Νεκροί ταύροι.

*1*
-Απόψε είναι η νύχτα των 7 σκυλιών.
-Αχά.
-Αλυχτούν το ένα μετά το άλλο και μετά λαμβάνουν ρόλους.
-Ρόλους.
-Το ένα είναι το φεγγάρι. Κλαίει για τις αμαρτίες σου και μετά σε συνοδεύει σε χωράφια νεκρά.
-Χαρωπός φίλος.
-Το άλλο είναι ο ήλιος. Σε παινεύει και μετά σε χαμηλώνει στο έδαφος σα σκουλήκι.
-Αρχίδι.
-Το τρίτο σκυλί είναι ο Γκανέσα. Αφαιρεί τα εμπόδια.
-Τον θέλω τον τύπο.
-Πάρε τζούρα.
-Αχμφφφ, χμφφ, συνέχισε.
-Το τέταρτο είναι κόκκαλα και λάσπη. Ό,τι έφτιαξε κάποτε τον Tezcatlipoca και ακόμα βολοδέρνει στο μηδέν, και σου στραγγίζει τα ζουμιά του σώματος...
-Πφφφχμμφφ, θα μεθύσει...
-Το πέμπτο σκυλί, οι ιδέες. Τεράστιοι διάδρομοι με κλειδαμπαρωμένα συρτάρια, μερικά εκ των οποίων ανοίγουν βίαια κάθε δεύτερο, φτύνοντας χαρτιά, χαρτούρα, ιδιοκτησία των αιώνιων Λογιστών του Σύμπαντος...
-Βαρετό...βαρετό, βαρετό. Όλοι οι λογιστές είναι οι ίδιοι.
-Ναι.
-Πάρε τζούρα.
-Χμφφφ...
-Συνέχισε.
-Το...το έκτο... το έκτο είναι η Άτις. Οργή, μανία. Αυτοκαταστροφή. Καθισμένη πάνω στη φοινικιά...
-Αστεία θα'ναι η καριόλα.
-Το...το έβδομο σκυλί...
-Ναι, ναι. Συνέχισε.
-Το έβδομο σκυλί δεν είναι.
-Χμφ;
-Αυτό.
-Τι αυτό;
-Αυτό. Πάρε τζούρα.
-Να σου πω. Όχι. Δε θέλω τζούρα. Κάτσε ρε! Καθόμαστε στη θάλασσα το βράδυ και μου λες ένα μάτσο μαλακίες...ένα μάτσο μαλακίες για σκυλιά και συμβολισμούς! Μαστουρώνουμε, μαλακιζόμαστε...και μετά τι;
-Τι;
-Στο τέλος δε λες τίποτα! Τι είναι το τελευταίο σκυλί;! Τι σημαίνει;! Δε με νοιάζει, μα...μα...πρέπει να μου πεις! Να κλείσει η ιστορία!
-Αχά...πφφφφχχχχχφφφ...
-Σταμάτα! Αρκετά! Πες μου τι είναι το τελευταίο σκυλί! Τι σκατά συμβολίζει;!
-Κοίτα λίγο δω.
-Πού;
-Εδώ.
-Στο νερό; Στη θάλασσα;
-Στο καθρέφτη.
-....
-Βρωμόσκυλα. Αυτό.
-Μεγάλη απογοήτευση η ιστορία.
-Κι όμως. Κάθε τι που θέλει να μαγεύεται από φολκλόρ, μυθολογίες, θρησκείες, μυστικισμούς και συμβολισμούς, δε πρέπει να ξεχνάει αυτό:...
-"Ότι είναι βρωμόσκυλος". Να'σαι καλά. Κερνάω βότκες.
-Μα ναι. Μα ναι.

*2*
-Κοίτα τη λασπούρα ευθεία μπρος.
-Ναι. Κόκκινη και καφετιά. Μαζί με τη βροχή.
-Πάρε μια χούφτα και κάντηνα ανθρωπάριο.
-Μπα;
-Ανθρωπάριο.
-Ξέρω τι πας να κάνεις. Αλλά αν είναι να κάνω ζημιά σε άνθρωπο, πρέπει να έχω και κάποιο στοιχείο του σώματός του.
-Δε θα κάνεις ζημιά σε κανένα. Μαλακίες είναι αυτές.
-Και τότε ποιος ο σκοπός;
-Απλά πάρε λασπούρα και φτιάξε ανθρωπάρια.
-Ορίστε. Χμφ. Πάρε μια γουλιά.
-Δε θέλω.
-Ωραία. Να. Ένα ανθρωπάριο.
-Παραμορφωμένο είναι.
-Ναι. Μάτια δε χρειάζεται, παρά μόνο τρύπες εντόμου. Στόμα, μια τρούπα. Μύτη; Μπα. Δυο τρύπες. Αυτιά; Ούτε καν.
-Φτιάξε άλλα δύο.
-Αμέ.
-Έτοιμα;
-Ναι, ναι.
-Βάλτα μαζί.
-Χμφ...γαμιούνται;
-Παρατήρησε.
-Γαμιούνται.
-Ναι,ναι.
-Μα, γαμιούνται!
-Τι άλλο;
-Τίποτα! Γαμιούνται!
-Ναι, και...;
-Τι "και"; Πετάει το ένα τα μάτια στο άλλο! Και δεν τους έφτιαξα καν γεννητικά όργανα!
-Τι άλλο; Τι άλλο;
-Τίποτε άλλο! Γαμιούνται! Αυτό! Φινίτο! Αυτό!
-Τώρα τι κάνουν;
-Μα...; Τώρα δεν υπάρχουν ανθρωπάρια από λάσπη!
-Ενώθηκαν όλα μαζί σε βίαιη παρτούζα.
-Ναι...και...χμφ; Έφτιαξαν κάτι σαν...σαν σαρανταποδαρούσα;
-Κάμπια.
-Τρώει το ένα το άλλο.
-Εσύ τι είσαι;
-Λάσπη;
-Και κάμπια, ίσως;
-Και τρώω; Τρώω τα πάντα; Είναι δίκαιο αυτό;
-Τι ρωτάς;
-Ρωτάω...δηλαδή...ποτέ δεν έτρωγα κανέναν. Απλά κοίταζα τη δουλειά μου. Έπινα, έγραφα, ζωγράφιζα, δούλευα. Δεν έφαγα κανέναν.
-Κοίτα τη κάμπια. Τη σαρανταποδαρούσα, αν θες.
-Ναι, η αλήθεια είναι ότι δε κατανοείς τι είναι μεμιάς...
-Κοίτα και τα αστέρια.
-Ναι. Και;
-"Όπως ψηλά, έτσι και χαμηλά". Αυτό λέγανε.
-Δηλαδή;
-Το σύμπαν τρώει τα μηδενικά ψηφία του χώρου όπως και η κάμπια τη λάσπη. Ή καλύτερα, το φύλλο του φυτού. Εσύ γιατί να κάνεις αλλιώς;
-Διότι σκέφτομαι.
-Και το γεγονός της σκέψης αρκεί;
-Ίσως όχι, μα έχω και συνείδηση.
-Ποιος στην επέβαλλε;
-Κανένας, εγώ την έφτιαξα.
-Από τι;
-Από εμπειρίες και καρφιά και μνήμες.
-Και αυτές ποιος στις έβαλε στη κούτρα;
-Η ζωή. Τα πρόσωπα. Οι καταστάσεις.
-Η ζωή είναι χρόνος. Ο χρόνος είναι σπείρα χρυσή και συνέχεια κάνει την ίδια κυκλική κίνηση μέχρι να εξολοθρευτεί από μόνος του, και έρθει το τέλος. Τα πρόσωπα είναι αντανακλάσεις του χτες, του σήμερα και του αύριο. Αλληλεπιδρούν με σένα μέχρι να έρθει το τέλος της ωρίμανσης των αισθήσεων. Οι καταστάσεις είναι τα μπασταρδοπαίδια της στιγμής. Επιλογές, τυχαία αποτελέσματα, μέχρι να σβήσουν στο σκότος της απόλυτης έννοιας της ελεύθερης βούλησης, στο τέλος. Άρα τι μένει;
-Το τέλος;
-Φέρε μου μια γουλιά.
-Πάρτη. Και πάμε σπίτι. Νύσταξα.

*3*
-Πάντα θα σ'αγαπάω.
-Μεγάλα λόγια.
-Είναι μεγάλα επειδή τα εννοώ.
-Εννοείς τι;
-Ότι σ'αγαπάω, τι ερώτηση είναι αυτή;
-Ερώτηση περιστάσεως.
-Διασκεδάζεις να με τρομάζεις. Και ενίοτε να με θυμώνεις.
-Τι είναι η ζωή χωρίς αλατοπίπερο;
-Να μου λείπει αυτό το αλατοπίπερο. Είναι ανούσιο.
-Για σένα.
-Για όλους με μυαλό που λειτουργεί καλά.
-Δείξε μου ένα, να σου δώσω ό,τι θες.
-Αρκετά. Απλά πες μου ότι μ'αγαπάς.
-Μα, σ'αγαπάω, είμαι σίγουρος γι'αυτό. Σ'αγάπαγα και πριν σε γνωρίσω. Σ'αγάπαγα και στην Βαβυλώνα, στη Μεσοποταμεία, στον Τίγρη και Ευφράτη.
-Τότε δεν είμασταν καν ιδέα.
-Είμασταν ιδέα στο μυαλό άλλων.
-Μαλακίες. Το ίδιο τσιμέντο θα κοιτάμε και το ίδιο πράσινο. Και αύριο. Και μεθαύριο.
-Αντιμεθαύριο θα'ναι το μαύρο και το ασημί.
-Ο Πικάσσο στα 16 είχε μάθει όλα όσα μπορούσε να μάθει. Ήταν άρχοντας.
-Μη ξύνεις πληγές. Το δεχτήκαμε όλοι αυτό, στο Ινστιτούτο Καλλιτεχνικής Αποτυχίας, πλέον.
-Ο Πικάσσο είναι ο Ιησούς.
-Ο Ιησούς ήταν ο Πάνας, έλεγε ο Γκιμπράν.
-Ωραίος ο Γκιμπράν. Υπέροχος. Αισιόδοξος.
-Ναι. Ωραίος.
-Εσύ είσαι απαισιόδοξος. Με μαυρίζεις.
-Γι'αυτό με γουστάρεις τόσα χρόνια.
-Κάνεις λάθος.
-Όταν ένας έχει τατουάζ στο κώλο το σήμα της αιωνιότητας, τι έχει σημασία να γνωρίζει;
-Την έννοιά του; Του τατουάζ;
-Έχει σημασία να γνωρίζει τον κώλο του. Και την κωλοτρυπίδα του. Να κάνει ειρήνη μαζί της. Ειδάλλως είναι μαλάκας.
-Να σου πω. Κουράστηκα. Με κούρασες όπως πάντα. Θέλω να ξαπλώσω πάνω σου. Γυμνή.
-Ελεύθερα.
-Και εδώ που είμαι...
-Ναι;
-Εδώ που έχω το κεφάλι μου, ακούω τη καρδιά σου.
-Ναι ε;
-Ναι. Και είναι μεγάλη, κόκκινη και χτυπάει άναρχα. Και μιλάει.
-Και τι λέει;
-Λέει ότι μ'αγαπάς πολύ.
-Μωρό μου;
-Ναι;
-Το κεφάλι σου.
-Ναι;
-Το χεις στα δεξιά του στήθους μου.