Ήμουνα 15
κοκαλιάρης και φοβισμένος
απ' το κόσμο
και παθιασμένα
προσπαθούσα να φτιάξω μύες
όλο και πιο πολύ, όλο και πιο πολύ
για να ξορκίσω
αυτή την αόρατη αίσθηση
απειλής
πάνω απ' τη κούτρα μου
που με κυνηγούσε
κάθε μέρα όλο και περισσότερο.
Ο Μιχάλης πρέπει να'ταν
ο πρώτος που μου κόλλησε το μικρόβιο
στα 15 του είχε σώμα 30άρη
σχεδόν παραμορφωμένα
σμιλεμένο
αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε μαζί
καθημερινά
την άρση βαρών
και κόμπλεξ
σε ένα βρώμικο
φτηνογυμναστήριο
γεμάτο από νταλικιέρηδες
μπράβους
και νταβατζήδες.
Αυτός που το'χε
ήταν επίσης πρώην μπράβος
ούτε καν γυμναστής
και κοκορευότανε
ότι παλιά είχε φάει σφαίρα
ξυστά απ' το λαιμό
και επέζησε
από κωλοφαρδία.
Πλέον ήταν κοντόχοντρος
με μπάκα αξιέπαινη
έλεγε συνέχεια να τρώμε
σα βόδια κάθε πρωί
αυτά
κρέας
γάλα, χυμούς
και μπόλικο φυστικοβούτυρο
και το μεγαλύτερο
απόφθεγμα που ξεπήδησε
απ' τα βαριεστημένα, παρετημένα του χείλη
ήταν το, "Ο μεγαλύτερος εχθρός σου
είναι ο εαυτός σου".
Είχε και μια πλάκα χρυσή
πάνω απ' το γραφέιο του
που έλεγε,
"Να σέβεσαι
μα να μην εμπιστεύεσαι".
Αυτό πάντα μ'αρεσε
ακόμα μ'αρέσει.
Τα παιδιά του
ήταν τεράστια επίσης.
Ο γιος του πριν πάει φαντάρος
ήταν πάνω από 100 κιλά
και έμοιαζε ικανός
να σου ανοίξει τρύπα στο στήθος
με μια γροθιά μόνο.
Μετά το στρατό
γύρισε 40 κιλά ελαφρύτερος
και γεμάτος άγχος
και φοβίες.
Η κόρη του είχε γεμίσει μύες επίσης
έχωνε ένα σκασμό κιλά
στις μπάρες
και τα σήκωνε
ιδρώνοντας και βγάζοντας
πολεμικές κραυγές
μουσάτου Σπαρτιάτη
ενώ ξεκοιλιάζει
τον εχθρό της πατρίδας.
Ακόμα και το ροτβάιλέρ του
ήταν τεράστιο σα βούβαλος
απ' τα φάρμακα
συχνά πυκνά μαζεύονταν
3-4 πορτιέρηδες και έπαιζαν μαζί του
ενώ αυτό ήταν κλεισμένο
στη φωλιά του
στο μπαλκόνι
δίνοντάς του να δαγκάει μια σκούπα
και αυτό την έσπαγε στα δύο
απ, το ξύλο, απ' το κορμό
σαν οδοντογλυφίδα
δίχως να προσπαθεί καθόλου.
Ντόπερ-μαν
τι ροτβάιλερ και μαλακίες.
Σκυλί-φονιάς.
Μ'άρεσε εκεί
κανένας δε μ'ενοχλούσε
διότι ήμουνα απλά
μια ακτινογραφία ανθρώπου
παιδάκι
με μακρύ μαλλί
μπλουζάκι Iron Maiden αμάνικο
σαγιονάρες
και μια ιδέα τριχούλες
στο πηγούνι.
Κανένας δεν είχε χρόνο
να επικοινωνήσει με
έναν πιτσιρικά
όλοι θέλανε
να γίνουν Τιτάνες
να σκοτώσουν τους Ολύμπιους
της αντίπαλης γειτονιάς
και να βιάσουν
τις κόρες
των εχθρών
των αιρετικών.
Μέχρι που μια μέρα
ο Μιχάλης σταμάτησε απότομα
να έρχεται στο γυμναστήριο
ήθελε να ξεκινήσει πολεμικές τέχνες
κικ-μπόξιν για τους αδαείς.
Ήμασταν απλά δυο μαλάκες
νεαροί
πιτσιρικάδες και αβέβαιοι για το μέλλον
και είχαμε ήδη βγάλει πόρισμα
ότι το σχολείο είναι χάσιμο χρόνου
άρα έπρεπε κάπως
να περάσουν οι μέρες.
Παρήγγειλα απ' το γυμναστή
πρώην μπράβο
φάρμακα για φούσκωμα πανάκριβα
που δε μπορούσα να πληρώσω
και μετά έφυγα
την επόμενη μέρα
ακολουθώντας το Μιχάλη
στο κικ-μπόξιν
kick-boxing για τους αδαείς.
Νομίζω ακόμα με περιμένει
με τα φαρμάκια
στην αγκάλη
Λυπηρός γερο-μπάσταρδος,
εικόνα γκρίζα του παλιού του εαυτού
μα ωραίος
ωραίος άντρας
με τα όλα του.
Το κικ-μπόξιν
ή kick-boxing
ήταν ένα ναυάγιο.
Αυτός που είχε τη "σχολή"
εμφανίστηκε μια φορά
στους 2-3 μήνες
τελικά μάθαμε ότι απλά
διακινούσε ντρόγκια
και εκπαίδευε μπράβους
((πχ εμάς τους
νιούμπηδες))
για να παίζουν ξύλο
με άλλους μπράβους
για "περιοχές ισχύος"
στη πόλη.
"Εγώ έχω από δω ως εδώ,
συ δίνεις κει ως εκεί,
γκέγκε;"
Μας προπονούσε ένας μακρυμάλλης αγέλαστος
φονικός τύπος στο ξύλο
συχνά-πυκνά ξεχνιότανε
και μας έδερνε
μέχρι να ξεράσουμε στο μπάνιο
ή να ματώσουμε απ' τα αυτιά
μετά από κλωτσήδι στο κεφάλι
από νύχια ξεχασμένα να κοπούν
και πάλι,
ο πούστης,
δε βάραγε με όλη του
τη δύναμη.
Τελικά την έκανα κι από κει
δεν είχα το στομάχι
για παρανομίες
τέτοιου είδους, τελικά.
Ακόμα και σήμερα
το ίδιο χέστης είμαι
αλλά τουλάχιστον
το ξεχνάω πιο συχνά
από ποτέ, πλέον.
Τελικά κατέληξα σ'ενα μικρό
φτωχογυμναστήριο που άνοιξε
στο δίπλα χωριό
ή "πόλη".
Το δούλευε ένας αμφιλεγόμενης
σεξουαλικότητας τύπος
λεπτός και με μπάκα
αγύμναστος
κανένα κύρος
μαζί με τους ηλικιωμένους
γονείς του
πολύ αγνοί άνθρωποι
απονήρευτοι
για το κόσμο γύρω τους.
Οι πελάτες ελάχιστοι
παράδεισος
ντρεπόμουνα απίστευτα να αισθάνομαι
ότι υπάρχω ανάμεσα σε όλους
μέσα στα βάρη
και των ιδρώτα
το δικό μου και άλλων.
Πέρασαν χρόνια
είχα πέσει με τα μούτρα
στα 17 μου είχε ήδη
σωματότυπο 30άρη
μυώδους 30άρη
και ήθελα κι άλλο, κι άλλο,
δε κάπνιζα,
δεν έκανα καμία κατάχρηση,
ούτε μπύρα έπινα
ούτε σουβλάκι δεν έτρωγα.
Στα 18 περπάταγα κορδωμένος
στο δρόμο
τρομακτικός άνθρωπος
με ξυρισμένο κεφάλι
και αξούριστα μούτρα
μπορούσα να σηκώσω καμιά 200αριά κιλά
στη πλάτη
αλλά πάλι κάτι έλειπε
συνέχιζα να φοβάμαι
το κόσμο
και έβλεπα σιγά σιγά
ότι όλος αυτός ο αγώνας
ήταν κούφιος
μαλακισμένος
ανούσιος.
Είχα τις πρώτες μου προτάσεις
για να δουλέψω "πόρτα"
μα χεζόμουνα πάνω μου
στην ιδέα της πολυκοσμίας
και ποιος ήμουνα εγώ
να λέω σε άλλους
"Εσύ δε μπαίνεις"
και ενίοτε
να παίζω ξύλο
για να αποδείξω σε τρίτους
ότι "αξίζω
να'μαι πορτιέρης";
Μαλακίες.
Η αντρίλα
έπρεπε να'ναι
κάτι άλλο
απ'αυτό.
Άλλωστε
ήμουνα τόσο δυνατός ώστε να σηκώσω
4-5 άντρες πάνω μου
μα ταυτόχρονα
τόσο αδύναμος
όσο κι ένα βρέφος
ανώριμος
πιτσιρικάς.
Άρχισα τότε
να ενδίδω περισσότερο
στις ευτελείς απολαύσεις
τις "αδυναμίες" για τους πολλούς
να πάνε στο διάλο
οι "πολλοί".
Ξαναπροσπαθησα
μετά από λίγα χρόνια
να μπω στα λούκια
της μπάρας
τα κατάφερα στην αρχή, πολύ αρχή
μα ο τρόπος ζωής μου πλέον
δε σήκωνε
πολλύ υγεία.
Το τελευταίο γυμναστήριο που πήγα
το'χε ένας εύσωμος
καλοφροντισμένος νεαρός
ο "Ντάνη"
που είχε ακούσει λάθος
το όνομά του στην αρχή
και για μήνες
τον φώναζα
"Γιάννη".
Το δούλευε μαζί με έναν άλλο
πυροσβέστη νομίζω
που φόραγε μέρα νύχτα
ένα καπέλο.
Πιστεύω ότι
είχε μεγάλο μπιφτέκο
στη κεφάλα.
Ωραίοι τύποι.
Μιλάγαμε όλη μέρα
για γκόμενες
ποδόσφαιρο
και ό,τι άλλο
κλισέ
μπορεί να φέρει στο μυαλό του
ένας άντρας.
Αλλά ακόμη
η απειλή κρεμότανε
σα νεκρός αλογοκλέφτης
στο κούτελό μου
έχυνε ενώ ξεψυχούσε
κάθε βράδυ
πριν ξαναγεννηθεί το
επόμενο πρωί
γεννοβόλαγε μανδραγόρες
στις λίγες τρούχες
της κεφάλας μου.
Το κόλπο ήτανε απλό
και κάποια χρόνια άρνησης
απλά περιορίζανε την
κατάσταση αυτή
καθ'εαυτή
αγκάλιασε τους δαίμονές σου
άστους να σουλατσάρουνε λεύτερα
σε ό,τι θεωρείς άγιο και πολύτιμο
διάλα και ξαναχτίσε
υποκλίσου σε άγνωστες θεότητες
μόνο και μόνο
για να τις φτύσεις τάλαρα
στη μάπα
το επόμενο πρωί.
Οι γέροι θα μας τα πουν καλύτερα
για μαθήματα ζωής
και χαμένες ευκαιρίες.
Μου τη δίνουν
οι περισσότεροι γέροι.
Αλλά αν είναι να επιλέξεις
μεταξύ του
να γίνεις ρουκέτα
και να σβήσεις πρόωρα
στο χειμωνιάτικο ουρανό
και να ριζώσεις
στη γη
για αιώνες μέχρι να γίνεις
κουφάλα
Ανάψτε μου
τη κωλοτρυπίδα
σήμερα κιόλας.
Και αυτό
το λέει
ένας μεγάλος
χέστης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου