Clutch live

Το πόσο μπαντάρα είναι οι Clutch και το γιατί θα έπρεπε να θεωρούνται πλέον ηγετική δύναμη της εποχής μας στο χυδαίο, αντρίκιο, μαγκιόρικο, ανυπέρβλητο και πάνω-απ' όλα rock n roll, είναι ερωτήματα ανούσια.

Καλύτερα να ρωτήσουμε ο καθείς τον εαυτό μας, αν είμαστε πραγματικά έτοιμοι να ενδώσουμε σε κάτι τόσο απελευθερωτικά ανυψωτικό, σε κάτι τόσο πρωτόγνωρα ισχυρό. Διότι για μερικούς απο μας, το να λες ότι "ακούς rock" δεν έχει καμία σχέση με το να ανεβάζεις απλά την ένταση στο ηχοσύστημα ή να φέρνεις βόλτα το καυλόγκαζο σε παρκάκια. Και στη χώρα που είχε κάποτε το θράσος να γεννήσει έναν όρο εκτρωματικό όπως το "ροκ", προφανώς και δε περιμένεις να βρεις πολλά αυτιά που θα σκύψουν να σε ακούσουν- περισσότερο, στόματα που θα σπέυσουν να πουν τη μαλακία τους.

Γι'αυτό και θεωρώ μέγιστης σημασίας το ότι το live των Clutch την Τετάρτη 21 Ιουλίου στο Gagarin ήταν sold out. Ναι, ένα μάτσο νοματαίοι αποφάσισαν να αψηφήσουν τη γκαργκαμπίλα και τη ζέστα και να ενώσουν τους ιδρώτες τους, τιμώντας μια απ' τις ποιοτικότερες και σημαντικότερες μπάντες των καιρών μας.

Είναι οι συνθέσεις, που πατάνε σε ό,τι έφτιαξε με χώμα και νερό κάποτε το πρωτόλειο blues συναίσθημα; Είναι το απόλυτα ανθρώπινο, easy goin' στήσιμο και η ΜΠΕΣΑ που βγάζουν στη σκηνή; Είναι η παρουσία του Neil Fallon μήπως, ο οποίος με την ανευ περιγραφής φωνάρα του, τους στίχους του και την εμφάνισή του στα live, διεκδικεί με το σπαθί μια θέση μέσα στις απόλυτες, αθάνατες μορφές της Μουσικής; Τι είναι τελικά που κάνει τους Clutch τόσο σημαντικούς, τόσο εθιστικούς;
Είναι όλα αυτά, και άλλα τόσα, μα θαρρώ πως κυρίως είναι το ότι σου δείχνουν ότι είναι Ανθρωποι. Ναι, ξέρεις, αυτά τα θηλαστικά που κατουράνε και χέζουν το πλανήτη από τότε που η πρώτη σαύρα σήκωσε το κεφάλι στον ήλιο και κατάλαβε ότι την καίνε οι ακτίνες του. Σαν εσένα και μένα, α γεια σου. Είναι το ότι οι Clutch μπορούν να σε κάνουν να ξεπεράσεις κάθε εμπόδιο μιας ζωής που κατά πάσα πιθανότητα σε έχει αποπροσανατολίσει, σε έχει κουράσει, σε έχει πατήσει. Είναι το σύγχρονο "ΝΑ ΠΑ' ΝΑ ΓΑΜΗΘΕΙ", η μετουσίωση του κωλοδάχτυλου και του "born to lose, live to win" κοσμοθεωρήματος των ήδη αιώνιων Motorhead, μεταφρασμένο μέσα από νότες και λέξεις που σου προκαλούν στύση, ντυμένο με το μανδύα της ωριμότητας και του Γκρίζου της Εποχής, το τέλειο όπλο για να παρακάμψεις όποιο τείχος σε πλευρίσει αυθαίρετα, η ανεκπλήρωτη ευχή που κάνεις το βράδυ στον εαυτό σου για να ξεπεράσεις το άγχος και το φόβο του να ζήσεις ακόμα πιο ελεύθερα, ένας από τους λίγους (ΛΙΓΟΥΣ) τρόπους να διεκδικήσεις μερικές ζεστές βραδιές για τον εαυτό σου και κανέναν άλλο, παραιτούμενος για λίγες ώρες απ' όλα, ρουφώντας το θάνατο μέσα από ουσίες και χαμογελώντας ταυτόχρονα.

Παίζοντας για όση ώρα τους γούσταρε, όντας καυλώνοντας και οι ίδιοι με τη θερμή υποδοχή που τους επιφυλάξαμε στη Ψωλοκώσταινα, ανακάτεψαν στο κατσαρόλι παλαιότερους και νεότερους ύμνους της δισκογραφικής τους δουλειάς και μας άφησαν να αρμενίζουμε στ'αστέρια. Και μιλάμε τώρα για μια χώρα που όταν άκουσε rock, έβγαλε τα Ξύλινα Σπαθιά και τις Τρύπες, έτσι; Μιλάμε για μια χώρα, που ηδονιζόταν να μιζεριάζει ακούγοντας παλαιότερα καλοτυλιγμένα τίποτα του στυλ "Τα δοκάρια στο γρασίδι περιμένουν τα παιδιά" (τοπ τίτλος σε σχετικές παιδεραστικές λίστες τραγουδιών πάντως, το παραδέχομαι) και χαλβάδιαζε, παίζοντάς το "ψαγμένα" με "βόλτες σε magic bus" και τους φίλους τους "που είναι μαύρα πουλιά" σε σύρματα πολυκατοικιών. Μιλάμε για μια χώρα που η ίδια της η κουτοπονηριά δε την αφήνει να νιώσει ποτέ όσο ελεύθερη χρειάζεται, για να κατανοήσει την απλή, τη γαμημένη την ουσία αυτού που λέγεται ROCK' N' ROLL. Κι όμως, φίλε. Sold out. Ναι, sold out. Στη χώρα που βάζουμε στο βάθρο λοιπόν Πλιάτσικες και Αγγελάκες και χαϊδεύομαστε ο ένας με τον άλλο ικανοποιημένα, στη κωλοχώρα αυτή, ένα ολόκληρο μαγαζί στούμπωσε με τύπους που ηδονίζονταν να παρακολουθούν το Neil Fallon να λικνίζεται, να χαϊδεύει τη γενειάδα του και να σηκώνει το φρύδι μέχρι το Θεό, δείχνοντάς τους με το δάχτυλο ενώ τραγουδούσε. Στη χώρα του πάσης φύσεως "Τυχαίο; Δε νομίζω" και του ραδιοφωνικού hit του σαββατοκύριακου, δακρύσαμε παρέα ακούγοντας "moustache stays right where it's at" (στο τέλος θα πιστέψετε ότι δε ξέρω και άλλο στίχο Clutch, τόσες φορές που το χω γράψει δω μέσα δαύτο, μα η σημασία της φράσης αυτής δε μένει μόνο στις τρίχες) και "silver women on the OMNI magazine". Στα σκατά του κόσμου όλου, στην Ελλάδα, στο απόλυτο ΜΗΔΕΝ του "πολιτισμένου κόσμου", γίναμε μάρτυρες ενός ανεξήγητου φαινομένου- ήρθαμε με αυτό το live πιο κοντά. Σα ράτσα. Νέοι άνθρωποι με ριψοκίνδυνα μυαλά, ασχέτως σωματικής ηλικίας. Δεν έχει σημασία τι ζήταγε ο καθένας εκείνο το βράδυ- προφανώς και το ζητούμενο δε θα ταυτιζόταν σε όλους μας. Μα ό,τι ζητήσαμε, ό,τι και να'ταν αυτό, στις 21 Ιουλίου, το λάβαμε.

Οι Clutch πλέον δεν είναι η "μπάντα που θα ακούσω για να γουστάρω". Η Clutch είναι η μπάντα που θα ακούσεις οποιαδήποτε στιγμή στη ζωή σου, και αν τα αστέρια είναι με το μέρος σου, δε θα τους αποχωριστείς ποτέ. Οι Clutch πλέον πατούν σε ένα ιδιαίτερα ψηλό σκαλί στο πάνθεον της μουσικής αυτής που τόσο αγαπάμε (την αγαπάμε;), είναι οι Ήρωες που ΠΡΕΠΕΙ ένας πιτσιρικάς του σήμερα που γουστάρει αυτόν τον ήχο να αγκαλιάσει, να αφεθεί στα θέλγητρά τους, να πιει απ' τη μπύρα τους και να στρίψει ένα απ' τα τσιγάρα τους. Είναι, εν ολίγοις, μια γιατρειά για την Αρρώστια του Σήμερα, μια ζωτική δύναμη που βρήκε επιτέλους τη θέση της ανάμεσα σε μας, τους λεπρούς.

Ηδονίζομαι όταν φαντάζομαι ότι, αν φτάσω τα 40, θα λέω ότι "είχα πάει στο πρώτο live Clutch, τόοοοοτε, πότε ήτανε να δεις". Ναι, τόσο πολύ γάμησε εκείνη η νυχτιά.