Σκέψη πριν τη τελευταία βουτιά

Ό,τι πιο ειλικρινές μου κατεβαίνει στη γκλάβα να γράψω
με δεδομένο πάντα
ότι φοβάμαι τους ανθρώπους απίστευτα, σχεδόν ανθυγιεινά
όλους σας, όλους μας:

παίξε με τις λέξεις
διάβασε μαλάκες
υπέρογκης ποιότητας,
θρυλικούς
και μη σε νοιάζει η εποχή
ούτε με το τι "θα μοιάσεις"

αν η εποχή μας
είναι όντως νεκρή
είναι υποχρέωσή μας
να τη πιάσουμε απ' τα μαλλιά
και να τη σύρουμε στα ίδια της
τα βρώμικα σαλώνια
και τις πεντακάθαρες αλάνες
να αντικαταστήσουμε το ψεύδος
με δικό μας, πιο περίτεχνο
κει που οι άλλοι διαλύουνε
να φτιάξουμε,
κει που οι άλλοι
κάνουν μεταγγίσεις αίματος
να ματώσουμε
κει που οι άλλοι
παίζουν ζάρια με την αιωνιότητα
να ψοφήσουμε

να φτιάξουμε
με λίγη ειλικρίνεια

και τότε θαρρώ πως
θα αναπνέεις σα γεράκι
δίχως ουρανό
θα γελάς σα ζογκλερ
δίχως κοινό
θα ξέρεις πως κάθε κίνηση
του δέρματος
σημαίνει κάτι παραπάνω
απ' την απλή
συνειδητοποίηση
του ότι'
είσαι και σήμερα
ζωντανός.