Α ρε Chapman

Η δίδα Laura Chapman, δημοσίευσε κάποτε το εξής σύγγραμα: "Διδακτική της τέχνης: Προσεγγίσεις στη Καλλιτεχνική Αγωγή". Σύγγραμα που θεωρείται ας πούμε "τοπ" (ω γιεα) στην παιδαγωγική επιστήμη, ειδικά για στραβάδια πανεπιστημίου που πασχίζουν να μάθουν πώς να σταματήσουν να τρέμουν τα ποδάρια τους όταν βρεθούν μπροστά από το αδηφάγο κοινό των μόμολων.
Θυμίζω ότι η κυρα Laura μιλάει σε σχέση με το δικό της περιβάλλον πάντα, και απαριθμώ μερικά απ τα πράγματα που μπορεί κανείς να διαβάσει εκεί μέσα:

"Τα παιδιά να έρχονται σε άμεση επαφή με τη τέχνη με επισκέψεις σε μουσεία/ να έρχονται καλλιτέχνες της περιοχής και να μιλάνε για το έργο τους/ να βλέπουν τα παιδιά καλλιτέχνες να δουλεύουν εκείνη την ώρα μπροστά τους/ να παίζουμε παιχνίδια με τα παιδιά σε μικρές ηλικίες/τάξεις, με εικονίτσες κλπ/ να δίνονται λάδια στα παιδιά γυμνασίου και να μαθαίνουν να τελαρώνουν/ να μαθαίνουν τα παιδιά να κάνουν μοντέλο απ το γυμνάσιο και να αντιλαμβάνονται πώς μπορούν να το ζωγραφίσουν/ να κάνουν εγκαυστική, γλυπτική, κέντημα, κλπ κλπ"
και άλλα πολλά.

Όλοι εσείς που περάσατε γυμνάσια και λύκεια, πείτε μου, είναι, ή δεν είναι ειρωνία, να διαβάζουμε τώρα μεις αυτά τα πράματα;
Να πάει τι; Ο καθηγητάκος στο γυμνάσιο να πει πχ στα παιδιά να κάνουν ημερολόγιο με εικόνες και άρθρα; Πότε;; Στη μια ωρίτσα που έχει; Και αν πρώτα τα παιδιά δεν τον εξολοθρεύσουν- θυμηθείτε, τα καλλιτεχνικά είναι η ώρα του παιδιού. Και αν δε γίνει αυτο, θα πέσουν πάνω οι γονείς ότι "τα απασχολείς απ το να διαβάζουν μαθηματικά και ιστορία" και θα σε δείρουν με ζωνάρια.
Να δώσουμε λάδια στα παιδιά γυμνασίου;;; Δω ρε μαλάκες, 4 χρόνια στη καλών τεχνών, δυο (2) φορές μας έχουν δώσει λάδια όλες κι όλες. Να μάθουνε να τελαρώνουνε.......... να κάνουνε μοντέλο! Είναι να κλαις.
Κέντημα; Εγκαυστική;;;;;;;
Χαχαχαχαχαα.
Στην Ελλάδα θα διδάξουμε, όσοι περάσουμε στον ΑΣΕΠ. Με τι μούτρα θα πάω γω να πω αυτά στην εξεταστική στα Παιδαγωγικά στη καθηγήτριά μου, χωρίς να σκάσω στα γέλια;
Ναι κυρα Chapman, υπέροχα όλα αυτά. Και ίσως αν γίνονταν, θα πήγαινε η φάση γενικώς καλύτερα. Αλλά στην Ελλάδα είμαστε λίγο πιο ανεπτυγμένοι απ τον πιο βρωμιάρη νεάντερνταλ (φοράμε και κανα κοστούμι βλέπεις).

Προτείνω να μου δώσει καμια επιχορήγη κανα Υπουργείο πρόχειρο ώστε να γράψω το "Σύγχρονο ΕΛΛΗΝΙΚΟ Εγχειρίδιο περί Διδακτικής Τέχνης". Δηλαδή, θέματα ρεαλιστικά για τη χώρα μας, όπως πχ:

-Τι πανοπλία ενδείκνυται να φοράει ο καθηγητής καλλιτεχνικών σε κάθε τάξη; (πχ αλεξίσφαιρο στο γυμνάσιο, πανοπλία ιππότη στο λύκειο για προστασία και στο κεφάλι-λαιμό κλπ)
-Τι μπινελίκια χρησιμοποιούνται προς τους εξαγριωμένους γονείς που σου σπάνε τα αρχίδια για βαθμούς/ελεύθερη ώρα του παιδιού/χίλιες δυο μαλακίες (πχ η χριστοπαναγία δεν ενδείκνυται για μικρότερες τάξεις, εκτός κι αν μιλάμε για παιδιά από βουνό)
-Πώς φερόμαστε σε παιδιά μέχρι 4 ετών όταν μας πρήζουν το πούτσο για το τι ζωγράφισαν ("Καλά τα λες Κωστάκη αλλά είμαι 30 και είσαι 4, ότι και να πεις μαλακία θα είναι", "Κωστάκη αυτό δεν είναι ουρανός, είναι στραβοχυμένο ψωλόχυμα" κλπ)
-Πώς γνωρίζουμε τη τέχνη ενεργητικά στα παιδιά ("Παιδιά, ζωγραφίστε καμια μαλακία να περάσει η ώρα και η μέρα")

και άλλα πολλά που δε θα αποκαλύψω τώρα- πρέπει να διασφαλίσω το ότι δε θα με αντιγράψει κανένα τσουτσέκι σε σύγγραμα επιστημονικό, ακαδημαϊκο, και πάνω απ'όλα ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΟ ΓΙΑ ΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ. Όχι προϊόντα μυθοπλασίας όπως της Chapman.