νούμερο 3

Το Γκρίζο είναι για τα αρούρια
που φτιάνουν πυραμίδες το ένα πάνω στο άλλο
γαμιούνται, αλληλοσπαράζονται,
ψοφάνε πάνω στη κούτρα του διπλανού,
και στο τέλος,
η μάζα από αρρώστια αποκτάει συνείδηση
το συλλογικό υποσυνείδητο των βρωμιαρέων,
και μιλάει με φωνές νεογέννητων
και σκούζει με τις
ίδιες φωνές
τις φωνές της ολικής ανάγκης
"θρέψε με".

Ο κύριος 3 έπιασε κουβέντα με περίεργα στόματα.
Στα ίδια παγκάκια, στο ίδιο ποτάμι
που τόσο καιρό, τόσα χρόνια,
το έχει καταχραστεί, βασικά,
το αποκαλεί σπίτι του,
όχι,
μάλλον, καλύτερα,
παιδότοπό του.
Ο πιτσιρικάς μίλαγε, μίλαγε, μίλαγε...
είχε πιει, ο κύριος 3 το κατανοούσε και δεν τράβαγε ζόρια.
Μάλλον ζόρια με τον εαυτό του τράβαγε, μιας και έπινε απ΄ το μεσημέρι, συνέχισε το βράδυ, και οι ώρες δεν τον ευλόγησαν με ένα καλό κεφάλι. Όχι. Ήταν ακόμα σε θέση να σκέφτεται λογικά. Όχι "λογικά"; Εντάξει. Δομημένα. Έστω.
Άκουγε με τις ώρες...ο πιτσιρικάς, μαζί με τη κοπέλα του και τη φίλη της, στο παγκάκι, μίλαγε, μίλαγε...μια απερίγραπτη ανάγκη να ξεκαθαρίσει το πόσο αριστερός και φιλελεύθερος ήταν, δίχως να ανήκει βέβαια σε κάποια παράταξη ή ιδεολογία.
Το γνωστό. Η καραμέλα.

Ο κύριος 3 βαρέθηκε να ακούει μαλακίες. Ή έστω. Κλισέ.
Κλισέ, κλισέ. Κλισέ.
Η αρχή των σπόρων της κλειστομυαλιάς, αν δε τα χειριστείς σα πόρνες αντίληψης.

Ο κύριος 3 έστριψε ένα τσιγάρο, και αποφάσισε να μιλήσει.
Να πει το αυτονόητο, και επίσης κλισέ, μα χειριζόμενο σα πόρνη αντίληψης:

-Δε με νοιάζει τι χρώμα έχεις. Δε με νοιάζει από πού είσαι. Δε με νοιάζει το τι πας να κάνεις, το πώς το κάνεις, το τι λες και σκέφτεσαι. Θα με ενοχλήσεις; Θα εισβάλλεις στη ζωή μου αυθαίρετα και θα προσπαθήσεις να με πηδήξεις; Ε, δε θα προλάβεις. Θα σου έχω ήδη ανοίξει δεύτερη κωλοτρυπίδα. Εντάξει;

Ο κύριος 3 ρούφηξε μπύρα και κατάλαβε, απ' το βλέμμα του συνομιλητή, ότι κάτι δε πάει καλά. Ειδικά όταν συμφωνούσε, σκεπτόμενος το πράγμα απ' την αρχή.
Κάτι δε πάει καλά.

Ο αρουραίος
όταν του δώσει τη σωστή θέα
απ' το ψηλότερο βουνό,
γίνεται βασιλιάς
μονάρχης.