Καλός στα χαρτιά, λίγος στην ανάγκη

Αυτό το κείμενο

είναι ένας άτσαλος

γεμάτος σβουνιές βωμός λεκτικός

κατά πάσα πιθανότητα αχρείαστος

για τους καλούς φίλους

που δε φορτώνουν

προβλήματα πάνω μου

ενώ γω μεθυσμένος

το κάνω συχνά

σε αυτούς.

Για τις ωραίες στιγμές

που καθόμαστε

αμίλητοι όλοι

νεκρική σιωπή

και ακούμε

Sunn O)))

λες και είναι

καινούρια ανακάλυψη

στη μουσική

τόσα χρόνια μετά.

Για τις όσες φορές

ο Αλέξης

χτύπαγε ρυθμικά

το πόδι του στο πάτωμα

του Γιώργη

ακούγοντας Alice in Chains

ενώ ήταν τόσο

μακριά αυτοί

απ' το μουσικό του

σύμπαν.

Για όσες φορές

μια γυναίκα μας

έκανε να τσακωθούμε

και εν τέλει

να διώξουμε

τους αιρετικούς

τους φονιάδες

απ' το τόσο

σημαντικό μας

club.

Για όσες φορές

τους τα'πρηξα

με τα σαπισμένα μου δόντια

και τα πονεμένα μου

εσώτερα όργανα

((λες και αυτοί

δεν υποφέρανε σιωπηλά

κάθε μέρα))

και όσες φορές

ευγενικά

φύγανε απ' το σπίτι μου

δίχως να πουν τίποτα

επειδή

βρώμαγε απερίγραπτα

απ' τις σαπισμένες κάλτσες μου

με δέρμα πλέον

ψόφιας φάλαινας.

Για όσες φορές

περπατήσαμε

κόκκαλο

στο πεζόδρομο

και μοιραστήκαμε

την αηδία

για το

"μέσο άνθρωπο".

Για όσες φορές

αν τύχει να διαβάσουν δαύτες

τις λεξεις

θα χαμογελάσουν αμήχανα

και θα τα θεωρήσουν όλα αυτά

αμήχανα

ανούσια

όπως κι εγώ

τώρα που τα γράφω.

Είναι πανέμορφο

να ξέρεις

πως όσους

αγαπάς

στ'αλήθεια

θα τους χάσεις

στο άμεσο

μέλλον.

Χτίζεις έτσι

χαρακτήρα

μια Βαβυλώνα

με μαύρα

σαπισμένα

θεμέλια.

Τι είναι άλλωστε

περισσότερο αιώνιο

πέραν της

άλγεβρας

της ανάγκης;