13 αλμπουμάκια που τραβιούνται ανετότατα τέτοιες μέρες

1)QUEENS OF THE STONE AGE

"SONGS FOR THE DEAF"

----------------------------------

Αν μου ζητούσαν να ονομασω τρία άλμπουμ rock με την ευρεία έννοια, μοντέρνα κατά βάση, που θα έπρεπε να αγοράσουν όλοι σα ζήτημα ζωής και θάνατου, καταρχάς θα παρακαλούσα να αφήσουν στην άκρη το κουζινομάχαιρο και να σταματήσουν να σημαδεύουν τα παπάρια μου, κατά δεύτερον το "Songs for the Deaf" θα ήταν ανετότατα μέσα στη τριάδα. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι περιέχει μερικά από τα ποιοτικότερα και καυλωτικότερα εμπορικά ροκοκόματα που έχουν ξεπηδήσει τη τελευταία 10ετία (ή και βάλε κάτι παραπάνω;) στο χώρο, ούτε ότι σε επίπεδο στησίματος και παρουσίασης, ο δίσκος εθίζει αγρίως (θυμηθείτε τα samples/ραδιοφωνική εκπομπή, ή τη βιντεοκλιπάρα του "Go with the flow" με τα καυλόγκαζα). Είναι επίσης, αν θυμάμαι καλά, ο τελευταίος δίσκος της μπάντας στον οποίο το αδιαπραγμάτευτα άναρχο και ανεξέλεγκτο ταπεραμέντο της ανωμαλάρας, του Nick Oliveri, αφήνεται να ποτίσει τις συνθέσεις με τις punk μούρλες του, δίνοντας μια επιπλέον κλωτσά στα ήδη τίγκα-στην-αντρίλα κωλοβάρδουλα του "Songs for the Deaf".

ΦΕΤΙΧ ΣΤΟ ΔΙΣΚΟ: Τα σημεία με τον Oliveri. Αντικειμενικότης είπατε; Σε αυτό το blog;

2)MELVINS & JELLO BIAFRA (Ή ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ)

"NEVER BREATHE WHAT YOU CAN'T SEE"

------------------------------------------------

Οι Melvins είναι κάτι παραπάνω από μπάντα. Είναι έννοια στο σκληρό, αρχιδάτο, αντρίκιο, βρώμικο και κακό. Ο Biafra είναι κάτι παραπάνω από τραγουδιστής. Είναι έννοια στο δημιουργικό, κυνικό και σφαιρικό τρόπο σκέψης. Και χιούμορ, επίσης. Αυτός ο δίσκος είναι ακραία γαμάτος: Οι Melvins κοπανάνε πιο Dead Kennedy-κα, ο Biafra αφήνεται ελεύθερος και λυσσάει φτύνοντας στιχάρες, ο πειραματισμός δε λείπει (με τον κιθαρίστα τον Tool που μοιάζει γνήσιο παιδί των παγκακιών της πλατείας Εξαρχείων στη μάπα, να συμμετέχει δω κι εκεί), το εξώφυλο είναι πολύ όμορφο στο μήνυμα (ο τεμπελχανάς σέρνικος λιόνταρος μασουλάει ζέμπρα που προφανώς δε κυνήγησε ο ίδιος), μερικά riff σε μαγκώνουν απ' τα μούτρα και σε κατουράνε στο κούτελο με την ανωτερότητα και την μαγκιά τους, γενικά, είναι ένας δίσκος που θα αρέσει τόσο στον πάνκη του τότε που χει το αυθεντικό λεξικό-βιβλίο με μεταφρασμένους στίχους των Kennedys στα ελληνικά, όσο και στον βλαμενουάρ βρωμιάρη που ακούει "Melvins" και προσπαθεί μεθυσμένα να χτυπήσει προσοχές (καταλήγοντας στο πεζοδρόμιο με τα δόντια). Μαγεία.

ΦΕΤΙΧ ΣΤΟ ΔΙΣΚΟ: Οι στίχοι του "Enchanted Thoughtfist", ειδικά στο σημείο που λέει για τον Ginsberg.

3)BLACK RIVER

"BLACK N' ROLL"

----------------------

Κάποια στιγμή κοιτάς το κόσμο γύρω σου προσπαθώντας να βρεις το... "rock" της υπόθεσης ας πούμε. Ναι, ξέρω το ότι η παραπάνω ατάκα θα μπορούσε άνετα να ανήκει στη Τζόυς Ευείδη (ή όπως γράφεται, βαριέμαι να το google-αρω, μαστιγώστε με) σε κωλοσειρά αρχές δεκαετίας 90, μα σκεφτείτε το: απ' τη μία μουσικοξερόλες με κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα, απ' την άλλη καλοφροντισμένοι εναλλακτικοί (laternative) απ' το Γκάζι με τα πουστ-ροκ τσιμπούκια τους. Η ακοή είναι αίσθηση όπως και η όραση, όλες οι αισθήσεις επηρεάζουν την αντίληψη, και η αντίληψη φιλτράρει ερεθίσματα που καταλήγουν δομημένα και ταξινομημένα, σε απόψεις και λατρείες και έχθρες. Οι Πολωνοί Black River είναι κείνοι οι λέπουρες που θα σκάσουν μεθυσμένοι στο μαγαζί που αράζεις, θα χουφτώσουν τη γκόμενά σου, θα πιαστείτε στα χέρια, και μετά θα τους κεράσεις ή θα σε κεράσουν μπύρα επειδή είστε όλοι λιώμα, ούτως ή άλλως. Μπουνταλάδες, άκομψοι, σιχαμένοι- να'στε καλά! Απλοί και ουσιώδεις: Ό,τι δεν σηκώνει πουτσότριχες και πουτσοκόρμι ως το ταβάνι, απλά δεν είναι rock! Ο άτεχνος τραγουδιστής γκαρίζει σαν αρκούδι και ενίοτε θυμάται ότι υπάρχει και κάτι που λέγεται "μελωδικότερη φωνητική γραμμή" (μόνο και μόνο για να της γαμήσει τη μάνα στη συνέχεια), η μουσική χρωστάει τόσο σε Danzig-o-μπάντες όσο και σε πιο μεταλλικά τερτίπια, θα μπορούσαν να ήταν κάτι σαν Mondo Generator αν ήταν περισσότερο διεστραμμένοι και με μεγαλύτερες βλέψεις (και αν οι Mondo Generator μετά τον δεύτερο δίσκο δεν την έβλεπαν ψιλο-βεντέτες και "μετρημένοι"). Αν σήμερα κάνεις πάρτυ και θέλεις να ψήσεις μεθυσμένη παρτούζα σπίτι σου, βάλε να παίξει το "Barf Bag" και το ομότιτλο από αυτό το δίσκο όπως και δήποτε. Και στείλε μου mail μετά να με ευχαριστήσεις.

ΦΕΤΙΧ ΣΤΟ ΔΙΣΚΟ: Το λιτότατο και Danzig-έικο εξώφυλο. Μπλακ εντ Ρολ!

4)SOUNDGARDEN

"BADMOTORFINGER"

-------------------------

Καλά τώρα... Βίωμα. Ακόμα και πριν αποφασίσω ότι σιχαίνομαι να ψάχνω στη μουσική (σιχαίνομαι = βαριέμαι), αυτός ο δίσκος είχε καρφωθεί στη κούτρα μου σχεδόν παρά τη θέλησή μου. Το πιο προσωπικό βίωμα βέβαια ήταν προσφάτως, όταν, στο εργαστήρι ζωγραφικής της σχολής μου, στο κωλοχώρι που βρίσκεται δηλαδή, καθιερώσαμε την τακτική "Πίνω ένα λιβάδι και μετά ζωγραφίζω σα πούστης". Μέσα στον ιδρώτα επιλογής δίσκου για την εν λόγω διαδικασία (και αφού το πρώτο A Perfect Circle έκανε θαύματα), έπιασα το "Badmotorfinger". "Μπα, αυτό;" σκέφτηκα. "Πολύ συγκεκριμένο για τριπίλες". Εν τέλει το δοκίμασα. Και ακόμα και τώρα θυμάμαι να ακούω τα σαξόφωνα στο "Drawing flies" και να χάνομαι, το ρεφρέν του "Searching with my good eye closed" να με κάνει σχεδόν να εκσπερματώνω στην αφάνα της γερασμένης συμφοιτήτριας απέναντι, το "Jesus Christ Pose" να έχει απίστευτα σατανικές ροκ κιθάρες... και θα μου πεις, "Καλά ρε μαλάκα, μαστουρωμένος, όλα τέλεια είναι". Ναι μωρέ. Και κάθεσαι και διαβάζεις πράγματα που ίσως ξέρεις, από ένα τέτοιο blog. Κουβέντα να γίνεται. Ο Cornell είναι φωναροφώναρος ό,τι επιχείρημα του κώλου και να έχεις για το αντίθετο. Ακόμα και αν έγραφε μαλακιούλες στίχους. Αρκεί να τσιρίξει σαν Robert Plant σε σύνδρομο υστερίας, και τα ξεχνάς όλα. ΟΛΑ.

ΦΕΤΙΧ ΣΤΟ ΔΙΣΚΟ: Όλος! Όλος. Όλος, όλος!

5)REPTILE HOUSE

"I STUMBLE AS THE CROW FLIES"

--------------------------------------

Για τους ελάχιστους που παρακολουθούν το τι γράφεται δω μέσα τακτικά, εκτός από την έμφυτη ανωμαλία τους, αναγνωρίζω επίσης και το ότι πλέον όποτε ακούνε ή διαβάζουν το όνομα "Daniel Higgs" τρώνε φρικάρες και χύνουν σαπουνάδες απ' το στόμα. Οι Reptile House είναι η προ-Lungfish μπάντα του κυρίου Higgs. Περίεργη περίπτωση. Ακόμα και μέσα στο groupie ενθουσιασμό μου για τον μουσάτο μισότρελο προφήτη, σε καμία περίπτωση δεν έχουμε να κάνουμε με "αριστούργημα" ή κάτι παρόμοιο. Χωρίς αυτό να μειώνει την αξία του δίσκου. Είναι μια ιδιομορφία από μόνος του, αν το καλοσκεφτείς: πολύ νταπαντούπα και χραπαχρούπου για να χαρακτηριστεί "εκπαιδευτική ροκιά", πολύ αρτιστικά στημμένος και λόγιος σε σημεία για να τον πεις "το μπασταρδοπαίδι του τάδε πάνκη". Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, μα αξίζει έστω και μια φορά να ρίξετε μιαν αυτιά στο δίσκο. Και το κομμάτι "Keelhaul Love" είναι μούρλια.

ΦΕΤΙΧ ΣΤΟ ΔΙΣΚΟ: Περισσότερο "φετίχ στη συγκεκριμένη περίοδο", ο Daniel Higgs νεότερος και βρωμίκουλας/λεχριτοτζόβενος:

Καμπούμ.

6)GRINDERMAN

"GRINDERMAN"

-------------------

Κάπου στο 2007, ο Nick Cave που πλέον εκτός από καλλιτεχνάρα θα τον μνημονεύουμε και σαν τον λόγιο με το πιο τσοντάδικο μουστάκι στην ιστορία της μουσικής, άφησε στην άκρη της λύρες του Ορφέα και θυμήθηκε ότι είναι ένας τσογλαναράς που, όσο μορφωμένος και να το παίζει (και να είναι), θέλει να κάνει βαβούρα. Σαματά. Να ενοχλήσει και να σκανδαλίσει αλλά όχι με το μπαμπάκι πλέον, μα με την ατσαλόβουρτσα. Αν δεν έχετε ακούσει το δίσκο καθόλου, κατεβάστε τον ή γράψτε στο γιουτούμπ "grinderman no pussy blues". Από αυτό και μόνο το κομμάτι ρουφάς όλα τα vibes. Αλητεία φιλοσοφημένη, βαβούρα όχι σαν αυτοσκοπός αλλά ταυτόχρονα απόλυτα ειλικρινής με τον εαυτό της και αποτελεσματική, ο Nick Cave να ξανανιώνει και να χαρίζει ερμηνείες...ΕΡΜΗΝΕΙΑΡΕΣ. Τι άλλο να γράψεις επί του θέματος;

ΦΕΤΙΧ ΣΤΟ ΔΙΣΚΟ: Μια τραγουδάρα με το όνομα "Honey Bee (Let's Fly to Mars)", και η θέα του μακακοειδούς στο εξώφυλο να την παίζει σε βαθμό αυτοακρωτηριασμού από την καύλα.

7)ROLLINS BAND

"GET SOME GO AGAIN"

--------------------------

Για όσους μοιράζονται ίδια κουσούρια με μένα, αυτός ο δίσκος είναι ήδη γνωστότατος και αγαπημένος. Για όσους θα γούσταραν να ακούσουν ένα καλό επιχείρημα για το γιατί να τον ακούσουν, θα πω μόνο ένα πράγμα: Τραγουδάει ο ΜΑΝ. Οκέη; Οκέη να λες. Ο δίσκος έχει μια πρέζα από την ενεργητικότητα των Black Flag, όσο και μια ολοφάνερη διάθεση για rock'n'roll πρωτόλειο, βαρύ κι ασήκωτο, αντρίκιο, τίγκα στα μούσκουλα. Θυμάμαι ακόμα το Λαρσαίο, που δεν έτυχε ποτέ να γουστάρει για κάποιο λόγο τον Henry Rollins αλλά να έχει σε κάδρο τον Ανσέλμο, να βλέπει το βιντεοκλίπ του ομόνυμου τραγουδιού, και στη θέα του ΜΑΝ με μποξεράκι και κοπάνημα πάνω στα σανίδια, να ξινίζει, "επειδή του θυμίζει πολύ άβολα τον Ανσέλμο". Ή μάλλον, ο Ανσέλμο θυμίζει σε σημεία άβολα τον Rollins, να επισημάνω. Άμα πω ότι κάποιες κιθαριές μου φέρνουν στο μυαλό Maiden Di'Anno εποχής (μην την αγνοείτε κόπανοι), είμαι σίγουρος ότι και ο Rollins ο ίδιος θα έβγαζε αεροπορικό εισητήριο αποκλειστικά και μόνο για να μου σπάσει τα μούτρα, οπότε το βουλώνω. Ακούστε το.

ΦΕΤΙΧ ΣΤΟ ΔΙΣΚΟ: Α, δε θυμάμαι αν το ανέφερα; Σε αυτό το δίσκο αφεντικό είναι ο ΜΑΝ!

Και αν κοτάς, πες μπροστά του "Σου γαμάω το σπίτι, μαλακοκαύλη".

8)CLUTCH

"ROBOT HIVE EXODUS"

---------------------------

Σας έχω πρήξει το πούτσο σε δαύτο blog για τους Clutch. Clutch το ένα, Clutch το άλλο. Και θα συνεχίσω να το κάνω, μέχρι να παγώσει η κόλαση η ίδια. Τοσο γαμάτη μπάντα είναι οι Clutch. Λατρεύοντας φανατικά το μεγαλύτερο ποσοστό της δισκογραφίας τους, το "Robot Hive Exodus" βρήκε το δρόμο του σε αυτό το... "αφιέρωμα" (χα-χαχαχαχα), κυρίως επειδή οι φτηνόμπυρες Lager απ τα Ντία τελειώνουν και έπρεπε να πάρω αποφάσεις κρίσιμες. Αυτό δε λέει τίποτα. To "Robot..." είναι αρρώστια. Στο μυαλό μου το χω σαν ένα διαστημικό θέατρο με πανύψηλους, κίτρινους προβολείς, που φρικιά με μούσια και ρούχα-λουρίδες σκισμένα θα βγαίνουν στη σκηνή και με μουσική υπόκρουση θα απαγγέλουν πανέξυπνα στιχάκια περί θρησκείας και επιστήμης. Και όλα αυτά ραντισμένα με την μαγκιά και την αντρίλα του τριχωτού και της ποτισμένης στο Southern (χμφ) γενειάδας. Οι Clutch είναι συνηθισμένοι να σκαλίζουν θριάμβους, μικρότερους ή μεγαλύτερους. Εδώ απλά στο βουλώνουν πριν καν πας να βγάλεις άχνα.

ΦΕΤΙΧ ΣΤΟ ΔΙΣΚΟ: Γελάω πραγματικά που θα το ξαναγράψω! Αλήθεια! Γελάω μόνος μου σα το μαλάκα! Αλλά: "Mustache stays, right where its at". Και του χρόνου, τσάκαλα!

9)THE ANAL TREATMENT XXXPERIENCE

"INHUMAN ANAL EXPLORATION"

---------------------------------------------

Έχω ξαναγράψει σε αυτό το blog περί "κουμπαριάς": Συχνά πυκνά και όποτε μου καυλώσει, θα σας ειδοποιήσω για μπάντες που τις φορμάρουν γνωστοί και αγαπημένοι μου, και που θα γαμάνε. Πέραν από αντικειμενικότητες και μαλακίες, ο κανόνας για μένα είναι ένας: Αν συμπαθήσω κάποιον πολύ, σημαίνει αυτόματα ότι θα μου αρέσει και η μουσική του δουλεία, αν έχει βεβαίως τέτοια στο καρνέ του (δε κάνω παρέα με μουσικούς μόνο). Είχε γίνει στο παρελθόν με διάφορα, τώρα με δαύτους τους ανώμαλους. Ναι, είναι grind πρόστυχο και πρωκτόλαγνο. Ναι, ο τραγουδιστής, ο Νικόλας, είναι γαμώ τα παιδιά και τον φιλοξένησα μαζί με τη κοπέλα του πριν κάτι μήνες στο σπίτι στα βούνια και περάσαμε υπέροχα. Καμία "αντικειμενικότητα", εντάξει; Εντάξει θα λες. Το "Inhuman Anal Exploration" είναι τίγκα στην ασημένια, αστραφτερή καύλα, είναι τίγκα στην αίσθηση του "κάνω ό,τι μου γουστάρει ακριβώς επειδή μπορώ και δε με δεσμεύει τίποτα", είναι τίγκα στο "γράφω γαμάτα τραγούδια απλά και μόνο επειδή έτσι μου καύλωσε". Και δουλεύει, ω ναι. Δουλεύει. Μετανιώνω ακόμα που δε μπόρεσα να μαι στο live πριν κάτι μέρες στην Αθήνα. Ο τραγουδιστής τους, δε, όταν τον πρωτοσυναντάς, λόγω επιβλητικού παρουσιαστικού, πιστεύεις ότι το πιο πολιτισμένο πράγμα που μπορεί να κάνει είναι να σου δαγκάσει το λάρυγκα πειδή πεινάει, αλλά αυτό είναι απλά μια μεταμφίεση για να κρύψει την τρυφεράδα που κρύβουν δαύτα τα ανοιχτόχρωμα μάτια. Και σταματάω γιατί πολύ οπισθόβουλοι γίναμε στα γεράματα, άη;

ΦΕΤΙΧ ΣΤΟ ΔΙΣΚΟ: "Skatosoupa" και, λαμόγιο Νικόλα, μαζί με τη μπλούζα, κοίτα να σκάσεις και καμια κόπια του δίσκου. Ακόμα περιμένω, ναι;

10)ALICE IN CHAINS

"DIRT"

------------------------

Φάση μπάντας που πριν χρόνια και ζαμάνια, όταν είχα πρωτακούσει, δε μου λέγανε μία. Είχα περισσότερη ανάγκη για οφθαλμοφανή τεστοστερόνη. Προσφάτως, και με αφορμή τη κομματάρα και υπερ-hit "Would?" κόλλησα άσχημα με τον δίσκο όλο. Όλοι μας θέλουμε να έχουμε την έννοια της "παρακμής" και της σκατίλας στη κούτρα μας, και ψάχνουμε ροκσταρς σε όλες τις πτυχές της τέχνης για να βρούμε το χαπάκι μας, την μορφίνη μας. Με διαφορετικούς κώδικες. Το "Dirt" είναι απ τα πιο ύπουλα και υπόγεια άλμπουμς, όπου η κατάθλιψη (αν σώνει και καλά πρέπει να ψυχαναγκαστείς και να φας κατάθλιψη επειδή ακούς ένα δίσκο, ρε) σφάζει με το μπαμπάκι. Ο πρεζάκιας Staley έχει εξωπραγματικά όμορφη χροιά και μαζί με το κιθαρίστα φτιάχνουν αμίμητο ντουέτο. Κλαψαρχίδες; Μουντοί; Μελό; Ξέρω γω; Για μένα, μελαγχολικά rock και αποτελεσματικά συναισθηματικοί. Και βιώσιμοι, εν τέλει, αν είστε γκαντέμηδες.

ΦΕΤΙΧ ΣΤΟ ΔΙΣΚΟ: Το "Would?" με τον Anselmo στα φωνητικά, live, μετά το θάνατο του πρεζοStaley.

11)THRICE

"BEGGARS"

-------------

Σύντομο το φλερτ μου με δαύτους. Φανταστείτε αυτό: λιώνεις το κατακαλόκαιρο απ' τον πουστοπρέζο κωλοήλιο, και ξαφνικά μέσα απ' το παραθύρι φυσάει δροσούλα ανεκτίμητη. Ή το άλλο: περπατάς βραδάκι σε κτήμα, και ξαφνικά ψιχαλάει, όχι το ενοχλητικό "στάλα στάλα στη κεφάλα" σα κινέζικο βασανηστήριο, ούτε το όλοι λούτσα- η ψιχάλα χάδι, η απόλυτα ειλικρινής και βολική, στοργική. Κάτι τέτοιο παίζει με το άλμπουμ. Χαμηλές συχνότητες, χαμηλές ταχύτητες, ζεστή, φιλόξενη ατμόσφαιρα, πολύ όμορφη χροιά που πατάει σε παλαιότερα και επιτυχημένως δοκιμασμένα rock μοτίβα. Αλέρτ.

ΦΕΤΙΧ ΣΤΟ ΔΙΣΚΟ: Το ομότιτλο. Γαμάει κωλαρίνους.

12)TOM WAITS

"FRANKS WILD YEARS"

--------------------------

Μη πιάσουμε κουβέντα για τον Θωμά τον Περιμένη. Θα σπαταλήσουμε τη μισή μας ζωή. Και σας το λέει τύπος που ουδέποτε τον λάτρεψε σα θεό, ας πούμε. Αλλά είχε πάντα την ικανότητα να σου φέρνει το καμπαρέ και τις πουτάνες μες τη μάπα, στο σαλόνι. Και στο συγκεκριμένο δίσκο, σε προκαλεί σχεδόν να βουτήξεις στο οινόπνευμα και να φτιάξεις μπόγο και να την κάνεις προς άγνωστη τοποθεσία, μένοντας ενδεχομένως στο αμάξι σου για κάποιο διάστημα. Ο Waits εδώ γαυγίζει σα να μην υπάρχει αύριο, ενίοτε θυμάται και το ότι μπορεί να σιγομουρμουρίσει πιο μελωδικά, πιο μετά γίνεται τσαχπίνης και προφανές θήραμα για κουλτουροκορασίδες, πιο πέρα άντρακλας και μπουκοφσκικός και προφανές θήραμα για κουλτουροκορασίδους. Το "Franks Wild Years" γαμάει.

ΦΕΤΙΧ ΣΤΟ ΔΙΣΚΟ: "I'll be gone"- άστηνα τη καριόλα, φάει τοστ το πρωί αφού τη γαμήσεις, και φύγε. "Yesterday is Here"- Παιάνας καταχρήσεων. Επίσης, το ακορντεόν και η ακόμα τζόβενη τότε μάπα του Θωμά στο εξώφυλο.

13)ROB ZOMBIE

"HELLBILLY DELUXE 1"

---------------------------

Ποτέ, μα ποτέ δε γούσταρα Rob Zombie. Δεν έχω κάτι με το τύπο, φτιάνει και συμπαθητικές ταινιούλες, μα δεν ειν του γούστου μου. Μα θα μουνα μεγάλος μπετονόβλακας, αν προσπαθούσα να προσποιηθώ καν ότι αυτός ο δίσκος, δεν είναι τόσο εθιστικός όσο και το σουτάρισμα ηρωίνας τούρκικιας στις φλέβες. Ο Rob εδώ είχε βρει μια χρυσή συνταγή. Είχε κάνει συμβόλαιο με το διάολο. Είχε το κοκκαλάκι της νυχτερίδας. Δε ξέρω. Μα σε αυτό το δίσκο, μέσα από Industrial μοτίβα, σε κάνει, αν έχεις και την όρεξη και τη προδιάθεση φυσικά (με ακούς, μαλάκω με το αγορέ μαλλί που είσαι εναλλακτικιά;) να χοροπηδάς σα το κατσίκι με ένα groove που ΣΠΑΝΙΩΣ συναντάς πλέον, με ρεφρέν-μεθυσμένες αλκοολογηπεδοατάκες ΜΕΓΙΣΤΗΣ απόλαυσης, και μάλιστα τραγουδισμένα με μια μπουνταλοφωνάρα που ποτέ δε θα πάρει βραβείο εκφραστικότητας ή καλλιφωνίας (και στα κλαπανάρια μας), με ΤΡΑΓΟΥΔΑΡΕΣ που σε μαγνητίζουν, με όλο το περιτύλιγμα δρακούλων/ζομπίων/ζωντανών-νεκρών στριπτιζούδων και βάλε. Μια υπερπαραγωγή με απίστευτο ήχο, ένα τσίρκο γκροτέσκου, ηλεκτρονικό όσο και rawk, αστείο όσο και θανάσιμο, απωθητικό όσο και εθιστικότατο. Meeeeeeet-tha-creeeeeepaaaaaa....

ΦΕΤΙΧ ΣΤΟ ΔΙΣΚΟ: Όλος είναι ένα μεγάλο φετίχ, ας πούμε όμως τον κράχτη "Dragula". Αν όχι για το τίγκα-τριπίλα βιντεοκλίπ, για το ρεφρέν που πάει "Τεεεεεε-τουτουτουτου-μπεεεεεερρρ-τουτουτουτου-μπεεεεεεεεεερρρ-ανδαμπακ-α-μα-ΝΤΡΑΑΑΑΑΓΚΙΟΥ-ΛΑΑΑΑΑ". Αρρώστια.