Ημερωμένα Λόγια: il calcio

Βαριέμαι το ποδόσφαιρο. Διόρθωση: βαριέμαι να βλέπω μπάλα. Σπανίως, θα υποκύψω στα θέλγητρα ενός διαφημιζόμενου ως "ματς-φωτιά", "ματς-τιτανομαχία", "ματς-χυμένα έντερα και βγαλμένα μάτια", αλλά μόνο για ομάδες του εξωτερικού.
Αν μη τι άλλο, είναι μια καλή δικαιολογία στην ηλίθια ερώτηση, "Γιατί πίνεις τόσο;".

"Μα, γιατί πίνεις τόσο;"
"Ε, δε βλέπεις; Έχει ΑΓΩΝΑ! ΜΑΤΣ!"
"Ααααααα, έτσι πέστο".

Όποτε δε μας προδίδουν τα δηλητηριασμένα μας σώματα και η μισοδιαλυμένη συλλογική μας νοημοσύνη των μυρμηγκιών, μαζευόμαστε όλα τα αδέσποτα των βουνών και ενδίδουμε στη πρακτική εφαρμογή του κλωτσοσκουφίου. Με παραπάνω των απλά "καλών" αποτελεσμάτων, ενίοτε. Ο χλωροτάπητας είναι σα πίπουλο, όταν έχεις μάθει από μικρός στη τσιμεντοαλάνα.

Το Μουντιάλ φέτος το χω παρακολουθήσει με μανία. Δε ξέρω ακόμα γιατί. Γελάω ασυναίσθητα με τις παπαρολογίες περί "γιορτής"- παπάρια γιορτή είναι.
Γιορτή από σαραντάρες και σαραντάρηδες πρώην συμμαθητές. Που περιμένει ο ένας να ακούσει την κατάντια του άλλου, μέχρι να βγει ο λιγότερο αποτυχημένος.

"Μα ναι, ο Λάκης δουλεύει σε πολυεθνική, βγάζει αρκετές χιλιάδες ευρώ το χρόνο"
"Ναι, ε;"
(0-1)
"Ακούγεται όμως ότι είναι ακόμα παρθένος..."
"ΝΑΙ, Ε;;;"
(1-1)
"Τον κατατρέχει κι αυτή η αρρώστια..."
"SCORE!"
(2-1, στο 85')

Ίσως ήταν το απόλυτο τίποτα της καθημερινότητας. Ίσως το απόλυτο Παν που απαιτούσε κι άλλο κομματάκι στο ψηφιδωτό της δράσης-μη δράσης. Ίσως απλά ήθελα να δω μπάλα, αυτή τη περίοδο.
Τώρα, να εκμυστηρευτώ δίχως φόβο και με το πάθος του πρώην μετανιωμένου αλογοκλέφτη και νυν ερημίτη πιστό στο λόγο του Χατζαμπάμπα, αυτό που απ' τα συμφραζόμενα εκτοξεύει την ουρά του ακριβώς μέσα στο πρόσωπο της οποιασδήποτε προσπάθειας για άρμεγμα κάποιου λογικού νοήματος: είμαι άσχετος από ομάδες και παίκτες. Ξέρω μόνο κάποια παλαιά στάνταρ, καθώς και μερικά νέα ονόματα που, αν έχεις εθιστεί στην κατανάλωση εκμαυλιστικών προς τον εγκέφαλο ακτίνων προερχόμενων εκ του λεγόμενου και "χαζοκουτίου" (κάθε κουτί είναι ό,τι πάρουμε απ' αυτό ή βάλουμε μέσα του), σίγουρα θα γνωρίσεις ακόμα και από διαφημίσεις σαμπουάν ή κολώνιας. Δε με ένοιαζε ιδιαίτερα καμία εθνική λοιπόν, πόσο μάλλον η δικιά μας.

Απ' την αρχή της "γιορτής", και στην 15η μπύρα, με τον συνοδοιπόρο εις το ballwatching Γιώργο είχαμε αποφασίσει να στηρίξουμε κάποια αφρικάνικη ομάδα. Του πούστη. Θαύματα γίνονται. Ειδικά απ' τη στιγμή που πήρα πρέφα ότι η Γαλλία δε θα παίξει σε αυτό το μουντιάλ με τίποτα τη μπάλα που μπορεί όταν θυμάται ότι ο κώλος της δεν είναι πουπουλένιος (απογοήτευσης μόνο και μόνο για τον σημαδεμένο άγγελο του θανάτου που φέρει το όνομα Ριμπερί- οι άλλοι ας περιμένουν σε 4 χρόνια μπας και παίξει και ο Σισέ καθόλου), όπως και η Αγγλία (δεν είδα πουθενά τον Φέρντιναντ, και ο Ρούνευ είναι Ρούνευ αλλά όχι 11-αδα), αποφάσισα ότι θα στηρίξω κάτι μεταξύ Ακτής Ελεφαντοστού, Νιγηρίας ή Γκάνας, ταυτόχρονα, δε, είδα μια ωραία προοπτική στην Αργεντινή, τουλάχιστον ό,τι έδειξε στα αρχικά της παιχνίδια, το ίδιο και η Ισπανία που παίζει τρελά, παρανοϊκα με τις εμπνεύσεις που κατεβάζει η γκλάβα των παικτών-τορεαδόρ της.

"Η Κορέα έχει φορμαρισμένη ομάδα φέτος, λένε"
"Θεέ και Κύριε!"

Τι σχέσει έχει ένας σχιστομάτης με μια ποδοσφαιρική μπάλα;
Αν αυτή η μπάλα δε βρίσκεται μέσα σε μια οθόνη και ο Ασιάτης δεν ελέγχει τους παίκτες με χειριστήριο, τότε καμία.
Όπως και οι Έλληνες. Δε θα'πρεπε να επιτρέπουν στη χώρα μας να διασύρεται κι άλλο, με αυτό το τρόπο.

Εν τέλει, δυστυχώς άλλη μια φορά βγήκα σωστός για τους αραπάδες και τον τρόπο που παίζουν: εξαίσιοι αθλητές, μπορούν να τρέξουν απ' τη μία άκρη του γηπέδου στην άλλη, αλλά κάπου εκεί τελειώνει και το παραμύθι. Δε ξέρω αν κάποιος τους είπε ότι η μπάλα είναι στη πραγματικότητα η Λευκή Θεά του Θανάτου οπότε πρέπει να τη κλωτσήσουν όσο πιο μακριά και όσο πιο άτσαλα γίνεται, αλλά σίγουρα θα'πρεπε να υπάρχει κάτι παραπάνω, διάολε. Τι να το κάνεις αν ολόκληρη η ομάδα σαλαγάει σα τσητάχ με τετζέρια δεμένα στην ουρά και αν μπορούν να κολλήσουν τη μπάλα στα πόδια με ψαρόκολλα, αν δε μπορεί να υπάρξει η στοιχειώδης συνεργασία μεταξύ τους;

Το παιχνίδι της Γκάνας με την Ουρουγουάη το δειξε αυτό ξεκάθαρα. Έβλεπα στα πέναλτυ τους Γκανέζους να προσεύχονται στο Πνεύμα και να τρέμουν από ιερό δέος. Αξίζανε τη νίκη, διότι αυτά τα πλάνα μου θύμισαν μετά από πολύ καιρό τι σημαίνει στη πραγματικότητα το ποδόσφαιρο- και όχι μόνο αυτό, αλλά και οποιοδήποτε άθλημα "ευγενές"

"Ευγενές" όχι ως προς το πόσες μύτες δεν αιμοραγούν, αλλά ως προς το πόσο ανεβάζει τη θέληση του ανθρώπινου όντος για να αφήσει ένα στίγμα σε έναν αόρατο μαυροπίνακα της Πράξης. Του να ζήσει και να καταφέρει κάτι.

Αλλά τι τα θες.
Τη στέλνανε οι μαύροι τη μπάλα στου διαόλου τη κωλοτρυπίδα.

Σήμερα, η Γερμανία ισοπέδωσε την Αργεντινή με 4-0.
Γερμανικό ποδόσφαιρο: ένας τύμβος στο Δημόσιο Υπάλληλο του Γηπέδου.
Δε θα είμαι άδικος, μεγάλοι παίκτες έχουν ξεπεταχτεί απ' το λαό των πρώην Εβραιοφάγων και νυν Ελληνοφάγων για τους γκρινιάρηδες ή έχοντες τα ζώα τους αργά, και μένουν πιστοί στη στρατηγική τους ο κόσμος να χαλάσει- λες και οι πάσες που αλλάζουν είναι προδιαγεγραμμένες.
Αλλά αυτό που παίζουν δεν είναι το ποδόσφαιρο που αγαπάω, είναι αναπαράσταση από σουμπούτεο.

"Ο Μπάλακ μένει στάσιμος στη μέση περιοχή, το τεράστιο δάχτυλο από πάνω του τον σπρώχνει με δύναμη, η μπάλα εκτοξεύεται στον επίσης ακίνητο Σβαϊνστάιγκερ, το τεράστιο δάχτυλο τον χτυπάει και στέλνει τη μπάλα στα δίχτυα!"

Απ' την άλλη, οι Αργεντίνοι καλόμαθαν με όλη τη διαφήμιση και το πανικό για τη πάρτη τους, και τις προβλέψεις περί νίκης τους στο τελικό της διοργάνωσης. Δεν εξηγείται αλλιώς το ότι το μεσημέρι παρατηρούσα ένα μάτσο νερόβραστα κωλοπαίδια των οποίων η συντριπτική πλειοψηφία των σουτ έμοιαζε με αγώνα μεταξύ Τρίτης Δημοτικού Καρδίτσας και Τετάρτης Δημοτικού Πολυνερίου. Ο Μέσι, επίσης, κύριοι εκφωνητές και ομιλητές και δημοσιογράφοι, ναι, μπορεί να παίξει υπέροχη μπάλα αν του καθίσει, αλλά δε μπορεί να κρατήσει μια ομάδα μόνος του. Ούτε να περάσει μια αντίπαλη ομάδα μόνος του. Αν θυμάστε καλά, κάποιος άλλος το χε' κάνει αυτό με τη φανέλα της Αργεντινής, που πλέον κάθεται στο πάγκο, φοράει κοστούμι, αφήνει γενειάδα παιδεραστή και είναι η μασκότ του φετινού μουντιάλ.

Τουλάχιστον ο γερο-Μαραντόνα δεν έβαλε μέσα τον Βερόν να παίξει.
Ο οποίος πριν αρκετά χρόνια, ήταν και γαμώ τους παίχτες.
Μετά απλά πήγε 35.

Αλήθεια, δε ξέρω τι άλλο να γράψω για το Μουντιάλ, πέραν του ότι θα με ενδιέφερε να το δω ως το τέλος. Φάγαμε το γάιδαρο. Νομίζω πως βαρυστομαχιάσαμε, μα κάπως θα βρούμε χώρο. Το τσιγάρο τελειώνει, προβλέψεις δε με ενδιαφέρει να κάνω, θα'θελα απλά να μη δω φέτος τη Γερμανία να σηκώνει κούπα. Οι μουρλοί της Ισπανίας πρέπει να τους τσακίσουν. Ειδάλλως οι βάρβαροι της Ουρουγουάης με τον Φορλάν. Δε ξέρω.

Όβερ και άουτ.