Ίδιος δρόμος, που τον κατουράνε με λάδια οι μηχανόβιοι τις πρωινές ώρες, τις ίδιες πρωινές ώρες με τα λιγοστά φώτα απ' το περίπτερο και τους κατακουρασμένους γερο-κουβαλητές εφημερίδων, ίδια στάση λεοφορείου και ίδια πλήθη, γερο-νταβατζήδες με λερωμένα κοστούμια και τρεμάμενα χέρια, να γλωσσοφυλάνε τις πουτάνες τους, τις πολύτιμες, μέσα στο ελάχιστο φως, με τα λιγοστά φώτα απ' τις λάμπες στο παρκάκι δίπλα, με τους κατακουρασμένους γερο-μέθυσους να ξερνάνε τα άντερά τους στους θάμνους, άσπρες, μαύρες, στριπτιτζούδες και πουτάνες, να κουβεντιάζουν κακαρίζοντας, απροβλημάτιστα, ίδιο όχημα, απρόσωπο και κουρασμένο το κήτος μας και σήμερα, ένας-ένας οι Ιωνάδες με καρδιά από μπαρούτι να χωνόμαστε στα σπλάχνα του, φωλιάζοντας στριμοχνώμενοι στα έντερά του, επιπλέοντας εδώ, επιπλέοντας εκεί, στο πέπλο του τσιμέντου και στην ψευτοσιγουριά του μονοπατιού και του προορισμού.
Βραχνιασμένο δωμάτιο που φτύνει πρασινωπά ζουμιά, απ' τη καπνίλα της συνάθροισης, λίγα λεπτά παραπάνω, βρωμιάς, μωρό μου, 10 λεπτά το ανώτερο και εκτοξευόμαστε εκεί που κανείς πια δε προσπαθεί καν να σκεφτεί να φτάσει, μέσα στη σκουριά και την σιχαμάρα του αύριο, με συμβόλαιο απ' τη ζωή να χεις γεννηθεί σα χαμένος, να χάνεις όντως και να μη δίνεις σημασία, όσον τα επόμενα τέταρτα πριν κλείσεις τα μάτια για απόψε σημαδεύτηκαν από μια γλυκιά πύρρειο νίκη.
1 σχόλιο:
Τελικά αυτή τη Μέση Πολιτεία λατρεύεις να την μισείς, μου φαίνεται..
Κάθε κείμενό σου για αυτήν το ρουφάω σαν σφηνάκι ληγμένης βότκας Μεντελεγιεφ:P
Δημοσίευση σχολίου