Σημειώσεις απ τη Μέση Πολιτεία 2

Ο κύριος 3 προσκάλεσε τον κύριο 1, μετά τα μεσάνυχτα, για μια βότκα. Είχαν ήδη περάσει ένα ωραίο πρωινό-μέχρι-απόγιομα στα καλλιτεχνικά. Το πρώιμο προγραμματισμό τους, δηλαδή. Ζαλισμένοι, υπό επήρρειες, ο καθείς τους είχε βάλει μια πλώρη. Ο κύριος 1 έκανε προσχέδια, ακουαρέλες, χυμένα νερά και χρώματα, για ένα μεγάλο μελλοντικό λάδι. Τη Παναγία να αποβάλλει. Τον Ιησού; Ίσως τον Κώστα τον Ναζοραίο πριν απ' αυτόν. Για έκθεση, μάλιστα, πιθανή, σα διαγωνισμό, στο εξωτερικό. Ο δε κύριος 3, καθόταν μέσα στην τριπίλα της μέρας, και τράβαγε γραμμές, έκανε σχεδιάκια, σε μεγάλο χαρτί αυτή τη φορά, μπλέκοντας κόκαλλα και υφές και εσώτερα. Σα τσούχτρα βγήκε το τελικό αποτέλεσμα.

Στο μπαρ της Μέσης Πολιτείας, γυρνάγανε πολλά. Το σκοτάδι κει είναι ελεγχόμενο, ακόμα ένα στοιχείο στη παλλέτα της κατανάλωσης. Και όμως, σήμερα, αρκετοί μεσοπολιτειώτες τίμησαν τη νυχτιά τους, και έφτιαξαν φωλιές σε διάφορα σημεία του εσωτερικού του μαγαζιού. Πίσω από τον κύριο 1 και κύριο 3, υπήρχε μια παρέα από νεαρούς και νεαρές, βέρους και βέρες μεσοπολιτειώτες.

Δεν ήταν παράξενο που σε κάποιο σημείο, μια πιτσιρίκα μεσοπολιτειώτισα ήρθε μπρος τους και τους προσέφερε τούρτα. "Έχω γενέθλια!". Χεστήκαμε. Και μεις ληγούρες.

Στη Μέση Πολιτεία, τα θηλυκά μεγαλώνουν με άλλους, ξεχωριστούς κώδικες. Ίσως ηθικά ασταθείς, για μας, τους ξένους. Μα έχοντας περάσει τόσα χρόνια στη Μέση Πολιτεία, ο κύριος 1 και ο κύριος 3 είχαν συνηθίσει στις δήθεν παγίδες για "ξένους". Στη Μέση Πολιτεία, οι γυναίκες στα 12, έμπαιναν αναγκαστικά (το όριζε ο νόμος) στα Σπερματόσπιτα, πανεπιστήμια περήφανα της περιοχής. Κει μέσα, μέχρι τα 14 είχαν μάθει τα πάντα γύρω απ' τα γαμήσια και τα βίτσια. Αν, δε, έκαναν και το μεταπτυχιακό, στα 16 ήταν ξερόλες και στις ανωμαλίες, κατάπιναν σκατά σαν ομελέτες και ρούφαγαν κάτουρα σαν χυμό πορτοκάλι, για πρωινό.
Οπότε η θέα της μεσοπολίτισσας ετών 17 με μια γρήγορη ματιά, δεν προκάλεσε ούτε καύλες, ούτε ενθουσιασμό στον κύριο 1 και 3. Αυτές δεν είχανε βλέπεις όνειρα. Ούτε μεις. Μα το γεγονός ότι ανατράφηκαν σα ζωντανές μηχανές βίτσιων, κολλώντας στη συνέχεια σα βδέλλες στη πλάτη του άτυχου που θα ενέδιδε στη δύναμη της στιγμής, δε βοηθούσε ιδιαίτερα στο να φερθείς απερίσκεπτα, αν ήξερες πάντα περι τίνος πρόκειται. Κι αν δεν έχεις όνειρα αλλά παραμένεις σκώληξ, το ζυγίζεις. Αν δεν έχεις όνειρα και ψάχνεις να εξασκήσεις τα βίτσια των άλλων, γίνεσαι επικίνδυνος.

Ο κύριος 3 ήθελε να φάει τούρτα σα τρελός. Ο κύριος 1 το ίδιο. "Ααα, δεν έχουμε κουτάλια", ενημέρωσε η Μεσοπολίτισσα. Ο κύριος 1 ευγενικά έβαλε το δάχτυλο και πήρε λίγη μαρμελάδα. Ο κύριος 3 χαμογέλασε στραβά και ενημέρωσε, "Γω δε θα μαι τόσο ευγενής", και πήρε μια χούφτα κρέμα και παντεσπάνι και μαρμελάδα, τρώγοντάς την όμορφα. Η Μεσοπολίτισσα συνέχισε να του μιλάει, ακόμα και όταν ήταν μόνος του, με τον κύριο 1 να χει πετάξει λευκή πετσέτα πριν αρκετή ώρα, και έχοντας αποχωρήσει. "Γιατί μόνος σου;". Ρούφηγμα τσιγάρου και ρούφηγμα βότκας. "Απλά ηρεμώ". Γέλια από 17χρονο στόμα και πίσω στη παρέα. Πάλι μετά. "Αν θες άλλη τούρτα πες". Ρούφηγμα, ρούφηγμα. "Έχω πιει βότκες, είμαι ωραία. Να'ς καλά". Και πάλι μετά. Και πάλι.
Παγίδες μαλακίας.
Δεν είναι τόσο ικανός να χειριστεί πιθανή τελειόφητο με μάστερ από Σπερματόσπιτο.
Πληρώνει και φεύγει όμορφα.
Ζαλισμένα.

Στο δρόμο έχει γιγαντοθόνες με βρωμιάρηδες, τίγκα στα τατουάζ μπαμπουίνους, που δέχονται τηλεφωνήματα υβριστικά, και οι μπαμπουίνοι απλά κοπανάνε το τραπέζι και ουρλιάζουν.

"Ουυυυυυυυυυυυκ ουυυυκ ουυυυκ!"

Νομίζω ήταν και ένας ασημόραχος στην εκπομπή. Καθόταν ήρεμος μέχρι που άκουσε τη λέξη "αρχίδια". Εκείνη τη στιγμή, έλυσε το ζωνάρι του, το έφαγε, έσπασε στα δύο το τραπέζι, έδειρε τους μισούς μπαμπουίνους και περπάτησε σα θωρηκτό που πλέει μακριά απ'τις κάμερες.

Κείνες τις μέρες είχε και μια γιορτή, τοπική. Τη γιορτή της αφίσας. Οι κάτοικοι της Μέσης Πολιτείας παράταγαν για λίγο την κατανάλωση ναρκωτικών ουσιών και τη διεξαγωγή αγνής, ανόθευτης, δημόσιας παρτούζας, και προσποιούνταν ότι περπατούσαν μέσα σε παλιές αφίσες κινηματογραφικών έργων εποχής. Άναβαν φωτιές μεγάλες στη μέση της κεντρικής πλατείας, κρεμούσαν παχιές, πολύχρωμες αφίσες από παμπάλαιες ταινίες σε μαντρότοιχους, και πηδούσαν πάνω τους. Μετά από πολλά χυπήματα, ειδικά στο κεφάλι, τριπάραν, ήταν μέσα στην αφίσα. Ο κύριος 3 άρπαξε πρόθυμα ένα δωρεάν κοψίδι από κρέας νεογνού στρουθοκάμηλου, που μοιράζανε οι ντυμένοι σαν τον Ερμή Τρισμέγιστο πωλητές/ψήστες του συμβάντος, και κάθισε να παρατηρήσει για λίγο τουλάχιστον 3 να παραπατάνε μετά από καμιά εικοσαριά κουτουλιές στο τοίχο, μπροστά από αφίσα Μπόγκαρτ, και έναν να μένει αιμόφυρτος, ακίνητος στο έδαφος, αναπνέοντας με δυσκολία, μετά από κορνητοποίηση της μούρης του από εθελοντικά πηδήματα σε τσιμεντότοιχο, μπροστά από αφίσα του "¨Οσα παίρνει ο άνεμος".
Βαρέθηκε και έφυγε.

Περπάτησε κατά μήκος του ποταμιού άλλη μια φορά.
Θυμόταν πώς έφτασε δω. Από τύχη.
Αδειάζανε κόσμο στο Ινστιτούτο Καλλιτεχνικής Αποτυχίας,
και έπιασε την ευκαιρία απ' τα κέρατα. Όπως και οι υπόλοιποι συνοδοιπόροι.
Δεν ήξερε καν τι είναι η "Μέση Πολιτεία" πριν κάποια χρόνια.
Πόσο μάλλον τους ιδιαίτερους, προσωπικούς της κώδικες
που κανε χρόνια να χωνέψει τελείως.
Στις πλατείες, οι μεσοπολιτειώτες φορούσαν μάσκες
και μανδύες
γιορτάζοντας τις Παλαιές Ταινίες
και είχαν βάλει μεγάφωνα παντού
σκουριασμένα, παλιά
που συνέχεια επαναλάμβανανα αισχρά ανέκδοτα.

"Τι είναι πιο αστείο από ένα νεκρό μωρό; ένα νεκρό μωρό με στολή κλόουν. Τι είναι πιο αστείο από ένα νεκρό μωρό; Ένα νεκρό μωρό δίπλα από ένα μογγολάκι. Ποια είναι η διαφορά ενός κρεμμυδιού και ενός νεκρού μωρού; Το κρεμμύδι όταν το τεμαχίζεις, δακρίζεις. Ποια είναι η διαφορά..."

Ξανά και ξανά.
Και οι κάτοικοι γελούσαν πάντα με δαύτα.

ένα κουβάρι από βρώμα
ένα πιπουλένιο τίποτα
ένα σκοτάδι ανάμεσα απ' τα μάτια
Ο κύριος 3 χόρτασε θεάματα
άρχισε να μουρμουράει βλακείες
και έπεσε για ύπνο
κάπου μεταξύ καναπέ, κρεβατιού, πατώματος
όπου ήταν πιο κοντά.
Ωραία μέρα, ή μάλλον,
ωραία νυχτιά σήμερα.
Σήμερα.