Αυτή η εποχή είν' ερωμένη μας.

Απόψε η χαραυγή μοιάζε με εποχή ολόκληρη
ντυμένη με τα νυφικά της
παραπονιέται συνέχεια που πατάει καθ'όλη τη διαδρομή
προς το Ναό
σκυλόσκατα, λιωμένα μούσμουλα και χλέπες.
Τυφλή, μουγγή, με δέρμα από την άμμο
και μουνί από αρουραίους.

Χειρονομίες προς αυτήν ήταν έξοδοι, έξοδοι ανάγκης,
τραγούδια από στάχτες και η γενειάδα του παλιού μας του αυτοκράτορα,
να λούζει τη πλάση όλη και να φτιάνει
λιμνούλες με αλιγάτορες και
βρέφη που όταν κλαψουρίζουνε
φτύνουν απ' τα μάτια διαμάντια.

Η βότκα τελείωσε,
ο καπνός πύκνωσε και το δωμάτιο γέμισε
από μορφές ανήλικων που χάνονταν με τον αέρα διαλύονταν
να πιπιλίζουν σεξουαλικά τα χείλια τους στο τίποτα
ζητώντας σχεδόν φασιστικά να το παίξω κύκνος
και να τρυπήσω με τα δόντια μου το ίδιο μου το στέρνο
για να τα θρέψω με το αίμα
και τον ιδρώτα μου.