Σημειώσεις απ' τη Μέση Πολιτεία 15

Ακόμα κουνιέται το δόντι
που έχει σαπίσει με το καιρό, τις βότκες
και με βοηθάει να σπάω τη μονοτονία
διαλύεται η ψευδαίσθηση του εγώ
μέσω της γιγάντωσής της
και τι να κάνεις;

Διαφορετικά, πεντακόσιες χιλιάδες χρώματα απόψε
από εδώ, εκεί
η προσωπική κληρονομιά
το άλλοθι,
το μηδέν,
η έναρξη που δεν
έχει λήξη.

Παραπατώντας,
όπως άλλοτε
και όπως πάντα,
χείλια βαμμένα γυναικεία
άδεια σφηνακοπότηρα
το αντίστοιχο της υπευθυνότητας
με περίσσια χρώματα
πόσα έχετε αντιληφθεί,
μικροί, ταπεινοί λέμουροι
όπως και μεις;

Ένα μαξιλάρι
μια στιγμή,
έστω,
λίγες παραπάνω
στιγμές,
εδώ είμεθα
και αναμένουμε
κλεισμένοι στα σπάργανα της φωλιάς
από χόρτα και άχυρα,
να μας ταϊσεις,
ω,
Μάνα της Έμπνευσης
που μας έχεις
εγκαταλείψει
τόσο καιρό
μα τόσο καιρό.