Ίσως

Δυο δάχτυλα να χαϊδεύουν χορδές
παρακμιακά blues
σε μπαρουτοκαπνισμένα δωμάτια
και κανένας να μην έχει το προνόμιο να σκεφτεί
οτιδήποτε.

Και δυο δάχτυλα να χαϊδεουν μαλλιά
παρακμιακοί έρωτες
σε μπαρουτοκπανισμένα δωμάτια επίσης
και κανένας να μην θέλει, ενώ έχει το προνόμιο, να σκεφτεί
οτιδήποτε.

Τρεις φορές μέτρησα,
το πώς το φως του ήλιου έπεφτε στα μαλλιά της.
Κι ερωτευόμουνα.
Και άλλες τρεις φορές
το πώς μπερδεύτηκα, και το φως δεν ήταν φως,
αλλά μαλακισμένη αντανακλαση από σπασμένο καθρέφτη
των "εγώ" μας.
Και την πούλευα με μανία.

Τρεις φορές πάλι μέτρησα,
το πώς μερικοί βρίσκουν ηρεμία στον καναπέ
με ένα τσιμπούκι, και ένα ουίσκι στο χέρι.
Και πώς αυτό μετά από λίγο γίνεται εφιάλτης.
"Καθημερινότητα".
Παπάρια.

Και άλλες τρεις φορές,
σκεφτόμουνα,
"Τι ωραία που θα'τανε,
να μπορείς να πέφτεις στην αγκαλιά μιας γυναίκας,
χωρίς να πέφτεις πριν στα χέρια της"
(Pratt)
Εύγε.

Μεταξύ παλιών κτηρίων,
κάστρων κατεδαφισμένων,
μεταξύ θαλασσών διχοτομημένων στα δύο,
που η στεριά είναι ίση με τη θάλασσα,
και πιάνεσαι απ την αγκαλιά της γιαγιάς σου,
πειδή "βλέπεις τσούχτρες σε σχήματα που δεν έχεις ξαναδεί"
(όντως: τσούχτρα-αλυσίδα, τσούχτρα-μεγάλο μαλάκιο κλπ)
και λες, πφφφφ, τι έγινε ρε μαλάκα;
Ποιος πούστης Μωυσής κοπάνησε τη μαγκούρα του δω πέρα;
τι σου φταιγαμε μεις ρε μαλάκα Μωυσή, να μας χαλάς το μπάνιο;

Πάμε πάλι:
Τρεις φορές μέτρησα το πώς έσκαγα με τα μούτρα σε δοκάρια
και κάτω στα χαλίκια.
Και μεγαλώνοντας, τρεις φορές πώς έσκαγα,
ξυπνώντας απότομα, ίσως από lucid dreaming,
σε γωνίες στο σπίτι, τρέχοντας.

Τρεις φορές μέτρησα πώς θα ψόφαγα για αυτήνα
αυτήνα στα όνειρα
Και δε θα ψόφαγα. Μιας και αυτήνα μας άφησε εις τόπους χλοερούς πλέον.
Και τρεις φορές πώς μετάνιωνα
που έλεγα πως θα ψοφήσω
για κάτι με σάρκα και οστά.
Εδώ και εκεί, πέρα δώθε, μαλακίες.

Πλήκτρα όλα. Καμία φάτνη για τους βουκόλους πλέον.
Πλήκτρα και μαλακίες. Ωραία. Οκέη.
Άντε γαμηθείτε πλήκτρα.
Τσακ τσακ τσακ,
τσακ τσακ τσακ τσακ- τσακ,
μια πρόταση!
Υπέροχα!
Πού πήγε άραγε η παιδική η καύλα με τα τετράδια,
και τη φάση "γράφω για ό,τι μου καπνίσει- οκέη! οκεή!"

Κρουασανόπληκτες μητρικές φιγούρες
με σάλια να στάζουνε
σειρά, παρέλαση προς τον Μολώχ
με τα έμβριά τους στα χέρια υψωμένα
ψέλνοντας την ίδια μαλακία,
"Χαίρε Χαίρε,
Εις την ιερή πυρά βαπτιζόμεθα,
ΚΑΤΣΕΛΗΣ 7DAYS ΥΦΑΝΤΗΣ"
Σκατά σε μας.
Σε μας.

Τρεις φορές έπιασα τον εαυτό μου να ρεμβάζει
όξω, απ το μπαλκόνι,
το χιόνι να σιγολιώνει και τον ήλιο του Φλεβάρη να ξεπροβάλλει.
Και τις τρεις αυτές φορές
τον τιμώρησα.
Καμία σκέψη. Καμία ντροπή.
"Izgreyala yasna zvezda"
"Ένα λαμπερό αστέρι μόλις υψώθηκε"

Ελπίζω να σαι συ μάγκα μου
μάγκισσά μου,
μανάρα μου ανεξαρτήτως αν είσαι σερνικός ή θηλυκιά
διότι σε γουστάρω
και σε έχω και ανάγκη να πούμε.