Ημερωμένα λόγια 13

-Ήρθε αυτή η εποχή πάλι.
-Χμφ?

(ήχοι: ποτήρια να τσουγκράνε το ένα στ'άλλο, μουρμούρα σαν έμβιος οργανισμός που αναπνέει πάνω απ το κεφάλι σου, νότες πεταμένες στη σειρά)

-Ναι. Λέω. Ξέρεις. Πάλι ήρθε η ανάγκη.
-Η ανάγκη...αχά. Μάλιστα.
-Δε μπορώ άλλο, δηλαδή, λέω: είναι σα το φθινόπωρο, καταλαβαίνεις;
-Χμφ-χμφ;
-Ανάγκη για να πέσουν όλα, ξέρεις. Κανένα νόημα παρά μόνο στο να πέσουν κάτω όλα για να ξαναφυτρώσουν. Και δε σε νοιάζει καν το φύτρωμα εκ νέου εδώ που τα λέμε.
-Τι να σου πω. Συ ξες.

(ήχοι: γουλιές από μπύρα, το εθιστικό "τσσαααααφ" του σπίρτου όταν ανάβει και η αίσθηση από καμμένα στάχια όταν έρχεται σε επαφή με το κεφάλι του εργοστασιακού τσιγάρου)

-Διότι τότε, δε χρειάζεσαι τίποτε άλλο. Είσαι σα βρέφος. Ακίνητος και κενός, αλλά ταυτόχρονα ζεστός λες και ξαναεπέστρεψες στη μήτρα. Δεν έχεις ανάγκη τίποτε και κανέναν.
-Χαχ, ωραία ακούγεται.
-Ύπνος δίχως όνειρα, αυτό. Σα να βιώνεις έναν ύπνο χωρίς όνειρα.

(ήχοι: μουρμούρα που γίνεται ένα, "ποτίζει" τους τοίχους και δε σε αποσπά, νέφος από τσιγάρα, παγάκια που σκάνε μέσα σε ουίσκι)

-Είναι ένα δικό σου θέμα που εσύ αποφασίζεις.
-Έπεσα πολλές φορές στην αλλαγή. Έχω κατασταλάξει πλέον ότι, ό,τι και να χρησιμοποιηθεί, εκεί θα γυρνάω ανά καιρούς, δηλαδή, δεν αλλάζει.
-Καμία άλλη εναλλακτική παρόμοιας υφής αλλά διαφορετικών αποτελεσμάτων;
-Υφής, όχι, σου είπα...κοίτα, αυτό, το τίποτα. Δε ξέρω, θα δούμε.
-Δεν έχεις κανένα νόημα στη γκλάβα για οτιδήποτε εκεί έξω, ε;
-Ναι...αυτό. Δε με ενδιαφέρει τίποτε πραγματικά. Εδώ και χρόνια. Κάθε φορά είναι αγώνας κατανόησης των ίδιων και των ίδιων.
-Σε αυτό σε νιώθω.

(ήχοι: σταγόνες να σκάνε στο τζάμι δίπλα άτσαλα, ο ήχος ξυσίματος γενειάδας, καρέκλες τρίζουν, σαγόνια ροκανίζουν ψηροκάρπια)

-Τουλάχιστον θα κοιμάσαι όμορφα. Όνειρα περίεργα;
-Σου είπα, νομίζω...ίσως, είμαι σχεδόν σίγουρος ότι από τότε που έπαψα να πιστεύω σε οτιδήποτε, εδώ και χρόνια, από τότε, δεν έχω ξαναθυμηθεί ποτέ όνειρο μέχρι σήμερα. Ποτέ.
-Αυτό είναι περίεργο που λες.
-Ίσως.

(ήχοι: νύχια να χαϊδεύουν γόνατα, τακούνια με ηχώ, το "τσακα-τσουκα" κουμπιών και συσκευών)

-Και τι θα κάνεις τελικώς με αυτό το θέμα.
-Θα δω. Στη πόλη, θα κατέβω να βρω κάποιον απ τους γνωστούς και βλέπω.
-Τι να σου πω. Μεγάλο "παιδί" είσαι πλέον. Ό,τι γουστάρεις κάνε.
-Και συ, τι;
-Εγώ τι;
-Τα ίδια;
-Χα.

(ήχοι: βαριές ανάσες σαν ψαλμοί, αγκώνες να χτυπάνε άτσαλα στη μπάρα)

-Ε ναι. Τι άλλο.

(ήχοι: μπύρα να κατεβαίνει στον ουρανίσκο, σταγόνες βροχής να σκάνε άτσαλα, στο τζάμι από δίπλα, βαριοπούλες στο στέρνο να κοπανάνε κάθε φορά που πέρναγε μια όμορφη γυναίκα)