Σημειώσεις απ' τη Μέση Πολιτεία 9

Άλλη μια βραδιά
άλλη μια ευκαιρία
να πεις,
"δε με νοιάζει".
"Δεν είμαι του εδώ,
είμαι του ΕΚΕΙ".

Βότκες, το ανώτατο μέτρο
η υψηλότερη στάθμη.
Μαζί με όλα τα άλλα
χτίζει πολυκατοικίες
και τραγούδια που τραγουδάγαμε παλιά
μέχρι να χαθούν στον αντίλαλο, στην ηχώ,
και ήμασταν και όμορφα.
Απερίσπαστοι απ' όλα.
Βότκες
και όλα τ'άλλα.
Εδώ, εκεί,
λαμπιόνια,
και αθώα πρόσωπα,
ρωτώντας, "Έχεις αναπτήρα, αδερφέ;",
ο διαχωρισμός:
-Όχι, δεν έχω για σένα, βρωμιάρη,
και,
-Ναι, για σένα μόνο, βρωμιάρη!
Πολύ άγχος.
Πολύ σκοτούρα.
Μα,
Νο χόουπ, νο φιούτουρ,
νο γόριζ.

Ε, μα.

Σήμερα το βράδυ
απλά όλα τα αυθεντικά θηλυκά
έλειπαν
μηδέν
μια τροχιά,
μια λεγεώνα από αδιάφορους
μαλακισμένους κηφήνες
ω-χο.

Και ακόμα
ο κύριος 3 να σκέφτεται
καστανά, μακριά μαλλιά,
να γεμίζουν το ποτήρι του
και να ρουφάει
σταγόνες ευχαρίστησης
από τρίχες
δήθεν αδιάφορες.

Ο κύριος 3 είπε,
ξύνοντας τις λίγες τρίχες στο κεφάλι του,
"Τίποτα.
Μηδέν.
Απλά,
η ομορφιά του βραδιού
με πορτοκαλιά φεγγάρια
και από κει και πέρα
κανένα,
ΚΑΝΕΝΑ,
θηλυκό πρότυπο."

Οι κύριοι οι υπόλοιποι δεν έδωσαν σημασία.
Όλοι στο ίδιο λούκι
μα λιγότερο ομιλητικοί
περιγραφικοί.

Καλά είναι.
Παραλία άδεια
με άμμο πεταμένη ως τις ντουζιέρες
-απλά, έτσι έγινε.
Έτσι,
απλά,
έγινε.