΣ
Ψευτοπανσπερμία και στα μούτρα σας…

Υπομονή

Κοινωνικό μήνυμα

Βασικά, η φάση έχει γίνει μουνί, από τη μία χαλαρουίτα και καύλα από την επίσκεψη πολλαπλών φίλων αυτές τις μέρες, από την άλλη το σώμα μου σήμερα ημι-κατέρρευσε από την αλκοολικοκακομεταχείριση την σχεδόν καθημερινή, και τα χέρια μου έτρεμαν σα να'μουνα κωλόγρια όλο το απόγευμα. Συν το ότι το μυαλό μου είναι σούπα αυτή τη περίοδο, τα χω κάνει σκατά στο γκαβό μου το κούτελο, γάμησέ τα σου λέω.

Άρα το σημερινό κοινωνικό μήνυμα θα είναι σύντομο και περιεκτικό. Κυνήγι στόχων λέγεται το χόμπυ μου, και το εξασκώ με περίσσια λαχτάρα, και σήμερα λέω: Να πάνε να γαμηθούν οι Dyspnea. Και οι στίχοι Δ' δημοτικού, και ο άμπαλος drummer, και οι άνευρες/τις-έχω-ακούσει-10,000 φορές συνθέσεις τους.
Οπότε, ναι.
Κιουλ.

Ηλίας όβερ και άουτ ξανά.

Περί κριτικής

- Κανένας από τους ανθρώπους στον κόσμο που ζούμε δεν είναι κομπάρσος.
Είναι όλοι πρωταγωνιστές στη δική τους ιστορία
Κινήσου, μίλα, κάνε ότι θες
Ποτέ μην αφήσεις όμως αυτόν που σε αγκαλιάζει


- Όλα είναι πιο περίπλοκα απ ’ότι εσύ πιστεύεις.
Βλέπετε μόνο το ένα δέκατο της αλήθειας
Κάθε επιλογή που κάνετε, έχει άπειρες προεκτάσεις
Μπορείτε να καταστρέψετε τη ζωή σας με κάθε σας επιλογή
Ίσως να μη μάθετε για 20 χρόνια…
…Κι ίσως ποτέ μα ποτέ, να μην καταφέρετε να εντοπίσετε την αρχική σας επιλογή
Κι έχετε μόνο μια ευκαιρία να το μάθετε…
Κάπου, Κάποτε, Τυχαία
Απλά προσπαθήστε να κατανοήσετε γιατί υπάρχει το διαζύγιο.
Και λένε ότι δεν υπάρχει μοίρα, αλλά υπάρχει, Αυτή που εσείς δημιουργείτε.
Και ενώ το δεδικασμένο του κόσμου υφίσταται ΕΔΩ, αγέρωχο, ατελείωτο, μοναδικό…
…εσείς είστε μόνο εδώ για κλάσματα του δευτερολέπτου
Και τον περισσότερο χρόνο σας τον περάσατε νεκροί…
αγέννητοι ακόμα…τρεφόμενοι από τρίτον…
πνιγμένοι σε νερά…με δεσμά σας την προέκταση
κάποιου…Τυχαία…όσο η παρουσία σας
Αλλά ενώ είστε ζωντανοί, περιμένετε μάταια…
Χάνονται χρόνια για ένα τηλεφώνημα, ένα γράμμα, ένα βλέμμα από κάποιον ή από κάτι για να είστε καλά…
Ποτέ δεν έρχεται αυτό που περιμένετε
Αν φαίνεται ότι έρχεται, δεν είναι αληθινό…
ΠΑΡΑΙΣΘΗΣΗ…
Πιέζετε το υποσυνείδητο να σας τρέψει με ένα όνειρο…
μια εικόνα…
ΑΣΚΟΠΑ…
Όποτε περνάτε το χρόνο σας σε μια ασαφή θλίψη…
ή μια ασαφέστερη ελπίδα ότι κάτι καλό θα έρθει
Κάτι που σας κάνει να νιώσετε συνδεδεμένοι…
ΑΝΕΠΝΕΕ…
Κάτι που θα σας κάνει να νιώσετε ολοκληρωμένοι…
ΟΥΣΙΑ…
Κάτι που θα σας κάνει να νιώσετε δέσιμο…


- Κι η αλήθεια είναι ότι νιώθω τόσο θυμωμένος
Κι η αλήθεια είναι ότι νιώθω τόσο γαμημένα λυπημένος
Κι η αλήθεια είναι ότι νιώθω πόνο τόσο καιρό…
…μα προσποιούμαι. Και προσποιούμαι γιατί από αυτό ζω. Έχω ανάγκη από κοινωνικότητα για να…
ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΓΙΑΤΙ ΟΜΩΣ
Ίσως κανείς δεν χρειάζεται την ακοή για να ακούει τη δυστυχία του άλλου.
Οι αισθήσεις έχουν μάθει να αναπαράγουν και να ενστερνίζονται την προσωπική δυστυχία
ΛΟΙΠΟΝ ΝΑ ΠΑΤΕ ΝΑ ΓΑΜΗΘΕΙΤΕ ΟΛΟΙ
- ΑΜΗΝ
- «ΑΜΕΝ»


***
Σε μια ταινία δραματικής φύσης που αρέσκονται γυναίκες σε κλιμακτήριο, φοιτητές ψαγμένων ΙΕΚ, τύποι με μπλουζάκια ’’Κακό II- ήμουν και γω ζόμπι’’ ή το Θεό Όλντμαν από τον Θεό Λεμπόφσκ, οι κριτικές είναι κλισαρισμένες σαν ταινία του Wes Craven. «Παρέκκλιση, αντισυμβατικότητα, ασυναρτησία του υποσυνείδητου, αριστοτελικό, αποστασία, κ.λπ.». ΣΤ’ ΑΡΧΙΔΙΑ ΜΑΣ
Όλη η ταινία για τον καθένα περικλείεται μέσα σε ένα δίλεπτο. ΣΤΗ ΔΙΚΙΑ ΣΟΥ ΣΚΗΝΗ
Εκεί που θα πάρεις τη θέση του ηθοποιού και θα παπαγαλίσεις μίσος, οργή, απόγνωση προς ακαθόριστο στόχο. Το’ χεις ανάγκη. Βάζοντας τη δικιά σου τζούρα από Winston - Διαφορετικά δες Γκιωνάκη- . Δεν χρειάζεται ζουμιά και τυμπανοκρουσίες για να δέσει το γλυκό. Ο τόνος είναι προσωπικός και δεν έχει σημασία για μένα. Άσ’ τον Νίτσε να αναλύει το πλάτος των λαβών και το μήκος των καρωτίδων. Μην ερμηνεύεις τα πάντα. Εμένα μου αρκεί να κράζω, να γράφω ή και τα δύο μαζί.
ΡΗΧΟΣ

-Βασίλης

Απόψε εμείς

Ζεστή ατμόσφαιρα.
Δάχτυλα που χαϊδεύουν τις χορδές
ειλικρινής, παρακμιακή country
και γω στη μέση- τιμή μου.

Υπουργείο Οικονομίας απέναντι
νεκρό, σιωπηλό
μέρα ακόμη, μα ο ουρανός τίγκα στα σύννεφα
σκοτεινιά, κάτι μεταφυσικό

Και στη μέση εγώ.
Τιμή μου.
Και όλοι τριγύρω.
Και όλοι στον αγώνα.
Στην ιεροτελεστία./
Στην τελετή.
Ο καθείς με τα όπλα του.
Να σφάξει τον σκλάβο
να βαφτεί με το αίμα του
να σφάξει τον αφέντη
να τραφεί με τα πατσά του.

Νικοτίνη και λοιπά,
και λοιπά
και λοιπά,
και λοιπά
και λοιπά,
κόκκινο κίτρινο μπλε.

ΜΟΥΒΗ ΡΗΒΙΟΥΖ ΞΑΝΑ ΜΑΝΑ

ΚΑΚΕΣ ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ
ΤΟΥ SIMON BROSS (2007)
-----------------------------
ΤΟ ΣΤΟΡΥ: Μια καλόγρια που λυσσάει στη πείνα για να εισακουσθούν οι προσευχές της στο Θεό και να σταματήσει να βρέχει σα πούστης, μια οικογένεια με μια ζουρλαμένη ανορεξικιά μάνα που καταπιέζει το παχουλό αλλά υγιές κορίτσι της και έναν πατέρα που του στρίβει από το κλίμα στο σπίτι και γαμάει μια μουσχάρα, συνδιάζοντας σεξ και φαγητό.
ΓΙΑΤΙ ΓΑΜΑΕΙ: Είναι ταινιά υπολογισμένη στην εντέλεια και με όμορφο στήσιμο. Δε νιώθεις να βαριέσαι σε κανένα σημείο, επειδή ακριβώς ο σκηνοθέτης μένει πιστός στο concept με το φαγητό από το πρώτο δεύτερο. Ωραία και η σκηνή με το όραμα της καλόγριας με τον Ιησού που περπατάει σε φάση "Γειααααα, τι λέει;" πάνω στο νερό. Καλές ερμηνείες, over the top σε σημεία καταστάσεις που ικανοποιούν τόσο τον μελετητή γεγονότων, όσο και την κατίνα μέσα μας.
ΨΙΛΟΓΚΡΙΝΙΑ: Ίσως περίμενα να οδηγήσει κάπου πιο συγκεκριμένα τον θεατή. Απ την άλλη, το όλο ειρωνία φινάλε με την παύση της βροχής, μόνο και μόνο για να σκάσει στα μούτρα της καλόγριας νέο κύμμα κακοκαιρίας μετά τον παρ'ολίγον θάνατό της από έλλειψη τροφής, ανταμοίβει ανοιχτότσεπα. Οι σκηνές επίσης με το σεξ του αρχιτέκτονα οικογενειάρχη με την χοντρή, τίγκα στα φαγιά, είναι σα να πήρε κάποιος το "9+1/2 Βδομάδες" και να του γάμησε τη μάνα. Σιχαμένο σα πίνακας του Botero. Και δεν γουστάρω τον μαλάκα τον Botero.
ΝΑ ΤΗ ΔΩ: Δέστηνα, ωραία πράματα.
ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ: Του Κώλου τα εννιάμερα.


*Καούρες.


ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΣΤΗ ΔΥΣΗ
ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΓΑΒΡΑ (2009)
-----------------------------
ΤΟ ΣΤΟΡΥ: Οι περιπέτειες του συνονόματου λαθρομετανάστη μέχρι να φτάσει στο Παρίσι.
ΓΙΑΤΙ ΓΑΜΑΕΙ: Ο Γαβράς στήνει παραμύθι. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Και ψυχαγωγεί τόσο, όσο και ίσως προβληματίζει το κοινό του, με το να βάλει τον θεατή να δεχτεί εξ'αρχής τις διαβολικές συμπτώσεις και την κωλοφαρδία του πρωταγωνιστή του, μέσω της οποίας γλιτώνει σε όλη την ταινία απ'το οτιδήποτε. Έξυπνο το ότι δεν έχουμε να κάνουμε με απόπειρα διδακτισμού, ούτε με δακρύβρεχτα μελό του στυλ "μάνα πάω στα καράβια". Φέρνει στο μυαλό σφήνες από έπος Manara, δίχως τον ασυγκράτητο σουρεαλισμό ενός Τζιουζέπε Μπέργκμαν (σαφώς), επίσης, πράγμα σε κάθε περίπτωση ομορφότατο.
ΨΙΛΟΓΚΡΙΝΙΑ: Για τον θεατή που δε μπορεί να δεχτεί την εσκεμμένα αισιόδοξη και ανέμελη ματιά του Γαβρά επί του θέματος (που μόνο ανέμελη δεν είναι στη βάση της), θα σφίξουν κωλομέρια. Ίσως είναι εκνευριστικό το πώς όλες οι γυναίκες στη ταινία θέλουν να πηδήξουν τον πρωταγωνιστή, αλλά από την άλλη, Ηλία τον λένε, είναι η μυστική μαγεία του ονόματος, οπότε μόκο όλοι. Άντε ορίστε μας.
ΝΑ ΤΗ ΔΩ: Γιούργια. Και δεν χρειάζεται καν να είσαι... "σινεφίλ" (οχοχοχοχο) για να την εκτιμήσεις.
ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ: Ο πιο κωλόφαρδος μετανάστης δυτικά του παραδείσου


*Τι; Να τον μαγκώσανε για απέλαση, λέτε; Χα. Ναι καλά.

Πληροφορία

Κοιτώντας το παρακάτω κείμενο, νηφάλιος πλέον, να συμπληρώσω μόνο ότι είμαι διαθέσιμος και για παιδικά parties.

ΧΑ! Αυτό είναι. ΧΑ!

Η ειλικρίνεια σας κόβει τον πούτσο.
Πώς;

Φάση 1.
Μετά το σεξ, λες όχι στο ζεστό τσάι
και πίνεις ουίσκυ

Φπάση 2.
Πίνει η κοπέλα/γκόμενα τσάι
εσείς ουίσκυ.

Φάση 3.
Λες ό,τι σκέφτεσαι.
Γεμικώς.

Φάση 4.
Αν είσαι μάγκας, σαν εμένα σε τέτοιες φάσεις,
και λες ό,τι πιστεύεις,
είσαι ΟΚ.
Και το αξίζεις.

Φάση 5.
Το αλκόλι σε κάνει να μιλάς.
Πολύ.
Ας είσαι τουλάχιστον ειλικρινής.

Φάση 6.
Είσαι πολύ ειλικρινές αρχίδι.
Αν είσαι τυχερός, είσαι ΟΚ.
Αν όχι, να'σαι καλά,
καλή τύχη.

Φάση 7.
Έχεις πει πολλά.
Είσαι φέσι.
Είσαι κιουλ.
Είσαι ο εαυτός σου.
Είσαι και γαμώ και δέρνω.
Είσαι αυτός που είσαι.

τι κάνεις;
να σου πω τι;

μια ζωή ολόκληρη σε περιμένει.
είσαι αυτός που πρέπει να είσαι.
γιατί;
γιατί όταν γίνεσαι
μισός άντρας, μισός αλκοόλ,
είσαι ολοκληρωμένος.
Νομίζεις, το "Simpsons" είναι εκτός πραγματικότητάς;
Σκέψου το πάλι.
Και τον Homer.
Είδες;

Αυτό.
Θα σου πω κάτι εμπιστευτικό.
Οι μισοί θα πεθάνουν από καταχρήσεις.
Οι άλλοι μισοί, από σφιγκοκωλίαση.
Αν, λέω αν,
είμαι τόσο τυχερός να ζήσω,
μέσα στα πτώματα,
θα πω αυτό:

Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΣΤΑΓΟΝΑ ΣΤΟ ΠΗΓΟΥΝΙ ΤΟΥ ΑΙΩΝΙΟΥ ΒΡΕΦΟΥΣ.
ΑΝ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ, ΘΑ ΜΑΣ ΠΕΤΑΞΕΙ ΣΤΟ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ.
ΑΝ ΟΧΙ, ΘΑ ΜΑΣ ΠΙΠΙΛΑΕΙ ΣΤΑ ΧΕΙΛΙΑ ΤΟΥ.

ΠΕΤΑΞΟΥ ΕΞΩ.
ΣΚΑΣΕ ΣΤΟ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ.
ΓΙΝΕ ΤΟ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΧΡΗΣΙΜΟ ΑΠ'ΟΛΑ.

ΕΓΩ;
Δε το κατάφερα.
Ούτε είμαι προφήτης.
Είμαι ένας μεσοαστικός μαλάκας.
Κάντο για μένα.

Είτε είσαι μουνί.
Είτε πούτσα.
Απόδειξέ με λάθος.
και πες μου,
ότι υπάρχει ζωή
σε αυτή τη κουράδα
που κατ' ευφημισμόν
λέμε "ζωή"
..............................

Να' στε καλά.
είστε ΟΚ όλοι.
Και σκατά ταυτόχρονα.

Υπέροχες μέρες

Καθόμουνα και θυμόμουνα σήμερα τι μου λεγε ο θείος, ιστορίες με πρέζα και τραβέλια στον πάνω όροφο να παίζουνε χαρτιά και να φωνάζει η γηραιότερη, η "μητριά", "Εγώ έχω τον άσσο!"

Και μετά να τις βγάζουνε φωτογραφίες και αυτές να μαζεύονται και να φωνάζουν, "Τζου-τζουυυυυ" πριν τις χτυπήσει το φλας στη μούρη.

Μου λεγε και για έναν συγγενή του, που σάλπαρε με καράβια και είχε μαστουρώσει από τη βενζίνα, και φώναζε στον καπετάνιο, "ΦΩΣ ΕΥΘΕΙΑ ΜΠΡΟΣΤΑ", ενώ δεν υπήρχε τίποτα, παρά η μαύρη η σαρκίλα του ωκεανού τη νύχτα.

Μου έλεγε και για το πώς νιώθεις τυλιγμένος σε ζελατίνα, σα να περπατάς σε σύννεφο, μόλις ρουφήξεις ηρωίνη, μέχρι να έρθει η φάση που θα κοιμηθείς όρθιος και θα κάψεις τη μούρη σου με το τσιγάρο που καπνίζεις εκείνη τη στιγμή.
--------
Ο έταιρος Γιώργος της παρέας, μου έλεγε για σκοτοδείνες.

Για απόλυτα σκοτάδια, για έντερα που φουσκώνουν σα μπάλες μπάσκετ, με γιατρό να προτείνει να παρατήσει το μπουκάλι ευθύς αμέσως και ο ίδιος να πίνει σα πούστης με το που βγαίνει από το ιατρείο.
-------
Ο Φώτης και ο Γιώργος, Αυστραλοί πορτιέρηδες και φίλοι καλοί και σταθεροί, μου έλεγαν για γκόμενες που κοβόντουσαν στα χέρια για να απειλήσουν τον πορτιέρη να τις βάλει μέσα, ειδάλλως θα τους έχωναν το χέρι στη μούρη για να κολλήσουν αρρώστιες.
Ο Γιώργος έχασε το σαγόνι του σε στήσιμο έξω από ένα μαγαζί, με καμιά 20αριά Αλγερινούς (ή ήταν Τούρκοι; ή άλλο;), και τώρα έχει λαμαρίνες.
Ο Φώτης έχασε το δάχτυλο στην οικοδομή, για έξτρα λεφτά, και τώρα κάπου έχει πάθει κοκομπλόκο. Κατανοητό.
Πριν, του γύρισε το χέρι, κοπανώντας έναν τύπο στο πίσω μέρος του κεφαλιού.
Και στο χωριό ξερίζωνε μεθυσμένος δεντράκια, περπατώντας και σφυρίζοντας εκτός ρυθμού, μα χαρωπά.
------
Ο δάσκαλος, ο πάλαι ποτέ, διακινούσε ντρόγκια, και κάποτε ήθελε να μας πάρει, με τον Μιχάλη, να δουλέψουμε στην επιχείρηση. Πούλο και μακριά.
------
Ο Μιχάλης, μέγιστος λάτρης της παρτούζας.
Ανακάλυψε ότι δε μπορεί πλέον να γαμήσει μοναχός του, χωρίς παρέα.
Αλλά το βρήκε το μυστικό. Είναι άρχοντας.
------
Ο έκφυλος ο Σωτήρης, να λέει για ξενοδοχεία στην Κροατία
(ή είχε πάει αλλού; δε θυμάμαι)
ένα βρώμικο αχούρι, που ο ιδιοκτήτης τον κέρασε ένα περίεργο πράγμα
σε μπουκάλι νερού, κάτασπρο, κανείς δε θυμάται τι είχε μέσα
ήπιε δύο μπουκάλια, μισοπέθανε,
και ξέρασε τα πάντα με χαμόγελο
------
Ο Λαρσαίος πάλι, ο Γιώργης, έχει ένα μάτσο ιστορίες από ζιγκολίκια στα 17 του.
Που αν θέλει, θα τις γράψει.
Αν όχι, χάνεται πηγή άφθονου γέλωτα.
------
Και μέρδασα σ'όλα, να ακούς και τη φωνή της μάνας σου,
"Πήγα μισοπεθαμένο λιάρδα τον πατέρα σου στο νοσοκομείο, τότε.
Κανόνισε. Δε το ξανακάνω για κανέναν λόγο, καψερέ μου- κανόνισε τι κάνεις".

Υπέροχες μέρες, έρχονται μπρος μου.

Έτσι είναι, διότι έτσι πάει

Έτσι. Δώσε μας ευτελές, σιχαμένο, θρασύτατο υλικό προς βρώσιν για τα μάτια μας μόνο. Γουστάρουμε. Βλέποντας τα πράματα από τη μεριά του αθυρόστομου, a la Dario Fo, γελωτοποιού, δε κατάλαβα ποτέ το μένος ενάντια στην τετράγωνη πόρνη του σαλονιού. Δε περιμένεις να "μορφωθείς" από τη τηλεόραση, αν και, τόσα ντοκυμαντέρ που έχουμε δει δω πάνω από το ΣΚΑΪ λιωμένοι, κάτι μας έμεινε ("το χταπόδι είναι η τσίχλα του ωκεανού", τάδε έφη Γιώργης). Από τη τηλεόραση εγώ περιμένω, όταν την ανοίξω απλά για να υπάρχει, το μεσημέρι-απογευματάκι, να δω ένα μάτσο μαλακίες που θα με κάνουν να γελάσω, και κατ' επέκταση να γράψω. Και να γελάσω και με τον εαυτό μου.
Και πάρε φάση τώρα: Love Bites! Μα είναι υπέροχο!

Το σενάριο έχει ως εξής: μια καριόλα, στολίζεται νυφοπάζαρο φάση και παίρνει σβάρνα τέσσερα σπίτια, με τέσσερις καημένους σε κάθε ένα από αυτά, οι οποίοι της κάνουν το τραπέζι ρομαντικά, και στο τέλος, αφού ψάξει το δωμάτιό του, του δίνει τη βαθμολογία του σε καρδούλα, και την πουλεύει. Στο τέλος της βδομάδας, μαζεύονται όλοι σε ένα τραπέζι, και με τρόπο, τους ξεκάνει έναν έναν, μέχρι που δίνει στον τελευταίο από τους δύο εναπομείναντες μνηστήρες το ποτήρι κρασί (ή σαμπάνια είναι; ή μαλαματίνα; δε θυμάμαι) και κερδίζουν αμφότεροι μια εκδρομή πληρωμένη, με ξενοδοχειάρα πληρωμένη, με μάσα και πουλί πληρωμένα όλα. Γιούργια.

Σου χω εγώ όμως μανάρα μου, το καλύτερο σενάριο.
Λοιπόν, άκου δω:
Ας πούμε την γκόμενα Μαρία, ξέρω γω. Η Μαρία είναι 21 και έχει χόμπυ την ιππασία, ενώ έχει καβαλήσει άλογο μια φορά μόνο σε μια τσόντα, της αρέσει ο αθλητισμός (δηλαδή το τέννις), και ντύνεται κομψά, μια γυναίκα της εποχής της που της αρέσει να τραβάει τα βλέμματα (δηλαδή είναι μια καριόλα).
Και ξεκινάει η Μαρία στο πρώτο σπίτι.

Χτυπάει την πόρτα, ανοίγει ο, ας τον πούμε, Μανώλης.
Η Μαρία έχει φροντίσει να δείχνει κάτι παραπάνω από θελκτική. Είναι γαμάτη και γαμάει και δέρνει. Και χτυπάει το κουδούνι και ανοίγει ο Μανώλης.
Ο Μανώλης είναι χοντρός, μες την τρίχα, με ξυρισμένο κεφάλι και γενειάδα. Ανοίγει τη πόρτα φορώντας μόνο ένα μποξεράκι, τίποτα άλλο. Τρεκλίζει και κρατάει ένα μπουκάλι Γιαννάκη Περπατητή άδειο- ξύνει δε, συνέχεια τα κωλομάγουλά του με μανία.

-Α. Συ είσαι. Έμπα μέσα.

Η Μαρία μπαίνει, αν και το μετανιώνει στη συνέχεια. Το σπίτι είναι ένα αχούρι, τραπέζι δεν υπάρχει, στοίβες από κουτιά από πίτσες και τσιγάρα παντού, μια χαλασμένη γραφομηχανή στη γωνία, ένας καναπές τίγκα στη βρώμα και πεταγμένα ελατήρια στα αριστερά. Η Μαρία νιώθει να λιποθυμάει από τη βρώμα. Οπότε αποφασίζει να το πάει στις δημόσιες σχέσεις.

-Και δε μου λες, τι επαγγέλλεσαι;
-Δεν επαγγέλομαι.

Ο Μανώλης ψάχνει στα ντουλάπια του. Η Μαρία προσπαθεί να καθίσει, χωρίς να της σφηνωθεί κανένα ελατήριο στον κώλο.

-Και...και...είδα τη γραφομηχανή! Γράφεις; Γιατί, ξέρεις, ένας θείος μ...
-Να σου πω; Θα μου τον πρήξεις τον πούτσο σήμερα; Ή όχι;

Χωρίς κανένα μορφασμό, πετάει μια κονσέρβα στο πάτωμα, ντολμαδάκια, και άλλη μία, φασόλια, ανοίγει και μια μπύρα, και λέει:

-Φαρμάκω. Γω πάω λίγο στο μπάνιο. Σα το σπίτι σου.

Και σε λίγο αρχίζει να αντηχεί στο σπίτι ο ήχος της ξερατίλας. Η Μαρία αισθάνεται άρρωστη. Η Μαρία παρατηρεί δέκα μύγες, στον τοίχο από δίπλα, να γαμιούνται παρτουζέ, και σε συνδιασμό με τις ρουκέτες του μπάνιου, τρέχει γρήγορα στην έξοδο, κατεβαίνοντας τις σκάλες της πολυκατοικίας πιο γρήγορα και από τον Κεντέρη.

Μέρα 1: Πουλί.
Η Μαρία δε το βάζει κάτω, όμως. Είναι μια φάρσα. Είναι μια σκευορία. Παίζουν με τα νεύρα της. Οπότε, σα γκόμενα της σειράς, θα στήσει οδόφραγμα στο μουνί της. Το θέλετε, μπάσταρδοι; Θα φτύσετε αίμα. Θα σας παλουκώσω. Θα σας εξολοθρεύσω έναν έναν. Θα σας χώσω σε φουρνάκια. Γενοκτονία θα με λέτε και θα κλάνετε μέντες.
Σίγουρη για τον εαυτό της, χτυπάει το κουδούνι του δεύτερου ραντεβού, την επόμενη ακριβώς ημέρα, ως είθισται.

Ανοίγει ο Λουκάς, ας πούμε. Ο Λουκάς, ας πούμε, είναι ψηλός, λεπτός, με μικρό μουσάκι και μπλούζα EYEHATEGOD. Ανοίγει τη πόρτα με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. "Επιτέλους", σκέφτεται η Μαρία, ένας κανονικός άνθρωπος. Μέχρι που μπαίνει στο σπίτι.
Ένας τεράστιος καναπές, από τη μία άκρη του τοίχου μέχρι την άλλη. Ένα τραπεζάκι στη μέση. Στον καναπέ, καμιά 20αριά άτομα, στο τραπεζάκι δε, κομμένα χαρτόνια και τίγκα στα χαρτάκια, τον καπνό και σπόρια από χόρτο. Το σπίτι βρωμάει χασισοπουτσίλα- έχουν δε, αναμμένο, ένα τεράστιο "εξκάλιμπερ", το οποίο και περνάνε από χέρι σε χέρι. Η Μαρία μένει αμίλητη- και παρατηρεί ότι όλοι έχουν το ίδιο χαμόγελο με τον Λουκά, και τα ίδια πρησμένα μάτια επίσης. Μέχρι το πλακάκι. Μέχρι το πάτωμα.

-Καλώστηνα....λοιπόν...μφφφχεχεχε....να σου πω....
-Εεε...; Παρακαλώ...;
-Ξέρεις να στρίβεις;
-Ορίστε;
-Να στρίβεις λέω...να. Πάρε. Τσίμπα.

Της δίνει τα "στριφτικά" και το φακελάκι με τη "τσουκνίδα", και αράζει μαζί με τους άλλους, ρουφώντας επίσης.

-Και να σου πω. Χαλαρουίτα. Χτυπάω ένα τηλέφωνο, αν σου' ρθει ληγούρα, και έρχεται ψωμάκι με κεμπάπι εξαίσιο, από την καλύτερη σουβλακερί της περιοχής!

Η Μαρία πέταξε τα στριφτικά στο πάτωμα, και αποχώρησε ρίχνοντας σταρίδια, ενώ από πίσω ακουγότανε μια βουή από πολλαπλές φωνές, "Και γω!", "Πωπω μαλάκα Λουκά και γαμώ τις ιδέες έριξες", "Ληγούρα", "Πφφφφχχχχχγκχ, ποιανού σειρά είναι;"/

Η Μαρία έχει κάψει φλάντζες. Η Μαρία σκέφτεται σοβαρά να τα βροντήξει όλα. Θεέ μου, τι ανώμαλοι κυκλοφορούν; Ποιος τους επέτρεψε να λάβουν μέρος στο παιχνίδι; Και γιατί στο βιντεάκι, πριν την συνάντηση, φαίνονταν μια χαρά; Ή μήπως ήταν άλλοι;
Όλα κι όλα. Μαρία, κοριτσάρα μου, είσαι πλέον αμαζόνα. Με τη πρώτη ευκαιρία, βγάζεις μαχαίρι και κόβεις πουλί από τη ρίζα. Καμία ευκαιρία. Το τέλειο γεύμα. Αυτό απαιτείς και δε συμβιβάζεσαι με τίποτα λιγότερο. Ξεκίνα. Όρμα.

Με τρεμάμενα χέρια, ακουμπάει το τρίτο κουδούνι. Το σκέφτεται τρεις φορές, το σκέφτεται τέσσερις, αποφασίζει ότι, ας τελειώνει το θέμα. Μια ψυχή που'ναι να βγει, όσο θέλεις βρόντα.

Ανοίγει ο Σταμάτης. Γοητευτικός. Κουστούμι δίχως ίχνος στραπατσαρίσματος ή, θεός φυλάξοι, βρώμας. Κοντοξυρισμένος στη μούρη, μαλλί πιασμένο πίσω με ελαφριές δόσεις ζελέ, σκαρπίνι γυαλιστερό, τριαντάφυλλο στη τσέπη στα βυζιά. Χαμογελάει και μοιάζει ο γαμώ, ο δέρνω. Ο κατέχω την κλειτορίδα. Η Μαρία μένει κούτσουρο.

-Περάστε δεσποινίς. Παρακαλώ.

Χειροφιλήματα, ιστορίες. Ό,τι γουστάρει το Μαράκι. Δε γαμιέται; Το σπίτι είναι ο ναός της χλίδας. Έπιπλα ποιότητας. Σκόνη πουθενά. Τραπεζάρα στο μπαλκόνι με θέα δυο βοσκούς να γαμάνε ένα κατσίκι στο καταπράσινο βουνό ("βουκολικό φολκλόρ της φύσης" το περιέγραψε στο μυαλό της η Μαρία και αισθάνθηκε και περήφανη, μέσα στην εμποροπανήγυρη του πλεονασμού), αστακομακαρονάδες, σαμπάνιες, γλυκά από το Πακιστάν που γαμούσαν και έδερναν. Χαλαρή κουβέντα, ρομαντική και ερωτική. Μπλα μπλα μπλα. Μπλα μπλα μπλα. Όλα καλά.

-Και τώρα, να δω το δωμάτιό σου;
-Βεβαίως. Εγώ πάω στη κουζίνα να φέρω λίγο παγωτό με κρέμα από δέρμα πάπιας.

Κρέμα από δέρμα πάπιας. Χλίδα, ε Μαρία; Χαμόγελο στον Θεό. Μπουκάρει στο δωμάτιο. Όλα στη πέννα. Κοστούμια "μάρκας". Οικογενειακές φωτογραφίες με κάτι μόμολα. Κρεβατάρα πενταπλή. Όλα εξαίσια. Ας ψαχουλέψω τη ντουλάπα. χμ; Τι είναι αυτό; Ένα γυναικείο μοντέλο από χαρτόνι, όπως αυτά που βάζανε σε διαφημίσεις έξω από φαρμακεία, για αντι-ηλιακά. Με μαγιό και τέτοια, γκόμενα καστανή δεκαετίας 80. Χμ, χαμογελάει η Μαρία, τι είναι αυτό;
Βγαίνει από το δωμάτιο με το χαρτόνι-γκόμενα στα χέρια, γελώντας.

-Τι είναι αυτό, βρε Σταμάτη;

Ο Σταμάτης εκτοξεύει στον τοίχο τα μπολάκια με παγωτό που κράταγε, και ορμάει πάνω της, ρίχνοντάς την στο έδαφος.

-ΠΟΥ ΤΗ ΒΡΗΚΕΣ;;; ΜΗ ΤΗΝ ΑΓΓΙΖΕΙΣ!!!! ΜΗ ΤΟΛΜΗΣΕΙΣ ΝΑ ΤΗΝ ΑΓΓΙΞΕΙΣ!!!

Αρχίζει και σφίγγει το λαιμό της Μαρίας. Μέχρι που και η λίγη ανάσα που έμεινε, αιωρείται στον αέρα. Ο Σταμάτης αγκαλιάζει το χαρτόνι και το χαϊδεύει, ψελίζοντας, "ξέρεις πως μόνο εσένα αγαπάω. Ηρέμησε. Ηρέμησε. Σςςς. Θα τη θάψουμε, θα τη θάψουμε τη σκύλα δω πιο κάτω. Σςςς, ηρέμησε, ηρέμησε. Όλα καλά τώρα".

Και η εκπομπή αποφασίζει ότι ήρθε η ώρα να ρίξει δελτίο ειδήσεων έκτακτο για τη νέα κυβέρνηση, και από αύριο, με μαγικό τρόπο, άλλη γκόμενα περιμένει στη σειρά, και άλλοι μνηστήρες ψάχνουν την Πηνελόπη τους.
Πού ναι ο πούστης ο Οδυσσέας με το τόξο; Πού ναι;


ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΑ

Αντί για τη Μαρία, έχουμε τον Αντρέα. Περιμένει πώς και πώς να δει τη γκόμενα. Έχει ετοιμάσει το σπίτι, έχει ξεκωλωθεί να μαγειρέψει αρνάκι με κρέμα άσπρη, έχει φτιάξει ατμοσφαιράρα με κεράκια και ηλίθιες παπαριές που χρησιμεύουν μόνο για να μη βρωμάει το σπίτι σκατίλα.
Και χτυπάει το κουδούνι.
Και ανοίγει, και το χαμόγελό του γίνεται στάχτη, καθώς η γκόμενα, η Βούλα, είναι μεγάλη σα νταλίκα, με κατσαρά μαλλιά τίγκα στη λίγδα, τεράστια γυαλιά, και με το φρέσκο κρέας να κρέμεται μέχρι το πάτωμα. Μια τεράστια, διεστραμμένη πινιάτα, που μπορεί να σε καταπιεί στον ύπνο της για πλάκα.

-Γειααααα!!! Είσαι ο Αντρέας! Γειιααααα!
-Χμμμφ; Αααα, ναι, γεια σου, γεια. Εεε...πέρνα;

Στο τραπέζι, εκτός του ότι το αρνάκι δε θα φτάσει, ο Αντρέας φτάνει επίσης και στη διαπίστωση, ότι το πράμα είναι απλό: Γίνομαι καθίκι. Φουλ επίθεση. Να με μισήσει και να μου βάλει 0/10. Αυτό είναι.

-Οπότε, Βούλα...χμ.... δε μου λες. Τρως γενικά πολύ, ε;
-Ααααα, ναι, ναι, το' χουμε αυτό: είμαστε όλες φαγανές στο σόι μου!
-Αχά. Αχά. Γι'αυτό είσαι σα γαλότσα, να υποθέσω, ε;

Η Βούλα μένει κάγκελο. Και πριν ο Αντρέας προλάβει να χαμογελάσει για να γιορτάσει την επιτυχία του, μπήγει η τύπισσα τα γέλια. Ακούστηκε σε όλο το τετράγωνο.

-Αααααχ, άτιμε, πώς τα λες! Χαχααχαχαχααχ!
-Δε κάνω πλάκα! Όταν σε πρωτοείδα, νόμιζα ότι γκρεμίζανε καμιά πολυκατοικία από δίπλα, και τσούλησε η μπάλα του γερανού έξω από τη πόρτα μου!
-Χαχαχαχαχαχαχααχρρρρ!!! Σταμάτα, χαχαχαχαχαχα, φτάνει!!!
-Είσαι τόσο χοντρή, που κάθε φορά που φοράς καπελάκι τριγωνικό από παιδικό πάρτυ, τα πουλιά έρχονται και αράζουν πάνω σου γιατί σε περνάνε για ρινόκερο!
-Ααααααααχαχαχαχαχαχαχα!!! Ααααααχ, εκτιμώ το χιούμορ σε έναν άντρα στο μέγιστο! Είσαι υπέροχος!!! Αααχ...

Μαλακία. Αντρέα, άλλαξε στυλ. Αντρέα, κάνε μαλακία με το φαγητό.

-Πάω να φέρω επιδόρπιο...μισό λεπτό, ναι;
-Βεβαίως!

Λύση ανάγκης. Πετάει το τσιζκέηκ από τη θεια του, ανοίγει το ντουλάπι και βγάζει μια σακούλα πατατάκια. Και χαμογελάει σαρδόνια.

-Λοιπόν. Το επιδόρπιο. Πατατάκια. Με αλάτι.
-Αχ, μες το μυαλό μου είσαι! Η αλήθεια είναι ότι δε τρώω πολύ, είμαι σε δίαιτα, και θα με έφερνες σε δύσκολη θέση αν μου σέρβιρες γλυκά! Να'σαι καλά! Είσαι τέλειος!

Ο Αντρέας νιώθει τη γη κάτω από τα πόδια του να σείεται. Είναι καταδικασμένος.

-Να πάω να δω το δωμάτιό σου τώρα;
-ΟΧΙ! ΟΧΙ ΜΩΡΗ ΚΑΡΙΟΛΑ ΦΑΛΑΙΝΑ, ΝΑ ΜΗ ΠΑΣ! ΔΕ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΝΑ ΠΑΣ!
-Ξέρεις; Έχεις απόλυτο δίκιο. Το θεώρησα χαζό κι εγώ από την αρχή. Τι κανόνες είναι αυτοί; Είσαι υπέροχος, μέσα στο μυαλό μου. Το σέβομαι! Πάρε τη βαθμολογία σου!

Ο Αντρέας λιποθυμά.
Και μόλις ξυπνάει, είναι στη Βραζιλία, σε πανάκριβο δωμάτιο ξενοδοχείου πληρωμένο, με τη Βούλα να του πέφτει πάνω γυμνή και να τον βιάζει.

Ο Αντρέας έγινε μοναχός.

500 kms of Nails

Bleeding through a cancerhorse.
Absorbing life, like a sin.

Απολογισμός του πολέμου

ΟΚ.
Συμμάζεψα το αχούρι μου επιτέλους.
Τρεις σακουλάρες με σκουπίδια εκτόξευσα δίχως ενοχές στον πλησιέστερο κάδο.
Μάλλον πέρασα και τα κωλοπαιδαγωγικά με ένα 5.
Όμορφη μέρα.

Πριν λίγο με πήρε ένας τύπος τηλέφωνο από την Tellas Online και μου λεγε για προσφορές.
Εγώ ήμουνα με τα χέρια γεμάτα σκουπίδια και ηλεκτρικές σκούπες
Και μου βγήκε το γαμίδι, το έμφυτο το "ευγενικό",
όπως πάντα στα τηλέφωνα
και μου αρχίζει τις εξυπνάδες ο τυπάς
"Θέλεις να δίνεις λοιπόν λεφτά για πέταμα στον ΟΤΕ;"
"Ναι θέλω"
Και πριν προλάβω να του συμπληρώσω "και άντε και γαμήσου",
μου κάνει ένα κοφτό, επιθετικό "ΓΕΙΑ" και με κλείνει αυτός
Κόκκινη κάρτα νούμερο 1

Στη συνέχεια έπαιζε η τηλεόραση αυτή τη νέα κωλοδιαφήμιση
κατά του καπνίσματος, ξέρετε,
με το αναιδέστατο τσιγάρο cartoon,
"Μπουκώνω τα παιδιά σου, μα εσύ με θεεεεεεςςςςς"
ποιος ανώμαλος τα σκέφτεται και τα γράφει αυτά;
"Μπουκώνω τα παιδιά σου"; Τι σκατά; Σιχαμένε παιδέρα
"Τώρα, θα σε απομωνώνω από τους φίλους σου, μα θα με θεεεεεεςςςςς"
Αρχίδια μαλάκα, όλοι οι φίλοι μου καπνίζουν, άρα πάλι όλοι μαζί θα είμεθα
και α και γαμήσου, με νευρίασες πάλι.
Κόκκινη κάρτα νούμερο 2

Κατά τ'άλλα, τώρα με το ΠΑΣΟΚ,
η αιμορροϊδα του Γιώργη πέρασε την επόμενη των εκλογών με μαγικό τρόπο,
περπατάς στο δρόμο και βγαίνουν οι τυροπιτάδες, "Θες τυρόπιτα!!! Πάρε, πάρεεεε",
φυτρώνουν πενηντοευριές στο κήπο
και άλλα καλά. Υπέροχα. Ευρωπαίος.
Ως προς το εύρος του πέους, που λέει και ο Πανούσης.

Και την κάνω και αύριο για Πάτρα.
Ω ναι.
Ένα ζεστό μπάνιο, ένα πιάτο φαγητό (ό,τι να'ναι), ένα μπουκάλι ουίσκυ και ένα τσιμπούκι,
αυτά απαιτώ μόνο από τις επόμενες μέρες μου.
Ζητάω ελάχιστα και θα τα λάβω.
Χαρ-χαρ-χαρ-χαρ-χαρ.

Πληροφορίες για το χοιροστάσιο

Βαρέθηκα να ζω σε ένα μπουρδέλο.

Πεταμένα πράγματα παντού. Παντού.
Βρώμικα σώβρακα αριστερά,
χαρτιά και σακούλες δεξιά,
πακέτα τσιγάρα να φτιάνουν πύργο στη Βαβέλ.

Μύγες.
Γαμώ τη πίστη μου,
αυτές τις σιχαίνομαι.
Γέμισε το σπίτι.
ΓΕΜΙΣΕ το σπίτι.
Ξυπνάω κάθε πρωί με νεύρα,
αρπάζοντας στα τυφλά
(με τη τσίμπλα ακόμη στο μάτι)
ένα περιοδικό από το πάτωμα,
και οι πρώτες λέξεις της μέρας είναι,
"Γαμώ το μουνί που σας πέταγε,
το βρώμικο, το αρρωστιάρικο"
και αρχίζω και τις παίρνω στη κόλαση
μαζί μου, κάτω.
Προχτές την έπαιζα μπροστά από τον υπλογιστή,
και όπως την αφήνω λίγο για να αλλάξω βίντεο,
έρχεται μια μύγα και αράζει πάνω στο πουτσοκέφαλό μου.
Γαμώ τη πίστη μου.
Σήμερα όπως κοιμόμουνα, ξυπνάω από ένα "ζζζζζζ" κοντά στο κούτελο
και πετάγομαι και βλέπω δυο μύγες τη μία πάνω στην άλλη
γαμιόντουσαν πάνω στο κούτελό μου.
Γαμώ τη πίστη μου.
Καμιά 10αριά σκότωσα ψες.
Σήμερα, άλλες τόσες,
γιατί τα μουνάκια ΓΑΜΙΟΥΝΤΑΙ κιόλας.
Σου λέει, "ζέστη εχει εδώ Μαρία, σκατά/φαγητό μπόλικο,
να μη ζήσουμε και το ρομάντζο μας; Να κάνουμε και παιδιά!"
Σου χω κακά νέα, Ισίδωρε:
θα σε γαμήσω.

Σήμερα γράφουμε ένα κωλομάθημα, πράγμα που σημαίνει ότι μέχρι τις 4 θα αράξω με τον ψηλό και θα το κάνουμε μια επανάληψη τσάκα τσάκα. Μετά, θα πιω. Ω ναι. Και θα γίνει ωραία. Και θα γίνει όμορφα. Πρέπει μέχρι τις 11 το βράδυ να είμαι ήδη off και να ροχαλίζω σα ρινόκερος, διότι αύριο φεύγω για Πάτρα.
Ναι, Φλώρινα-Πάτρα.
Ξεκινάω στις 8 το πρωί, και φτάνω Πάτρα 9 το βράδυ.
Χμφ. Παρατάω τις συναισθηματικές/ποιητικές μαλακίες και ρωτάω,
όταν το κάνεις αυτό για μια γυναίκα,
την αγαπάς ή όχι;
Ή είναι η ιδεά μου;

Ή απλά θέλω τόσο, μα τόσο, να ξεφύγω από το μπουρδέλο/χοιροστάσιό μου;

Το κόκκινο για τη ροδιά, ντουμ ντουμ ντουμ-ντουμ

Άνοιξα τη τηλεόραση το βράδυ και βγήκε, λέει, το ΠΑΣΟΚ. Και με μεγάλη διαφορά. Τσίμπα μου τ'αρχίδι να στο τσιμπήσω και του λόγου μου.
Είχα σκεφτεί ένα μάτσο εξυπνακίστικα τσιτάτα και ψευδοαφιερώσεις κοροϊδίας, αλλά, θες μια η μέρα που ήταν σήμερα πιο σπαρίλα και από τον σπάρο στη σπαρίλα, θες απ'την άλλη ότι περνάω μια από τις περιόδους της ζωής μου που η insomnia με έχει κατουρημένο και μπορώ να κοιμηθώ σαν άνθρωπος από τις 2 το πρωί (και αισθάνομαι ευλογημένος γι'αυτό), είπα να γράψω κάτι πιο ουσιώδες.

Ιδού, λοιπόν, οι επίκαιρες στιχάρες από το "A life transparent" των The Great Deceiver, από τον δίσκαρο "Life is Wasted on the Living", που βγάλανε το 2007. Ή 2008. Είμαι χάλιας με τις ημερομηνίες.
----------------------------

"A LIFE TRANSPARENT"

I give up, I give up
Tried to hold it back
but now I'm gone
Staring too long at the screen
Living through moral codes
I get from TV

We do not only believe the lie
We live the lie
Feed the lie
We breathe the lie
We are the lie

The chains that hold us down
Have a new design
Implanted at birth
To keep us all in line

I accept, I accept
It's been a while
since I remembered a dream
I give in to the pressure
At least
I'm on the winning team

Brought up hating
The scapegoats created
Code Red Alert
Yeah I'm protected

It's a downward spiral
And we're gaining speed
Bury me in the flag
When I die on my knees
It's a downward spiral
And we're gaining speed
Bury me in the flag
Part of the winning team

A life transparent
A life so thin
As we inherit nothin
Nothing but pain

Διήγημα 3

Λοιπόν μωρό μου, κοίτα πώς έχουν τα πράγματα.

Πιστεύω ότι στα μπαρ εκτός απότην κατανομή θέσεων (παράδειγμα Κώστα εσύ θα δουλεύεις μπαρ, εσύ Μαρία που είσαι μουνάρα θα δουλέψεις στο service), πρέπει να γίνεται και κατανομή των ωρών που το κάθε άτομο θα προσφέρει τις υπηρεσίες του πάντα (και το τονίζω αυτό) ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του.

Εγώ, μωρό μου, δε το'χω το βραδινό, δε μπορώ να δουλεύω βράδυ, κάθε φορά τα κάνω πουτάνα (μπορεί η πουτάνα να δουλέψει μεσημέρι;). Υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να ανταπεξέλθουν, γουστάρουν ρε παιδί μου, είναι στο αίμα τους, είναι στο χαρακτήρα τους. Προτιμώ τα βράδια να αράζω και να μη σκέφτομαι να κλείσω το ταμείο, να γεμίσω τα ψυγεία και πάνω απ'όλα, μωρό μου, να κάθομαι παρέα με τόσα μπουκάλια whiskey πίσω μου και να μη μπορώ να τα δοκιμάσω γιατί θα πρέπει να μετρήσω τα φράγκα του αφεντικού μου.

Γι'αυτό σου λέω αγάπη μου, δεν είναι για μένα τα βράδια. Βάλε κανένα βλάκα που δε πίνει και ψάχνει για γνωριμίες και την προβολή μέσω του bar. Εγώ προτιμώ τη γωνίτσα με μια φιάλη αγκαλιά, άντε και κανένα κόκκαλο. Αν μου το πετάξεις, βλάκα, τσιγγούνη. Κομπλεξικέ.

-Γιώργος

Συνέντευξη με Anal Treatment XXXperience

Τα ανήλικα στο σπίτι: Οι συμπατριώτες μας Anal Treatment XXXperience μόλις έβγαλαν το νέο τους δίσκο, ο οποίος και πληρεί τις προϋποθέσεις για να τοποθετήσεις το πουλί σου σε κρεατομηχανή και να γκαρίζεις σα παρλιακό στο φεγγαρόφωτο. Μίλησα με τους τρεις εκ των τεσσάρων της μπάντας, Βαγγέλη, Γεράσιμο και Νικόλα, οι οποίοι μας διαφώτισαν περί μουσικής, και περί κωλοτρυπίδας πάπιας.
------------------------------------------------------

-Συστήστε μας τους εαυτούς σας με οποιοδήποτε τρόπο γουστάρετε, για να σας γνωρίσουν και οι 10 (ή είναι παραπάνω) ανώμαλοι που τσεκάρουν αυτό το blog.

*Λοιπόν παίζει μπάσο και κάνει φωνητικά (αυτά που ακούγονται λες και έρχεται οργασμός σε βραχιόσαυρο που γαμεί οδοστρωτήρα) ο Kreas (Γεράσιμος Βιτοράτος) a.k.a. ψώλας. Drums (πολύ γρήγορα) και τίποτα άλλο παίζει o Tho (Θεόδωρος Μανίκας). Κιθάρα (χωρίς επιτυχία) και φωνητικά (ακόμα χειρότερα) κάνει o Vagore (Βαγγελάκης Ζερβός). Τέλος αυτός που γράφει τις noise anwmalies και τραγουδά σα καραφλή γριά είναι o Τoum-Ρa (Νικόλας Θωμάς).

- Πείτε μας, κύριοι, πώς πάει η παραγωγή νέας εμετικής/πρωκτολογικής μουσικής αυτή τη περίοδο; Κάτι πήρε το αυτί μου ότι βγαίνει όπου να'ναι το πρώτο το full lenght; Για δώστε μας καμιά πληροφορία, αν γουστάρετε, παραπάνω.

*Η εταιρία μας, δηλαδή ένας μαλάκας μαλαισιανός που τρώει αρούρια και σκύλους, μας καθυστέρισε λίγο αλλά πλέον το full lenght είναι έτοιμο. Αν έχετε καυλώσει και θέλετε να πάρετε στα χέρια σας μια κόπια του θεϊκού “Inhuman Anal Exploration” στείλτε message στην deathmutt records www.myspace.com/deathmuttrecs η απλά επικοινωνήστε μαζί μας. Αυτή τη περίοδο τελειώσαμε τις ηχογραφήσεις για το επερχόμενο εμετικό 4-way split με Incineration, Septicopyemia και Clit n’ Slit. Στα καπάκια ετοιμάζουμε και άλλο split με άλλες δυο ελληνικές καφρομπάντες αλλά αυτό θα αργήσει λίγο.

Ένα από τα πράγματα που γούσταρα είναι ότι είστε ακομπλεξάριστοι. Δίνετε το split και το promo 2008 για δωρεάν downloads και τα ρέστα. Κάτι μου λέει ότι είστε της ιδέας "Κώστα, κοίτα στο mp3 μου ρε μια νέα μπάντα που βρήκα, Anal Treatment Xxxperient legontai" - "Α γαμάτο, θα τσεκάρω". Πολλά τα οφέλη από αυτή τη λογική και συμφωνώ με τα μπούνια- πιστεύεις ότι υπάρχει κάποιος "κίνδυνος", όσον αφορά εσάς, κάποιος που έχει μόνο τα mp3 σας, να χάσει τίποτα από την όλη απολαυστική ζελατίνα μπίχλας και εμετού;

*Ό,τι έχουμε βγάλει μέχρι τώρα, δηλαδή το promo και τα δύο split είναι διαθέσιμα για κατέβασμα. Στείλαμε καμιά 400αριά κόπιες σε όλο το κόσμο, αλλά έτσι και αλλιώς τη πλάκα μας κάνουμε, δε το παίζουμε επαγγελματίες...δε βγάλαμε ένα ψωλο-cd και αποκτήσαμε υφάκι...ακόμα και το “Inhuman Anal Exploration” αφού κάνει τον κύκλο του από εδώ και από εκεί θα το "ανεβάσουμε" το γαμημένο, γιατί όχι;

-Ένα πράμα που με ψιλοξενέρωσε: ο ήχος του promo2008 παραείναι κρισπαριστός και μου σπάει τα νεύρα. Home recording, λάθος επιλογές στον ήχο, ή απλά "Εμάς έτσι μας αρέσει και πάνε και γαμήσου, Ηλία";

*Τα κομμάτια στο promo ήταν τα πρώτα που ηχογραφήσαμε και επειδή είχαμε καυλώσει αφάνταστα το κυκλοφορίσαμε χωρίς να πειράξουμε τον ήχο. Γιατί, εσένα το πρώτο σου γαμήσι ήταν και το καλύτερό σου; Αλλά πάντα εκεί το θυμάσαι! Έτσι και μεις. Τα ίδια κομμάτια στο full lenght ακούγονται καλύτερα (σημείωση Ηλία: αυτό ισχύει όντως)

-Το "Raped by Hyenas" είναι ένας φοβερός τίτλος. Γιατί ειδικά όμως ύαινες και όχι ρινόκεροι, ή δεινόσαυροι, πχ; Διατί αυτή η προτίμηση στο ύπουλο μπήξημο παρά στη νταβραντόπουτσα;

*Γιατί οι ύαινες έχουν μπούτσο. Όλες. Έστω και αν οι θηλυκές έχουν ψευδοπέος. Και δεν είναι καθόλου ύπουλο μπήξημο. Ίσα ίσα που ειναι μεγαλύτερο και από του αρσενικού. Συνδίασέ το αυτό με το γεγονός ότι όταν γαμιούνται γελάνε και μετά πές μου τι να κλάσεις ένας ρινόκερος μπροστά τους. Δεν είναι η βία που μετράει, αλλά η διαστροφή.

-"Poutsophobia". Πρώτα πέθανα στα γέλια (καλοπροαίρετα πάντα), μετά κάθισα και το σκέφτηκα λίγο παραπάνω και προβληματίστηκα, μετά ξαναπέθανα στα γέλια. Τι concept μπορεί να έχετε υφάνει πίσω από ένα τραγούδι με τίτλο "Poutsophobia"?

*Όλα τα κομμάτια μας έχουν βαθύ κοινωνικό νόημα, xa xa…πάρε στη μάπα μερικούς στίχους για να καταλάβεις:

On your knees fucking bitch don’t you see you’re the ditch

You’re afraid of the cock ‘cause it’s big nice and long

Don’t be scared of the dick I will make your ‘gina weep

I will take you to your death come on baby don’t regret

Suck my cock drink my cum I will fuck you till you rot

Dare to deny my cock dare to deny my cock?

Die bitch die, die bitch die

On your knees fucking bitch don’t you see you’re the ditch

You denial of my cock…poutsophobia!!!

-Μουσικά, για speak-άρετέ μας καναν τύπο (σκηνοθέτη, συγγραφέα, μπάντα- δε χρειάζεται να ναι μόνο grind προφανώς) που να σας καύλωσε τόσο, ώστε να το κάνετε ερέθισμα για τη μουσική σας

*Όλη η σειρά "Κόλαση" των εκδόσεων "Οξύ" καθώς και τόνοι splatter/horror/porno ταινιών είναι η βασική επηροή όλου αυτού που ακούς. Αν όμως δεν ήταν η μεταξύ μας παρέα και το απόλυτα διεστραμμένο humor που παράγουμε όταν βρισκόμαστε μαζί, τότε τίποτα απ'όλα αυτα δε θα γινότανε πραγματικότητα. Ρε λες και πρέπει να αραιώνουμε σίγα σιγά; Χαχαχαχα!!!!

-Περιγράψτε μας, με κάθε ειλικρίνεια, πώς φαντάζεστε ότι μπορεί να μοιάζει, ή τι feeling να έχει, μια κωλοτρυπίδα πάπιας. Είναι φάση αξύριστη μασχάλη, πχ, ή πάμε σε πιο obscure κατευθύνσεις;

Η παπιοκωλοτρυπίδα πρέπει να είναι μεν απαλή λόγω φτερώματος αλλά ταυτόχρονα και σφιχτή και ζεστή, πράγμα που δεν είναι κακό. Όσον αφορά το feeling έχουμε δει υλικό που επαληθεύει την αθάνατη ρήση, η κωλοτρυπίδα είναι πάντα κωλοτρυπίδα. Μπορώ να σου πω, δε, ότι ο εραστής της συγκεκριμένης πάπιας καθώς και η ίδια η πάπια πρέπει να έζησαν στιγμές μεγαλείου

-Δώστε το σινιάλο για κλείσιμο της παράστασης/συνέντευξης. Ό,τι γουστάτε.

*Ζούμε σε περίοδο μεγάλης παρακμής και ηλιθιότητας. Ό,τι εύχεστε εσείς οι λίγοι που σκέφτεστει, απλά δε πρόκειται να γίνει. Γι'αυτό ρίχνετε κανα γαμήσι και ακούτε brutal μουσική, είναι θέμα υγείας πλέον...

-------

Τσεκάρισμα και επικοινωνία: http://www.myspace.com/theanaltreatmentxxxperience

3 μπάντες που ενδείκνυνται για γούτσου-γούτσου

Καλά, μη το δέσετε και σκοινί κορδόνι. Και οι τρεις μπάντες δεν είναι κατ'εξοχήν για μπαλαμουτιάσματα κάτω από πολυελαίους ξενοδοχείων ή ωραίο σεξ με παπλώματα ενώ έξω βρέχει, και άλλα τέτοια φοιτητικά. Πχ γι'αυτό εδώ μπάσαμε και τους Peeping Tom αντί για τους Lovage, ενώ δε οι Ulver, είναι ιστορία μουσική ολόκληρη, με τις μεταμορφώσεις τους. Απλά, αυτά είναι που μου σηκώνουν τις αρκουδότριχες στο ταβάνι κάθε φορά που τα παίζω στο cd-player.



PEEPING TOM
"PEEPING TOM" (2006)
--------------------------------
Οι Peeping Tom είναι ένα από τα περίπου 500,000 projects που σχημάτισε ο λατρευτός (και από τα τρία ρεμάλια αυτού του blog) τρελάρας Mike Patton. Μια σούμα της mainstream φιλοσοφίας των πιο "εμπορικών" (χα, εδώ γελάμε) στιγμών των Faith No More, μαζί με εκλεκτούς συνεργάτες (Rahzel, Massive Attack κλπ κλπ) να σιγοντάρουν την ιδιομορφία των συνθέσεων. Άλμπουμ το οποίο υπεραγαπήσανε σχεδόν όλοι εδώ πάνω, είτε ακούγανε hip hop, είτε γουστάρανε τον Patton εξ'αρχής, είτε ακούγανε σκυλάδικα και μουμιοποιημένες ελληνο-"ροκούδες" να σέρνονται στα κωλομάγαζα, κι αυτό επειδή βαδίζει τόσο με τα νερά του προσιτού, όσο και με του εκκεντρικού, ιδιαίτερου- με τη μία σε βάζει στο παιχνίδι πχ από το πρώτο κομμάτι, με τον Patton να τραγουδάει "1 second, 2 seconds, 3 seconds" στο refrain σα να βιάζεται να πάει για χέσιμο- και το κάνει υπεράνθρωπα απολαυστικά.
ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΟΣ ΔΙΣΚΟΣ: Ένα δίσκο έχουν βγάλει όλο κι όλο. Υπεραρκετός μέχρι τώρα, αλλά περιμένουμε κι άλλα στο μέλλον.
ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΧΑΪΔΕΜΑΤΑ ΚΑΙ ΧΑΜΟΥΡΕΜΑΤΑ: Ερωτικά beats, τσαχπινοκώλικες μελωδίες και η φωνάρα του Patton.
ΤΣΕΚΑΡΕΤΕ ΕΔΩ: http://www.youtube.com/watch?v=9pcvBFFflEc


A PERFECT CIRCLE
"MER DE NOMS" (2000)
---------------------------
Project ονείρωση για πολλούς, όταν ανακοινώθηκε πριν καμιά δεκαετία- εμένα τότε με ενδιέφερε το ότι τραγουδάει ο Maynard Keenan, υπεύθυνος για τις ονειρώξεις που μου χάρισαν δισκάρες-ορόσημα όπως το "Laterallus" και το "Aenima" των Tool. Δε φοβούνται να στριμοκωλιάσουν το μεταβολισμό της μουσικής τους όσο πάει, μέχρι να βγάλουν από τη μύγα ξύγκι και να βγουν και από πάνω, τα κωλόπαιδα. Μετά από δύο πολύ γαμάτους δίσκους, ακολούθησε ένα τρίτο άλμπουμ το οποίο αποφεύγω συνειδητά να ακούσω, μιας και η διασκευή στο "Imagine" του Lennon ήταν από τα πιο κακόγουστα πράματα που έχω ακούσει σε όλη μου τη ζωή.
ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΟΣ ΔΙΣΚΟΣ: Σημειώνουμε για να μη παρεξηγηθούμε. Ο δίσκος, αναλόγως της διάθεσης, μπορεί να είναι από βελούδινα μισανθρωπικός μέχρι σκατάνθρωπα ερωτικός. Από κάποιον άκουσα κι'όλας ότι πάει καλά με τη πρέζα (αυτό δε μπορώ να το ξέρω). Εδώ μέσα, είτε αποφασίζεις να μείνεις στο περιτύλιγμα, με το ιδιαίτερο rock που ντυμένο με την μοναδική φωνάρα του Keenan (Tool) πετάει φλόκια σε τζάμια και ταράτσες πολυκατοικιών, είτε βουτάς στη γαμημένη σου ψυχοσύνθεση, και κάπου το πράμα αρχίζει να τσούζει παραπάνω απ' ό,τι ίσως επιθυμούσες, με τα τραγούδια να ανοίγονται διάπλατα και να σε μασουλάνε με μανία. Και ό,τι κι αν γουστάς από τα δύο, είναι πέρα για πέρα κατανοητό και ίσως δίνει την ίδια ανταμοιβή, στο κάτω κάτω της γραφής. Άνθρωποι ήμεθα, κύριε δικαστά.
ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΧΑΪΔΕΜΑΤΑ ΚΑΙ ΧΑΜΟΥΡΕΜΑΤΑ: Και τους στίχους μερικών τραγουδιών να διαβάσεις, θα θες να γαμήσεις. Είναι όλα ορχηστρωμένα με τέτοια "ευαισθησία", που σε αγγίζει, θες δε θες, αν του αφιερώσεις χρόνο. Νότες, λέξεις, ψιθυρητά, όλα ένα χαρμάνι αγνής, ειλικρινούς καύλας.
ΤΣΕΚΑΡΕΤΕ ΕΔΩ: http://www.youtube.com/watch?v=avgiqNapUx0


ULVER
"PERDITION CITY" (1999 με 2000)
--------------------------------------
Καλά είσαι. Πάω στοίχημα ότι αν πατήσεις "Ulver" στο youtube, δε θα ξέρεις τι θα σου πέσει. Τίποτα από τα παλιά black metal τερτίπια; Τίποτα από τα κουλτουριάρικα; Τίποτα από την περίοδο ηλεκτρονικού μινιμαλισμού, ίσως; Μήπως τίποτα από τα τελευταία, είτε αρτιστίκ, είτε ενδοσκοπικά τους άλμπουμ; Χαμαιλέοντες ως το κόκκαλο. Πιο πολλές μουσικές μεταμορφώσεις (τέτοιας εμβέλειας), από μπάντα, δε μπορώ να θυμηθώ. Εδώ όμως επιλέγουμε το "Perdition city". Γιατί; Μα επειδή...
ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΟΣ ΔΙΣΚΟΣ: ...μερικές φορές, ξέρεις, όταν έχεις μπροστά σου κάτι τόσο καλλιτεχνικά στημμένο, επιλέγεις να το φέρεις στα μέτρα σου για να το κατανοήσεις καλύτερα. Χωρίς να του αφαιρείς κάτι από την αξία του έτσι. Εδώ, τελείως υποκειμενικά, όπως πρέπει δηλαδή, δίνω τη σκυτάλη του ερωτικού στο "Perdition City" επειδή τα "vibes", που θα λέγανε κάποιοι, που εκτοξεύει σε κάθε τραγούδι, είναι το αντίστοιχο του "Manhattan" του Woody Allen στη μουσική, αν αφαιρέσεις την ακράτητη παρλαπίρπλα και σε σημεία ενοχλητικό σουξουμούξου του συγκεκριμένου κωμικού. Ασπρόμαυρες φθινοπωρινές βόλτες με τα πόδια μπροστά από σιωπηλά κτήρια και ετοιμοθάνατα δέντρα, και η σεξουαλικότητα που βγάζει η παραδοχή της ακινησίας της ζωής.
ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΧΑΪΔΕΜΑΤΑ ΚΑΙ ΧΑΜΟΥΡΕΜΑΤΑ: Επειδή γίναμε πολύ κουλτουριάρηδες κι εμείς, πιο πάνω, ας το πούμε έτσι: δοκίμασε να "χώσεις", ενώ ακούς πχ το "Porn Piece or the Scars of cold kisses" (το παραθέτω παρακάτω) και να'σαι σίγουρος πως θα γουστάρεις διπλά. Η φωνή του Garm-αρου, αν και ακούγεται λίγο (και στον δίσκο, συνολικά), από μόνη της εκσπερματώνει και δεινόσαυρο.
ΤΣΕΚΑΡΕΤΕ ΕΔΩ: http://www.youtube.com/watch?v=y_z7uhy1_lg