Τρύπια καμπούρα να στάζει νερό απ' τη καμήλα μας

Κάθε φορά

που κάθομαι να ζωγραφίσω

με τα πενάκια μου

αισθάνομαι άβολα

άσχημος άντρας

αλλά δε ντρέπομαι

για τίποτα.

Κάθε φορά

που κάθομαι να γράψω

με τα δάχτυλα-σφυριά μου

αισθάνομαι πανέμορφα

άντρακλας, Δαβίδ

αλλά ντρέπομαι

για όλα.

Κάθε φορά

που κοιτάω τη συντριπτική

πλειοψηφία έργων

συμφοιτητών μου

πιστεύω ακράδαντα

ότι αυτοί θα πλουτίσουν

στο μέλλον

μα εγώ θα'χω σχεδιάσει

με περισσότερη ουσία

συναίσθημα.

Κάθε φορά

που διαβάζω

έργα συνομήλικων, νέων γραφιάδων

ενίοτε αποσπάσματα

ήδη εκδιδόμενα σε βιβλία

πιστεύω ακράδαντα

ότι με κοροϊδεύουν

και τους βαριέμαι

ακίνδυνοι

προβλέψιμοι.

Μετά κοιτάω τα σχέδιά μου

και μου αρέσουν ακόμα

όσος καιρός και να

περάσει

ενώ με τα κείμενα

τα σιχαίνομαι

μου φαίνονται

νεκρά

άδεια

ανούσια.

Διότι ίσως

τα σχέδια δε με νοιάζουν τόσο

ενώ οι λέξεις

με ιντριγκάρουν

τόσα χρόνια ακόμα.

Πρέπει να σκάβω πολύ

με τις ώρες

στο φρέσκο χώμα

για να βρίσκω τους

καρπούς τους

και να τους ταξινομώ

να τους βάζω σε σειρά.

Μετά θυμάμαι ότι

ασχέτως πόσο

ενδιαφέρουσα

ζωή είχα

ως τώρα

είμαι ακόμα

πολύ νέος

για να πω

κάτι

ουσιώδες.

και οι καταχρήσεις

και η ρεμαλοσύνη

έχουν δύσει

απ' τη δεκαετία του '60

'70 πες ως τα τέλη της.

Αφού γράφω που γράφω

ας το γύρναγα

στην επιστημονική φαντασία

ό,τι μαλακία θες

αποκτά υπόσταση

μέσα στους δικούς σου κανόνες

μα για να φτιάσεις

εικονικό κόσμο

πετυχημένα

πρέπει να χεις

απέραντη γνώση του

ήδη υπάρχοντα.

Δεν έχω.

Ο μόνος κόσμος

που ξέρω

είναι ό,τι μοιρολατρεί

στην άκρη της γλώσσας μου

ό,τι μου ιντριγκάρει

τις κόρες των ματιών

ό,τι μου διαπερνάει

τα τούμπανα των αυτιών

ό,τι πιάνω

με τις άκρες των δαχτύλων.

Και αν μύριζα κιόλα

θα έλεγα περήφανα

"ό,τι μου γαργαλάει

τα μπαρουτοκαπνισμένα μου

ρουθούνια"

ή κάτι παρόμοιο

ψευτοκουλτουριάρικο.

Αυτά δεν επαρκούν

για τα όσα θέλησα ποτέ

να γράψω

από μικρός.

Το να φτιάνεις

το οτιδήποτε

είτε είναι βάρκα

από ξύλο

είτε ένα ποίημα

είτε ένας πίνακας

έχει σχέση

κυρίως

με τα αρχίδια

και τη ξερή σου

κεφάλα

και όχι με τα σαλόνια

τα σχολεία

και τη δήθεν

μόρφωση.

Μετά θυμάμαι ότι η "Τέχνη"

είναι μια παρωδία.

Και ο δημιουργός

ένα κορόιδο

ένα μηδενικό

ένα ζερό.

Και ότι έχεις ανάγκη

ή καθήκον

να είσαι ειλικρινής

και ασυμβίβαστος

στα βιώματά σου.

Να χεστούν οι κωλόγεροι

και όταν γεράσουμε μεις

θα πέσουμε

ή θα χεστούμε

ένα απ' τα δύο

ο νόμος του αρπακτικού μας

σύμπαντος.

Αλλά ως τότε

έχουμε χρέος

να νιώθουμε την ίδια φαγούρα

κάθε μέρα

που μας καλεί

να υψώνουμε ανάστημα

απέναντι στο σήμερα

και σε μας τους ίδιους

η αίσθηση του ότι

όσο μικρός και να'σαι

σε σχέση

με το πλανήτη

τον "κόσμο"

η μικροσκοπική

απειροελάχιστη

σκατούλα που θα αφήσεις

θα'ναι απολύτως

αδιαμφισβήτητα

ειλικρινής.

Και όταν τα φέρει έτσι

η ζωή

και συλλογιέσαι ότι

έχασες

κάθε αγώνα

που ξεκίνησες

αν μη τι άλλο

θα αισθάνεσαι

υπέροχα

που πάλαιψες

και δεν έμεινες αμέτοχος

απέναντι

στο κάλεσμα

της αγέλης

των βρωμόσκυλων

που είναι

εσύ

και ο

εαυτός σου.