Μια σειρά από εικόνες
μεταξύ άβολων καταστάσεων και
καμμένων τοστ μουχλιασμένου τυριού
με εικόνες να καταπίνουν πετριές
να κυμματίζουν
μπρος στη μάπα, τη ταλαίπωρη μάπα,
ένα δεύτερο είναι τέσσερα δεύτερα και
μισή ζωή ακόμα σε άλλο χωροχρόνο,
χωρίζεται η πόλη στα δύο
στα νότια το χάος
τα φώτα η Βαβυλώνα τα Σόδωμα και Γόμμορα και Ζεραϊμ
και το αυτοαναφλεγόμενο απόλυτο ()
ενώ βόρεια η έρημος
ο αγέρης σιωπηλός
μέσα στη τσιμεντίλα
που ήταν λες και
άνοιγε τα χέρια της
να μας αφήσει να μπούμε
μέσα της
στη ζέστα του στήθους της
απέναντι από το εξαίσιο
μα τόσο περίεργα ελεγχόμενο
συναίσθημα του ότι
εκμηδένισες και την τελευταία
περίπτωση για να
ηρεμήσεις λίγο παραπάνω
απ' το προβλεπόμενο
απόψε μα τι να γίνει
η νυχτιά μένει το ίδιο
ανούσια και αγάμητη
και με ξεραμένες ρώγες να κρέμονται
από ζαρωμένα βυζιά
το τρίτο πρόσωπο της Θεάς
η Μέγαιρα, η ώρα να σηκώσεις τα μανίκια
να φας τα σκατά και να
δυναμώσεις για το αύριο.
Ίδια λαμόγια
σκέψης και ενστίκτου
να σηκώνουν εικόνες
από βρέφη να
έλκονται από τον ίδιο τους
τον ομφάλιο λώρο
μέχρι να φτάσουν στο επίπεδο
της λάσπης
και να μηδενιστούν κι αυτά
στο ενδιάμεσο της
πράξης και του
παντελώς τίποτα
όπως και χτες
έτσι και αύριο
σαφώς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου