Θα πρεπε να'μαι καουμπόης
να σαλαγάω με το πράσινο φουλάρι μου
σε μεταμεσονύχτια λειβάδια
με παπαρούνες να φτύνουν
κύκλάκια καπνού
άρρωστη γύρη-βενζίνα.
Φαντάσου για λίγο.
Αν τα βιβλία είναι όντως
τα πιο θανάσιμα όπλα
πώς θα ήταν
σε μια αντίστοιχη
αναμέτρηση-πιστολίδι
μέχρι θανάτου;
"Αργκχχ, Άσχημε Τζακσον,
παλιοκάθαρμα,
ξεφύλισσες πιο γρήγορα
τα "Σταφύλια της Οργής"
από εμένα-
θα τα πούμε στη Κόλαση!"
Άσχημος Τζάκσον:
ο άνθρωπος που διαβάζει Στάινμπεκ
πιο γρήγορα και απ' τον ίσκιο του.
Ή να ήμουνα μπαρόβιος
στο τελευταίο καζίνο της ερήμου,
στο μπαρ του καζίνο,
να τα πίνω κάθε βράδυ ως αργά
με ανδροειδή, μεταλλαγμένους,
μεταζητιάνους
και τσοπανόσκυλα με τσιπάκια AI
που καπνίζουν μανιωδώς στριφτά
γλύφουν με τις γλωσσάρες τους το ένα ποτήρι
ουίσκυ μετά το άλλο
και βρίζουν σα ταξιτζήδες σε
μποτιλιάρισμα.
"Γεια σου, Ρεξ"
"Γάμα μας. Έχω νεύρα"
"Τι έγινε;"
"Έβγαλα σκουλήκια στο κώλο μου και με τρίβουν και με τσούζουν σα χίλιοι διάολοι. Φρέντυ! Το γνωστό!"
"Λυπάμαι που το ακούω"
"Χέστηκα. Έχεις φωτιά;"
Αντ'αυτού
μασάω ινδικό ρύζι
και ρουφάω ζύθο
περιμένοντας δίχως ελπίδες
να νυστάξω αρκετά
κι απόψε
μέχρι να ξαναμασουλήσω ινδικό ρύζι
και να ξαναρουφήξω ζύθο
αύριο.
"Ε, Ρεξ, σ'αρέσει ο Coolidge;"
"Γάμησέ μας, αστειάτορα. Θα μπεις all in σε αυτό το γύρο ή όχι;"
Όχι απόψε, Ρεξ.
Ψιλονύσταξα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου