Πρέπει κανείς να'ναι παιδί της εποχής του.
Παλαιότερα μπορούσες να βρεις μια γραφομηχανή
δίχως να ψάχνεις σε παλιατζίδικα
αλλά δε με ενδιέφερε
διότι ήμουνα πολύ πιτσιρικάς
για να με νοιάξει κάτι τέτοιο
και έγραφα σε χαρτί.
Πλέον θα'θελα μία
που να λειτουργεί στην εντέλεια
και όχι αυτό το απολειφάδι
στο σαλόνι της γκόμενάς μου
το διακοσμητικό
μα δε μπαίνω στο κόπο να ψάξω καν
και γράφω πλέον σε πληκτρολόγια
και λιγότερο συχνά
σε χαρτί, ακόμα.
Πιστεύω στη μυστικιστική
ενέργεια,
τη δύναμη του μέσου
πιστεύω πως άλλα παράγει
ο νους με το χέρι
και το μολύβι και το μελάνι
άλλα με το πληκτρολόγιο
άλλα με τα πλήκτρα
της γραφομηχανής
και άλλα
όταν γράφεις
με σπασμένα κλαριά
στη βρεμμένη άμμο
σε άδειες παραλίες
το καταχείμωνο.
Ή ίσως ο νους
φτύνει τα ίδια
ξανά και ξανά
μα σου μεταφράζονται
διαφορετικά τελείως
αναλόγως το μέσο.
Δε θα πρεπε κανείς να ρωτάει
"γιατί να γράψω"
είναι σα να ρωτάει
γιατί να δημιουργήσει
γιατί να εκφραστεί.
Σιχαίνομαι αυτά τα
παιδικά συμπεράσματα
"παιδικά"
μέσα στην αυταπόδεκτη
οικουμενική τους ισχύ.
Μα τι να κάνεις;
Λάθος είναι;
Γράφεις και ζωγραφίζεις και σκαλίζεις
πέτρα ή ξύλο
ή απλά τη μύτη σου
επειδή
δεν έχεις άλλο τρόπο
να αισθανθείς
λιγότερο άχρηστος
ή ξένος
σε αυτό το τυφώνα
από ερεθίσματα
και εμπειρίες
που σου
επιβάλλανε.
Και είμαι απόλυτος
και ξιπασμένος γι'αυτό
το συμπέρασμα
λες και έχω το δικαίωμα
στη μέση σχεδόν της
δεύτερης δεκαετίας
που αναπνέω από
χόμπυ.
Χομπίστας αναπνευστής.
Σταμάτησα να κουβεντιάζω
για καλλιτεχνίες
τη στιγμή που κούτσικος
περιέγραψα μια μέρα
στο πατέρα μου
ένα παλιρροϊκό κύμα
που είδα στη τηλεόραση
σαν "το Ποσειδώνα
με τα άσπρα του άλογα"
((ο αφρός, η ορμή
η δύναμη που διαλύει πολιτείες))
κι αυτός κουρασμένος
αξύριστος
μου είπε,
"Παράτα μας ρε Ηλία,
παλιρροϊκά κύματα και Ποσειδώνας
και μαλακίες"
και τότε ήξερα πως
μέχρι να καταλήξω στο μέλλον
μίζερος οικογενειάρχης
με κακομαθημένα κωλόπαιδα
και σκυλίσια ζωή,
θα γράφω στιχάκια
δίχως ουσία
και θα θέλω να τα
αφήσω να βγουν παραέξω
και να αισθανθώ
υπέροχος,
υπέρογκος.
Στην εποχή του blog,
κάθε εκκεντρικότητα,
κάθε μαλακία του εγκεφάλου
αποκτά νόημα
και είσαι
ό,τι γράφεις.
Κάποια στιγμή
μεταξύ άλλων
διάβασα Μπουκόβσκι
και πέρασαν χρόνια
μέχρι να κατανοήσω και να βιώσω
τη ποίηση και τη κρυμμένη του
ευαισθησία
και αργότερα άρχισα να κάνω πλάκα
με δαύτον
πίνοντας ο ίδιος
σα πούστης
και μιλώντας με άτομα
υπέροχα
που σήκωναν κωλοδάχτυλο
στους νόμους
της πολιτείας
και της ζωής
ενίοτε.
Τότε γεννήθηκε η μαγεια.
Δε πιστέυω ότι
ο δημιουργός
οφείλει να υποφέρει
ντε και καλά
ψυχαναγκαστικό κωλόψαρο
του ωκεανού
απαιτήσεων του πούτσου
τρίτων'
μελοδραματικές μαλακίες
ψευτοκουλτούρες πολλές φορές
από άνευρους κωλοέφηβους
στο νου
ή υπερδραματικές
πουστάρες
που αισθάνονται ότι όλος ο κόσμος
τους χρωστάει
ένα σαλιωμένο τσιμπούκι
επειδή μικρότεροι
σήκωσαν ένα φτυάρι
παραπάνω.
Ο δημιουργός είναι εκεί
για να υπάρχει
έτσι,απλά
για να αμφιβάλλει
γα τον ίδιο του
τον εαυτό
και ίσως κάποτε
να συγκινήσει
μια καρδιά,
αν είναι τυχερός
και να γελάσει στο τέλος
ξύνοντας το πάνω του
χείλος ευχαριστημένα
ενώ ταυτόχρονα
θα φουντάρει
στο απόλυτο
υγρό
τίποτα
της κόλασης
που ο ίδιος
έφτιαξε
για αυτόν
με χαμόγελο
και πείσμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου